<< Wstecz	Wybrano: R-1982 a,   z 1896 roku.	Zmień język na
		Drukuj

Łuk. 20:9-19. Porównanie opisu - Mat. 21:33-46. Marek 12:1-12. Złoty tekst – „Kamień, który odrzucili budujący, ten stał się głową węgielną". – Łuk. 20:17.

UŁOŻENIE tej przepowiedni, jest częścią kazania naszego Pana w ostatni dzień Jego publicznej usługi. On nauczał każdodziennie w świątyni i ludzie, będąc bardzo zainteresowani Jego wielką pracą, wytężali swój słuch i zwracali baczną uwagę na Jego cudowne słowa (Łuk. 19:47, 48). Lecz czym więcej wieści o Nim były rozgłaszane i ludzie tym więcej przyjmowali Jego nauki, tym bardziej zazdrość i opozycje nauczonych w Piśmie i Faryzeuszów wzrastała i wzmagała się do stopnia mor­derczej nienawiści, wobec czego spiskowali i planowali, aby Go uśmiercić. Będąc w tym popędliwym usposobieniu, przedniejsi kapłani i nauczeni w Piśmie i starsi Izraela przychodzili do Niego z krzyżowymi pytaniami według ich zdania, szukając, aby Go usidlić w słowach, a przez to zdobyć pewne powody do aresztowania Go.

Przebiegłość naszego Pana, z jaką spotykał atakujących, godna jest podziwu wszystkich. On stał bez porównania wyżej w odpowiedziach wszystkim przeciwnikom. Jego odpowiedzi uciszały i zawstydzały ich. Właśnie w tym czasie On wypowiedział tę przypowieść, z której oni spostrzegli, iż ona była przeciwko nim i to ich więcej rozgniewało, że byli gotowi rzucić się na Niego, lecz się ludu obawiali (wiersz 19).

W tej przypowieści, właściciel tej winnicy reprezentuje Boga, zaś winnica przedstawia naród Izraelski, jak jest to opisane pod tym samym obra­zem w proroctwie Iz. 5:1-7. „Winnicą zaiste Pana Zastępów jest dom Izraelski, a mąż Judzki szczepieniem jego rozkosznym”. Bóg bardzo wiele uczynił dla tej winnicy w nasadzeniu, uprawieniu i opiekowaniu się nią; i na podstawie tego daje zapytanie (Iz. 5:4): „Cóż dalej czynić było winnicy mojej, czegobym jej nie uczynił”? Lecz pomimo tych starań wydała wino płonne zamiast dobrego. Dlatego Pan mówi: „Oczekiwał sądu, a oto uciśnienie; oczekiwał sprawiedliwości, a oto krzyk” itd. Tym „Winiarzem”, któremu ta winnica została powierzoną, byli dowódcy religijni narodu przez Boga ustanowieni. Ci winiarze pia­stowali swoje szafarstwo od wyjścia z Egiptu, aż do przyjścia Mesjasza, blisko dziewiętnaście stuleci.

W rozmaitych porach tego wieku Bóg specjalnie wyczekiwał za owocem sprawiedliwości, posyłając im swoich wiernych proroków, którzy byli mało cenieni i źle traktowani, szczególnie przez winiarzy. – (Mat. 23:31-32).

Ostatnim z nich, w żniwie, czyli przy zakończeniu tego wieku, Bóg posłał do nich Swego Syna, mówiąc: „będą się wstydzić Syna Mego”. Lecz nie; w ich samolubnej ambicji, by podtrzymać swoje szafarstwo, oni mówili między sobą: „Tenci jest dziedzic: pójdźcie, zabijemy go, a otrzymamy dziedzictwo jego”. „Tedy porwawszy go, wyrzu­cili go precz z winnicy i zabili go”. To zastosowanie tej przypowieści tak było widoczne, iż nie mogli mówić, że nie jest zrozumianą. Obwinione sumie­nia nie potrzebowały dalszego oskarżenia. Sami siebie usprawiedliwiający hipokryci spostrzegli, że wielki Nauczyciel czytał ich serca i był świadomy ich niegodziwych zamiarów.

Postępując dalej możemy zauważyć, iż w tej przypowieści znajdowało się proroctwo o Jego końcowym triumfie. Chociaż oni Go zabili, jednak On będzie tym kamieniem, o którym Psalmista prorokował, mówiąc: „Kamień, który odrzucili budujący, uczyniony jest głową węgielną” (Ps. 1 18:22), odnosi się to do piramidy jako budynku Bożego, którego wierzchni kamień jest głównym węgielnym kamieniem. (Zobacz też Zach. 4:7.) Ten kamień w owym czasie mógł być rzeczywiście odrzucony przez nich, lecz to nie przeszkodzi w Jego wywyższeniu we właściwym Bożym czasie jako główny kamień w chwalebnej świątyni Boga.

W potknięciu się o Chrystusa w czasie Jego pierwszego przyjścia, naród Żydowski był rzeczywiście rozbity; i od tego czasu oni są narodem rozproszonym i splądrowanym (Iz. 18:2). Cały świat jest tego świadkiem. Świat też jest świad­kiem, iż faktycznie ci źli winiarze, którzy ukrzyżowali Pana, zostali zniszczeni. Oni stracili powagę, władzę, honor i urząd (wielu z nich nawet niewątpliwie zginęło literalnie w zniszczeniu Jeruzalem), i ich stanowiska zostały zajęte przez o wiele pożyteczniejszych apostołów i nauczycieli Ewan­gelii Chrystusowej.

Takie było wyznanie Chrystusa Pana prze­ciwko cielesnemu Izraelowi jako ludowi i przeciwko ich religijnym dowódcom i nauczycielom, jako czytamy w proroctwie; zauważcie jak praw­dziwie i co do litery wszystko się wypełniło; nie powinniśmy też przeoczyć innego proroctwa, wskazującego na podwójne wypełnienie: pierwsze wypełnienie na cielesnym Izraelu, drugie na nominalnym duchowym Izraelu, czyli na nominal­nym chrześcijańskim kościele. Czytamy – „A będzie . . . kamieniem obrażenia i opoką otrącenia obydwom domom Izraelskim”; (Iz. 8:14). Tak w tych jak i też innych rzeczach te dwa domy Izraela, cielesny wieku Żydowskiego i duchowy w wieku Ewangelii, złączone są jeden z drugim tak w figurze jak i też w pozafigurze; i to porównanie jest dobrze uzgodnione. Lecz byli publiczni nauczyciele w wieku Żydowskim, przeciwko Panu i prawdzie; tak samo jest w tych dniach podczas Jego (wtórej) obecności. Oni zamykają swoje oczy na światło, które teraz przyświeca, i jako rezultat tego, tak ci, którzy ich prowadzą, jak i ci, którzy ich naśladują, wpadają w wielki dół niewiary; i wkrótce będą wszyscy pochłonięci w wielkim ucisku (co się obecnie wypełnia), przed którym Pan i prorocy przestrzegali nas. – (Mat. 24-21, Dan. 12:1. Obj. 18:4).

Rezultat tego potknięcia o ten kamień nomi­nalnego kościoła wieku Ewangelii będzie taki sam, jaki był kościoła Żydowskiego; one będą zniszczo­ne; cała ta instytucja będzie (jako proch) rozwiana i jedynie wierne ostatki z tego wieku będą zgromadzone do Królestwa Bożego „Małe Stadko”, dla których „upodobało się Bogu dać królestwo”.

Lecz gdy ten kamień węgielny ukoronuje dokończoną świątynię Bożą, Kościół uwielbiony, gdy królestwo będzie ustanowione w mocy i chwale, to ten kamień, na kogokolwiek upadnie, zetrze go na proch; zupełnie go zniszczy. „Każda dusza, która by nie słuchała tego proroka, będzie wygładzona z ludu”. – (Dz. Ap. 3:23).

Biorąc przykład z upadku cielesnego Izraela, jak ostrożnym powinien być każdy chrześcijanin, by się nie znalazł z tymi w tym wieku, z których będzie się składała pozafigura - czy to ślepych wodzów lub też ospałych i zaślepionych naśladujących swych mistrzów, prowadzących do dołu, który na pewno pochłonie wszystkich niewiernych.

Brzask 08/1943 str.142-143    W.T. R-1982 a -1896 r.