• Strona Tytułowa

  • Przedmowa Autora

  • Spis Treści

    1. Na początku

    2. Nowe Stworzenie

    3. Powołanie Nowego St.

    4. Nowe St. Przeznaczone

    5. Organizacja Nowego St.

    6. Porządek i Karność N.St.

    7. Prawo Nowego St.

    8. Odpoczynek Nowego St.

    9. Sąd Nowego St.

  10. Chrzest Nowego St.

  11. Wielkanoc Nowego St.

  12. Małżeńskie Zobowiązania

  13. Rodzicielskie Zobowiąza.

  14. Rozmaite Zobowiązania

  15. Nieprzyjaciele N.St.

  16. Obietnice Nowego St.
  17. Dziedzictwo Zmartwych.

WYKŁAD IX

SĄD  NOWEGO STWORZENIA

JEHOWA WIELKI SĘDZIA WSZECHŚWIATA - WSZYSTKIE BŁOGOSŁAWIEŃSTWA, ŁASKI, ITD. SĄ OD JEHOWY, PRZEZ JEGO SYNA - NOWE STWORZENIE MA BYĆ WSPÓŁUCZESTNIKAMI I WSPÓŁDZIEDZICAMI Z CHRYSTUSEM - "WSZYSTKA MOC NA NIEBIE I NA ZIEMI JEST MI DANA" - SĄD OJCA POTĘPIAJĄCY LUDZKOŚĆ JUŻ ZOSTAŁ WYRAŻONY - SĄD W CIĄGU TYSIĄCLECIA BĘDZIE SĄDEM MIŁOSIERDZIA I POMOCY - OSTATECZNY WYKONAWCZY SĄD BĘDZIE SPRAWIEDLIWOŚCIĄ BEZ MIŁOSIERDZIA - SĄD NOWEGO STWORZENIA W CIĄGU WIEKU EWANGELII - NOWE STWORZENIE SĄDZONE DOSKONAŁYM PRAWEM MIŁOŚCI - NADZÓR CHWALEBNEJ GŁOWY NAD CIAŁEM - JAKIM SĄDEM SĄDZICIE, TAKIM BĘDZIECIE SĄDZENI - SĄDŹMY SAMYCH SIEBIE ODPOWIEDNIO - "TEN, KTÓRY MNIE SĄDZI, JEST PAN" - KOŚCIÓŁ POWINIEN SĄDZIĆ PEWNE SPRAWY - "JEŚLI BRAT WYKRACZA PRZECIWKO TOBIE" - PRZEBACZ SIEDEMDZIESIĄT RAZY PO SIEDEM - WYKROCZENIA PRZECIWKO KOŚCIOŁOWI - WSZYSCY MUSIMY STANĄĆ PRZED TRYBUNAŁEM CHRYSTUSA.

WIDZIELIŚMY już (zobacz I tom Wykładów Pisma Świętego, 7 rozdział), że cały świat ludzkości został osądzony jako niegodny wiecznego żywota przez Najwyższego Sędziego Jehowę, kiedy Adam, nasz praojciec, nie wytrzymał próby. "Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć [jako kara]; tak też na wszystkich ludzi śmierć przyszła, ponieważ wszyscy zgrzeszyli" (Rzym. 5:12). Upadek Adama i wyrok śmierci na niego, zapieczętował ten sam wyrok na wszystkie jego dzieci. Jego upadek, jego skalanie, jego grzech przeszły w naturalny sposób, ale ze zwiększoną mocą i znaczeniem, na jego potomstwo. Zauważyliśmy już, że wyrok ten był pod każdym względem sprawiedliwy i dlatego nieodwołalny - że wielki Sędzia Wszechświata, uznawszy sprawiedliwie niegodność człowieka do życia wiecznego, nie mógł zmienić Swego wyroku i nie mógł złego nazwać dobrem, ani niegodnego godnym wiecznego żywota. Ale wiemy i to, że Bóg miał nad nami zmiłowanie i w Swym chwalebnym planie, postanowionym jeszcze przed założeniem świata, przygotował odkupienie dla całej rasy ludzkiej, w celu udzielenia ludziom ponownego sądu, czyli próby - a także, przygotował plan, aby Jego Umiłowany Syn, którego dzieło odkupienia umożliwiło pojednanie, mógł się stać Pośrednikiem tego nowego zarządzenia w celu podniesienia i błogosławienia ludzkości. Widzieliśmy też, że okres tego sądzenia i podnoszenia posłusznego świata wypada na Wiek Tysiąclecia, jako przeznaczony na Dzień Sądu dla świata, czyli na dzień próby; a dzień ten da każdemu sposobność nie tylko przyjść do poznania Pana, lecz nadto sposobność udowodnienia przez posłuszeństwo i lojalność, że się jest godnym żywota wiecznego. Mamy pod tym względem zapewnienie Apostoła:, "Przeto [Bóg] postanowił dzień, w którym będzie sądził wszystek świat w sprawiedliwości przez męża, którego na to naznaczył" - Dz.Ap. 17:31.

    Ponad wszelką wątpliwość, Jehowa sam w Sobie jest Najwyższym Sędzią, a Jego Prawo jest najwyższym wzorem, według którego mają się stosować wszystkie postanowienia odnoszące się do życia wiecznego. Stąd Apostoł odnosi się do "Boga, sędziego wszystkich", i że Nim jest Ojciec, bo w tym samym zdaniu odnosi się do Jezusa, jako do Pośrednika (Żyd. 12:23,24). A dalej Apostoł mówi: "Pan sądzić będzie lud Swój" i "Mnie pomsta, Ja oddam, mówi Pan" (Rzym. 12:19; Żyd. 10:30). W następujących wyjątkach ze Starego Testamentu (Ps. 50:4; 5 Moj. 32:35,36), Pan, o którym mowa, jest Jehową. Apostoł znowu mówi: "Bóg sądzić będzie skryte rzeczy ludzkie [świata] przez Jezusa Chrystusa" (Rzym. 2:16; 3:6). Jehowa był oryginalnym prawodawcą i Sędzią i na wieki zachowa to stanowisko i ten stosunek Swój do wszystkich Swoich stworzeń. Chwały Swojej nie odda nikomu (Izaj. 42:8). Podobnie mówi nam w Piśmie Świętym, że jest Pasterzem ludu Swego: "Pan jest Pasterzem moim, na niczem mi nie zejdzie" (Ps. 23:1). Gdzie indziej nazywa Sam Siebie Odkupicielem Swego ludu: "I pozna wszelkie ciało, żem Ja Pan, zbawiciel twój i odkupiciel twój" (Izaj. 49:26). W najwyższym tego słowa znaczeniu, Jehowa sam jest ośrodkiem całego planu zbawienia i każdego jego szczegółu; wszelki inny pogląd na tę sprawę jest niewłaściwy.

    Jednakowoż upodobało się Ojcu stworzyć wszystkie rzeczy przez Syna (Jan 1:1) - dlatego we wszystkich rzeczach upodobało się Mu wywyższyć naszego Pana Jezusa, jako Swoje uwielbione narzędzie. Z tego punktu widzenia przekonywujemy się, że wszystko błogosławieństwo, wszelki autorytet i wszystkie łaski, wychodzą od Ojca przez Jego Syna, oraz, że Nowe Stworzenie, uspołecznione z Synem, są w ten sposób sługami i współdziedzicami łaski Bożej.

    W tak kompletnym znaczeniu, Ojciec Niebieski "odpoczął od Swego dzieła" i użył Syna, jako Swój uwielbiony przewód, że nasz ukochany Odkupiciel mógł powiedzieć:, "Bo Ojciec nikogo nie sądzi, lecz wszystek sąd dał Synowi" (Jan 5:22). Pan nasz wypowiedział te słowa zanim ukończył to dzieło, które Ojciec dał Mu do wykonania na Kalwarii, ale Jezus wypowiedział to ze stanowiska dokończonego dzieła; albowiem, jak to już widzieliśmy, Jego próba odnośnie do nadawania się do wykonania Ojcowskich zamiarów, polegała na Jego wierności aż do śmierci. W ten sposób, Pan nie tylko okazał się wiernym i miłosiernym Najwyższym Kapłanem, lecz nadto krwią Swoją zapewnił Nowe Przymierze na korzyść ludzkości i otrzymał "klucze śmierci i grobu" - prawo powiedzenia tym, którzy znajdują się w więzieniu śmierci: "Wynijdźcie", oraz prawo do błogosławienia i podniesienia tych, którzy będą posłuszni Jego głosowi. Dokładnie i ściśle mówiąc, dopiero od chwili zmartwychwstania Pana naszego, Ojciec powierzył wszystek sąd Synowi i wówczas dopiero On oświadczył: "Dana Mi jest wszelka moc na niebie i na ziemi" (Mat. 28:18). A pierwszą oznaką tego autorytetu Jezusa było upoważnienie apostołów, Jego przedstawicieli, aby rozpoczęli gromadzenie członków klasy Oblubienicy, Kościoła, Ecclesia, Jego współczłonków Nowego Stworzenia.

    Sąd Ojca, odnoszący się do ludzkości, został już wyrażony i potępił wszystkich; a wszelki dalszy sąd z Jego strony, oparty na prawach absolutnej sprawiedliwości, nie może mieć żadnej korzyści dla kogokolwiek z potępionej rasy - "wszyscy zgrzeszyli i nie dostaje im chwały Bożej", "nie ma sprawiedliwego, ani jednego". A Boska zasada nie przyjmuje niczego poza absolutną sprawiedliwością - poza doskonałością. Wobec tego, Bóg rozporządził, aby Pan nasz stał się Pośrednikiem, Tym, któryby zadośćuczynił sprawiedliwości i reprezentował upadłą rasę ludzką. Tym, na którego sprawiedliwość Ojca mogłaby patrzeć jako na przedstawiciela człowieka, i który mógłby być odpowiedzialny za cały rodzaj. Jezus zajmie to pośredniczące stanowisko pomiędzy Bogiem i człowiekiem, kiedy dokona zupełnie zamierzonego dzieła - aż doprowadzi z powrotem do harmonii z Bogiem każde stworzenie, które doszedłszy do poznania swego Stworzyciela i Jego sprawiedliwych praw, zapragnie postępować w zupełnej zgodzie z tymiż Boskimi prawami. Co więcej, Jego "wszystek sąd" będzie obejmować wykonywanie Jego osądzeń, ponieważ Jezus nie tylko będzie nagradzać posłusznych, lecz także "wytracać tych, co psują ziemię" - zniszczy dobrowolnych grzeszników, wytraci z pośród ludu wszystkich, którzy nie będą słuchać Jego głosu, Jego rozkazów i Jego poleceń, a obali wszelki grzech i nieposłuszeństwo, włączając nawet ostatniego nieprzyjaciela - śmierć - 1 Kor. 15:25-28; Obj. 11:18; 2 Tes. 2:8; Żyd. 2:14.

    Sąd ten będzie po części sądem Pośrednika w ciągu Tysiąclecia - uwzględniając niedoskonałości ludzkie, oraz karząc i wynagradzając w sposób poprawczy - częścią zaś będzie sądem zastępcy Jehowy przy końcu Tysiąclecia - udzielając wiecznej nagrody wiecznego żywota dla tych, którzy okażą się godnymi, albo wiecznego zniszczenia dla okazujących się niegodnymi. A ten ostatni wykonawczy sąd, będzie oparty na sprawiedliwości bez miłosierdzia - gdyż odpowiednie zastosowanie miłosierdzia wypełni się w ciągu rządów Tysiąclecia, w którym to czasie miłosierdzie i pomoc będą udzielane każdemu przez Odkupiciela. A ciało Chrystusowe, Kościół, będzie współdziałać z Panem we wszystkich najrozmaitszych szczegółach błogosławienia, sądzenia, rządzenia i poprawiania, itd. w ciągu Tysiąclecia. Prawdopodobnie ciało to będzie również uczestniczyć w wygłaszaniu i wykonywaniu ostatecznych nagród i kar.

    Zanim przystąpimy do szczegółowego zauważenia sądu, czyli próby Nowego Stworzenia w ciągu Wieku Ewangelii, przed Królestwem Tysiąclecia, powinniśmy głęboko wyryć sobie w pamięci ten fakt, że wszystkie te postępowania, sądy, itd. pochodzą od Ojca, chociaż przez Syna i przez Kościół; nawet to, co czytamy odnośnie do zmartwychwstania ze śmierci, że Bóg wzbudził ze śmierci Pana naszego Jezusa, przez Swą własną moc, oraz, że wzbudzi On także i nas, a oświadczenie to jest w zupełnej zgodzie z oświadczeniem naszego Pana: "Ja go wzbudzę w on ostateczny dzień", "przyjdę zasię i wezmę was do Siebie", "Jam jest zmartwychwstanie i żywot" - 1 Kor. 6:14; Jan 6:39,40; 14:3; 11:25.

    Sąd, czyli próba Nowego Stworzenia, musi mieć miejsce w ciągu tego Wieku Ewangelii, zanim zostanie w zupełności zaprowadzone Tysiąclecie; ponieważ właśnie to Nowe Stworzenie, jako Głowa i ciało, ma wziąć udział w pracy Wieku Tysiąclecia. Zgodnie z tym oświadcza Pan nasz, że "nie przyjdziemy na sąd [na potępienie ze światem], ale przeszliśmy [już] z śmierci do żywota [wpierw aniżeli świat]", usprawiedliwieni przez wiarę i posłuszeństwo jako członkowie Jego ciała (Jan 5:24). Dlatego czas obecny, obecne życie, jest dla każdego poświęconego, dniem jego sądu, dniem jego próby, doświadczenia - aby osądzić, czy jest on lub nie jest godnym żywota na warunkach swego powołania i poświęcenia. Słowa Apostoła godzą się z tym: "Albowiem czas jest, aby się sąd [krima, ostateczny wyrok] począł od domu Bożego" (1 Piotra 4:17). Jak wskazuje Apostoł, daje to Nowemu Stworzeniu chwalebne pojęcie o wymaganiach Boskich, czyli o warunkach dla żywota wiecznego; mianowicie, kiedy poznają, że ci, którzy porzucili grzech i sercem swym pragną poznać i pełnić wolę Bożą, muszą przejść przez czas próby i doświadczenia, aby udoskonalili swój charakter - tak, żeby mógł być przyjęty przez Pana.

    Odpowiadamy, że jesteśmy sądzeni przez naszego Ojca Niebieskiego, przez Jego doskonałe Prawo Miłości - że zostaliśmy usprawiedliwieni przez Niego ("Bóg jest, który usprawiedliwia"), oraz, że nasze śluby poświęcenia były Jemu uczynione, a całe Nowe Stworzenie, tak Głowa, jak niższe członki, podległe są Ojcu, jako "Bogu, Sędziemu wszystkich". Ale to nie zmienia ani nie przeszkadza metodom postępowania Ojca z nami. Kiedy Bóg odnosi się do nas i przypuszcza nas do tronu Swej niebiańskiej łaski, to czyni to, dlatego, że możemy być przyjęci w Umiłowanym - w Panu naszym i Głowie, i tylko okryci Jego szatą sprawiedliwości, możemy zbliżyć się do Ojca lub otrzymać Jego łaskę. Mimo to, wszystka moc, wszelki autorytet, oddany jest Synowi, jako przewodowi i przedstawicielowi Ojca, a stąd widzimy, że chociaż odnosimy się bezpośrednio do Ojca, to jednak Ojciec udziela nam posłuchania jedynie przez naszego Orędownika - tak samo jak w sądzie ziemskim potrzebny jest adwokat (orędownik), aby reprezentował swojego klienta. Świat w ciągu Tysiąclecia nie będzie miał dostępu bezpośredniego do Ojca za pośrednictwem Orędownika, ale przeciwnie, będzie bezpośrednio miał do czynienia z Chrystusem aż do końca wieku, kiedy udoskonalona ludzkość zostanie przedstawiona Ojcu.

    Nowe Stworzenie zostało wszystko spłodzone z Ojca - jako Jego dzieci, a nie jako dzieci Chrystusa, a właśnie Ojciec chłoszcze każdego syna, którego przyjmuje. Także polecone mamy specjalnie udawać się w modlitwach do Ojcowskiego tronu łaski - a droga do tego została nam otwarta przez Jezusa, naszego Odkupiciela. A jednak słowa naszego Odkupiciela są prawdziwe pod każdym względem, kiedy mówi On: "Nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie". Stosunek naszego Pana do Kościoła jest taki, jak stosunek Głowy do ciała, a Głowa uznaje i sądzi wszystko w interesie ciała, kierując jego postępowaniem, naprawiając trudności, przynosząc ogólną pomoc i pociechę, wzmocnienie i podporę każdemu członkowi, używając często współczłonków ciała jako swoich wykonawców i służących. Jednakowoż, ponieważ każdy szczegół tego dzieła spełniany jest w imieniu Ojca i z poleceniem Ojca, przeto właściwym jest uważać to, jako pochodzące od Ojca i przez Syna - 1 Kor. 8:6.

    Także zgodnie z tym czytamy: "A ponieważ Ojcem nazywacie Tego, który z braku osób każdego sądzi" itd., oraz: "Ojciec Mój jest winiarzem. Każdą latorośl, która we Mnie owocu nie przynosi, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby obfitszy owoc przynosiła" (1 Piotra 1:17; Jan 15:1,2). W każdym bądź razie, widocznym jest z oświadczenia tego samego Apostoła, że to pośrednictwo naszej Głowy jest zupełnie uznane, a owe oczyszczania, chłostania, itd., są dokonane w nas przez Jezusa, jako przedstawiciela Ojca. Oto słowa Apostoła: "Straszną jest rzeczą popaść w ręce Boga żywego". W ten sposób Apostoł uczy nas, że bezpośrednio nie jesteśmy w rękach Boga żywego, ani też nie znajdujemy się bezpośrednio pod działaniem Jego nieugiętego Prawa. Jesteśmy w Jezusie Chrystusie, przykryci Jego zasługą i Bóg liczy się z nami przez Niego, jako naszą Głową i Mistrzem, na podstawie miłościwego zaopatrzenia Abrahamowego Przymierza, działającego na naszą korzyść dzięki Jego kosztownej krwi.

    Nie możemy powątpiewać o miłości i opiece naszej uwielbionej Głowy w odniesieniu do Jego Kościoła - Jego "ciała", "oblubienicy" - nawet, chociaż Pan nie dał nam wyraźnego w tej sprawie oświadczenia. Jednakowoż, w ostatniej Swej przemowie do Swoich wiernych, Pan bardzo szczegółowo wskazuje, że On to jest tym, który oczyszcza, pozafiguralnych Lewitów, włączając i Królewskie Kapłaństwo. Posłuchajcie Jego słów do siedmiu zborów w Azji Mniejszej, wyobrażających siedem epok doświadczeń jednego Kościoła:

    "Pamiętajże tedy, skądeś wypadł i pokutuj ... a jeśli nie chcesz, przyjdę przeciwko tobie rychło, a poruszę świecznik twój". "Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci koronę żywota". "Ale mam nieco przeciwko tobie ... pokutujże; a jeśli nie będziesz, przyjdę przeciwko tobie w rychle i będę walczył z nimi mieczem ust moich". "Temu, co zwycięży, dam jeść z onej manny skrytej". "Ale mam nieco przeciwko tobie, iż niewieście Jezabeli dopuszczasz ... i dałem jej czas, aby pokutowała ... oto, Ja porzucę ją ... w ucisk wielki ... a dzieci jej pobiję na śmierć; i poznają wszystkie zbory, żem Ja jest Ten, który się badam nerek i serc; i dam każdemu z was według uczynków waszych ... A kto zwycięży i zachowa aż do końca uczynki Moje, dam mu zwierzchność nad poganami". "Nie znalazłem uczynków twoich zupełnych przed Bogiem ... Kto zwycięży ... nie wymaże imienia jego z ksiąg żywota". "To mówi On, który ma klucz Dawidowy, który otwiera, a nikt nie zawiera, i zawiera, a nikt nie otwiera". "Otoć dam niektórych z bożnicy szatańskiej ... będą się kłaniali przed nogami twemi i poznają, żem Ja cię umiłował. Żeś zachował słowo cierpliwości Mojej, Ja też cię zachowam od godziny pokuszenia, która przyjdzie na wszystek świat". "Kto zwycięży, uczynię go filarem w Kościele Boga Mojego". "A tak, ponieważeś letni, żeś nie jest ani zimny ani gorący, wyrzucę cię z ust Moich". "Radzęć, abyś kupił u Mnie złota w ogniu doświadczonego, abyś był bogaty ... Ja których kolwiek miłuję, strofuję i karzę; bądź tedy gorliwym, a pokutuj" - Obj. 2,3.

    Przypominamy tu także przypowieści Pana naszego o grzywnach i talentach; w obydwóch Pan wskazuje, że przy Swoim wtórym przyjściu udzieli nagrody Swoim wiernym. Tym, którzy przez cierpliwą wytrwałość w dobrym szukają chwały, czci i nieśmiertelności, Pan udzieli żywota wiecznego - innym, da gniew Swój w dniu gniewu Pańskiego. Przypowieści te wyraźnie nakreślają rozdzielenie tych nagród pomiędzy Jego wierne sługi, odpowiednio do stopnia ich wierności, podobnie jak tam, ów król udzielał nagród sługom, którym powierzył swoje dobra. A z nieprzyjaciółmi również będzie się liczył. Jednak Apostoł przypisuje udzielanie nagród, jak i kar, zarówno Ojcu. Klucz do tej sprawy znajdujemy w słowach Pana naszego: "Ja i Mój Ojciec jedno jesteśmy" - wspólnie w każdej sprawie.

    Kompetentnymi sędziami Kościoła są Ojciec i Syn - ten ostatni jest przedstawicielem Ojca, i jako takiemu Ojciec przekazał wszystek sąd (Jan 5:22,27). Nowe Stworzenie nie jest upoważnione do wzajemnego sądzenia się, a to z dwóch przyczyn: (1) Niewielu z pośród nich ocenia i dokładnie pojmuje Boskie Prawo Miłości, rządzące wszystkim. (2) Najwidoczniej niektórzy tylko mogą czytać własne serca dokładnie; wielu sądzi siebie samych albo zbyt surowo, albo zbyt pobłażliwie i dlatego powinni skromnie usunąć się od sądzenia serc innych, których pobudki mogą być dalekie od rozpoznania. Z powodu naszej niekompetencji w sądzeniu, Pan nasz zabronił nam obecnie sądzić innych Jego naśladowców - chociaż zapewnił nas, że sądzenie będzie naszym przyszłym zajęciem w Królestwie, kiedy staniemy się do tego przygotowani przez udział w Pierwszym Zmartwychwstaniu. Pan zagroził Swoim naśladowcom, że jeśli będą upierać się w sądzeniu jeden drugiego, to niech nie spodziewają się większego miłosierdzia i pobłażania dla siebie, aniżeli oni sami okazywali innym (Mat. 7:2; Łuk. 6:38). Ta sama myśl zawarta jest w modlitwie danej nam za wzór: "Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom" - Mat. 6:12.

    Nie jest to rozjemcza reguła, na podstawie, której Pan będzie postępować z nami niesprawiedliwie i bezwzględnie, jeśli my będziemy tak samo postępować z innymi. Przeciwnie, obowiązuje tu właściwa zasada. Jesteśmy "z natury dziećmi gniewu", jesteśmy "naczyniami nadającymi się na zniszczenie"; a chociaż Pan miłosiernie proponuje błogosławić nas i uwolnić od naszych grzechów i słabości, to uczyni nam to jedynie pod warunkiem, że przyjmiemy Jego Prawo Miłości i z serca szczerego zastosujemy się do tego prawa. Bóg nie chce przyjąć nieodrodzonych, ani nie chce mieć "dzieci gniewu" w Swojej rodzinie. Aby nadawać się do któregokolwiek miejsca w domu Ojca naszego, mającego wiele mieszkań (Jan 14:2), wszyscy musimy przestać być dziećmi gniewu, a stać się dziećmi Miłości - przemieniać się z chwały w chwałę, przez ducha Pana naszego, przez ducha Miłości. Ktoby więc nie chciał rozwinąć w sobie ducha Miłości i wbrew niemu upierałby się przy niemiłosiernym sądzeniu swych współuczniów, ten udowadnia, że nie wzrasta w znajomości i łasce, że nie przemienia się z chwały do chwały podobieństwa serdecznego z Panem, że nie jest prawdziwym naśladowcą Jezusa, a jako taki, nie może otrzymać więcej miłosierdzia, aniżeli on sam używa, odpowiednio do swego naśladowania Pana. Według ilości swego podobieństwa do Pana (w miłości) otrzyma on miłosierdzie. A miarę podobieństwa do Pana okazujemy przez nasze miłosierdzie, szczodrość umysłu, słowa i uczynku, względem wszystkich.

    Oby wszyscy spłodzeni z Ducha (całe Nowe Stworzenie) pojęli, że ten duch sądzenia (potępiania), niestety tak powszechny grzech, który tak snadnie obstępuje lud Pański, oznacza miarę ich braku ducha miłości - oznacza u nich brak Ducha Chrystusowego - którego, jeśli w zupełności brakuje, dowodzi, że nie jesteśmy Jego (Rzym. 8:9). Pewniśmy tego, że im prędzej pojmiemy ten fakt, tym prędzej nastąpi u nas wielkie przemienienie "z chwały do chwały", tak konieczne, abyśmy ostatecznie byli przyjęci jako członkowie Nowego Stworzenia.

    Ale niewiele z ludu Bożego zdaje sobie sprawę, do jakiego stopnia sądzą oni innych i jak to może pozbawić ich Królestwa. Moglibyśmy się obawiać, że wobec łaskawej obietnicy Pana naszego, iż będziemy sądzeni tak pobłażliwie, jak pobłażliwie innych sądzimy, doprowadzi nas to do zbytniej pobłażliwości, zbytniego miłosierdzia i do krańcowego zamykania oczu na zło u innych. Ale niestety, wszystkie siły naszej upadłej natury tak się ułożyły, że jest wprost przeciwnie. Przeszło osiemnaście stuleci, obiecał nam Pan, że będziemy tak łagodnie sądzeni, jak łagodnie innych sądzić będziemy, a jednak jak mało jest osób, które mogą spodziewać się miłosierdzia na podstawie tej obietnicy. Pożytecznym, więc będzie dla nas, jeśli zbadamy naszą skłonność w sądzeniu innych. A więc zbadajmy tę sprawę.

    Upadły, czyli cielesny nasz umysł, jest samolubny; a odpowiednio do tej samolubności, jest on skierowany przeciwko innym - gotów zawsze przebaczać sobie, ale potępiać innych. Jest to tak wrodzone, że stało się to nieświadomym przyzwyczajeniem, jak oddychanie lub bicie serca. Zwyczaj ten rozwija się w miarę wykształcenia. Umysł rozpoznaje wyższe ideały i zasady, i zastosowuje każde z nich do innych ludzi i naturalnie, mierząc innych tak wysoką miarą, widzi u każdego jakieś błędy. Umysł taki znajduje przyjemność w wytykaniu słabości innych, ale równocześnie ignoruje swoje, a czasami nawet obłudnie potępia błędy innych, jedynie w celu ukrycia własnych słabości, albo w celu uwydatnienia wyższości własnego charakteru w porównaniu z innymi. Takie jest usposobienie starej, upadłej natury. Nowy umysł, spłodzony z Ducha Pańskiego, z Świętego Ducha Miłości, walczy ze starym umysłem samolubstwa od samego początku, a walczy pod kierunkiem Słowa Pańskiego; pod kierunkiem Nowego Prawa Miłości, Złotej Reguły, a walka ta wzmaga się im więcej wzrastamy w łasce i znajomości. Początkowo wszystko Nowe Stworzenie jest zaledwie "niemowlątkami w Chrystusie" i uznaje Prawo niewyraźnie; ale jeśli nie osiągnie się go, to nie można zdobyć wielkiej nagrody.

    Prawo Miłości powiada: Wstydźcie się, aby słabości i ułomności braci i innych wyjawiać przed światem - wstydźcie się, że litość i sympatia, nie zaraz wystąpiły, aby przemówić słowo w ich obronie, jeśli za późno było zarzucić płaszcz miłosierdzia, w celu zakrycia ich błędów w zupełności! Tak jak nasz szlachetny i litościwy Mistrz oświadczył przy jednej sposobności, kiedy żądano od Niego, aby potępił, jawno grzesznicę:, "Kto z was tu jest bez grzechu, niech rzuci pierwszy kamień". Osoba będąca sama bez błędu może jeszcze być wytłumaczona, jeśli zajmie stanowisko wykonawcy sprawiedliwości - jeśli czyni pomstę na złoczyńców, jeśli wypomina ich, itp., ale wiemy, że Mistrz nasz, który nie znał grzechu, miał tyle w Sobie miłości, że raczej wolał zakryć i przebaczyć, aniżeli karać i wypominać. A tak niewątpliwie będzie ze wszystkimi, którzy są spłodzeni z Jego Ducha; w miarę tego, jak wzrastają w Jego podobieństwie, będą bardzo powolni w domaganiu się pomsty - ostatni będą w wymierzaniu kary językiem lub inaczej, o ile nie będą mieć rozkazu od wielkiego Sędziego. Pan jednak obecnie poucza nas: "Nie sądźcie nic przed czasem", i mówi: "Pomsta jest Moja".

    Apostoł dobrze określił ducha Miłości, mówiąc: "Miłość długo cierpliwa" i jest "dobrotliwa" - dla zło czyniącego. Miłość nie zazdrości powodzenia innym, nie stara się obrać nikogo z czci, ani odciągnąć nikogo od zaszczytów. "Miłość nie jest rozpustna i nie nadyma się" i dlatego nie stara się nikogo obedrzeć z zaszczytów, ażeby sam błyszczeć przez kontrast. "Nie czyni nic nie przystojnego", nieumiarkowanego - nie ma samolubnych pragnień i unika skrajnych metod. Miłość "nie szuka swoich rzeczy" - nie pożąda zaszczytów i bogactw innych, lecz raduje się błogosławieństwem innych i raczej sama dodałaby część swoich błogosławieństw. Miłość "nie jest porywcza", nawet, aby oddać sprawiedliwą odpłatę, a pamiętając, że obecny ucisk jest wskutek upadku całej rasy, raczej darzy ludzi sympatią, a nie gniewem. Miłość "nie myśli nic złego", nie tylko nie wynajduje złego, ale nawet wszelka myśl o złym jest od niej daleka (porównaj 1 Tym. 6:4). Miłość "nie raduje się z niesprawiedliwości, ale raduje się z prawdy", a więc cieszy się odkrywszy szlachetne słowa itd., ale nie cieszą ją złe słowa i unika takowych. Miłość "wszystko okrywa" jakby płaszczem sympatii - albowiem nic i nikt nie jest doskonały tak, że wytrzymałby zupełną krytykę. Miłość ma zawsze w pogotowiu swój płaszcz dobroczynności. Miłość "wszystkiemu wierzy" - nie poddaje w wątpliwości dobrych zamiarów i chęci, lecz raczej przyjmuje je. Miłość "wszystkiego spodziewa się", kwestionując myśl zupełnego zepsucia możliwie najdłużej. Miłość "wszystko cierpi", niemożliwe jest oznaczyć granicę, gdzie odmówi ona prawdziwie pokutującemu. Miłość "nigdy nie ustaje", inne łaski i dary mogą posłużyć do swych celów i potem przeminą, ale miłość jest tak pierwiastkowa, że raz osiągnięta, może zawsze do nas należeć - na wieki. Miłość jest podstawową rzeczą - 1 Kor. 13:4-13.

    Ale jeśli mówienie o innych prawdy bez ogródki, jest pogwałceniem prawa Miłości i Złotej Reguły, to o ile bardziej niemiłościwie i nagannie, o ile bardziej nieprzyzwoicie jest mówić, to - co powszechnem jest nie tylko między światowymi ludźmi i między nominalnymi chrześcijanami, lecz nawet także i między prawdziwymi chrześcijanami - mianowicie mówić o innych rzeczy, o których nie wiemy napewno czy są prawdziwe. Ach! Wstyd i jeszcze raz wstyd, żeby ktokolwiek z pośród ludu Pańskiego tak zapominał o przykazaniu Pana: "nie mów o nikim nic złego"; wstyd, jeśli kto nie będąc nowicjuszem w prawie Miłości, może zapominać o tym zleceniu Pańskim. Wstyd, jeśli ktoś, bez wyraźnego świadectwa z ust dwóch lub trzech świadków, może nawet wierzyć jakiejś złej rzeczy o braci lub bliźnim, a potem jeszcze powtórzyć to - obmawiając go na podstawie podejrzenia, lub prostej plotki!

"Bo gdybyśmy się sami rozsądzali, nie bylibyśmy sądzeni [karani, naprawiani, przez Pana]" - 1 Kor. 11:31.

    Złota Reguła napewno załagodziłaby to usposobienie plotkowania o innych i o ich sprawach. Który potwarca chciałby, aby na niego rzucać potwarz? Który plotkarz pragnie, aby jego ułomności i słabości omawiać publicznie lub w zaufaniu? "Świat" o niczym nie mówi, jak tylko o plotkach i skandalach, ale Nowe Stworzenie powinno raczej być nieme, powinno raczej milczeć, dopóki miłość i plan Boży nie dostarczy im wielkiego tematu, o którym chóry anielskie śpiewali: "Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój, w ludziach dobre upodobanie". Wówczas słowa ich ust i rozmyślania serc ich będą przyjemne przed Panem i staną się błogosławieństwem dla tych, z którymi się stykają.

    Apostoł wspominając o języku wskazuje, że mały ten członek ciała naszego ma bardzo wielki wpływ. Może on wypowiadać słowa, które nigdy nie zemrą, lecz będą błogosławieństwem żywych, a przez nich i dla tych, co się jeszcze nie porodzili. Albo też język może być "pełen śmiertelnej trucizny", może rozsiewać trujące nasienie myśli, aby zaprawić goryczą życie niektórych ludzi i aby splamić i zgnębić życie innych. Apostoł powiada: "Przezeń błogosławimy Boga i Ojca i przezeń przeklinamy ludzi [krzywdzimy ich] ... Nie tak ma być bracia moi! Izali zdrój z jednego źródła wypuszcza i słodką i gorzką wodę?" - Jakub 3:8-11.

    "Z obfitością serca usta mówią", a więc kiedy zajmujemy się plotkowaniem o innych osobach i o ich sprawach, jest to dowodem, że duży zakątek w sercu naszym, o ile nawet nie całe serce jest puste i pozbawione miłości i łaski Bożej. Ta myśl powinna natychmiast zaprowadzić nas przed tron łaski i do Słowa Bożego, w celu napełnienia się Duchem takim, jakiego obiecał dać Pan tym, którzy pragną i łakną tego. Jeżeli, co jest gorszem niż puste plotkowanie, to znajdywanie przyjemności w słuchaniu i mówieniu złych rzeczy o innych, to stan naszego serca jest jeszcze gorszy, jest on przepełniony gorzkością - nienawiścią, złością i zazdrością. A o tym Apostoł powiada, że są to "uczynki ciała" i diabła (Gal. 5:19-21). Obyśmy otworzyli oczy Nowego Stworzenia w tej sprawie - albowiem, jeśli będziecie czynić te rzeczy, napewno upadniecie i nie wnijdziecie do wiecznego Królestwa Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa.

    Dostosowanie się do Królestwa, prowadzi nas w całkiem innym od poprzedniego kierunku, jak oświadcza to Apostoł Piotr: "Przydajcie do wiary waszej cierpliwość, a do cierpliwości braterską miłość; albowiem to czyniąc, nigdy się nie potkniecie. Tak, bowiem hojne wam dane będzie wejście do wiecznego Królestwa" (2 Piotra 1:5-10). Apostoł Jakub bardzo wyraźnie mówi w tej sprawie:, "Ale jeśli macie gorzką zawiść i zajątrzenie w sercu waszym, nie chlubcie się ani kłamcie przeciwko prawdzie. Nie jest ta mądrość z góry zstępująca, ale ziemska, bydlęca, diabelska" (Jakub 3:14,15). Kto więc ma takiego oszczerczego, gorzkiego ducha, ten ma ducha zupełnie przeciwnego Duchowi Chrystusa, Świętemu Duchowi, Duchowi Miłości - niech, więc nie okłamuje sam siebie i drugich, niech nie wychwala się w wstydzie swoim - niech nie podaje ciemności za światło, a ducha Szatana za Ducha Pomazańca.

    Postępując dalej, Apostoł oświadcza, gdzie leży tajemnica zamieszania i niepokoju, jakie panują wśród ludu Pańskiego po wszystkie czasy, i sprawiają, że są oni w tym nieczystym, częściowo tylko uświęconym stanie serca. Oto jego słowa:, "Bo gdzie jest zawiść i rozjątrzenie, tam i rozterki i wszelaka zła sprawa" (Jakub 3:16). Jeżeli pozwolimy wzrastać tym chwastom starej upadłej natury, to staną się one nie tylko szkodliwe, lecz stopniowo zagłuszą i zabiją owe słodkie i piękne kwiaty i łaski Ducha Pańskiego.

WŁAŚCIWE SĄDZENIE NAS SAMYCH

    Apostoł Paweł odnosi się do naszego właściwego wzrostu jako Nowe Stworzenie, oraz do naszego właściwego sądzenia się, czyli krytykowania samych siebie. Powiada on: "Te tedy obietnice mając, najmilsi, oczyszczajmy samych siebie od wszelakiej zmazy ciała i ducha - wykonywując poświęcenie w bojaźni Bożej" (2 Kor. 7:1). "Niechże tedy człowiek samego siebie doświadczy" - niech zauważy słabość i ułomności swojej upadłej cielesnej natury i niech stara się oczyścić, porzucić czyny "dawnego człowieka", a odnowiwszy się, niech przemienia się z chwały w chwałę i coraz bardziej niech upodabnia się do obrazu umiłowanego Syna Bożego, który jest naszym przykładem, oraz naszym Odkupicielem i Panem. Ale Apostoł Paweł nawołuje, abyśmy oczyścili nie tylko nasze ciała tyle o ile jest to możliwe, lecz także abyśmy oczyścili i nasze umysły, czyli ducha - aby nowy umysł, czyli święte usposobienie, nowa wola, objęła zupełną kontrolę, oraz aby każda myśl nasza poddaną była pod wolę Boga, jak to było wyrażone i wyobrażone w Chrystusie.

    Niemożliwym jest oczyścić ciało i skrępować język nasz, jeśli nie zwrócimy uwagi na serce nasze, na umysł, na ducha, w których rodzą się myśli, a które okazują się w łączności z ciałem przez słowa i uczynki. Jedynie przez modlitwy i wytrwałość można uskutecznić to oczyszczenie, tak koniecznie potrzebne do wejścia do Królestwa - "wykonywując poświęcenie w bojaźni Bożej". Ale nie dlatego, że spodziewamy się osiągnąć absolutne oczyszczenie ciała. Jest to raczej absolutne oczyszczenie woli, serca i ducha, co jest wymagane przez Pana (takie oczyszczenie ciała i języka, jakie tylko można osiągnąć). Gdzie Pan widzi czyste serce, wierne Jemu, oraz Jego duchowi i umysłowi - Jego duchowi i Prawu Miłości - tam w czasie słusznym da nowe ciało, stosowne do tegoż charakteru. "Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądają" - Mat. 5:8.

    Jak właściwe są słowa Apostoła (2 Tes. 3:5): "A Pan niech sprawuje serca wasze ku miłości Bożej" - ku miłości, która jest łagodną, spokojną, cierpliwą, długo znoszącą - która nie szuka niczego ponad to, co jej własne i która nie nadyma się, ani nie zajrzy, która nie mówi ani nie myśli złych rzeczy, lecz jest dobrotliwą i życzliwą stosownie do Złotej Reguły. Trzeba abyśmy serca nasze skierowali ku tej miłości, albowiem jako Nowe Stworzenie wstępujemy na nową drogę - nie według ciała, lecz według ducha. A jedynie Pan jest naszym kompetentnym kierownikiem i zarządcą - chociaż może On użyć różnych Swych "członków" jako Swoje narzędzia mówcze. "I uszy twoje usłyszą słowo z tyłu do ciebie mówiące [z przeszłości]; Tać jest droga, chodźcie po niej" - Izaj. 30:21.

    Mało jest takich wśród Nowego Stworzenia - bardzo mało, którzy gotowi są osądzić siebie samych bezlitośnie. Właściwie krytykują oni swój błąd i słabość, a chcieliby pozbyć się każdej wady; ale niewłaściwie zapominają, że Pan zna nas i sądzi nas nie według ciała, lecz według ducha - według zamiarów, pragnień, woli i starań naszych. Tacy zanadto przykładają ucha do słów Faryzeuszów: "Dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie", a za mało słuchają natchnionych słów Pana naszego odnośnie do podstaw Jego przyjęcia i co do kosztownej krwi, oczyszczającej ze wszystkich grzechów. Zapominają w swoim rozumowaniu, że gdyby byli doskonałymi, lub gdyby doskonale postępowali, to nie potrzebowaliby żadnego Zbawiciela, żadnego Orędownika. Zapominają, że "przez łaskę jesteście zbawieni", a nie przez uczynki ciała.

    Tacy powinni zastosować do siebie słowa Apostoła: "Aleć u mnie to jest najmniejsza, żebym był od was sądzony, albo od sądu ludzkiego; lecz i sam siebie nie sądzę. Albowiem, choć nic na się nie wiem, wszakże nie przeto jestem usprawiedliwiony; ale ten, który mnie [i wszystkich] sądzi, Pan jest. A tak nie sądźcie przed czasem, ażby Pan przyszedł, który też oświeca, co skrytego jest w ciemności i objawi rady [zamiary] serc" - 1 Kor. 4:3-5.

    Ufność nasza jest w Panu, a nie w naszym słabym, upadłym ciele. Nauczyliśmy się o łasce i miłosierdziu Boskim ku wszystkim, którzy Mu zaufali i którzy starają się chodzić według ducha Miłości, chociażby nawet nie potrafili iść zupełnie tak jak wymaga tego doskonałość. Wobec tego mamy nadzieję być doskonałymi, nie w ciele, ale w duchu, w zamiarach serca; spodziewamy się, że nasza wiara i gorliwość (dzięki zasłudze naszego Odkupiciela) policzone będą jako wyrównanie naszych aktualnych wad, a których to wad nienawidzimy i codziennie przeciwko nim walczymy. Zastanawiając się nad tą sprawą, zapytujemy się: Czy Bóg kocha nas, którzy byliśmy z natury dziećmi gniewu, tak jak i inni? Czy Bóg gotów jest udzielić nam pomocy i policzyć nam wszystkie nasze dobre pragnienia i wysiłki, choćby one przyniosły częściowe lub zupełne nieudanie się? Tak, Pan odpowiada: "Sam Ojciec miłuje was". Apostoł zaś dodaje, - jeśli Bóg tak nas umiłował, kiedy jeszcze byliśmy grzesznikami, że oddał Swego Jednorodzonego Syna dla naszego odkupienia, "jakożby wszystkiego z Nim nie darował nam [wszystkiego, co nam potrzeba w naszym ubieganiu się o nagrodę wystawioną nam w Ewangelii]". Napewno, jeśli Ojciec kochał nas jako grzeszników, to kocha nas jeszcze bardziej teraz - kiedy przyjął nas do Swej rodziny - teraz, kiedy widzi, że serca nasze gorąco pragną pełnić Jego świętą wolę. Bądźmy tedy dobrej wiary i zbliżmy się z odwagą do tronu niebiańskiej łaski, abyśmy mogli otrzymać miłosierdzie "i łaskę znaleźli ku pomocy czasu przygodnego" - Żyd. 4:16.

    Z drugiej jednak strony potrzebne jest tu słowo ostrzeżenia. Znamy wszyscy przypadki, w których pokora i brak zaufania, oraz obawa i nieufność w łaskę Bożą, ustąpiły miejsca przeciwnemu usposobieniu zuchwałej pewności siebie i zupełnego zaślepienia na błędy, oraz faryzeuszowskim podziękowaniom, że jest się lepszym od innych ludzi. Niestety, jest to najniebezpieczniejszy i najbardziej beznadziejny stan. Wiara jest potrzebną, ale musi to być wiara w Boga, a nie wiara w siebie. Taki stan, zwykle wynika wskutek zaniedbywania Prawa Miłości - Złotej Reguły. Przeciwieństwem miłości do Pana, miłości do Jego chwalebnego planu, miłości do braci Nowego Stworzenia i miłości sympatycznej dla świata ludzkości, jest - miłość samolubna, wywyższanie samego siebie, wychwalanie samego siebie i uwielbianie samego siebie. Strzeżmy się tej bocznej ścieżki, która może nas zaprowadzić daleko od Pana, od Jego Ducha i od Jego Królestwa. Chociaż w sidła te wpadają specjalnie przywódcy, to jednak i inni są na to narażeni. Niektórzy nie posiadający żadnych uzdolnień na nauczycieli, stawają się nagle bardzo "nadęci w swych cielesnych umysłach" - dumni i nic nie wiedząc "szaleją około gadek i sporów o słowa, z których pochodzi zazdrość, swar, złorzeczenia, złe podejrzenia ... odstąpże od takich. A jest ci wielki zysk pobożności z przestawaniem na swem" - 1 Tym. 6:4-6; zobacz także 1 Jana 3:9,10.

    Podczas gdy osobiście nie powinniśmy sądzić, ani potępiać nikogo, oczekując czasu Pańskiego na publiczne objawienie Jego orzeczenia w wypadku każdego członka Jego ciała, czyli "Nowego Stworzenia", to jednak w niektórych wypadkach, Kościół (Ecclesia - kongregacja) ma obowiązek sądzenia. Na przykład, Apostoł wspomina o wypadku wszeteczeństwa publicznie wiadomego ze strony przestępcy przeciwko moralności i znanego całemu Kościołowi. Apostoł oświadcza, że przypuszczając takiego rozpustnika do społeczności swojej, Kościół popełnił błąd; dlatego on sam użył swojej apostolskiej powagi w celu ekskomunikowania przestępcy i odłączenia go od społeczności z wiernymi, oddając go figuralnie Szatanowi i chłoście, aby przez zniszczenie jego cielesności, jego duch, jego nowy umysł, może być ostatecznie zachowany, w dniu Pańskim, kiedy przyjdzie czas porachunku przy końcu tego wieku - 1 Kor. 5:5.

    Jedynie sam Pan albo jeden z Jego Apostołów (specjalnie dwunastu, z których ostatnim był Paweł, wybrany na miejsce Judasza) mógł mieć autorytet i prawo postępować w ten sposób; podobnie tylko Apostoł miał prawo postąpić tak, jak Piotr postąpił z Ananiaszem i Safirą (Dz.Ap. 5:1-11). Apostoł Paweł objaśnia dalej swoje stanowisko, mówiąc: "Pisałem wam w liście, abyście się nie mieszali z wszetecznikami. Ale nie zgoła z wszetecznikami tego świata, albo z łakomcami, albo z drapieżcami, albo z bałwochwalcami, bo inaczej musielibyście z tego świata wynijść". Wyjaśnia tu, że całkiem, co innego jest mieć stosunki interesowne z osobami nieuświęconymi, a zupełnie, co innego uznawać takie osoby za współczłonków Nowego Stworzenia. Obniżenie poziomu moralnego nie może być dobroczynnością, nawet dla samego przestępcy; o ile więcej skorzysta on widząc, że jego nieczystość oddzieliła go zupełnie od ludu Pańskiego; a jeśli naprawdę jest spłodzony z Ducha Świętego, to tym prędzej pozna prawdziwe swoje stanowisko, nauczy się lekcji i będzie pokutować. Kościół trzymał się błędnej litości względem przestępcy i dlatego naraził się na powszechną demoralizację swoich członków, a także na zarażenie się podobnym postępowaniem wśród wiernych z innych zborów, którzy mogli się dowiedzieć o stosunkach panujących w Koryncie.

    Apostoł w krótkości nakreśla obowiązek wiernych w takich wypadkach, dlatego możemy w ten sposób przełożyć jego słowa: To, co wam pisałem, ma oznaczać, że nie macie mieć społeczności z człowiekiem znanym jako wasz "brat", jeśli jest on wszetecznikiem, albo łakomcą, albo bałwochwalcą, albo drapieżnikiem, albo pijanicą, albo zdziercą; żebyście z takowym i nie jadali. Zaiste, nie mam zamiaru świata sądzić; ale wzywam was, że jako Kościół macie sądzić tych, których przyjmujecie za braci. Bóg osądzi obcych; waszym obowiązkiem jest odsunąć od siebie bezbożne osoby - 1 Kor. 5.

    Apostoł dowodzi następnie, że godnym nagany jest fakt, iż w rozprawach pomiędzy braćmi istnieje dążność do udawania się do światowych sądów prawniczych po sprawiedliwość, zamiast znosić cierpliwie krzywdę sobie wyrządzoną, o ile ta nadaje się do zniesienia, a jeśli jest nie do zniesienia, to udać się do Kościoła, jako do sądu najwyższej instancji. Apostoł wskazuje na fakt, że jeśli Kościół ma być w przyszłości sędzią świata, to jego członkowie napewno nie mniej powinni być rzetelnymi i sprawiedliwymi w swej decyzji, jak i sądy tego świata, choćby i teraz. Najskromniejszy członek w Kościele powinien być zaufania godny w tych sprawach. Czyć nie ma wśród was ani jednego, którego mądrości i sprawiedliwości wszyscy mogliby zaufać, a przed jego decyzją ugięliby się powaśnieni?

    "Czemuż raczej szkody nie podejmujecie?" Czemuż raczej nie cierpicie krzywdy, jeśli decyzję uważacie za niesłuszną? - Dlaczego raczej nie ponieść szkody, zamiast przedłużać kłótnie, lub uciekać się do sądów publicznych ze skargami jeden przeciwko drugiemu? Nie, powiada Apostoł; widzę, że nie tylko nie chcecie cierpieć niesprawiedliwości dla dobra pokoju i harmonii w ciele Chrystusowym, lecz nadto są między wami tacy, którzy, co gorsza, sami chcą krzywdzić i szkodzić innym - nawet swym braciom. Czyż nie szukacie, jako Kościół Pański, sposobności do wejścia w Królestwo Boże? "Azaż nie wiecie, iż niesprawiedliwi Królestwa Bożego nie odziedziczą? Nie mylcie się; ani wszetecznicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani pieszczotliwi, ani samocołożnicy, ani złodzieje, ani łakomcy, ani pijacy, ani złorzeczący, ani zdziercy Królestwa Bożego nie odziedziczą. A takim iście niektórzy byli; aleście omyci, aleście poświęceni, aleście usprawiedliwieni w imieniu Pana Jezusa i przez Ducha Boga naszego" - 1 Kor. 6:1-11.

    Ale czy nie sprzeciwia się to oświadczeniu naszego Pana: "Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni?" Czyż nie należy nam wprzód sądzić indywidualnie zło czyniącego, a potem mówić dopiero o jego złych czynach, albo "źle mówić" o nim, tak, żeby cały Kościół mógł wiedzieć o tym i potępić złoczyńcę?

    Wcale nie; Boskie rozporządzenie jest zupełnie zgodne ze sobą, jeśli jest właściwie zrozumiane. Jeżeli A. i B. poróżnili się, a A. wierzy, że został pokrzywdzony przez B., to nie powinien sądzić B. w sposób potępiający. Może tylko powiedzieć: "Jest między nami poróżnienie, a ja jestem pewny, że mam słuszność; chociaż B. może czuć się tak samo przekonanym, że on ma słuszność, a ja, że nie mam słuszności." A. nie powinien usuwać B. ze swojej społeczności, gdyż czyniąc tak, osądzi go - czyli potępi go. Może natomiast powiedzieć sobie: "Cała sprawa jest jednak błaha, jako między braćmi, więc porzucę ją, wierząc, iż B., jako brat w Panu, nie zechciał wyrządzić mi krzywdy rozmyślnie, a możliwe, że moje zapatrywanie w tej sprawie jest błędne."

    Jednakże, jeśli nie potrafi zająć takiego stanowiska, to i tak nie powinien sądzić, nie powinien twierdzić, że on ma słuszność, a B., że źle uczynił - lecz niech idzie do B. i wyjaśni mu sprawę tak, jak on sam ją pojmuje i o ile możności niech doprowadzi do braterskiej zgody, jeśli się da, kosztem wzajemnych ustępstw. Ale jeśli nie mogą się pogodzić, to A. może poprosić dwóch lub trzech mądrzejszych braci z Kościoła, braci C. i D. (którym ufa zarówno B., jak i on sam), aby poszli z nim do B. i porozumieli się w tej sprawie - nie, aby potępili B., ponieważ nawet i A. nie powinien sądzić, ani potępiać brata B. - lecz w celu usłyszenia całej sprawy w obecności obu stron powaśnionych i aby poradzili jednej i drugiej stronie jak postąpić. To powinno mieć dobry skutek dla wszystkich - zwłaszcza, jeśli wszyscy mają ducha wzajemnej miłości i pragną dobrze czynić jeden drugiemu, jako członkowie jednego pomazanego ciała. Ale jeśli i tak nie można osiągnąć pokoju, to i tak nie powinno być sądzenia, potępiania; albowiem dwóch lub trzech braci nie może sądzić, lecz tylko sam Kościół.

    Kiedy A. wziął ze sobą C. i D., a ci wydali swą opinię przeciwko A., to cała sprawa powinna być zakończoną. W takich warunkach A. nie może wnosić sprawy przed Kościół. Gdyby sprawę dalej rozwłóczył, to widocznie nie jest zrozumiałym i ufnym w swoje zdanie. Nauka Pańska nie daje mu większego przywileju (Mat. 18:15); ale jeśli nadal byłby niezadowolony, to nie wykroczy przeciwko żadnej zasadzie, jeśli jeszcze raz weźmie trzech innych nieuprzedzonych braci E., F. i G. do B., aby przeprowadzić nowe przesłuchy w tej sprawie i poprosić ich o radę.

    Zaś, jeśli A., wziąwszy C. i D. do B., a ci stanęli po stronie A. i orzekli, że B. źle postąpił, a B. po upływie odpowiedniego czasu nie zechce odwołać swego błędu, lub wynagrodzić krzywdy, wówczas A. w połączeniu z C. i D. uprawniony jest do zwołania posiedzenia Kościoła, któremu należy przedłożyć całą sprawę i który ma przesłuchać zarówno A. jak i B. - naturalnie przypuszcza się, że B. ciągle jeszcze ma społeczność z Kościołem i uznaje jego radę i autorytet. Kiedy Kościół przesłuchuje sprawę, to nie należy zapominać, że tylko usprawiedliwieni i uświęceni stanowią Kościół, oraz, że zasiadają oni na sąd w imieniu swego Pana i Głowy, aby wygłosić sąd Pański. Sprawa cała nie powinna przybierać formy partyjnej walki w Kościele, lecz ma zachować jedność w związce pokoju. A. i B. naturalnie nie mogą głosować, ani też nikt nie powinien głosować, kto nie czuje pragnienia wyrazić tylko sąd Pański w tej sprawie. Wyrok powinien być jednomyślny - choćby to wymagało pewnego odstąpienia od osobistych uczuć. Niech sprawiedliwość zawsze będzie miarkowana miłosierdziem, "upatrując każdy samego siebie, abyś i ty nie był kuszony" - Gal. 6:1.

    Wyrok Kościoła powinien być przyjęty przez wszystkich jako ostateczny; a kto by wzbraniał się przyjąć i zastosować się do wymagań tego wyroku w takich sprawach moralnych, (ale nie w sprawach sumienia), ten niech będzie dla innych "jako poganin i celnik" - dopóki nie przestanie ignorować postanowień Kościoła. W tym ostatnim razie, jeśli uzna swój błąd, ma mu być przebaczone i należy go znowu przyjąć do pełnej społeczności, tak jak przedtem. Uważanie takiego za "poganina i celnika" nie oznacza, że się go spotwarza lub bezcześci, skoro już został odrzucony. Lud Pański nie może pod żadnym warunkiem należeć do potwarców lub kąsających milczkiem. Zasada i ogólne przykazanie: "Nie mów o nikim nic złego", pokrywa całą tę sprawę. Nie wolno nam mówić źle o celnikach i grzesznikach, ani też krzywo na nich patrzeć, lub też odmawiać prowadzenia z nimi interesów. Ale mamy nie dopuszczać ich do specjalnej z sobą społeczności i uprzejmości, jaką darzymy braci Nowego Stworzenia, posiadających Ducha Świętego i Jego miłość, radość i pokój.

    Jeśli B. nie usłuchał Kościoła i nie zaprzestał krzywdzić A., a następnie pokutował i został z powrotem przyjęty do społeczności, to takie pogardzenie powinno być zapamiętane przeciwko niemu, gdyby kiedykolwiek potem został nominowanym na pełnienie obowiązków starszych. Musi wówczas wykazać stanowczą zmianę na lepsze, zanim uzna się go za odpowiedniego do tej służby, albowiem choćby był zupełnie sumienny, to jednak poprzednie jego postępowanie udowodniło, że może on być głuchy na słuszność, jeśli rozchodzi się o jego osobiste interesy. Zaiste, nie usłuchać rady trzech braci i zmuszać do rozsądzania złego postępku w Kościele, jest niekorzystnym dla niego świadectwem, choćby on nawet potem słuchał Kościoła i posłusznie wynagrodził A.

    Przypuśćmy, że kiedy A. udał się najpierw do B. w celu omówienia krzywdy wyrządzonej sobie, narada ich skończyła się, że B. przyznał się do winy i obiecał naprawić krzywdę w miarę swej możności; albo przypuśćmy, że odpokutował w ten sposób po drugim przyjściu A. do niego wraz z C. i D. Jak powinien w takim razie postąpić A.? Powinien mu przebaczyć z całego serca. Nie powinien żądać nawet kary na niego, pamiętając na słowa: "Mnie pomsta, Ja oddam, mówi Pan". Ale jak często należy tak postępować? Ile razy mamy mu przebaczyć, jeśli on żałuje za swój występek? Jak długo mamy znosić jego słabości? "Siedem razy?" - zapytał Piotr. A Pan mu odpowiedział: "Nie mówię siedem razy, ale siedemdziesiąt razy po siedem". Musimy odpuszczać i przebaczać innym przestępstwa ich, tak, jakbyśmy chcieli, żeby nasz Ojciec w niebiesiech odpuścił nam nasze występki przeciwko Boskiemu prawu. Jeśli kusi nas pogardzić bratem naszym z powodu jego słabości, pamiętajmy o naszych własnych słabościach i wiedzmy, że kto nie okazuje miłosierdzia, ten nie otrzyma miłosierdzia - Jakub 2:13.

    Zastanowiliśmy się nad właściwym postępowaniem w sądzeniu występków przeciwko jednostkom; ale w wypadku wszetecznika, wspomnianym przez Apostoła i w innych przypuszczalnych wypadkach, występek może być nie przeciwko pojedynczemu członkowi Ecclesii, lecz przeciwko całości - przeciwko sprawie, jaką jednomyślnie reprezentujemy. W jaki sposób należy w takim wypadku postępować?

    Może to być tak samo, jak przy występku przeciwko pojedynczej osobistości, o ile grzech nie jest publicznie wiadomy. Ale jeśli sprawa jest publicznie wiadoma, wówczas obowiązkiem starszych jest wezwać przestępcę przed Kościół na sąd, bez potrzeby poprzedniego składania mu prywatnych odwiedzin; albowiem publiczna wiadomość grzechu tego, wyklucza wszelkie prywatne załatwienie sprawy. Tak samo, jeśli potwarz skierowana była przeciwko starszym lub komukolwiek ze starszych, przesłuchanie powinno być wobec Kościoła, a nie prywatnie. Albowiem potwarcy, jeśli sądzili w sumieniu swym, że sprawa ich jest dobra, a mimo to nie usłuchali reguły Pańskiej ("Idź sam do niego", a potem "weź ze sobą dwóch lub trzech innych") i nadal rozsiewali skandaliczne i oszczercze plotki, doprowadzili przez to sprawę do tego, że wyszła ona poza władzę osobistego załatwienia i jest

Sprawą ogółu Kościoła.

    W takim wypadku właściwym jest, aby obmówiony starszy zwołał razem wydział starszych, jako przedstawicieli Kościoła, aby zaprzeczył potwarzom i zażądał, aby potwarca został zawezwany do odpowiedzenia na zarzuty oszczerstwa i fałszywego świadectwa przed Kościołem; albowiem występek ten jest przeciwko Kościołowi. (1) Dlatego, że jest przeciwny regułom ustanowionym przez Głowę Kościoła i sprzeciwia się dobrym obyczajom, oraz (2) Ponieważ potwarz skierowana przeciwko starszym, wybranym przez Kościół, jest potwarzą przeciwko całemu Kościołowi, który wybrał tych starszych. Potwarcy powinni być potępieni, napomnieni i zmuszeni do wyznania swego błędu. Ale po uczynieniu tego, mają mieć oni prawo wystąpienia przeciwko starszemu, o którym sądzili, że błądzi, tak, jak to powinni byli zrobić z początku.

    To odnosi się niewątpliwie do Kościoła - do Nowego Stworzenia. Nie należy jednak mieszać tego ze zgromadzeniem "wszystkich narodów" przed obliczem Syna Człowieczego, kiedy przyjdzie On w chwale i ze wszystkimi świętymi aniołami, jak pisze o tym Mateusz (Mat. 25:31-46). Kiedy Syn Człowieczy "usiądzie na stolicy Swojej", obiecał, że Jego wierny Kościół, Jego Ecclesia, Jego Oblubienica, podzieli z Nim tę stolicę i chwałę i będzie uczestniczyć w sądzeniu narodów w Tysiącleciu, włączając i tych "wszystkich, którzy są w grobach swoich".

    Sąd Kościoła jest widocznie opisany przez Pana naszego u Mateusza (Mat. 25:14-30) i u Łukasza (Łuk. 19:12-26). Będzie on miał miejsce przy końcu tego wieku i będzie pierwszym dziełem Króla przy wtórym Jego przyjściu, zanim Pan zacznie liczyć się ze światem. Porachuje się najpierw ze Swymi sługami, którym powierzył różne szafarstwa bogactw i wpływów, talentów i sposobności, a jakie oni mniej lub więcej wiernie zachowywali i używali z osobistym poświęceniem się. Z tymi najpierw się policzy, a wierni otrzymają nagrodę i panowanie nad dwoma, pięcioma lub dziesięcioma miastami, określonymi jako "radości Pana". Nagrody nie wszystkie będą jednakowe, co do chwały i zaszczytu, chociaż wszystkie będą chwalebne i zaszczytne. Jak "gwiazda od gwiazdy różna jest w jasności", tak będą ci, którzy wezmą udział w Pierwszym Zmartwychwstaniu do "chwały, czci i nieśmiertelności" - 1 Kor. 15:41.

powrót do początku >> Tom VI