Nieprzerwane dążenie do zmian w religii trwało przez trzy stulecia !!!

    Szesnastowieczny rozmach w dążeniu do zmian w religii trwał nieprzerwanie przez trzy stulecia. Wieki XVII, XVIII i duża część XIX były świadkami dalszego rozgałęziania się obu tradycji: protestanckiej i katolickiej. Rzymscy katolicy utrzymali i wzmogli nacisk na jednolitość i przekonanie o tym, że są jedynym prawdziwym Kościołem. 

    Szesnastowieczny rozmach w dążeniu do zmian w religii trwał nieprzerwanie przez trzy stulecia. Wieki XVII, XVIII i duża część XIX były świadkiem dalszego rozgałęziania się obu tradycji: protestanckiej i katolickiej. Rzymscy katolicy utrzymali i wzmogli nacisk na jednolitość i przekonanie o tym, że są jedynym prawdziwym Kościołem.

     Naczelnym hasłem Kościoła rzymskokatolickiego wciąż była jedność pojęta jako widzialna jednolitość, niczym nie ograniczona zwierzchnia władza papieża i nacisk na skuteczność rozdawnictwa łaski poprzez ważnie udzielone sakramenty.

     Pod koniec XIX wieku mogło się wydawać, że wywołana przez reformację zawierucha poczyna nareszcie słabnąć. Kościoły mające swe siedziby w Europie wciąż się rozczłonkowywały i wciąż toczyły walki między sobą, napotykając na coraz to silniejsze wołania o misje nie tylko w Europie, lecz i na innych kontynentach.

     Chociaż jednostkowe reakcje na głos Ewangelii nieuniknienie prowadziły do zakładania nowych wspólnot religijnych, zwłaszcza w części Afryki i w Ameryce Północnej, większość liczniejszych grup protestanckich i niekatolickich powstrzymała dalszy rozpad.

     Równocześnie z praktycznym odwoływaniem się do misji Kościoła tak zagranicą, jak i w kraju ojczystym pojawił się i drugi głębszy prąd dążący do zjednoczenia poprzez rozwijające się badania nad Biblią oraz innymi źródłami chrześcijańskimi pochodzącymi z I, II i III wieku. W rzeczy samej był to dalszy ciąg owych zainteresowań filologicznych, które swego czasu okazały się jednym ze źródeł reformacji. Powoli dla biblistów spory lub porozumienia merytoryczne nabrały większego znaczenia niż przynależność do różnych Kościołów. Badania biblijne poczęły wykazywać, że wiele poglądów głoszonych przez reformację opierało się na mocnych podstawach.

     „Szczęśliwa era musi nadejść, gdy synowie i córki Pana Wszechmogącego powstaną w majestacie prawdy i w świętym oburzeniu zerwą upokarzające kajdany ludzkich dogmatów i tradycji, które tak długo krępowały szlachetne umysły i będą kroczyć w świętej wolności, gdy Syn Boży uczyni swych uczniów wolnymi.” – Henry Grew (1832)

     „Umiłowani, nie podaję wam nowego przykazania, lecz przykazanie dawne, które mieliście od początku; a tym przykazaniem dawnym jest to Słowo, które słyszeliście.” –  1 Jan. 2:7

     Gdy apostołowie zasnęli, w porządek Kościoła wdarła się słabość biblijnych zasad. Ludzkie wpływy na ten porządek bardzo szybko pchnęły duchowy niegdyś kościół na kamienne stopnie wiodące do mistycznego Babilonu. Boża Świątnica została zanieczyszczona.

     Na duchowy Babilon złożyło się wiele lat przesądów, filozofii i dogmatów opartych na ludzkich tradycjach. Posiadanie kopii Pisma Świętego stanowiło przestępstwo karane śmiercią, podobnie jak podejmowanie prób przekładu świętych ksiąg na języki narodowe. W tych właśnie wiekach boskie światło przygasło.

     Wszystkie te wydarzenia zostały przepowiedziane przez Pismo Święte. Pomimo tak powszechnego braku wiary, stanowiącego znaczną przeszkodę, w tamtych wiekach żyło wielu świętych, którzy przeszli sprawdzian, wytrwali w wierze, doktrynach i działaniu.

źródło: The Herald '04,15.

powrót do początku >> historia

<<poprzedni  —  następny>>