<< Wstecz	Wybrano: R-1042 a,   z 1888 roku.	Zmień język na
		Drukuj

Brat, który przeczytał wyjaśnienie przypowieści o bogaczu i Łazarzu w styczniowej Strażnicy prosi o wytłumaczenie wyrażenia: „A gdy w krainie umarłych cierpiał męki, podniósł oczy swoje” (Łuk. 16:23) oraz o znaczenie otchłani pomiędzy nimi (w.26).

Sądziliśmy, że wyjaśnienie było pełne i objęło wszystkie te punkty, ale być może nie było wystarczające. Zatem odpowiadamy publicznie na to zapytanie.

Przeczytajcie proszę dokładnie wyjaśnienie podane w styczniowej Strażnicy jeszcze raz. Potem zauważcie, że otchłań jest ogromną różnicą pomiędzy kościołem Ewangelii a Żydami; ci pierwsi cieszą się wolną łaską, radością, pociechą i pokojem, jako prawdziwi synowie Boży – a ci drudzy, trzymają się Zakonu, który ich potępia i dręczy.

Uprzedzenie, pycha i błąd ze strony Żydów tworzy zaporę tej otchłani, która powstrzymuje Żydów przed wejściem do stanu prawdziwych synów Boga poprzez przyjęcie Chrystusa i Ewangelii Jego łaski. Zaporą tej otchłani, która powstrzymuje prawdziwych synów Bożych przed wejściem w niewolę z Żydami – Zakon – jest ich wiedza, że poprzez uczynki Zakonu nikt nie może zyskać usprawiedliwienia przed Bogiem i że jeśli jakikolwiek człowiek dotrzyma Zakonu (weźmie go na siebie i spróbuje stać przed Bogiem poprzez posłuszeństwo Zakonowi) Chrystus takiemu nic nie pomoże (Gal. 5:2-4). Zatem, my będący z klasy Łazarza nie staramy się mieszać Zakonu i Ewangelii, wiedząc, że nie można ich zmieszać i że nie możemy uczynić żadnego dobra tym, którzy wciąż trzymają się Zakonu i odrzucają ofiarę za grzechy złożoną przez naszego Pana. A oni nie widząc zmiany dyspensacji, która miała miejsce, argumentują, iż zaprzeczanie Zakonowi jako mocy ku zbawieniu jest zaprzeczaniem całej dotychczasowej historii ich narodu, zaprzeczaniem szczególnego postępowania Boga względem ich „ojców” (obietnicom i postępowaniu, których poprzez pychę i samolubstwo oni nie pojęli właściwie i nie skorzystali z nich), stąd nie mogą oni przyjść na łono Abrahama do prawdziwego odpocznienia i pokoju – co jest udziałem wszystkich prawdziwych dzieci wiary (Jana 8:39, Rzym. 4:16, Gal. 3:29).

To prawda, że kilku Żydów prawdopodobnie weszło do stanu wiary chrześcijańskiej poprzez cały Wiek Ewangelii, ale tak niewielu, że zostało to pominięte w przypowieści reprezentującej Żydów jako całość. Wraz z końcem Wieku Ewangelii ta przypowieść również się kończy.  Teraz ten wiek się kończy i Żyd wychodzi z udręki, w której był przez 1800 lat. Ta udręka to nie tylko to, co wyżej opisaliśmy – udręka z powodu Zakonu, którego nikt nigdy nie zachował ani nie mógł wypełnić w doskonały sposób (z wyjątkiem doskonałego człowieka), ale oni wychodzą z innego rodzaju udręki, prześladowania. Żyd był zawzięcie prześladowany przez pogan, mahometan i wyznaniowych chrześcijan przez wieki, ale teraz stopniowo zyskuje polityczną wolność i wpływ. Jako naród będą oni bardzo ważni wśród narodów na początku Tysiąclecia. Zasłona uprzedzenia jest zabierana w miarę jak tysiącletni poranek świta i słyszymy o wielkich „przebudzeniach” wśród Żydów i wielu z nich zaczyna uznawać Chrystusa. Opuszczają oni zatem swój stan hadesu udręki i przychodzą jako pierwsi z narodów po błogosławieństwa od prawdziwego nasienia Abrahama, którym jest Chrystus. Ich zapora uprzedzenia narodowego i pychy opada w niektórych miejscach i ci pokorni, ubodzy w duchu już zaczynają spoglądać na Tego, którego przebodli i pytać: Czy to nie jest Chrystus? I kiedy spoglądają, Pan zlewa na nich ducha łaski i błagalnych modlitw (Zach. 12:10).

Jesteśmy zatem w stanie patrzeć poza ramy tej przypowieści i czytać przyszłość przepowiedzianą przez proroków, apostołów i samego Pana. Dlatego, „Mówcie do serca Jeruzalemu i wołajcie na nie, że dopełniła się jego niewola” (Izaj. 40:1, 2).

W.T. R-1042a-1888r