PRZEBUDZENIE po okresie ciemnych wieków

    Historia końca XVIII wieku i początku XIX jest bardzo bogata w wydarzenia, które są realizacją niektórych proroctw biblijnych. W 1789 roku wybucha Wielka Rewolucja Francuska, która staje się początkiem nowego okresu w dziejach kultury europejskiej. Dla papiestwa jest momentem przełomowym.

    Ruchy przedreformacyjne i reformacyjne były wyrazem protestu przeciw papiestwu na polu religijnym. Uderzały one w błędy dogmatyczne Kościoła, wracały do autorytetu Biblii, chociaż nie były w zupełności pozbawione elementów politycznych.

    Rewolucja Francuska zaś jest zdecydowanym protestem na polu polityczno-społecznym. Wydarzenia z tego okresu uczą nas, że nastąpił koniec wiekowej supremacji systemu religijnego, czego świadectwem była likwidacja państwa kościelnego. Wszystkie późniejsze okresy Kościoła Rzymskiego odbywały się na zupełnie innych zasadach. Rok 1799 lub według innych obliczeń 1798 jest końcem okresu 1260 lat panowania papiestwa nad sprawami Europy.

    Naszym pragnieniem jest skoncentrować uwagę nie na wydarzeniach ogólnych, ale na tych, które będą wskazywać na przebudzenie religijne tego czasu.

    Pierwszym, który wysunął tezę, że czas 1260 dni czyli lat należy liczyć od Justyniana Wielkiego, był Bryhtmen (1644 r). Później tę koncepcję jako prawdziwą przyjmowali inni. Wśród nich był J. Bicheno, który w swojej książce wydanej w 1799 roku dowodzi aktualności 1260 lat supremacji papieskiej, licząc od 538 r. n.e. Rok ten związany jest z postanowieniem cesarskim ustanawiającym biskupa rzymskiego głową kościoła chrześcijańskiego. Zawarte jest to w Kodeksie Cywilnym Justyniana z roku 534, wprowadzonym w Rzymie w roku 538.

    Koniec zaś tego okresu związany jest z rokiem 1798, kiedy to wojska napoleońskie zajęły Rzym i proklamowano Republikę Rzymską. Papież jednak nie zrzekł się praw do państwa kościelnego, wskutek czego został przez Francuzów osadzony w Sanie, a później w fortecy w Valences, gdzie umarł jako więzień.

    W 1794 r. przyrodnik i teolog Priestley przyrównał Rewolucję Francuską do trzęsienia ziemi niszczącego figuralny Babilon. Adam Skałkowski pisał o tym czasie: “nic nie mogło uratować walącego się w gruzy starego porządku świata”.

W ten to sposób zrealizowały się proroctwa:

    “I będzie mówił zuchwałe słowa przeciwko Najwyższemu, będzie męczył świętych Najwyższego, będzie zamyślał odmieniać czasy i zakon i będą wydawani w jego moc aż do czasu i dwóch czasów i pół czasu” (Dan 7:25) oraz

    “I dano mu paszczę mówiącą rzeczy wyniosłe i bluźniercze, dano mu też moc działania przez czterdzieści i dwa miesiące” Obj. 13:5;  Tom 3,  wykład III "Dni Oczekiwania ..." zobacz >>

    Spełnienie się tych proroctw wzmacnia autorytet Pisma Świętego i wzmaga zainteresowanie czasami końca. Jest coraz więcej kaznodziei, którzy wygłaszają kazania na te tematy w różnych kościołach protestanckich. Powstają różne stowarzyszenia dla badań proroctw np. w Londynie w 1826 roku, którego celem było studiowanie kwestii szybkiego powrotu naszego Pana i zbliżającego się sądu, który spadnie na imperium i odstępczy Kościół Rzymski. Tym tematom poświęconych było szereg różnych konferencji.

Coraz częściej interesowano się również proroctwem:

    “A ten odpowiedział mu: aż do dwóch tysięcy trzystu wieczorów i poranków, potem świątynia znowu wróci do swojego prawa” (Dan 8:14). Arnold (1235-1313) był zdania, że okres 2300 dni czyli lat zaczyna się od czasu Daniela, a kończy przyjściem Chrystusa i końcem świata. Dokładnie interpretował ten cykl J.Tillighast (1640-1655). Rozumiał, że okres siedemdziesięciu tygodni, czyli 490 lat jest częścią składową 2300 dni czyli lat, że początek należy liczyć od 457 p.n.e. – jest to rok wydania przez Artakserksesa dekretu o odbudowie państwowości Izraelskiej. Rozumiał, że końcem tego okresu będzie rok 1843/44. Wiązał ten czas z oczyszczeniem świątyni.

    W wieku XIX badacze tych tematów doszli do takich samych wniosków. W 1804 roku W. Heles, profesor języków orientalnych, wykazał, że liczba 2400 dni-lat w wersji Septuaginty jest nieprawidłowa. Poprawna natomiast według niego jest wersja tekstu masoreckiego, która mówi o 2300 dniach-latach. W roku 1823 Brown dowodził, że cykl ten kończy się w 1844 roku i że wówczas nastąpi odnowa państwowości Izraelskiej w Palestynie. Było wielu interpretatorów tego proroctwa, ale wszyscy zgadzali się, że koniec tego okresu nastąpi w latach 40-tych XIX wieku. Wielu ówczesnych myślicieli i badaczy spodziewało się w tym czasie końca świata i założenia przez Chrystusa 1000-letniego Królestwa.

    Ciekawą postacią tych lat jest Manuel Lacunza. Urodził się w Santiago. W wieku szesnastu lat wstąpił do Zakonu Jezuitów. Był to rok 1747. Później był profesorem łaciny. Jego życiowe dzieło pt. “Przyjście Mesjasza w chwale i majestacie” zostało potępione przez papieża Leona XII. Wzbudziło ono jednak duże zainteresowanie w kołach protestanckich. Głównym tematem tego dzieła było, iż Jezus Chrystus przybędzie na nasz glob w całym majestacie i glorii opisanej w świętych księgach nie tylko w celu ogłoszenia wyroku synom Adama, ale także – zanim nastąpi sąd, aby królować na świecie i być przyjętym przez wszystkie narody. Autor pisał również: “pragnę pobudzić wszystkich kapłanów do strząśnięcia kurzu ze swych Biblii i zachęcić ich do studiowania Bożej księgi na nowo”.

    Przypominał, że przedmilenijne przyjście Chrystusa było wyznawane przez chrześcijan przez pierwsze cztery wieki, lecz inaczej zaczęło dziać się w wiekach następnych. Prawdziwe Królestwo, pisał, nastanie dopiero w przyszłości i owładnie ziemię; o Królestwo to winniśmy się modlić. Lacunza miał krytyczny stosunek do swojego kościoła.

    Wielu ludzi tego okresu historii na całym świecie wskazywało na rok 1844 lub 1847 jako moment szczytowy dziejów ludzkości. W Europie przed Williamem Millerem już około 80 teologów w podobny sposób rozumiało znaczenie tego roku. William Miller był amerykańskim pastorem baptystycznym. To właśnie on dokonał scalenia i zdynamizowania idei okresu przebudzenia. Do niektórych myśli przedstawianych przez siebie doszedł samodzielnie, inne zaś uzupełniał nowymi przemyśleniami. Był duszą ruchu zwanego “millerowskim” i jego czołowym przedstawicielem. Rozumiał on, że 1844 rok przyniesie oczyszczenie ziemi przez ogień i odnowę Kościoła oraz 1000-letnie panowanie Chrystusa. Kiedy przyszedł spodziewany czas, a przewidywania się nie spełniły, oczekujący nań przeżyli wielki zawód. Wśród nich znaleźli się tacy, którzy w 1846 roku jako garstka nie zorganizowanych chrześcijan, (oddaleni od wszystkich systemów religijnych, Katolicyzmu i protestantyzmu) złączyli się w celu dalszego oczyszczania Kościoła, aby dalej prowadzić dzieło reformacji.

    Prawidłowe zrozumienie proroctwa Daniela o 2300 dniach czyli latach podał dopiero Pastor Russell w podręczniku dla badaczy Pisma Świętego Tom 3, wykład: “Oczyszczenie Świątnicy”. zobacz >>

    Interpretacja tego oraz innych proroctw, szczególnie prawidłowe zrozumienie Parouzji naszego Pana, Jezusa Chrystusa, jest pójściem drogą, na której światłość świeci coraz jaśniej, aż do dnia doskonałego.

Wróćmy jeszcze do roku 1944. Ruch Millera załamał się, powstały z niego ugrupowania o następujących nazwach:

1. “Stowarzyszenie Millenialne” – skupiało ono ludzi, którzy zupełnie odrzucili założenia chronologiczne. W czasach współczesnych stowarzyszenie to nie istnieje.

2. “Spirytualiści” – rozumieli, że Chrystus przyszedł w 1844 roku, ale duchowo, niewidzialnie dla oka ludzkiego. Ruch ten szybko przestał istnieć.

3. “Adwentyści Dnia Siódmego” – odrzucili możliwość duchowego przyjścia Chrystusa, przyjęli jednak dane chronologiczne. Dokonali tylko innej interpretacji wypełnienia proroctwa o 2300 dniach-latach.

    Wszystkie te historyczne wydarzenia nie spowodowały załamania się przekonania o istniejącym, przygotowanym przed wiekami przez Stwórcę Boskim Planie Wieków. Taką postawę zajęło szereg chrześcjan, a wśród nich Pastor Russell, którzy dokonywali wynoszenia złotych naczyń – prawd Bożych - z pozafiguralnego Babilonu. 1846 rok to czas wypełnienia się proroctwa Daniela, to czas oczyszczenia Świątnicy, czyli Kościoła z błędów. Te złote naczynia przyniesione do Domu Bożego to głębokie zrozumienie nauki o okupie Chrystusa oraz o naprawieniu wszystkich rzeczy (restytucja), to prawidłowa interpretacja innych proroctw Daniela (1290 i 1335 dni – Dan 12), czasów pogan (2520 lat) oraz wytłumaczenie znaczenia jubileuszów. ... zobacz >>

Złote naczynia to również inne myśli, które wzbudzają wiarę w autorytet Słowa Bożego.

    Autor 2 Tomu Wykładów Pisma Świętego pisze na temat czasów końca na str. 28: “Opieszali i w sobie ufający odrzucają prawdy na czasie, ponieważ są zaślepieni niewłaściwym stanem swych serc. Zatem tacy będą odrzuceni od Pana jako niegodni uczestniczenia w klasie, która ma stanowić Oblubienicę Jego – Efez 4:1, 1 Kor 9:27.

    Jest to poważny błąd, w jaki wielu wpada, przypuszczając, że znajomość Planu Bożego jest małej wagi, że owoce ducha świętego i ukształtowanie charakteru chrześcijańskiego jest wszystkim, czego Bóg od nas żąda i że łatwiej jest wzróść w tych łaskach pozostając w ciemności. Jakże odmiennie Pismo Święte przedstawia nam tę rzecz! Doradza ono nam nie tylko, abyśmy kształtowali charakter chrześcijański, lecz także, aby zachować ten stan serca, który skłania nas ku temu, niezbędna jest świadomość Prawdy, szczególnie prawd, które dotyczą obecności naszego Pana i zmian dyspensacyjnych. Znajomość prawd względem dyspensacji jest równie ważną przy końcu tego wieku, jak była przy końcu Żydowskiego Wieku. Ci, co nie rozpoznali Prawdy wówczas na czasie, nie otrzymali także i łask i przywilejów wówczas na czasie. Tak też przy końcu tego wieku: Ci, co nie mogą rozpoznać Prawdy obecnie na czasie, będąc zaślepieni niewiarą i światowością, również nie mogą otrzymać szczególnych łask i błogosławieństw, jakie teraz są na czasie”.

    Takie zrozumienie czasu końca zrodziło potrzebę pisania i rozpowszechniania myśli, które według jego zrozumienia były na czasie. Napisał broszurę pt. “Cel i sposób powrotu naszego Pana”. Była ona dyskusyjna ale i popularna. Russell opublikował także wiele innych, szeroko znanych podręczników i broszur, prowadził pracę misyjną na wielką skalę. Jego pisma zostały przetłumaczone na 35 języków.

    Cała ta praca prowadzona była po to, aby opowiadać światu prawdy dotąd nie znane: o drugim przyjściu Mesjasza, o nadchodzącym wielkim ucisku, o upragnionym przez wielu królestwie pokoju – Królestwie Chrystusa. Była to ogromna żniwiarska praca, ruch o charakterze proroczym, który wytłumaczył wiele proroctw biblijnych ściśle umiejscawiając ich wypełnienie w czasie. Wszystko to bardzo inspirowało zainteresowane jednostki, rodził się w nich piękny duch miłości do Boga, do współwyznawców oraz sympatii do otaczającego świata.

    Rok 1914, mimo, że nie zrealizowały się w nim wszystkie oczekiwania ludu Bożego, przyniósł jednak wypełnienie szeregu proroctw. Pastor Russell pisze w przedmowie do Tomu II z 1916 r. "Pierwsze wydanie niniejszego Tomu zostało udostępnione czytelnikom w roku 1889. Od tego czasu ukazało się wiele kolejnych jego wydań w różnych językach. W chwili obecnej w rękach czytelników znajduje się ponad półtora miliona egzemplarzy. Te cyfry zadziwiają, gdy pomyśli się o tym, jak niewielu ludzi w obecnym czasie uznaje Biblię za Boskie Objawienie."

    Pragniemy być spadkobiercami tego pięknego, biblijnego, proroczego ducha, którego posiadał pastor Russell oraz wielu chrześcijan w tamtym czasie. Świadomość ta wkłada na nas obowiązek, aby za przykładem całego ludu Bożego, tak jak Abakuk powiedzieć: “Na straży swej stać będę i stanę na baszcie wyglądając, abym obaczył, co będzie Bóg mówił, ...” (Abakuk 2:1).

    Niech słowa Apostoła Piotra będą dla nas napomnieniem i życzeniem: “I mamy mocniejszą mowę prorocką, której pilnując jako świecy w ciemnym miejscu świecącej, dobrze czynicie, ażby dzień oświtnął i jutrzenka weszła w sercach waszych” (2 Piotr 1:19).

źródło: Spotkania Prorockie 1/90.

powrót do początku >> historia

Literatura:

1. Pierre Gaxotte, “Wielka Rewolucja Francuska”
2. Encyklopedia Powszechna
3. Zachariasz Łyko, “Geneza współczesnego adwentyzmu”

<<poprzedni  —  następny>>