Strona o Pastorze Ch.T. Russellu | Polskojęzyczna strona poswięcona życiu i twórczosci Pastora Charlesa Taze Russella Polskojęzyczna strona poświęcona życiu i twórczości pastora Charlesa Taze Russella
Pastor Charles Taze Russell

 Historia Badaczy Pisma Świętego

Zwolennicy Millera - Ruch Adwentystów.

    Inną grupą, jaka ukształtowała się ze zwolenników Millera był Ruch Adwentystów. Oni także przyjmowali pierwotne poglądy George’a Storrsa w kwestii stanu umarłych, lecz skupiali się głównie na problematyce drugiego przyjścia Pana.

     Wyznaczyli wiele dat związanych z tym wydarzeniem i przeżyli wiele rozczarowań. Adwentystyczny kaznodzieja Jonas Wendell nauczał o rychłym przyjściu Pana w broszurze zatytułowanej „Present Truth” (tłum. Obecna Prawda), wydanej w roku 1870. W książce tej przewidział datę 1873 jako rok drugiego przyjścia Pana.

     To właśnie jego nauki, niemalże przypadkowo, na nowo rozpaliły wiarę pewnego człowieka. Człowiek ten pewnego dnia wstąpił do brudnej, obskurnej sali w której nauczał Jonas Wendell i jego słowa przywróciły mu wiarę w Biblię. Człowiekiem tym był:

Pastor Charles Taze Russell

     Jego rodzice byli Prezbiterianami. Matka była bardzo surową osobą. Często pouczała go mówiąc, że strofuje go ponieważ nie chce, aby skończył w piekle. Słowa te zawsze wywierały duże wrażenie na jej synu; do tego stopnia, że w kilka lat po jej śmierci, w wieku 16 lat Russell wypisywał na chodnikach hasła wzywające do pokuty mającej uchronić przed piekłem.

     Chociaż to właśnie doktryna piekła sprawiła, że w młodzieńczych latach interesował się religią, to jednak młody Russell wkrótce zupełnie stracił wiarę i zainteresowanie Pismem Świętym, jako natchnionym Słowem Bożym. Zaczął się interesować różnymi religiami świata, starając się odnaleźć coś, co dałoby mu spokój umysłu. Dopiero kazanie Jonasa Wendella ponownie rozpaliło w nim miłość do Pana.

Nelson Barbour

     Jeden ze współpracowników Wendella, Nelson Barbour, również wyznaczył datę 1873 jako  rok powrotu Pana. W 1871 roku opublikował on książkę „Evidences for the Coming of the Lord in 1873 or the Midnight Cry” (tłum. Dowody przyjścia Pana w 1873 roku albo Krzyk o Północy). W jej treści udowadniał przekonanie o tym, dlaczego Pan miał przyjść właśnie wówczas, uzasadniając swój punkt widzenia różnymi proroctwami czasowymi i chronologią.

     Nelson Barbour był zwolennikiem poglądów Millera i na równi z wszystkimi innymi Adwentystami był rozczarowany rokiem 1843, rozczarowanym w wystarczającym stopniu, że nieomal stracił swą religię. Napisał nawet, że w tej części swego życia przebywał w zupełnych ciemnościach.

     Podczas podróży morskiej z Australii do Londynu, Nelson Barbour wraz z angielskim kapelanem zastanawiał się nad proroctwami czasowymi. Kapelan zaproponował, aby wspólnie zastanawiać się kolejno nad każdym proroctwem, aby rozważaniami tymi zapełnić cały czas podróży. Gdy doszli do 12 rozdziału proroctwa Daniela, Barbour zauważył coś, co do tej pory umykało jego uwadze w wersecie mówiącym o obrzydliwości spustoszenia. Wielokrotnie czytał to proroctwo, ale nigdy nie przyszło mu do głowy, dlaczego Miller i jego zwolennicy zaczynali datować to proroctwo trzydzieści lat wcześniej zanim faktycznie obrzydliwość spustoszenia została ustanowiona. Barbour doszedł do wniosku, że musiała to być pomyłka i po ponownym przeliczeniu okresu wyznaczonego proroctwem stwierdził, że dni o których jest tam mowa kończą się nie w roku 1843 lecz 1872.

     Gdy tylko Barbour dotarł do Londynu, poszedł do Biblioteki British Museum i znalazł tam książkę zawierającą chronologię wywiedzioną od Adama, a kończącą sześć tysięcy lat historii w roku 1873. Książka ta zatytułowana była Horae Apocalypticae (Godziny Apokalipsy), a jej autorem był Edward Bishop Elliott.

     W swojej książce Elliott zawarł tę chronologię w długim przypisie, który opatrzony został przez niego słowami: „Ta Chronologia Biblijna z krótkimi odnośnikami biblijnymi wywiedziona została przez wielebnego C. Bowena” – „Horae Apocalypticae”, 1851, str. 231.

     Wspominając „chronologię biblijną” w przypisie, Elliott odnosił się do innej, napisanej w latach dwudziestych XIX wieku przez Henry’ego Fynesa Clintona.

     Elliott wspomina: „Fynes Clinton w swym dziele Esej o Chronologii Hebrajskiej znacznie objaśnił ten temat” twierdząc, „iż jedynym prawdziwym odniesieniem jest Pismo Święte” w kwestii „jaki jest obecny wiek świata, licząc od stworzenia Adama i kiedy kończy się szóste tysiąclecie.” – „Horae Apocalypticae”, 1851, str. 230.

     Chociaż według Clinton’a sześć tysięcy lat zakończyć się miało w 1862 roku, Elliott wykorzystał jego chronologię jako podstawę dla swego własnego opracowania, w którym stwierdził, iż sześć tysięcy lat zakończyć się miało w październiku 1872 roku.

     Nawet posiadając wsparcie ze strony tego chronologicznego wywodu, Nelson Barbour i jego współpracownicy byli rozczarowani faktem, że Pan nie przyszedł w 1873 roku tak, jak się tego spodziewali. Po dokonaniu korekty obliczeń, przyjęli datę 1874 za rok oczekiwanego przyjścia Chrystusa lecz znowu się rozczarowali, nie widząc go przychodzącego na obłoku, tak jak tego oczekiwali. Barbour kilkakrotnie zmieniał swe poglądy w tym względzie i dokonywał poprawek w obliczeniach, lecz w końcu nie mógł już znaleźć żadnego punktu, w którym mógłby cos więcej poprawić.

     Wobec takich okoliczności Barbour niemalże przestał wierzyć, że Biblia jest w stanie dać mu odpowiedź. Otrzymał jednakże list od jednego z czytelników swego magazynu, niejakiego B. W. Keitha. Pisał on, że badał Pismo Święte pod kątem zapisów dotyczących powrotu Pana i doszedł do wniosku, że oczekiwano złych oznak jego obecności. W wyniku wspólnych rozważań stwierdzono, że Pan rzeczywiście powrócił w 1874 roku, lecz niewidzialnie; odkrycie to na nowo wypełniło ich nadzieją i dodało sił. W magazynie Barboura, B. W. Keith opublikował także wczesne poglądy na temat doktryny„ofiary za grzech”. Pisał:

     „Cierpiąc z Chrystusem, należy cierpieć dla tego samego celu, wobec czego należy zdać sobie sprawę, dlaczego on cierpiał. Jeżeli on jest Głową, a Kościół jego Ciałem, a Ciało ma „dopełniać ucisków Chrystusowych”, czyż zatem cały plan bez tych cierpień nie byłby skazany na niepowodzenie? Jeżeli królowanie wraz z nim i wspólne uwielbienie oznacza wspólne królowanie i wspólną chwałę, wówczas cierpienie wraz z nim oznacza dzielenie jego cierpień... Jeżeli chcemy być wiernymi wobec tego, kto nas powołał, jeżeli okażemy wytrwanie aż do końca, wówczas staniemy się jemu podobni, „królewskim kapłaństwem”; a będąc wypróbowanymi pod każdym względem powinniśmy umieć współczuć i pomagać tym, którzy będą kuszeni w czasie trwania przyszłej dyspensacji.” – B. W. Keith, „Suffering with Christ” (tłum. Cierpiąc z Chrystusem), „Herald of The Morning” (tłum. Zwiastun Poranka), Październik 1878.

     Nelson Barbour wraz ze swymi współpracownikami kontynuowali swe badania i odkrywali kolejne prawdy, jak również dowiadywali się coraz więcej na temat proroctw czasowych. Dzięki tym rozważaniom, sformułowali swe poglądy dotyczące równoległości, dwójnasobu, Jubileuszy, 1260, 1290 oraz 1335 dni, a także proroctw dotyczących Czasów Pogan mających zakończyć się w roku 1914. W 1876 roku Russellowi wpadło do rąk czasopismo Barboura, „Herald of The Morning”.

     Odnośnie tegoż magazynu Russell napisał, że „na podstawie jego treści zobaczył, że jego wydawcy zaczynały się otwierać oczy na tematy, które od kilku lat tak bardzo cieszyły nasze serca... że celem przyjścia Pana nie jest zniszczenie, ale błogosławienie wszystkich rodzajów ziemi.” (Przedruki, str. 3822)

     Był tak bardzo podekscytowany faktem, że są inni ludzie, którzy wierzą tak jak on, że zdecydował się „pokryć wydatki Barboura, aby ten mógł przyjechać zobaczyć się ze mną w Filadelfii (gdzie prowadziłem swe interesy zawodowe latem 1876 roku), aby pokazał mi zupełnie na podstawie Pisma Świętego, na ile mógł, że proroctwa wskazywały na rok 1874 jako na datę, w której rozpoczynała się obecność Pańska i „żniwo”. I rzeczywiście, przyjechał, a jego dowody w pełni mnie zadowoliły” (Przedruki, str. 3822).

     Po tym spotkaniu, Russell rozpoczął swą służbę i zachęcał prawdziwy Kościół Boży do opuszczenia Babilonu.

Wszystkie te wydarzenia miały miejsce, ponieważ wówczas nastał właściwy czas do oczyszczenia Świątnicy. Błędy powstałe za czasów władzy Papiestwa zanieczyściły Kościół. Lecz była pewna nadzieja. Wszystkie proroctwa wskazywały na fakt, że w pewnym momencie Świątnica zostanie oczyszczona.

      Mamy nie tylko przykłady starożytnych świętych którzy byli wierni Bogu, ale mamy także wiele przykładów wiernych Chrześcijan w czasie Wieku Ewangelii: „Przeto i my, mając około siebie tak wielki obłok świadków, złożywszy z siebie wszelki ciężar i grzech, który nas usidla, biegnijmy wytrwale w wyścigu, który jest przed nami, patrząc na Jezusa, sprawcę i dokończyciela wiary, który zamiast doznać należytej mu radości, wycierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę, i usiadł na prawicy tronu Bożego, przeto pomyślcie o tym, który od grzeszników zniósł tak wielkie sprzeciwy wobec siebie, abyście nie upadli na duchu, utrudzeni. Wy nie opieraliście się jeszcze aż do krwi w walce przeciw grzechowi.” (Hebr. 12:1-4)

      Musimy zdać sobie sprawę z tego, że skoro nasze ofiarowanie się Bogu na służbę  nie kosztowało nas jeszcze naszego życia, musimy stawiać opór i walczyć z grzechem; możemy też rozpowszechniać piękne prawdy, jakie dał nam Bóg, prawdy, które możemy przyjąć i uwierzyć w nie, ale które powinny także stać się częścią naszego życia.

     „Czy jesteś skłonny dalej tak postępować, by poznać Pana, bez względu na to czy mówią o Tobie dobrze, czy też źle? Czy jesteś skłonny opuścić wszystko, aby iść tam, gdzie On Cię poprowadzi przez Swoje Słowo? – nie zważając na życzenia przyjaciół i na własne pragnienia? Jest nadzieja, że przeczytanie tego dzieła tak pobudzi wielu poświęconych do nowej gorliwości i żarliwości ducha, dzięki jaśniejszemu zrozumieniu Boskiego planu, że będą w stanie powiedzieć: „Ufając łasce Bożej będę dążył dalej, by poznać Pana i Jemu służyć, jakiejkolwiek by to wymagało ofiary”. Niech poświęceni, jak szlachetni bereanie (Dz.Ap. 17:11), pilnie usiłują sprawdzić to, co było przedstawione na stronicach niniejszej książki. Upewnij się o tym – nie na podstawie sprzecznej tradycji i ludzkich wyznań wiary, ale na podstawie jedynego poprawnego i zaaprobowanego przez Boga kryterium – Jego własnego Słowa.” – Charles Taze Russell, „The Divine Plan of the Ages” (tłum. Boski Plan Wieków), str. 347,348.

źródło: Herald - '04, 9-14.

powrót do początku >> historia


<<poprzedni  —  następny>>

Home | Biografia | Pogrzeb | Apologia | Historia | Dzieła | Fotogaleria | Pobieralnia | Prenumerata | Biblioteka | Czego nauczał
Polecane strony | Wyszukiwanie | Księgarnia | Kontakt | Manna | Artykuły

© pastor-russell.pl 2004 - 2016