RESTYTUCJA — przywrócenie do pierwotnego stanu

    Wyraz ten pochodzi od łacińskiego słowa - restitutio i oznacza: "Zwrot rzeczy posiadanych nieprawnie, przywrócenie dawnego stanu rzeczy, odtworzenie, odnowa czego na podstawie zachowanych reliktów, całkowita regeneracja uszkodzonego narządu lub tkanki, naprawienie szkody, przywrócenie terminu powodującego skutki prawne".

Restytucja jest tą nauką, która spowodowała wielkie niezadowolenie wśród kleru katolickiego i protestanckiego ówczesnego chrześcijaństwa.

     Pośród doktryn biblijnych, które pastor Russell wydobył dla nas na nowo ze skarbca Słowa Bożego, była nauka o restytucji, czyli o przywróceniu ludzkości do pierwotnej doskonałości i chwały utraconej w Edenie.

     W książce "Boski Plan Wieków" pisał: Tom I "Restytucja przewidziana przez apostołów i proroków musi nastąpić po złożeniu okupu jako sprawiedliwy i logiczny bieg wydarzeń. Odpowiednio do Boskiego zarządzenia dotyczącego zaplanowania okupu cała ludzkość, z wyjątkiem dobrowolnie odrzucających zbawczą moc wielkiego Wyzwoliciela, musi być uwolniona od pierwotnej kary (...) śmierci, bowiem w przeciwnym wypadku okup nie byłby korzyścią dla wszystkich".

     Przywódcy kościołów wszystkich wyznań byli zaszokowani faktem, że ktoś ośmielił się głosić coś, co oni uważali za "drugą szansę", zapominając, że większość ludzkości zmarła bez posiadania takiej szansy. Tak długo byli przyzwyczajeni do ograniczania łaski Boga i wyolbrzymiania Jego zemsty, że ich wąska wizja prawdy i w rezultacie skurczone serca nie pozwalały im uwierzyć, że Bóg mógł obdarzyć Swoją łaską i błogosławieństwem innych poza nimi.

     Doktryna o restytucji burzyła ich dotychczasowe wyobrażenia o Bogu; pastor Russell udowodnił, że Stwórca jest nie tylko sprawiedliwym Sędzią, ale też miłującym Ojcem, który każdemu Swemu dziecku daje sposobność zbawienia, zgodnie z zapewnieniem Pisma Świętego (1 Tym. 2:4). Jednocześnie podważony został inny fundament nauczania kościołów uważających się za Chrystusowe, mianowicie - doktryna o duszy nieśmiertelnej i o wiecznych mękach jako karze za grzech.

     Pastor Russell "zgasił piekło", wykazując na podstawie Biblii, że Bóg nie jest bezlitosnym tyranem przyzwalającym na karę nieporównanie wielką w stosunku do winy i że dla tych, którzy świadomie odrzucają Jego łaskę, ma tylko jeden wyrok: śmierć, bowiem biblijne "szeol" i "hades" to nie piekło buchające ogniem, a po prostu grób.

     Dziś - w dobie rozpowszechnionej wiedzy i krytycyzmu wobec tradycyjnych doktryn - kościoły niejako "wstydzą się" nauki o wiecznych mękach. Nikt jej oczywiście z katechizmów nie usunął, ale też mało który z kaznodziejów ośmiela się mówić wprost na ten temat. Inaczej było w czasach pastora Russella - straszenie piekłem stanowiło wtedy jeden z kanonów tzw. chrześcijańskiego nauczania. Nic dziwnego, że pokazanie prawdziwej wartości tego "straszaka" wywołało furię wodzów religijnych.

     Podobnie jak przywrócenie biblijnego sensu słowu "sąd", również słowo "restytucja" otwierało w tysiącach serc nadzieję, stwarzało nowe inspiracje dla ludzi szukających prawdziwego Boga. Wizja restytucji dla świata ludzkości wyniosła Ewangelię ze sfery samolubstwa do sfery miłości. Mężczyźni i kobiety wszystkich wyznań odpowiedzieli na zaproszenie do głębokiego studiowania tego zagadnienia. Bez względu na swe poprzednie wierzenia - czy też zupełny brak wiary - ci, którzy poznali prawdę o restytucji, byli zdeterminowani, by głosić tę dobrą nowinę jak świat długi i szeroki. Rozpowszechniali ją przez słowo drukowane i z mównic, za pośrednictwem gazet i czasopism, a także poprzez kolportowanie "Fotodramy stworzenia". Powstał potężny ruch religijnego przebudzenia, uwalniający dziesiątki tysięcy osób z wyznaniowych więzów.

     Samolubna koncepcja chrześcijaństwa została zakwestionowana u samych podstaw. Wszyscy zaangażowani w krzewienie wieści o tym, iż Boski plan wzywa do błogosławienia każdej rodziny na świecie, radowali się z posiadanej wiedzy i chętnie dzielili się nią z innymi. Sam pastor Russell przez więcej niż 40 lat głosił tę Ewangelię łaski Boga w możliwie przekonujący sposób. Poświęcił swoją osobistą fortunę, używał całej witalności swego umysłu i ciała dla proklamowania wspaniałego poselstwa restytucji.

     Czy zatem przywódcy kościelni mogli patrzeć obojętnie na Ch.T. Russella i na zainspirowany przez niego ruch? Odpowiedź jest oczywista...

W początkowych latach swojej działalności napisał — "RESTYTUCJA – DLA KOGO?" 

(cdn)