<< Wstecz	Wybrano: R-5959 a,   z 1916 roku.	Zmień język na
		Drukuj

Usprawiedliwienie oznacza tylko jedną rzecz, to jest czynienie tego, co jest słuszne, sprawiedliwe. Usprawiedliwienie może być częściowe lub zupełne. W przypadku Abrahama usprawiedliwienie było częściowe. Abraham był usprawiedliwiony z powodu jego wiary i posłuszeństwa, aby mógł mieć społeczność z Bogiem, lecz nie był usprawiedliwiony tak, aby mógł otrzymać żywot wieczny, ponieważ takie zupełne usprawiedliwienie wówczas nie mogło być dokonane, to tylko mogło być dokonane przez Jezusowe dzieło odkupienia, które za czasów Abrahama nie było i jeszcze nie mogło być dokonane.

Usprawiedliwienie Kościoła Wieku Ewangelii jest momentalne. „Bóg jest, który usprawiedliwia”. Lecz podstawą do tego usprawiedliwienia jest ofiara złożona przez Jezusa a dokończona na Kalwarii. Zanim jednak Zbawiciel przypisze nam zasługę Swej ofiary, musimy najpierw coś o Nim wiedzieć, Jemu zaufać, przyjąć warunki uczniostwa i jako jego uczniowie musimy się zupełnie poświęcić – aż do śmierci. W chwili, gdy On przypisuje nam zasługę Swej ofiary, pokrywając nasze wady, wówczas jesteśmy godni  przyjęcia przez Ojca i przyjęci do rodziny Bożej przez spłodzenie z Ducha Świętego a tym sposobem stajemy się członkami Kościoła Pierworodnych, których imiona zapisane są w Niebie.

Usprawiedliwienie świata nie będzie momentalne, lecz będzie postępować przez całe tysiąc lat - Tysiąclecie. Można powiedzieć, że świat będzie mógł być próbnie usprawiedliwiony przez Pośrednika  i Jego Królestwo, lecz to usprawiedliwienie zostanie dokończone jedynie przez ich absolutną doskonałość, przy końcu Tysiąclecia, gdy świat będzie przedstawiony Ojcu i przyjęty przez Niego. "Bóg jest, który usprawiedliwia" i przyjmuje do życia wiecznego oraz do Swej rodziny na którymkolwiek poziomie jedynie tych, którzy są doskonali.

OCZYSZCZENIE CIAŁA NIE JEST USPRAWIEDLIWIENIEM

Człowiek pragnący powrócić do harmonii z Bogiem w ciągu Wieku Ewangelii znajduje Boga stopniowo. Najpierw dowiaduje się, że Bóg ustanowił sposób, przez który może On być sprawiedliwy a pomimo to usprawiedliwiający grzeszników. Następnie dowiaduje się, że śmierć Jezusa jest tym sposobem, który Bóg ustanowił. Potem dowiaduje się o własnych słabościach, grzechach i nieczystości starając się tego wszystkiego pozbyć. On może, a nawet powinien znacznie oczyścić się od nieczystości ciała, lecz to jeszcze go nie usprawiedliwia, nie czyni doskonałym, ponieważ przez dziedziczenie jest grzesznikiem, niedoskonałym, i może być oczyszczony jedynie przez przypisanie mu zasługi ofiary za grzech. Po omyciu się w umywalni, po pozbyciu się nieczystości ciała, wierzący zbliża się do drzwi Namiotu Zgromadzenia i tam się "przywiązuje", zobowiązuje się ślubami poświęcenia, zupełnie oddając się Panu i Jego służbie w każdym zakresie.

Wszystkie wyżej podane kroki, stosowne dla tych, którzy pragną społeczności z Bogiem, są przedstawione w Słowie Bożym. Opisujemy tu człowieka idącego tą drogą jako tego, który ma próbne usprawiedliwienie, to znaczy, że znajduje się na właściwej drodze, czyniąc to co może, aby otrzymać pełne usprawiedliwienie. Będąc na tej drodze otrzymuje błogosławieństwa, zadowolenie umysłu i serca, spokój sumienia, otrzymuje także łaskę Pana w tym znaczeniu, że Opatrzność Boża otwiera przed nim znajomość obrania właściwej drogi, odpowiedniej dla jego usprawiedliwienia, wskazując mu potrzebę postąpienia wyżej i uczynienia następnych wymienionych kroków, włączając w to poświęcenie się Bogu, czyli przywiązanie się u drzwi Namiotu Zgromadzenia. Grzesznik przybliżający się do Boga nie może nic więcej uczynić. Wówczas jest czas na Boską działalność. Boskie miłosierdzie wobec grzesznika jest całkowicie przez Jezusa, który został postanowiony „Wielkim Arcykapłanem”. Przyjęcie poświęcającego się (typ kozła) i ofiarowanie go, należy do Jezusa. Ci zaś, których przyjmuje Jezus jako Boski Arcykapłan, są godni przyjęcia przez Ojca, który ich spładza do Boskiej natury itd. W tej chwili, gdy Jezus i Boska Sprawiedliwość przez Jezusa, przyjmuje grzesznika, zostaje on usprawiedliwiony.

Od tej chwili, kiedy grzesznik odwrócił się od grzechu, zaczął szukać Pana i postępować drogą sprawiedliwości, najlepiej jak rozumie i potrafi, pozbywając się nieczystości ciała, taki człowiek ma nowy umysł lub wolę, odmienną od umysłu i woli, które miał, gdy miłował grzech i służył mu. Ten nowy umysł jest nowym umysłem ciała, ponieważ jeszcze nie został spłodzony z Ducha Świętego. Lecz z chwilą, gdy Arcykapłan przyjmuje jego ofiarę i przypisuje mu Swoją zasługę, to Ojciec Niebiański spładza go z Ducha Świętego, wówczas ta osoba z nowym umysłem jest usprawiedliwiona, spłodzona z Ducha i staje się Nowym Stworzeniem. Nowe Stworzenie nie jest usprawiedliwiane, ponieważ ono nie popełniło grzechu, zatem nie ma żadnego grzechu, z którego miałoby być usprawiedliwiane. Stare stworzenie z odnowionym umysłem zostało usprawiedliwione, więc od chwili i podczas usprawiedliwienia ono ofiarniczo umiera. O Nowym Stworzeniu można powiedzieć, iż zostało usprawiedliwione w taki sposób i w takim znaczeniu, jak o Jezusie było powiedziane, iż był "usprawiedliwiony w duchu … przyjęty do chwały" (1Tym. 3:16). Użycie w takim znaczeniu wyrazu usprawiedliwiony, podaje myśl, iż „okazał się sprawiedliwy”, „dowiódł swej doskonałości”, a nie, że stał się doskonały.

W MIARĘ POSTĘPU OTRZYMUJE SIĘ POKÓJ

Do tej klasy zupełnie ofiarowanych, poświęconych, usprawiedliwionych, przyjętych przez Ojca przez spłodzenie ich z Ducha Świętego, stosują się słowa Apostoła: "Będąc usprawiedliwieni z wiary, pokój mamy z Bogiem, przez Pana naszego Jezusa Chrystusa" (Rzym.5:1). Lecz ten werset nie odnosi się do tych, co nie doszli do stanu poświęcenia się i przyjęcia ich, a którzy weszli tylko na Dziedziniec. Ci jednak posiadają pewną miarę pokoju, proporcjonalnie do ich postępu. Można powiedzieć, iż otrzymują pewną miarę pokoju i radości wynikającą ze znalezienia drogi powrotu do Boga, przez porzucenie grzechu i zbliżenie się do Niego. Lecz pokój Kościoła, o którym wspomina Apostoł w tym wersecie może się stosować jedynie do tych, co doszli do stanu Synów Bożych, ponieważ Bóg nie może być w pokoju z innymi.

Nikt w Wieku Ewangelii nie może znaleźć się w takim stanie usprawiedliwienia, w jakim znajdował się Abraham, ponieważ teraz znajdujemy się w innych warunkach. Abraham zupełnie wierzył Bogu, i na ile on rozumiał, był zupełnie poświęcony, aby czynić wolę Bożą aż do śmierci. Inaczej mówiąc, gdyby Abraham żył w czasie Wieku Ewangelii, to byłby on jednym z tych, co się zupełnie poświęcili Bogu, zupełnie usprawiedliwionych, spłodzonych z Ducha Świętego; lecz ponieważ on żył przed wiekiem Ewangelii, zanim Chrystus umarł za nasze grzechy, jego poświęcenie nie mogło dać mu zupełnego usprawiedliwienia i przywilejów z nim związanych.

Niektórzy są w zamieszaniu myśląc, że usprawiedliwienie składa się z dwóch części – prawnej i aktualnej. Nigdzie w Biblii nie znajdujemy takiego podziału usprawiedliwienia. W tej samej chwili jest ono zarówno prawne, jak i aktualne. Ono nie mogłoby być aktualne a bezprawne, a także nie mogłoby być bezprawne i jednak aktualne.

Nasze usprawiedliwienie, które jest przedstawione przez "Szatę Weselną" i które otrzymujemy, gdy zostajemy przyjęci przez Boga, nie przykrywa Nowego Stworzenia, a jedynie ciało, które prawnie jest uznane za martwe, ofiarniczo. Innymi słowami, usprawiedliwienie nie znaczy procesu, przez który zostali byśmy doprowadzeni do stanu doskonałego, lecz jest osiągniętym już doskonałym stanem. Założenie „Szaty Weselnej” oznacza nasze wejście do rodziny Bożej jako członków Kościoła. Zdjęcie zaś tej „Szaty Weselnej” oznaczyłoby nasze odrzucenie łaski Bożej, a skutkiem tego byłaby Wtóra Śmierć.

Jak już powyżej było wytłumaczone, świat uzyska usprawiedliwienie w odmienny sposób. Można powiedzieć, że usprawiedliwienie świata będzie stopniowe pod zwierzchnictwem Wielkiego Pośrednika, każdy stopniowo będzie się stawał doskonały w miarę jak będzie dochodził do harmonii z Boskimi wymaganiami i coraz bardziej będzie otrzymywał restytucyjną doskonałość. Nie mniej jednak należy pamiętać, że „Bóg jest tym, który usprawiedliwia” i że świat nie znajdzie się prędzej w Boskich rękach, aż po skończeniu wieku Tysiąclecia. Wówczas wszyscy uznani przez Ojca i przyjęci przez Niego do życia wiecznego będą usprawiedliwieni w pełnym znaczeniu. To usprawiedliwienie będzie natychmiastowym aktem.            

Straż 1931 str. 124,125;    W.T.  R- 5959a-1916r.