<< Wstecz	Wybrano: R-1352 ,   z 1892 roku.	Zmień język na
		Drukuj

- LEKCJA II – 10 STYCZNIA 1892 – IZAJ. 26:1-15 -

„Ufajcie po wsze czasy Panu, gdyż Pan jest skałą wieczną” - Izaj. 26:4 NB.

W tej lekcji mamy ukazane dwa wielkie miasta; zaś zasadniczą treścią tej pieśni jest to, że jedno z tych miast jest „poniżone aż do ziemi, rzucone w proch”, czyli całkowicie zniszczone, gdy zaś w drugim panuje pokój i bezpieczeństwo (Izaj. 26:5,1). W symbolicznym języku Pisma Świętego miasto zawsze przedstawia rząd albo królestwo. Miasto ukazane tutaj jako solidnie ugruntowane i jako bezpieczne miejsce dla wszystkich, którzy kochają sprawiedliwość i prawdę (Izaj. 26:2), symbolizuje tysiącletnie Królestwo Boga; natomiast miasto, które jest obalone, to opozycyjne królestwo „księcia tego świata”. W Obj. 21:2 to pierwsze nazwane jest „miastem świętym, nowym Jeruzalem”, a jego wielka chwała porównana jest do „przyozdobionej oblubienicy dla męża swego”; drugie zaś (Obj. 14:8 i 18:21) nazwane jest Babilonem; opisana jest jego nieprawość, a jego nagły i gwałtowny upadek został przepowiedziany i porównany do wrzucenia wiekiego kamienia młyńskiego w morze, aby miasto to już nigdy nie było znalezione.

Czas, gdy ta pieśń będzie śpiewana, jest również określony: „W owym dniu tę pieśń śpiewać będą”. W jakim dniu? Najwyraźniej w dniu, kiedy śpiewający zaczną uznawać fakt, że Nowe Jeruzalem, czyli Królestwo Boże, jest założone na ziemi i że owo wielkie miasto, Babilon, zostało zupełnie obalone – w poranku dnia Tysiąclecia. Te dwa wydarzenia dziać się będą równocześnie i razem zostaną rozpoznane, jak wynika z tej pieśni triumfu.

Przywołuje to na myśl temat naszej lekcji (Izaj. 11:1-10); przeglądając rozdziały znajdujące się między tymi miejscami, widzimy, że prorok stosuje tę samą nazwę, Babilon, do miasta wielkiego, którego zniszczenie zapowiada i że ma dużo do powiedzenia o jego haniebnym charakterze, jak i o jego zagładzie (zob. rozdz.: 13:1,19, 14:4,22, 21:8, 47:1).

Zniszczenie Babilonu i założenie Nowego Jeruzalem albo Królestwa Bożego przypisane jest Bogu w wersetach 1,4 i 5 i harmonizuje to z Psalmem 2:6: „Ja [Bóg] ustanowiłem króla [Chrystusa] mego na Syjonie, świętej górze mojej”. Zaś wielki dzień gniewu, który dokona zburzenia Babilonu, nazwany jest „dniem Pana”: „Oto nadchodzi dzień Pana, okrutny, pełen srogości i płonącego gniewu” (Izaj. 13:9).

Następnie zauważamy (Izaj. 26:1), że ta pieśń „będzie śpiewana w ziemi judzkiej”, co wskazuje również na fakt jasno podkreślony gdzie indziej, że Izrael będzie pierwszym, który uzna ustanowienie Królestwa. I powie: „Oto nasz Bóg, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; to Pan, któremu zaufaliśmy. Weselmy i radujmy się z jego zbawienia!” (Izaj. 25:9).

Mając w ten sposób wyróżnione miasta oraz określony czas i śpiewaków, zwróćmy teraz uwagę na sedno tej pieśni. Jeśli chodzi o wielkie miasto Babilon, to śpiewają oni (Izaj. 26:5-6): „(...) miasto wyniosłe [kiedyś wywyższone i potężne na ziemi] poniża, poniża je aż do ziemi, i strąca je aż do prochu; [On bowiem powala tych, którzy mieszkają wysoko – NB]; depcze je noga; nogi ubogiego, stopa nędzników” – odniesienie do wielkich problemów społecznych, jakie osiągną kulminację w ostatecznej destrukcji wszystkich państwowych i kościelnych władz „chrześcijaństwa”; kulminacji tej boją się już nawet teraz wszędzie wysoko postawieni mężowie stanu i dostojnicy kościelni.

Ale odnośnie ustanowionych wtedy miast, Nowego Jeruzalem, czyli Królestwa Bożego, śpiewają: „Mamy miasto potężne; dla ocalenia wzniósł On wały obronne i baszty” (Izaj. 26:1). Będzie to mocne miasto ucieczki, za którego obronnymi murami schronić się będą mogli wszyscy, którzy pragną wielkiego zbawienia, jakie ono gwarantuje.

Izaj. 26:2: „Otwórzcie bramy, niech wejdzie naród sprawiedliwy, który dochowuje wierności!”. Z Obj. 21:12 dowiadujemy się, że bramy albo wejścia do miasta, a było ich dwanaście, były opatrzone imionami dwunastu pokoleń Izraela. Pozostaje to w harmonii z tym, czego nauczyliśmy się o początkowej fazie Królestwa Bożego (zob. „Wykłady Pisma Świętego”, tom I, rozdz. 14), że święci Starego Testamentu z różnych pokoleń Izraela, wybierani w ciągu Wieku Żydowskiego, będą na ziemi widzialnymi reprezentantami Królestwa niebiańskiego, stanowiąc narzędzia, za pośrednictwem których narody będą mieć dostęp do błogosławieństw Królestwa.

Wersety Izaj. 26:3-4 mówią o pokoju i ogólnych korzyściach z ufania Bogu.
Werset Izaj. 26:7 stwierdza, jak prostą uczynił On ścieżkę sprawiedliwego: „Ścieżka sprawiedliwego jest prosta, równa jest droga sprawiedliwego, Ty ją prostujesz”.

Wersety Izaj. 26:8-9 opowiadają, że w ciągu długiej nocy napominania, gdy sądy Pańskie odprawiały się nad nimi, oni ciągle pamiętali o Panu i pragnęli Jego łaski i błogosławieństwa; usprawiedliwiają też Boga za zsyłanie karania na nich dla ich poprawy, gdyż było to konieczne.

W wersetach Izaj. 26:10-11 odnotowany jest fakt, że reszta świata jeszcze nie rozpoznała nowego Królestwa i nie podporządkowała się mu, ale że jednak i ci ludzie je zobaczą i będą się wstydzić swojej przeszłości oraz że Bóg z pewnością zgładzi tych, którzy uparcie pozostaną wrogami.

Werset Izaj. 26:12 wyraża ich ufność ku Bogu, który miał nad nimi pieczę w przeszłości, a i teraz sprawia pokój, odkąd zaczęli pokładać w Nim nadzieję.

Wersety Izaj. 26:13-14 pokazują, jak odmienne są ich warunki w Królestwie Bożym od tych, w jakich byli pod panowaniem innych władców i panów w przeszłości – złych rządów i systemów, pod władzą których cierpieli nędzę i gorzkie prześladowanie. Odtąd pragną wspominać jedynie Pana jako ich króla i zapomnieć o goryczach i niedoli przeszłości, kiedy byli odrzuceni od Jego łaski, a poddani innym władcom. Pamiętają bowiem, że te złe rządy i systemy zostały zgładzone, żeby się już nigdy nie odrodziły, aby uciskać i źle rządzić światem.

Werset Izaj. 26:15 ponownie nawiązuje do błogosławienia Izraela, zgromadzonego pod Boską łaskę i ochronę – Izraela, który za swoje grzechy rozproszony był aż po krańce ziemi.

Zion's Watch Tower, 1 stycznia 1892, R-1352
Straż 1/2018