<< Wstecz |
Wybrano: R-4439 b, z 1909 roku. |
Zmień język na
| |
| | |
Trzy żony Abrahama
Nasze
zagadnienie dotyczy żon Abrahama: Ketury, trzeciej żony przedstawiającej Nowe
Przymierze, jego żony drugorzędnej, Hagar obrazującej Przymierze Zakonu, oraz
żony głównej, Sary ukazującej Przymierze Łaski, „Nowe Jeruzalem, jest matką
naszą”. To Sara jest matką obiecanego nasienia, Izaaka, figuralnego Jezusa
Chrystusa, Głowę i Kościół, jego ciało jak oświadcza apostoł w Gal.3:29, 4:28.
Zarzut
jest taki, że Ketura nie była żoną, ale nałożnicą, a Abraham miał ich kilka,
według 1 Moj.25:5, 6, gdzie czytamy: „A synów nałożnic, które miał Abraham,
obdarował”. A kolejne z nich to fakt, że Abraham był stary kiedy Izaak się
urodził i prawdopodobnie miał kilka nałożnic kiedy Sara nadal żyła.
Odpowiadamy,
że zawsze jest miejsce na spekulacje w sprzeczności ze jasnymi wypowiedziami
Pisma Świętego, związku z czym mądrzy tego świata i wszyscy, którzy nie mają
wiary w Boskiego zapiski będą mieli wiele sposobności by się o nie potykać.
Zapiski Pisma Świętego wyraźnie mówią o tym, że towarzyszka Abrahama, w pełni
uznawana jako żona i współdziedziczka to Sara, a jej syn został szczególnie
uznany spadkobiercą Abrahama. Co do Hagar i Ketury, wersety są podobnie
jednoznaczne – urodziły dzieci Abrahamowi – pierwsza z nich za zgodą Sary jako
jej specjalna przedstawicielka, druga po śmierci Sary. Nie ma znaczenia, ani
też potrzeby, aby spierać się nad kwestią nazewnictwa ich jako żony drugorzędne
lub nierządnice. Widocznie nałożnica jest określeniem, które najlepiej opisuje
zależność tych dwóch kobiet względem Abrahama. I jest to niezwykle właściwe,
ponieważ jest widoczna w tym Boska intencja, jak powiedziane przez apostoła, że
??sam Abraham powinien być figurą Wszechmogącego, Sarah figurą przymierza z
Abrahamem, i jej syn Izaak figura Chrystusa, Mesjasza, Proroka, Kapłana,
Pośrednika, Króla, Sędziego, przez którego błogosławieństwo Wszechmogącego
powinny ostatecznie być zesłane wszystkim narodom ziemi. Apostoł ukazuje obraz,
że Hagar, niewolnica lub nałożnica, reprezentuje Przymierze Zakonu, a jej
dziecko Ismael przedstawia Żydów, urodzonych pod tym Przymierzem. Apostoł
wskazuje, że nie można być zarówno dziećmi niewolnicy jak i dziećmi z wolnej.
Jednak pokazuje, że Żydzi, aby stać się zjednoczeni z Chrystusem i członkami
duchowego Izaaka, dziedzicami wszystkiego, muszą stać się umarłymi dla
Przymierza Zakonu i być zaręczeni z Chrystusem, zrodzonymi z Ducha Świętego, w
przeciwnym razie nie mogą mieć ani udziału ani podzielać losu w duchowym
nasieniu Abrahama. Apostoł nie kontynuuje tego obrazu i oświadcza, że Ketura
charakteryzuje Nowe Przymierze (Zakonu). Wierzymy, że to zaniechanie jest Bożym
zamiarem, gdyż w ówczesnym czasie nie było to właściwym by rozumiano tą
szczególną cechę Boskiego Planu.
Jednak
jedna z rzeczy może być wyraźnie widoczna dla wszystkich, którzy mają oczy
zrozumienia otwarte i duchowe zmysły ćwiczone, a mianowicie fakt, że Izaak nie
miał dwóch matek. Była to ta sama Sarah, która od samego początku została
uznana przez Abrahama jako jego żona, jedynie właściwa żona, która tak długo
była niepłodna, ale w końcu urodziła Izaaka, nasienie obietnicy. Podobnie
Przymierze Sary, było bezpłodne przez wieki, a w czas pierwszego przyjścia, Pan
został zrodzony jako pozafiguralne nasienie Abrahama. Wtedy także Przymierze
Hagar lub Zakonu i jej dziecko, naród żydowski, został "wyrzucony”. Obraz
apostoła w Gal. 4:28 "My tedy, bracia! tak jako Izaak, jesteśmy dziatkami
obietnicy.” reprezentuje spłodzonych z ducha, wiernych zwycięzców Kościoła,
jako członków pozafiguralnego Izaaka, duchowe nasienie Przymierza Sary. Tutaj
Kościół jest przedstawiony jako Oblubienica Izaaka i jego współdziedzice –
teraz zaręczona, a na końcu wieku poślubiona, wejdzie do namiotu swojej matki--
rozpocznie wszystkie błogosławieństwa i przywileje, które należą specjalnie do
tego wielkiego przymierza, które Bóg zawarł z Abrahamem, i które potwierdził
pod przysięgą.
Zapiski
w 1 Moj. 24:67 i 25:1 pokazują, że po śmierci Sary, Abraham wziął Keturę jako
swoją żonę – jednak nie zajmowała w zupełności miejsca Sary jako jego
współdziedziczka, gdyż słowo żona w dawnych czasach ewidentnie to oznaczało.
Została ona przyjęta jako towarzyszka w drugorzędnym znaczeniu bez uchybień do
pierwszej żony, Sary i jej syna Izaaka, któremu Abraham "dał wszystko, co
miał." Uważamy, że Ketura jest bardzo właściwym obrazem Nowego Przymierza
(Zakonu) tak jak Hagar była starego Przymierza Zakonu. Nie jest to Przymierze
Przysięgi, które odnosi się do duchowego nasienia mające stać się dziedzicem
wszystkiego. Przymierze Zakonu nie było częścią pierwszego, lecz jedynie
dodatkiem do niego – tak samo Nowe Przymierze jest dodatkiem do Przymierza
Przysięgi Sary. Tak jak dzieci Hagar i dzieci Ketury nie odziedziczyły
pierwotnych obietnicy, tak i ci, którzy odziedziczą Nowe Przymierze nie będą
współdziedzicami z tymi, którzy odziedziczą je jako członkowie Izaaka lub jako
jego Oblubienica i współdziedzice.
Dlatego
zaprzeczamy możliwość by ktokolwiek był logicznie, prawdziwie lub biblijnie
dzieckiem dwóch przymierzy, czy też dwóch kobiet, w tym samym czasie. A z
drugiej strony, przekonujemy zasadność twierdzenia, że jeśli Przymierze Zakonu
było przedstawiano jako matka i żona nałożnica, to Nowego Przymierze (Zakonu),
aby zająć jego miejsce, powinno być również logicznie pokazane jako żona nałożnica.
Zachęcam również zwrócić uwagę wszystkim, że słowo "Nowe" sugeruje,
tak jak i apostoł, że inne stało się stare i gotowe by zniknąć. Nie było to
pierwotne Przymierze Przysięgi, które zniknęło, ale Przymierze Zakonu. Stąd
Nowe Przymierze nie zajęło miejsca Pierwszego Przymierzy lub Przymierza Sary,
ale ma zająć miejsce starego Przymierza Zakonu jako Nowe Przymierze (Zakonu)
pod nowym Pośrednikiem, wyższego od Mojżesz. Dz. Ap. 3:22, 23
Powstaje
pytanie: Czy nie był nasz Pan dzieckiem lub też nasieniem dwóch Przymierzy lub
dwóch matek? Ponieważ czytamy, że był „zrodzony pod Zakonem Przymierza
(Hagar)" ,a apostoł naucza, że był nasieniem pierwszego albo Przymierza
Sary.
Odpowiadamy:
Nie! Jeśli nasz Pan Jezus przestrzegałby tylko Przymierze Zakonu i nie poświęcił
swego życia, nie ofiarował go, mógłby mieć wieczne życie jako ziemska istota.
Wtedy naprawdę mógłby być nasieniem Abrahama i dziedzicem wszystkich rzeczy
ziemskich. Ale wtedy nie mógłby być nasieniem obietnicy, gdyż to
nasienie ma "błogosławić wszystkie narody ziemi" – co oznacza
zmartwychwstanie z martwych. Ta zdolność błogosławienia będę
należeć do Pana, ale nie przez przestrzeganie Zakonu i stanie się wspaniałym
synem Hagar, lecz poprzez poświęcenie wszystkich ziemskich błogosławieństw
ofiarowanych przez Przymierze Hagar i zamiast tego przyjęcie duchowych
przywilejów Przymierza Sary. Zapamiętajmy to jasno, że to nie "człowiek
Jezus", ale "Nowe Stworzenie" Jezus stał się dziedzicem
wszystkich i żyje, aby błogosławić Izrael i wszystkie narody. Podobnie tylko
tacy wierzący, którzy stali się Nowym Stworzeniem, spłodzeni z Ducha Świętego,
są członkami wielkiego Proroka, Kapłana, Króla, Pośrednika i Sędziego, którego
Bóg teraz powołuje jako nasienie Abrahama, by błogosławić świat.
(Niepublikowany
w języku polskim)
W.T. R-4439b-1909r.