Chrześcijanie przed reformacją

Jest inne spojrzenie na chrześcijan z okresu przedreformacyjnego.

    Już w czasach mroków średniowiecza, począwszy od dni pierwotnego kościoła, istniały przebłyski nauk protestanckich. List Barnaby tłumaczy przykładowo pozaobrazowe znaczenie sabatu: "Znaczenie jego jest następujące: że w ciągu sześciu tysięcy lat Pan Bóg doprowadzi do końca wszystkie rzeczy, ponieważ dla Niego jeden dzień jest jak tysiąc lat. To, że odpoczął On siódmego dnia oznacza, że gdy przyjdzie Jego Syn i obali rządy Onego Złego, osądzi bezbożnych, zmieni księżyc i słońce, oraz gwiazdy, wówczas odpocznie w swej chwale. Sabaty, mówi on, które teraz mi ofiarujecie, nie są przeze mnie przyjmowane, oprócz tych które sam ustanowiłem; gdy odpocznę od wszystkich rzeczy rozpocznę dzień ósmy, którym będzie początek nowego świata. "(List Barnaby, 13:1-10 prawdopodobnie chodzi o Barnabę, który podróżował z Apostołem Pawłem)"

     Chęć brania udziału w męczeństwie dla Chrystusa zilustrowana jest w Liście Ignatiusa do Rzymian (ok. roku 110 n.e.) 2:2-4, "Obym cierpiał będąc pokarmem dzikich bestii, dzięki którym będę miły Bogu. Jestem bowiem Bożym ziarnem, które zmielone zostanie zębami zwierząt, abym stał się czystym chlebem Chrystusowym. Więcej nawet, będę zachęcał dzikie zwierzęta aby stały się mym grobem i nie zostawiły nic z mego ciała, abym gdy zginę nie stał się nikomu ciężarem."

     W podobnym duchu pisze żyjący mu współcześnie Polikarp: (List Polikarpa, Biskupa Smyrny do Filipian 3:5-9) "Napominam was, abyście słuchali słowa sprawiedliwości, doświadczali cierpliwości, którą widzimy przed naszymi oczami, nie tylko w przykładzie błogosławionego Ignatiusa, i Zozimusa, i Rufusa, lecz także między innymi spośród was, w samym Pawle i pozostałych apostołach."

      Rok 313 to rok, w którym Ariusz kieruje swe wezwanie do przywrócenia pierwotnej czystości w kościele Aleksandryjskim, do którego wdarła się światowość. Zwolennikom odłamu o światowych poglądach przewodził Athanasius; jako że nie mógł on znaleźć podstaw, by zarzucić cokolwiek Ariuszowi, po pięciu latach oskarżył go o heretyczne nazywanie Boga Trójcą. (samo określenie Trinitatis zostało po raz pierwszy użyte przez Tertuliana około 200 roku n.e., lecz nie zaliczał się on do zdeklarowanych chrześcijan. Irenaeus nie podzielał tego poglądu, lecz i tak to on został uznany za katolickiego świętego, a nie Tertulian.) W końcu, Athanazjanie otruli Ariusza, nazywając to sprawiedliwym wyrokiem Bożym.

     Około 538 roku n.e., Jacobus Baradaeus (co w bezpośrednim tłumaczeniu oznacza Jakub Łachmaniarz, jako że odmawiał on wydawania pieniędzy na ubrania) z Syrii, bronił poglądu, że przy swoim pierwszym przyjściu Jezus miał tylko jedną naturę - ludzką. Działał on między Egiptem a Babilonem, wyznaczając ok. 80000 biskupów. Od niego pochodzi nowoczesny Syryjski Kościół Ortodoksyjny, po dziś dzień uznający koncepcję jednej natury Jezusa.

     Paulicjanie w Azji pozostawali poza Kościołem Katolickim, kiedy rozpoczynali ewangelizację Europy. Prawdopodobnie z tego właśnie ruchu wywodzą się umiarkowani Katarzy (Cathar, czyli Purytanie, ponieważ Kościół Katolicki zwał ich "Ketzer", heretycy). Już w 1140 roku n.e. w Monteforte głosili, że Jezus nie miał duszy, lecz był duszą. Oczekiwali także "Dnia Odrodzenia".

     Inni znamienni chrześcijanie ery poprzedzającej reformację to Piotr Waldo i Waldensi w Alpach; Jan Wycliffe, który już przed Williamem Tyndalem przetłumaczył Biblię na język angielski (choć sto lat później była ona już całkowicie niezrozumiała), miał on zwolenników zwanych Lollardami; Jan Hus działający w Polsce i Czechach; Johann Wessel - Gansfort w Holandii, który powiedział: "wiara żyje nie przez uczynki, ale w uczynkach." Wszyscy oni musieli stawiać czoła wrogości i przeciwnościom, większość z nich była ścigana i prześladowana, niektórzy spłonęli na stosach.

 źródło: Herald - '04, 8. 

<<poprzedni  —  następny>>