|
Zwolennicy Millera - Ruch Adwentystów.
Inną grupą, jaka
ukształtowała się ze zwolenników Millera był Ruch Adwentystów. Oni także przyjmowali pierwotne poglądy
George’a Storrsa w kwestii stanu umarłych, lecz skupiali się głównie na
problematyce drugiego przyjścia Pana.
Wyznaczyli wiele dat związanych z tym wydarzeniem i przeżyli wiele
rozczarowań. Adwentystyczny kaznodzieja Jonas Wendell nauczał o rychłym
przyjściu Pana w broszurze zatytułowanej „Present Truth” (tłum.
Obecna Prawda), wydanej w roku 1870. W książce tej przewidział datę
1873
jako rok drugiego przyjścia Pana.
To właśnie jego nauki, niemalże przypadkowo, na nowo rozpaliły wiarę
pewnego człowieka. Człowiek ten pewnego dnia wstąpił do brudnej,
obskurnej sali w której nauczał Jonas Wendell i jego słowa przywróciły
mu wiarę w Biblię. Człowiekiem tym był:
Pastor
Charles Taze Russell
Jego rodzice byli Prezbiterianami. Matka była bardzo surową osobą.
Często pouczała go mówiąc, że strofuje go ponieważ nie chce, aby
skończył w piekle. Słowa te zawsze wywierały duże wrażenie na jej synu;
do tego stopnia, że w kilka lat po jej śmierci, w wieku 16 lat Russell
wypisywał na chodnikach hasła wzywające do pokuty mającej uchronić przed
piekłem.
Chociaż to właśnie doktryna piekła sprawiła, że w młodzieńczych latach
interesował się religią, to jednak młody Russell wkrótce zupełnie
stracił wiarę i zainteresowanie Pismem Świętym, jako natchnionym Słowem
Bożym. Zaczął się interesować różnymi religiami świata, starając się
odnaleźć coś, co dałoby mu spokój umysłu. Dopiero kazanie Jonasa
Wendella ponownie rozpaliło w nim miłość do Pana.
Nelson
Barbour
Jeden ze współpracowników Wendella, Nelson Barbour, również wyznaczył
datę 1873 jako rok powrotu Pana. W 1871 roku opublikował on książkę „Evidences
for the Coming of the Lord in 1873 or the Midnight Cry” (tłum.
Dowody przyjścia Pana w 1873 roku albo Krzyk o Północy). W jej treści
udowadniał przekonanie o tym, dlaczego Pan miał przyjść właśnie wówczas,
uzasadniając swój punkt widzenia różnymi proroctwami czasowymi i
chronologią.
Nelson Barbour był zwolennikiem poglądów Millera i na równi z
wszystkimi innymi Adwentystami był rozczarowany rokiem 1843,
rozczarowanym w wystarczającym stopniu, że nieomal stracił swą religię.
Napisał nawet, że w tej części swego życia przebywał w zupełnych
ciemnościach.
Podczas podróży morskiej z Australii do Londynu, Nelson Barbour wraz z
angielskim kapelanem zastanawiał się nad proroctwami czasowymi. Kapelan
zaproponował, aby wspólnie zastanawiać się kolejno nad każdym
proroctwem, aby rozważaniami tymi zapełnić cały czas podróży. Gdy doszli
do 12 rozdziału proroctwa Daniela, Barbour zauważył coś, co do tej pory
umykało jego uwadze w wersecie mówiącym o obrzydliwości spustoszenia.
Wielokrotnie czytał to proroctwo, ale nigdy nie przyszło mu do głowy,
dlaczego Miller i jego zwolennicy zaczynali datować to proroctwo
trzydzieści lat wcześniej zanim faktycznie obrzydliwość spustoszenia została
ustanowiona. Barbour doszedł do wniosku, że musiała to być pomyłka i po
ponownym przeliczeniu okresu wyznaczonego proroctwem stwierdził, że dni
o których jest tam mowa kończą się nie w roku 1843 lecz 1872.
Gdy tylko Barbour dotarł do Londynu, poszedł do Biblioteki British
Museum i znalazł tam książkę zawierającą chronologię wywiedzioną od
Adama, a kończącą sześć tysięcy lat historii w roku 1873. Książka ta
zatytułowana była Horae Apocalypticae (Godziny Apokalipsy), a jej
autorem był Edward Bishop Elliott.
W swojej książce Elliott zawarł tę chronologię w długim przypisie, który
opatrzony został przez niego słowami: „Ta Chronologia Biblijna z
krótkimi odnośnikami biblijnymi wywiedziona została przez wielebnego C.
Bowena” – „Horae Apocalypticae”, 1851, str. 231.
Wspominając „chronologię biblijną” w przypisie, Elliott odnosił
się do innej, napisanej w latach dwudziestych XIX wieku przez Henry’ego
Fynesa Clintona.
Elliott wspomina: „Fynes Clinton w swym dziele Esej o Chronologii
Hebrajskiej znacznie objaśnił ten temat” twierdząc, „iż jedynym
prawdziwym odniesieniem jest Pismo Święte” w kwestii „jaki jest obecny
wiek świata, licząc od stworzenia Adama i kiedy kończy się szóste
tysiąclecie.” – „Horae Apocalypticae”, 1851, str. 230.
Chociaż według Clinton’a sześć tysięcy lat zakończyć się miało w 1862
roku, Elliott wykorzystał jego chronologię jako podstawę dla swego
własnego opracowania, w którym stwierdził, iż sześć tysięcy lat
zakończyć się miało w październiku 1872 roku.
Nawet posiadając wsparcie ze strony tego chronologicznego wywodu, Nelson
Barbour i jego współpracownicy byli rozczarowani faktem, że Pan nie
przyszedł w 1873 roku tak, jak się tego spodziewali. Po dokonaniu
korekty obliczeń, przyjęli datę 1874 za rok oczekiwanego przyjścia
Chrystusa lecz znowu się rozczarowali, nie widząc go przychodzącego na
obłoku, tak jak tego oczekiwali. Barbour kilkakrotnie zmieniał swe
poglądy w tym względzie i dokonywał poprawek w obliczeniach, lecz w
końcu nie mógł już znaleźć żadnego punktu, w którym mógłby cos więcej
poprawić.
Wobec takich okoliczności Barbour niemalże przestał wierzyć, że Biblia
jest w stanie dać mu odpowiedź. Otrzymał jednakże list od jednego z
czytelników swego magazynu, niejakiego B. W. Keitha. Pisał on, że badał
Pismo Święte pod kątem zapisów dotyczących powrotu Pana i doszedł do
wniosku, że oczekiwano złych oznak jego obecności. W wyniku wspólnych
rozważań stwierdzono, że Pan rzeczywiście powrócił w 1874 roku, lecz
niewidzialnie; odkrycie to na nowo wypełniło ich nadzieją i dodało sił.
W magazynie Barboura, B. W. Keith opublikował także wczesne poglądy na
temat doktryny„ofiary za grzech”. Pisał:
„Cierpiąc z Chrystusem, należy cierpieć dla tego samego celu, wobec
czego należy zdać sobie sprawę, dlaczego on cierpiał. Jeżeli on jest
Głową, a Kościół jego Ciałem, a Ciało ma „dopełniać ucisków
Chrystusowych”, czyż zatem cały plan bez tych cierpień nie byłby skazany
na niepowodzenie? Jeżeli królowanie wraz z nim i wspólne uwielbienie
oznacza wspólne królowanie i wspólną chwałę, wówczas cierpienie wraz z
nim oznacza dzielenie jego cierpień... Jeżeli chcemy być wiernymi wobec
tego, kto nas powołał, jeżeli okażemy wytrwanie aż do końca, wówczas
staniemy się jemu podobni, „królewskim kapłaństwem”; a będąc
wypróbowanymi pod każdym względem powinniśmy umieć współczuć i pomagać
tym, którzy będą kuszeni w czasie trwania przyszłej dyspensacji.” – B.
W. Keith, „Suffering with Christ” (tłum. Cierpiąc z Chrystusem),
„Herald of The Morning” (tłum. Zwiastun Poranka), Październik
1878.
Nelson Barbour wraz ze swymi współpracownikami kontynuowali swe badania
i odkrywali kolejne prawdy, jak również dowiadywali się coraz więcej na
temat proroctw czasowych. Dzięki tym rozważaniom, sformułowali swe
poglądy dotyczące równoległości, dwójnasobu, Jubileuszy, 1260, 1290 oraz
1335 dni, a także proroctw dotyczących Czasów Pogan mających zakończyć
się w roku 1914. W 1876 roku Russellowi wpadło do rąk czasopismo
Barboura, „Herald of The Morning”.
Odnośnie tegoż magazynu Russell napisał, że „na podstawie jego treści
zobaczył, że jego wydawcy zaczynały się otwierać oczy na tematy, które
od kilku lat tak bardzo cieszyły nasze serca... że celem przyjścia Pana
nie jest zniszczenie, ale błogosławienie wszystkich rodzajów ziemi.”
(Przedruki, str. 3822)
Był tak bardzo podekscytowany faktem, że są inni ludzie, którzy wierzą
tak jak on, że zdecydował się „pokryć wydatki Barboura, aby ten mógł
przyjechać zobaczyć się ze mną w Filadelfii (gdzie prowadziłem swe
interesy zawodowe latem 1876 roku), aby pokazał mi zupełnie na podstawie
Pisma Świętego, na ile mógł, że proroctwa wskazywały na rok 1874 jako na
datę, w której rozpoczynała się obecność Pańska i „żniwo”. I
rzeczywiście, przyjechał, a jego dowody w pełni mnie zadowoliły”
(Przedruki, str. 3822).
Po tym spotkaniu, Russell rozpoczął swą służbę i zachęcał prawdziwy
Kościół Boży do opuszczenia Babilonu.
Wszystkie
te wydarzenia miały miejsce, ponieważ wówczas nastał właściwy czas do
oczyszczenia Świątnicy. Błędy powstałe za czasów władzy Papiestwa
zanieczyściły Kościół. Lecz była pewna nadzieja. Wszystkie proroctwa
wskazywały na fakt, że w pewnym momencie Świątnica zostanie oczyszczona.
Mamy nie tylko przykłady starożytnych świętych którzy byli wierni Bogu,
ale mamy także wiele przykładów wiernych Chrześcijan w czasie Wieku
Ewangelii: „Przeto i my, mając około siebie tak wielki obłok świadków,
złożywszy z siebie wszelki ciężar i grzech, który nas usidla, biegnijmy
wytrwale w wyścigu, który jest przed nami, patrząc na Jezusa, sprawcę i
dokończyciela wiary, który zamiast doznać należytej mu radości,
wycierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę, i usiadł na prawicy tronu
Bożego, przeto pomyślcie o tym, który od grzeszników zniósł tak wielkie
sprzeciwy wobec siebie, abyście nie upadli na duchu, utrudzeni. Wy nie
opieraliście się jeszcze aż do krwi w walce przeciw grzechowi.” (Hebr.
12:1-4)
Musimy zdać sobie sprawę z tego, że skoro nasze ofiarowanie się Bogu na
służbę nie kosztowało nas jeszcze naszego życia, musimy stawiać opór i
walczyć z grzechem; możemy też rozpowszechniać piękne prawdy, jakie dał
nam Bóg, prawdy, które możemy przyjąć i uwierzyć w nie, ale które
powinny także stać się częścią naszego życia.
„Czy jesteś skłonny dalej tak postępować, by poznać Pana, bez względu na
to czy mówią o Tobie dobrze, czy też źle? Czy jesteś skłonny opuścić
wszystko, aby iść tam, gdzie On Cię poprowadzi przez Swoje Słowo? – nie
zważając na życzenia przyjaciół i na własne pragnienia? Jest nadzieja,
że przeczytanie tego dzieła tak pobudzi wielu poświęconych do nowej
gorliwości i żarliwości ducha, dzięki jaśniejszemu zrozumieniu Boskiego
planu, że będą w stanie powiedzieć: „Ufając łasce Bożej będę dążył
dalej, by poznać Pana i Jemu służyć, jakiejkolwiek by to wymagało
ofiary”. Niech poświęceni, jak szlachetni bereanie (Dz.Ap. 17:11),
pilnie usiłują sprawdzić to, co było przedstawione na stronicach
niniejszej książki. Upewnij się o tym – nie na podstawie sprzecznej
tradycji i ludzkich wyznań wiary, ale na podstawie jedynego poprawnego i
zaaprobowanego przez Boga kryterium – Jego własnego Słowa.” – Charles
Taze Russell, „The Divine Plan of the Ages” (tłum. Boski Plan
Wieków), str. 347,348.
źródło: Herald - '04, 9-14.
powrót do początku >> historia
<<poprzedni —
następny>>
|
