<< Wstecz	Wybrano: R-5185 a,   z 1913 roku.	Zmień język na
		Drukuj

„Uniżajcież się… pod mocną ręką Bożą, aby was
wywyższył czasu swego” – 1 Piotra 5:6.

Lud Boży otrzymał Boską łaskę i znajomość Boskiego planu, a jako taki ma pewne ambicje, które są słuszne i właściwe i powinny być właściwie używane, regulowane i zarządzane. Nikt nie powinien żyć bez szczytnych ambicji. Nie możemy sobie wyobrazić, by Bóg nie posiadał ambicji. Kto posiada jej mało lub nie ma jej wcale przechodzi przez życie jak przez labirynt, osiągając niewiele dla siebie i drugich, zwykle ponosząc porażki w swoich przedsięwzięciach.

Istnieją jednak ambicje szlachetne i niegodziwe. Niektórzy mają ambicję, by być kimś wielkim lub sławnym. Inni mają ambicję, by rządzić. Jeszcze inni pragną bogactwa, wyróżnienia społecznego, tytułów lub zaszczytów wśród ludzi. Wszystkie one są samolubnymi ambicjami, jednak są to siły, które poruszają dzisiejszym światem – w biznesie, relacjach społecznych, polityce, a nawet w kręgach religijnych. To wszystko to są złe ambicje, a choć nie wszystkie muszą skutkować złem, to jednak wszystkie są samolubne i skłaniają do zła. Wielu zostało zwiedzionych przez samolubne ambicje do czynienia rzeczy nie pochwalanych przez sumienie.

Chrześcijanin ma wystawioną przed sobą najszlachetniejszą ambicję, jaka tylko jest możliwa. Bóg powołuje ze świata lud imieniowi Swemu. Przed nimi wystawia On najwznioślejszą ambicję. Są oni zaproszeni do współdziedzictwa z Jezusem Chrystusem, naszym Panem. Jest to ambicja inspirująca ich do rozwijania wszystkich wyższych przymiotów umysłu i charakteru, w celu przygotowania się do społeczności, przyjaźni i wspólnoty z Ojcem Niebieskim i naszym Panem. Starajmy się mieć tę wysoką ambicję zawsze przed nami, jako zachętę do jak najpilniejszego zważania na Słowo Boże.

Ci, co w taki sposób postępują, są bardzo przyjemnymi Bogu. On ma wielkie dzieło do wykonania i szuka ludzi do wykonania tego dzieła. Chrystus Jezus jest Głową tego wielkiego dzieła, a Jego królestwo ma panować  i błogosławić świat, aby w przyszłych wiekach Bóg mógł okazać „ono nader obfite bogactwo łaski Swojej, z dobrotliwości Swojej przeciwko nam” (Efez. 2:7). Ci, którzy doceniają to wysokie powołanie, pragną znaleźć się tam, dokąd zaprosił ich Bóg. Ci, którzy nie dbają o to, co zaoferował Bóg lub nie chcą zastosować się do wymagań, nie powinni ubiegać się o tę nagrodę.

Ci, którzy mają niebiańska ambicję, nie powinni zapominać, że ten skarb nowej natury mają w glinianych naczyniach. Chwalebną ambicją tej klasy jest służenie jedni drugim i budowanie jedni drugich w najświętszej wierze. Oblubienica ma się przygotować (Obj. 19:7). Dlatego mają się starać, by przygotować samych siebie i pomagać drugim członkom drogiej rodziny Bożej.

NIEBEZPIECZEŃSTWO ZWIĄZANE ZE STARSZEŃSTWEM

Pragnienie urzędu biskupa, pasterza, jest dobrą ambicją (1 Tym.3:1). Kto odpowiednio przykłada się do bycia pasterzem stada, nie będzie miał czasu na inne sprawy. Ci, którzy zostali powołani na stanowisko starszych pomiędzy ludem Pana, powinni uważać to jako zaszczyt i przywilej od Pana. Powinni uważać, by nie szukać tego stanowiska dla „sprośnego zysku”, ale z „ochotnym umysłem” (1 Piotra 5:1-4). Dążąc do tego stanowiska, każdy powinien pamiętać, że związane jest ono z zagrożeniem rozwoju pychy i sięgania po władzę.

Ci, którzy posiadają wysoki przywilej służenia jako bracia starsi, powinni czuwać nad sobą, by się upewniać, że nie panują na Bożym dziedzictwem. Powinni pamiętać, że nie są Głównym Pasterzem, a tylko podpasterzami. Gdyby któryś panował nad stadem, przyniósłby szkodę sobie oraz Kościołowi, gdyż czyniąc to rozwijałby w sobie ducha pychy.

Św. Piotr mówi, że „Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje” (1 Piotra 5:5). Dlatego postępowanie tego, kto w pełnieniu służby Bożej jest pokornym, będzie nie tylko korzystne dla zgromadzenia, lecz jest to jedyny sposób, przez który ktoś może osiągnąć stanowisko w Królestwie. Starszeństwo jest zacnym urzędem, z którym związane są nie tylko wielkie przywileje, ale także wielkie pokusy i niebezpieczeństwa. Św. Jakub mówi: „Niechaj was niewiele będzie nauczycielami, bracia moi! wiedząc, że cięższy sąd odniesiemy” – Jak. 3:1.

Apostoł napomina starszych wykonujących potrzebną pracę następującymi słowami: „Uniżajcież się tedy pod mocną ręką Bożą, aby was wywyższył czasu swego” (1 Piotra 5:6). Wszystko jest czynione mocą Bożą, której On używa, by wszystkie rzeczy dopomagały ku dobremu. Nie możemy wtrącać się do woli Bożej. Możemy dozwolić sobie na pychę lub niemądre pragnienia i zatrzymać nasz postęp, ale nie możemy zatrzymać Boskiego Planu.

Wszyscy pragniemy szukać najlepszego sposobu służenia innym i jednoczesnego osiągnięcia wielkiej nagrody. Św. Piotr wskazuje nam ten sposób: „Uniżajcie się”. Jak wyraził to poeta (Wiersze Brzasku, (99) Moja Modlitwa):

„Dotknąć tego się lękam,
Czego nie zna ma ręka”.

Taki duch sprawi, że będziemy obawiać się rozwinięcia w sobie jakiejkolwiek pychy, napuszoności lub pragnienia panowania nad drugimi. Uniżajmy się więc i pamiętajmy, że Bóg szczególnie błogosławić będzie bardziej pokornym i ufającym w Panu, a w słusznym czasie wywyższy ich – przy Drugim Przyjściu naszego Pana.

Rzeczywiście, niekiedy pokorni z ludu Pańskiego mogą być mniej cenieni w Kościele niż ci, którym brak tego ważnego przymiotu charakteru. Ogólną tendencją pomiędzy ludźmi jest czołobitność. Wolą oni kogoś, kto będzie nimi poniewierał niż kogoś łagodnego i skromnego. Dlatego mogą nas nie lubić. Nie mamy jednak szukać tego, co by w nas najbardziej lubili. Należy raczej pamiętać, że mamy służyć Panu na Jego sposób, a w oczach Pańskich odpowiadamy przede wszystkim za nas samych. Mamy uniżać się pod mocną ręką Bożą, aby mógł nas wywyższyć czasu swego. [R5185 : strona 57]

PYCHA POŁĄCZONA ZE ZNAJOMOŚCI PRAWDY JEST SZKODLIWĄ

To wszystko pokazuje nam, że właściwym usposobieniem dla nas jest pokora. Uczuciem naszych serc nie powinna być pycha, ale cichość, pokora i wierność.

Pycha wypływa z samolubstwa. Duch samolubstwa chciwie zagarnia do siebie możliwie jak najwięcej rzeczy, które uważa za dobre i wartościowe – bogactwo, wiedzę, cześć, sławę i wyróżnienie pomiędzy ludźmi. Stopień powodzenia w osiągnięciu tych skarbów prowadzi samolubną duszę do uczucia samozadowolenia, niezależności i obojętności na dobro drugich. Duch ten, rozwijając się stopniowo, lecz szybko w arogancję i wyniosłość, będzie się powiększał z każdym przebłyskiem doczesnego powodzenia. W miarę jak samolubstwo wzrasta, pęcznieje ono do absurdalnych rozmiarów, ma upodobanie w wychwalaniu siebie i napawa się się swoją wyimaginowaną wielkością oraz wartością uznania i chwały.

O ile prostszą i mądrzejszą jest droga pokory! Duch pokory nie szuka swoich rzeczy, nie nadyma się, nie bierze pod uwagę swojej zawyżonej wartości, nie myśli o sobie wyżej niż powinien, lecz  trzeźwo. Swoich umiejętności i osiągnięć nie ocenia ani zbyt wysoko, ani zbyt nisko. Pokora stara się wszystkie sprawy załatwiać na solidnych podstawach, więc i w swoich zabiegach o prawdziwą chwałę Boskiego uznania i Jego łaski postępuje zgodnie z prawem.

Wielu posiada skłonność do chełpienia się prawdą, tak jakbyśmy sami stworzyli prawdę. Jakież to niemądre! Żaden z nas nie stworzył prawdy. My tylko pozbyliśmy się niektórych błędów, które poprzednio zaciemniały nasze oczy. Prawda jest Boża. On pozwolił nam wyjrzeć z ciemności niewiedzy oraz przesądów i ujrzeć Prawdę Jego planu. Jeśli człowiek, który zobaczył piękny obraz, później chełpiłby się z tego, tak jakby on go namalował, to powiedzielibyśmy: „Nierozumny człowieku! Nie stworzyłeś tego obrazu. Tylko na niego patrzyłeś. Nie masz podstaw, by się nim szczycić”.

Nie stworzyliśmy żadnego zarysu Boskiego Planu Wieków. Gdybyśmy tego próbowali, to ponieślibyśmy klęskę. Postawa naszego umysłu powinna więc być taka: „Chodź, pokażemy ci, co Bóg przygotował i przedstawił”. Takim sposobem będziemy chwalili Boga i pomagali drugim. W jakim stopniu manifestujemy pychę i wyniosłość w prawdzie, w takim stopniu szkodzimy sobie i drugim. Świat powiedziałby: „My mamy tak samo zdolnych doktorów teologii w naszych wyznaniach, jakich wy macie – tak samo mądrych do uczenia nas prawdy”.

Naszym właściwym sposobem postępowania jest więc pokazać na samym początku, że mamy właściwego ducha – [R5186 : strona 57] pokornego, uniżonego ducha naszego Mistrza. Bóg pozwala nam w Swoim Słowie zobaczyć rzeczy, na które nadszedł czas, aby je oświecił. Piękny obraz znajdował się tam zawsze, lecz chmury i ciemności czyniły go tak przyćmionym, że nie mogliśmy dostrzec jego piękna. Teraz światło zostało włączone i jak wyraził to poeta:

„Cudowne rzeczy widzimy w Biblii” (tłumaczenie fragmentu pieśni nr 100 z angielskiej wersji Pieśni Brzasku Tysiąclecia).

Zamiast pewności siebie, mądrość dyktuje, aby nie ufać sobie, pamiętając na swoje słabości i niedoskonałości, i odpowiednio do tego wzbudzić w sobie większą cześć do Boga i poleganie na Nim, co wzmocni nas bardziej niż cokolwiek innego i uzdolni nas do unikania zła, wynikającego z naszego upadłego stanu.

Rzeczywiście, nie jest łatwą rzeczą kroczyć ścieżką pokory, stale sprawdzać ludzkie aspiracje i utrzymywać ofiarę na ołtarzu, aż do zupełnego jej strawienia. Tak więc mamy sprawować nasze zbawienie do Boskiej natury z bojaźnią i ze drżeniem. Inaczej nie okazalibyśmy się godnymi nagrody obiecanej wiernym zwycięzcom uważnie kroczącym śladem naszego błogosławionego Przewodnika, który był cichy i pokornego serca – Filip. 2:8,12.

Gdy jesteśmy tak pokorni i wierni, wtedy Pan czyni nas Swymi wybranymi naczyniami do noszenia Jego Imienia drugim. W ten sposób opróżnieni ze swego, a napełnieni Jego duchem i prawdą, możemy iść dalej, silni w Panu Zastępów i w Jego potężnej mocy, dzielnie służąc jako żołnierze krzyża.

Straż 1930 str. 8,9.   W.T. R-5185 a : strona 56 – 1913 r.