Służba Pastora Charlesa Taze’a Russella

 Podczas Reformacji wielu Chrześcijan przekonało się o tym, że religie "Ciemnych Wieków" zawierały błędy. Wielcy reformatorzy oraz ich naśladowcy zaczęli odświeżać prawdę zgodnie z naukami zawartymi w Biblii.

    Pastor Charles Taze Russell (1852 – 1916) był nie mniejszym reformatorem niż Marcin Luter. Jego praca wykroczyła nawet ponad dzieło Lutra. Wielu Chrześcijan, których poruszyły przesłania Russella twierdziło, że był wysłannikiem do zboru w Laodycei (Obj. 3:14 – 22), on sam jednak ostrożnie podchodził do tego twierdzenia.

     Pastor Russell nie przypisywał sobie szczególnego objawienia zesłanego nań przez Boga; oświadczał jedynie, że stało się zamiarem Pana Boga, aby Biblia była lepiej rozumiana. Ponieważ był w pełni poświęcony Bogu: gotowy, zdolny i chętny, aby mu służyć, otrzymał przywilej zrozumienia boskiego planu i przekazania jego piękna innym Chrześcijanom.om..om..om.

Odrodzenie starej prawdy

     Zamiast poszukiwać nowej prawdy, Russell wskrzesił tę nauczaną przez apostołów, a wcześniej przekazywaną ustami świętych proroków (Dz.Ap. 3:21). Będąc w młodym wieku poświęcił swoje życie Panu i przystąpił do Kościoła Kongregacyjnego oraz Y.M.C.A. (tłum. Chrześcijańskie Stowarzyszenie Młodych Mężczyzn) Nie mogąc zaakceptować wiecznych tortur i powiązanych koncepcji wyznaniowych, padł ofiarą zniechęcenia; na jakiś czas zwrócił się ku światowej komercji i zaangażował w zarządzanie przedsiębiorstwem pasmanteryjnym swego ojca.

     W 1869 roku Russell zetknął się z Adwentyzmem w miejscu, który opisał jako „zakurzony, obskurny hol, gdzie – jak słyszałem – odbywano służbę religijną.” Zachodził tam „aby przekonać się, czy spotykająca się tam garstka ludzi miała do zaoferowania coś więcej niż wielkie kościoły.”

Rozpalona na nowo wiara

     Tamtego dnia kazanie miał Jonas Wendell. Słuchając rozmyślań na temat powtórnego nadejścia Chrystusa, Russell nie mógł uwierzyć, że Pan powraca, aby spalić świat. Rozumował, że „jeżeli powrót Chrystusa miałby oznaczać wyrok śmierci dla 99-ciu spośród 100 ludzi, to trudno byłoby oczekiwać takiego wydarzenia z utęsknieniem i we właściwym duchu modlić się słowami: przyjdź Panie Jezu, przyjdź spiesznie.” W końcu Russell zaangażował się w organizację zboru biblijnego w Allegheny w Pensylwanii.

     Wyłożony przez Wendella wstęp do Adwentyzmu w sposób wystarczający przekonał Russella o tym, że słowa apostołów i proroków były „nierozerwalne.” Ze zwiększonym zapałem i troską powrócił do badania swojej Biblii. Studiowanie zwróciło jego uwagę na fakt, że „w wielu miejscach Pismo Święte radośnie wskazywało na chwałę Tysiąclecia i mające z nim nadejść błogosławieństwa.” Russell napisał: „mimo iż Adwentyzm nie odkrył przede mną prawdy, to jednak bardzo pomógł mi w zdemaskowaniu błędów i tym samym przygotowaniu mnie do otwarcia się i przyjęcia prawdy.”

Miłość Boga Ojca

     W latach od 1870 do 1875 zbór biblijny w Allegheny „rozpoznał miłość bożą i to, w jaki sposób zabezpieczyła ona ludzkość oraz że wszyscy muszą być wzbudzeni z grobu, aby miłościwy plan boży mógł im być okazany... jako wynik dzieła odkupienia Chrystusa.” Wówczas chętna i posłuszna ludzkość może „powrócić do harmonii z Bogiem. Uznaliśmy to za dzieło restytucji opisane w Dz.Ap. 3:21.”

     Kontakty z Georgem Storrsem i Georgem Stetsonem (1872), byłymi współpracownikami Williama Millera, pomogły Russellowi w pełni docenić dzieło okupu Pana; dało to podstawy dla opisania doktryny restytucji. Od 1873 roku dla Russella i jego grupy stało się jasne, że restytucją objęci będą wszyscy potomkowie Adama, bez względu na wiek i dojrzałość umysłową, jak na początku sądzili. Równocześnie kwestia rozdzielności i odrębności natur stała się dla nich zrozumiała.

Cel i Sposób Powrotu Naszego Pana

     Po tym, jak oczekiwania Adwentystów o spaleniu świata w latach 1873 i 1874 zawiodły, Russell napisał pierwszą broszurkę (1877) – „Cel i Sposób Powrotu Naszego Pana”.

     Po siedmiu latach badań nad Pismem Świętym, zanim Russell wziął udział w wystawie przedsiębiorstwa swojego ojca na Targach Stulecia w Filadelfii w 1876 roku, jego uwagę zwróciło czasopismo „The Herald of the Morning” (tłum. Zwiastun Poranka) wydawane przez N.H. Barboura; zaś interpretacja chronologiczna Barboura wydała mu się wartościowa. Russell zorganizował spotkanie z Nelsonem Barbourem w Filadelfii.

     Łącząc samodzielnie opracowaną chronologię z poprzednio wydanymi przemyśleniami na temat celu i sposobu powrotu naszego Pana, Russell i Nelson Barbour wywnioskowali, że Tysiąclecie się rozpoczęło i że będzie to czas błogosławieństw dla całej ludzkości. Russell i Barbour weszli w spółkę wydawniczą, w której Barbour został odpowiedzialny za sprawy redakcyjne i wydawnicze, a Russell za finansowanie, pisanie artykułów oraz promocję nowych przekonań. Mimo, że „The Herald of the Morning” (tłum. j.w.) był czasopismem wartościowym, to jednak nie docierał do mas, zaczęto zatem poszukiwać sposobów, aby zwiększyć jego nakład i obieg.

Spotkanie Duchownych

     W międzyczasie Russell osiągnął pozycję wpływowego biznesmana. Zyskał uznanie w środowisku biznesowym i był również doskonale znany duchownym z Pittsburgha. W 1877 roku Russell zwołał zebranie, na które przybyli wszyscy duchowni z Pittsburgha i Allegheny, aby wyjaśnić sprawy, które Pan odkrył przed ich zborem biblijnym.

     Russell pragnął rozprzestrzenić prawdę pozwalając, aby ustanowione kościoły rozgłosiły przesłanie wszystkim ludziom, podobnie jak uczynił to William Miller pół wieku wcześniej. Uważał, że jeżeli uda mu się dowieść, że w dawnych czasach miało miejsce odstępstwo od nauk biblijnych oraz tego, że Biblia może być obecnie bardziej zrozumiała, duchowni mogliby wykorzystać swoje wpływy, aby przekonać swoich kolegów na całym świecie do głoszenia przesłania ze swych ambon. Było to niezwykłe spotkanie. Około jedna trzecia zaproszonych duchownych przybyła, jednak nikt nie zgodził się z przedstawionymi przez Russella koncepcjami.

     Russell wyłożył biblijne podstawy wiary w to, że Pan powrócił, aby błogosławić i podnieść upadłą ludzkość. Pośród pierwszych błogosławieństw było ujawnienie prawdy z uwzględnieniem nadchodzącego okresu – siódmego tysiąclecia. Prawda ta była jednak dla duchownych problematyczna. Nauka o mającym nadejść okresie próby dla ludzkości nie była w zgodzie z ich pojęciem o duszy nieśmiertelnej i strachu przed wiecznymi mękami w piekle. Restytucyjna koncepcja powrotu Pana naznaczyłaby ich jako kłamców w oczach parafian, stanowiła również wyzwanie dla ich koncepcji o sądzie, ponieważ oczekiwali dwudziestoczterogodzinnego, a nie tysiącletniego dnia sądu.

     Ponieważ Russell nie uznawał Trójcy Świętej, jego koncepcja ostatecznie została w całości odrzucona. Sojusz Ewangelicki z 1846 określał doktrynę o Trójcy jako zasadniczą i niezbędną. Nauka o Trójcy nie była wykładana od samego początku ani w „The Watch Tower” (Strażnica), ani w „The Herald of the Morning” Barboura. Duchowni zasugerowali, aby Russell skoncentrował się na wynikach sprzedaży swojej działalności gospodarczej, a Biblię i sprawy religii pozostawił w ich rękach.

     Duchowni nie przyjęli koncepcji przedstawionej tej nocy w Allegheny. Russell pomyślał, że Pan nie mógł chcieć, aby sprawy przybrały taki obrót. Uznał, że Pan nie chciał, aby wlewać młode wino biblijnej prawdy do starych bukłaków duchowieństwa. Musiał istnieć inny sposób na to, żeby dotrzeć z prawdą do chętnych słuchania świętych.

Kontrowersje

     W końcu Russell postanowił zrezygnować z pracy na rzecz biznesu i całym sercem poświęcił się służeniu świętym. W drugiej połowie 1878 roku i pierwszej połowie 1879 roku Russell bardzo wiele pisał do „The Herald of the Morning”.

     Wkrótce powstała kontrowersja odnośnie podniesienia świętych do chwały niebieskiej.  Russell i Barbour zgodnie stwierdzili, że zmartwychwstanie świętych miało się rozpocząć w 1878 roku, jednak nie doszli do porozumienia w kwestii czy należy oczekiwać zabrania żyjących w owym czasie świętych. Russell przedstawił koncepcję, iż umarli (lub śpiący) święci zostaną wzbudzeni w 1878 roku, a żyjący będą zabierani w chwili śmierci.

     Konflikt we współpracy powstał, kiedy Nelson Barbour zaczął wprowadzać swoje poprawki do artykułów Russella w formie komentarzy redakcyjnych. Jako współredaktor, Russell uważał, że miał prawo do artykułów wolnych od wstawek Barboura, szczególnie, że to on płacił rachunki i oferował darmową dwumiesięczną prenumeratę wszystkim zainteresowanym. Cierpliwość Russella została przywiedziona na granicę wytrzymałości, kiedy przekonał się, że Barbour zaprzecza skuteczności ofiary krwi Jezusa, tym samym obalając koncepcję jego okupu za człowieka. 

     I tak na początku 1879 roku Charles Taze Russell wycofał finansowe i redakcyjne wsparcie z „The Herald of the Morning” i założył „The Watch Tower Bible and Tract Society” (tłum. Towarzystwo Biblijne Strażnica) wydające, jako swoje czasopisma: „Zion’s Watch Tower” (tłum. Strażnica Syjonu) i „Herald of Christ’s Presence” (tłum. Zwiastun Obecności Chrystusa).

źródło: Herald - '04, 22-24.

powrót do początku >> historia

<<poprzedni  —  następny>>