<< Wstecz	Wybrano: R-5716 a,   z 1915 roku.	Zmień język na
		Drukuj

"Bez wiary nie można podobać się Bogu; albowiem ten,
co przystępuje do Boga, wierzyć musi, że jest Bóg,
a że nagrodę daje tym, którzy go szukają." – Żyd. 11:6

W tym tekście Apostoł Paweł przedstawia ogólną zasadę o boskiej przyjemności. Bóg nie znajduje przyjemności w obchodzeniu się z ludzkością jak z brutalnymi zwierzętami. Człowiek nie został stworzony, by żyć jak zwierzę i cenić przyjemności płynące tylko ze zmysłów fizycznych. Człowiek został stworzony, by czcić swego Stwórcę i posiadać wiedzę na Jego temat, w celu uzyskania najpełniejszego szczęścia i błogosławieństwa płynącego z używania zdolności otrzymanych od Boga.

Człowiek, który w stosownym czasie dostrzeże chwalebny charakter Stwórcy i cel swojego istnienia oraz będzie wzrastał w umiejętności doceniania ich, będzie najbardziej błogosławiony. Zdobyta wiedza wywoła pełną ufność Bogu u wszystkich, którzy stali się czyści w sercu i pragną dostosować się do wielkiego celu ich Stwórcy, który ma w stworzeniu. Rodzaj ludzki ugina się teraz pod ciężarem grzechu i nagromadzonych przez wieki słabości. Jest w niewoli szatana i jego złych rządów. Człowiek stał się widowiskiem dla wszechświata. Jest źródłem zdumienia i żalu dla wszystkich świętych istot w nieskończonych posiadłościach Bożych. Doświadczenia, słabości, degradacja i cierpienia w grzechu przez całe wieki były najmocniejszymi kazaniami i stały się robiącą wrażenie lekcją na temat efektów nieposłuszeństwa Bogu.

W czasie Wieku Tysiąclecia, wielki Jehowa wykona ogromną pracę za pośrednictwem Mesjasza. Będzie to praca otworzenia oczu pozbawionych na długi czas wspaniałego światła dobroci Bożej. Będzie to praca otwierania uszu, które długo były głuche na głos Prawdy. Synowie ludzcy zostaną oczyszczeni ze swoich nieczystości. Ich rany i gnijące wrzody będą namaszczone, przewiązane i stopniowo leczone przez Wielkiego Lekarza. Ich zniszczony ubiór zostanie zastąpiony szatami sprawiedliwości. Przy końcu Złotego Wieku Błogosławieństw, ludzkość będzie już odziana i posiadająca zdrowy umysł. Człowiek będzie chwalebnym wyobrażeniem Stwórcy w ciele.

Kiedy człowiek osiągnie pełnię podobieństwa Bożego, nie będzie potrzebował żądnego szczególnego rozwoju wiary. Będzie ona jego nieodłącznym elementem. Będzie miał łączność ze swoim stwórcą i ponownie stanie się synem Bożym. Pozna swojego Stwórcę tak, jak nawet Adam w swojej doskonałości Go nie znał. Objawione mu będą straszna natura i efekty grzechu oraz cudowna miłość Boża w zbawieniu go od niego. Dzięki temu ugruntuje swój charakter, nastawiony na sprawiedliwość i nienawiść do grzechu. To będzie dla niego wystarczającą ochroną przez całą wieczność. Po tej manifestacji różnicy między sprawiedliwością i nieprawością, pomiędzy chwalebnym blaskiem miłości Bożej oraz straszną ciemnością i mrokiem dołu, z którego został podniesiony, ten który ciągle będzie kochać i preferować niewolę zepsucia, zostanie zniszczony we Wtórej Śmierci.

Gdy człowiek na początku utracił swoją doskonałą posiadłość i wydany został wyrok śmierci, okoliczności te nie pokazywały Jehowy jako kochającego Boga. Człowiek uznał, że byłby szczęśliwszy w swoim wyobcowaniu i grzechu, jeśli w ogóle nie wiedziałby o Bogu. Co prawda, Bóg dał wskazówkę na temat nadchodzących czasów odnowienia, gdy powiedział, że Nasienie niewiasty zetrze głowę węża. Jednak oświadczenie to było niejasne. Tak więc ludzie, z niewieloma wyjątkami, starali się zapomnieć o Bogu i nie dawać Mu miejsca w swoich myślach lub uczuciach. Stopniowo oddalali się od Niego coraz dalej.

„BEZ BOGA, NIEMAJĄCY NADZIEI”

Apostoł Paweł komentując ten fakt, oświadcza, że Bóg oddał ludzkość zdeprawowanemu umysłowi. Ponieważ nie chcieli znać Boga, dał im kroczyć ich złą drogą, podążać za żądzami ich zdeprawowanych umysłów i przez smutne doświadczenia, uczyć się gorzkiego owocu grzechu oraz nędzy, próżności i nieszczęścia, które on przynosi. Przewrotne serce człowieka musi zostać złamane, zanim może on zdać sobie sprawę ze swoich warunków, które Apostoł określił w słowach: "bez Boga, niemający nadziei"! Ludzkość doznała przykrych doświadczeń [R5717 : strona 197] i popadała z jednej otchłani deprawacji w drugą. Do tej chwili, ludzkość stała się tak wyobcowana od Boga przez złe uczynki i samowolę, iż wielu nie wie nawet, że jest Bóg. Niektórzy wywołują demona w swoich umysłach i czczą go jak Boga. Tak więc, biedny świat jest dziś w smutnych warunkach zamieszania i ciemności.

Wielu wierzy, że istnieją pewne prawa Natury, prawa rozwoju i postępu. Dlatego mówią o Naturze, jako o Bogu – o bogu bezosobowym. Nie mogą czcić takiego boga, jako że bezosobowy bóg nie mógłby współczuć z nimi lub wybawić ich z problemów. Jednak Biblia przedstawia inteligentnego i współczującego Boga, który dba o Swoje stworzenia i ma cudowny Plan przywrócenia ich do Swojego chwalebnego podobieństwa. Jakże się cieszymy, że znamy tego żywego i kochającego Boga! Jakże się cieszymy, że dopuścił nas do tajników Swoich zamiarów i dał nam poznać swój cudowny Plan zbawienia jeszcze przed inauguracją tego wielkiego dzieła! Nasze serca napełniają się radością nie tylko na wieść o naszym udziale i miejscu w tym wielkim Planie, ale także na myśl o błogosławieństwach, które mają wkrótce nadejść dla biednego, wzdychającego stworzenia!

BŁOGOSŁAWIEŃSTWA PROPORCJONALNE DO WIARY

W miarę, jak lud Boży nawiązuje społeczność serca z Bogiem, jak słyszy Jego głos mówiący do niego przez Proroków z dawnych czasów, Jezusa i Jego Apostołów oraz przez Jego codzienną opatrzność, tak słyszy dobre i chwalebne Poselstwo. Zapewnia ich ono o Bożej miłości i sympatii oraz wielkiej Mocy Bożej i zamiarze jej użycia [R5717 : strona 198] w celu wybawienia i błogosławienia całego świata. Samo Pismo Święte zapewnia nas, że będzie to "radość wielka, która będzie wszystkiemu ludowi". Niektórzy mogą uwierzyć i przyjąć to dobre Poselstwo chętniej niż inni. Im bardziej ktoś je przyjmie, tym bardziej będzie błogosławiony. Do otrzymania tych błogosławieństw potrzebne są zarówno wiedza, jak i wiara. Niektórzy nie mają teraz zdolności do wiary, innym zaś brak wiedzy. Ci, którzy teraz nie mają wiary, będą musieli poczekać do przyszłego Wieku.

Niektórzy mogą patrzeć w przestrzeń kosmiczną i za pomocą nowoczesnych przyrządów oraz obliczeń matematycznych określić dystans do słońca, czyli centrum naszego Układu Planetarnego. Mogą oni przy pomocy teleskopu przeglądać rozległą przestrzeń Wszechświata i dostrzegać cześć jego wielkości i wspaniałości. Mogą badać ruchy planet po ich różnych orbitach i przewidywać ich przyszłe położenie. Mogą też zapewnić, że istnieje wielki system układów w materialnym wszechświecie. Zaiste, "niebiosa opowiadają chwałę Bożą, a dzieło rąk Jego rozpostarcie oznajmuje. Dzień dniowi podaje słowo, a noc nocy pokazuje umiejętność. Nie masz języka ani mowy, gdzie by głosu ich słychać nie było. Na wszystkę ziemię wyszedł porządek ich, a na kończyny ziemi słowa ich" – zobacz Leeser i R.V. (przyp. tłum. – są to dwa angielskojęzyczne przekłady).

Jednak ci uczeni, którzy badają cudowne dzieła Wszechmocnego, nie pojmują, ani nie doceniają miłości Bożej objawionej w jego Synu, naszym Zbawicielu. Mają pewną wiedzę na temat mocy Boga, ale niewielu z nich docenia Jego charakter. Apostoł Paweł prawdziwie powiedział: „w mądrości Bożej świat nie poznał Boga przez mądrość”(1 Kor. 1:21 R.V. [przyp. tłum. – w angielskojęzycznej wersji, tekst pochodzi z tłumaczenia Biblii R.V.]). Jehowa postanowił, że jeżeli ktoś chce Go poznać, może to osiągnąć jedynie w określony przez Niego sposób. Ludzka mądrość nie może Go odnaleźć.

Bóg teraz szuka tylko takich, którzy posiadają prawdziwą mądrość, czyli zdają sobie sprawę ze swojej niedoskonałości, potrzeby pouczenia i kierownictwa oraz posiadają wiarę potrzebną, gdy dociera do nich Poselstwo Boże. Pozostali będą w stanie docenić to Poselstwo w nadchodzącym Wieku Błogosławieństwa. Ci, którzy są obecnie zbyt mądrzy w swoim własnym mniemaniu, będą przyprowadzeni przez upokarzające doświadczenia, do skruszonego i pokornego stanu umysłu. Łatwowierni otrzymają prawdziwą wiedzę, która poprowadzi do prawdziwej wiary.

Wiele szlachetnych umysłów jest przepełnionych mądrością tego świata. Rozmyślają oni o potężnym Wszechświecie z jego milionami układów planetarnych krążących w nieskończonej przestrzeni. Patrzą na Ziemię i myślą o stosunkowo nieznacznym rozmiarze małej planety, na której żyjemy. Przy pomocy mikroskopu badają cudowną budowę roślin i kwiatów. Analizują cuda struktury cząsteczek i atomów materii oraz budowę mikroskopijnych drobnoustrojów i roztoczy. Potem kiwają głowami i mówią: "Cóż to za pomysł, by Bóg o tak nieskończonej Mocy interesowałby się ludzkością? On jest zbyt zajęty, by się nami kłopotać!" Muszą oni poczekać na czas bardziej sprzyjający dla ich oświecenia. Obecnie Bóg może zajmować się tylko tymi, którzy naturalnie posiadają pewną wiarę i zdobyli dostateczną wiedzę o Nim samym i o Jego charakterze, aby uwierzyć w Jego miłość i pragnąć być z Nim w społeczności i łączności.

SPECJALNA KLASA, KTÓRĄ OBECNIE ZAJMUJE SIĘ BÓG

Podstawą apostolskiego argumentu z naszego tekstu, jest to, że wiara jest niezbędna, by przyjść do Boga. Nie przyjmie On nikogo, kto jej nie wykazuje. Św. Paweł opowiada o wierze godnych z dawnych czasów, którzy zwyciężyli poprzez wiarę oraz otrzymali świadectwo, że podobali się Bogu. Następnie oświadcza on, że ktokolwiek przychodzi teraz do Boga, musi wierzyć. Są tacy, których interesuje Pan i pragną oni przyjść do Niego. Są też inni, którzy pragną się od Niego oddalić, jak to tylko możliwe i trzymać się z dala. Ci nie mają o Nim prawdziwej wiedzy, lecz są całkowicie zaślepieni przez "boga świata tego" – 2 Kor. 4:3-4.

Klasa, o której nasz tekst mówi, jako o przychodzącej do Boga lub chcącej przyjść do Niego ma serca tęskniące do Stwórcy. Nic innego nie może ich zadowolić. Tacy mówią sobie: "jest Bóg, który mnie stworzył. Im więcej uczę się na temat rozległego Wszechświata i mojej anatomii, tym więcej Mądrości i Mocy Bożej dostrzegam. Tym więcej zdaję sobie również sprawę z mojej małości, słabości i potrzeb. Moja dusza woła do tego wielkiego Boga. Powiedziano mi, że On objawił Się pewnym Prorokom z dawnych czasów oznajmiając im, że interesuje się Swoimi ludzkimi stworzeniami. Mam zamiar zbadać, co oznajmił przez tych Swoich sług. Powiedziano mi również, że objawił Siebie i Swoją miłość przez Jezusa Chrystusa, Swojego Syna. Ten Syn Boży przyszedł na ziemię i umarł za grzesznego człowieka, by mógł on żyć. Jeżeli Bóg naprawdę przekazał człowiekowi Swoje Poselstwo, to ja chcę to Poselstwo. Przybliżę się do Boga, abym również mógł otrzymać Jego błogosławieństwo".

Wszystkich takich Pan zachęca przez Swoje Słowo. Mówi On: "przybliżcie się do mnie, a Ja przybliżę się do was". W miarę jak do Niego przystępują i szukają Jego woli, Bóg nagradza ich wiarę. Wskazuje im Tego, który jest Ubłaganiem za grzechy wszystkich, którzy do Niego przychodzą. Daje im zrozumieć, że ci, którzy do Niego przychodzą w ustalony przez Niego sposób, mogą mieć Zbawiciela jako swojego Orędownika na warunkach wiary i poświęcenia swojego życia w ofierze wraz Nim. Tym sposobem, stopniowo przychodzą do pełni zbawienia i wchodzą do miejsca Najświętszego przez krew krzyża. Zostają przyjęci do Umiłowanego.

ŁATWOWIERNOŚĆ TO NIE WIARA

Wielu wyobraża sobie, że mają wiarę, gdy w rzeczywistości są tylko łatwowierni. Ich tak zwana wiara nie jest oparta na Słowie Bożym i Jego obietnicach. Taka łatwowierność zapewne upadnie, gdy nadejdzie wielki czas próby. Łatwowierność to przyjmowanie czegoś bez racjonalnych argumentów i pewnych dowodów. Wiara, przeciwnie, przyjmuje pewne rzeczy, ponieważ dostarczony jest niepodważalny dowód ich autentyczności, prawdziwości i wiarygodności. Im bardziej okazujemy wiarę w Boga, tym bliżej Niego jesteśmy.

Chrystus powiedział: "według wiary waszej niechaj się wam stanie". Wiara zawsze opiera się na czymś rzeczywistym i namacalnym. Podstawą dla naszej wiary mogą być zarówno dowody umysłowe, jak i fizyczne, czyli zewnętrzne. Prawdziwa mądrość szuka dla wiary tych dwóch podstaw. "Tajemnica Pańska objawiona jest tym, którzy go czczą, a przymierze swoje oznajmuje im".

Tacy wzrastają w wierze postępując ścieżką posłuszeństwa. Wiara i posłuszeństwo są jak nasze dwie stopy. Najpierw stawiamy pierwszą stopę, a następnie drugą i znów pierwszą, a potem drugą. W podobny sposób rozwijamy się w wierze, gdy w duchu posłuszeństwa zmierzamy tam, dokąd wskazuje Pan. "Przez wiarę chodzimy, a nie przez widzenie". Mamy jednak dobre i pewne dowody w ciągu całej naszej drogi w kierunku Nieba. Poza wszystkimi innymi dowodami, prawdziwy Chrześcijanin ma w swoich własnych, osobistych doświadczeniach liczne dowody miłości i opieki naszego Ojca. Mistrz powiedział: "Izali dwóch wróbelków za pieniążek nie sprzedają, a wżdy jeden z nich nie upadnie na ziemię oprócz woli Ojca waszego… nad wiele [R5717 : strona 199] wróbelków wy zacniejszymi jesteście" (Mat. 10:29). Postępując po wąskiej drodze, dziecko Boże uczy się pełnego znaczenia tych słów naszego Pana.

WIARA RZECZYWISTĄ PODSTAWĄ

Chrześcijanin postępujący blisko swego Mistrza znajduje prawdę w słowach Apostoła: „wiara jest gruntem tych rzeczy, których się spodziewamy i dowodem rzeczy niewidzialnych” (Żyd. 11:1). Wiara jest nie tylko fundamentem lub podstawą dla naszych nadziei (sama również mając podstawę w potwierdzonych faktach), lecz jest prawdziwą istotą rzeczy. Można powiedzieć, że jest duchową substancją, która pobudza i rozjaśnia umysł. Wiara nie jest materialną substancją, którą moglibyśmy wziąć do rąk lub, po której moglibyśmy przejść naszymi stopami. Staje się jednak mocą dla naszych umysłów, gdy czynimy postępy w poznawaniu Boga i rzeczy, które ma On dla miłujących Go nade wszystko i starających się służyć Mu z miłością i oddaniem. Wiara staje się dla nas tak rzeczywista i pewna, jak każda inna substancja fizyczna, a nawet bardziej, gdyż rzeczy, na których spoczywa nasza wiara, są wieczne.

 W.T. R-5716 a – 1915 r.