<< Wstecz	Wybrano: R-5810 a,   z 1915 roku.	Zmień język na
		Drukuj

„Dopełniajcież wesela mojego, abyście jednoż rozumieli,
jednostajną miłość mając, będąc jednomyślni i jedno rozumiejący;
Nic nie czyniąc spornie, albo przez próżną chwałę,
ale w pokorze jedni drugich mając za wyższych nad się.
Nie upatrujcie każdy tylko, co jest jego, ale każdy też,
co jest drugich. Tego tedy bądźcie o sobie rozumienia,
które było i w Chrystusie Jezusie”. – Fil. 2:2-5

Kościół w Filipii, jak powszechnie wiadomo, był pierwszym zgromadzeniem założonym w Europie. Miał on bardzo małe i skromne początki. Filipia była jednym z głównych miast Macedonii (Dz. Ap. 16:9-14,20,21). Szukając okazji dla służby Panu w tym miejscu, Apostoł przyszedł w dzień Sabatu na brzeg rzeki, gdzie kilka kobiet zwyczajowo udało się na modły i opowiadał im Słowo Boże. Dr McLaren, komentując małe początki kościoła w Filipii mówi: „Nie dęcie w trąby, nie uderzanie w bębny żadnego rodzaju; kilka kobiet i pewien zmęczony podróżnik rozmawiający razem na brzegu gwałtownej rzeki. Jak pogardliwie uśmiechaliby się szacowni mieszkańcy Filipii, gdyby im powiedziano, że ich miasto zostanie w ogóle zapamiętane z powodu obecności w nim jednego małoznaczącego Żyda i jego listu do kościoła założonego tamtego poranka!”

Ogólny charakter kościoła w Filipii ujawnia się w liście Św. Pawła, napisanym do nich w późniejszym okresie. Nie znajdujemy w nim żadnego karcenia ani nagany, jakie znajdujemy w większości listów napisanych przez Apostoła do innych kościołów. Jego list do Filipian jest wyjątkowo piękny, pełen miłości i wskazuje na bardzo bliską więź sympatii pomiędzy nim a tym kościołem. Przy czterech innych okazjach, które zostały zapisane, ten kościół okazywał praktyczną troskę i pomoc Św. Pawłowi, poprzez wsparcie finansowe, jak również przez słowa pociechy i zachęty. Dwa razy otrzymał od nich dary, wspierające go gdy przebywał w Tesalonice. Następnie, gdy był w Koryncie również służyli mu pomocą. Gdy został uwięziony w Rzymie, ten kochający kościół nie zapomniał o Apostole. To ich posłaniec Epafrodyt, dostarczył mu ostatnie wzruszające przypomnienie o ich miłości.

Epafrodyt, co zostanie zapamiętane, był bratem, który „chorował mało nie na śmierć”, dla sprawy Ewangelii – z powodu jego wiernej służby wspierania Apostoła w pracy Pańskiej, gdy zdawało się, że nie otrzymuje dostatecznej pomocy z innych źródeł. Po jego wyzdrowieniu z ciężkiej choroby, Apostoł Paweł wysłał przez niego do kościoła w Filipii ten piękny list znany nam, jako List do Filipian. (Filip. 2:25-28; Filip. 4:14-19; 2 Kor. 11:9).

APOSTOLSKA RADA MIŁOŚCI

Możliwe, że inne kościoły również pomagały Apostołowi, a wiemy, że było to prawdą w przypadku pewnych osób, pomiędzy którymi byli Akwilas i Pryscylla. Nie mamy jednak żadnych zapisów, by jakiś kościół pomagał Św. Pawłowi, tak jak kościół w Filipii. Najwidoczniej inne kościoły przegapiły wielką szansę. Możemy być pewni, że gdy Apostoł zachęcał kościoły do wzięcia udziału w niesieniu pomocy biednym świętym z Jerozolimy itd., to nie prosił o osobiste wsparcie, jednak mógł być w wielkiej potrzebie i także bardzo doceniłby każdy mały przejaw miłości dla niego i sprawy Pana, któremu służył.

Lekcja dotycząca miłości i pokory, którą ten ustęp Pisma poddaje nam pod rozwagę nie daje nam do zrozumienia, że łask tych brakowało Filipianom; [R5810 : str. 363] ale wskazuje, że Apostoł dostrzegał wielką ważność tych owoców Ducha, i potrzebę ich nieustannego pielęgnowania w celu ciągłego wzrostu na podobieństwo Chrystusa. Słowa otwierające ten rozdział są zachętą do braterskiej miłości i uczuć pomiędzy nimi. Mówi on: „Jeźli tedy macie jaką pociechę w Chrystusie, jeźli jaką uciechę miłości, jeźli są jakie wnętrzności i zlitowania w was”. Wnętrzności były kiedyś uważane za siedzibę czułych emocji, litości i współczucia płynącego z serca. Wydaje się, że Apostoł poddał kościół w Filipii próbie, pozwolił im samym odpowiedzieć, czy łaski te powinny znajdować się we wszystkich, którzy są Nowymi Stworzeniami w Chrystusie – tak jakby powiedział: „jeśli uznaliście te błogosławione owoce jako część podobieństwa do charakteru Chrystusowego, to pozwólcie by rozwijały się coraz bardziej w was wszystkich”.

Następnie, gdy przystali na tą propozycję oraz przyznali, że jest pociecha, miłość, społeczność, współczucie i pokrzepienie w Chrystusie jednych względem drugich, on dodał: Możecie dopełnić moją radość myśląc tak o sobie wzajemnie, mając miłość jedni dla drugich, mając jednego ducha, jeden cel, jedną wolę jako Kościół – wolę Pana. Jak wspaniała jest ta wypowiedź! Jego radość będzie pełna dzięki wiedzy nie jedynie o ich oświadczeniu, ale dzięki wiedzy o tym, że kochali, współczuli i pocieszali się nawzajem, ale i o tym, że mieli właściwą społeczność, jako członkowie Ciała Chrystusa. Te rzeczy dopełniły jego radość bardziej niż cokolwiek innego, co mógłby o nich wiedzieć. Wiedział, że te warunki będą najprzyjemniejsze w oczach ich Pana i Mistrza. Apostoł Jan podkreśla tą samą myśl mówiąc: „Kto nie miłuje brata swego, którego widział, Boga, którego nie widział, jakoż może miłować?” (1 Jana 4:20).

UPATRYWANIE TEGO, CO JEST DRUGICH

W tym celu, by taki duch doskonałej jedności i społeczności mógł panować pomiędzy uczniami w Filipii, Apostoł zachęca, by każdy pielęgnował łaskę pokory i w każdej sprawie uważał, aby „nic nie czynić spornie ani przez próżną chwałę”, samo-wychwalanie i dążenie do wywyższenia powinny być całkowicie oddalone, jako najwięksi przeciwnicy Ducha Pańskiego i uzyskania Jego błogosławieństw. Zachęcał każdego do posiadania uniżonego ducha, który pozwala dostrzegać dobre cechy i talenty współczłonków Ciała oraz aby doceniali te cechy jako, przynajmniej pod pewnymi względami, przewyższające ich własne.

Uniżoność niekoniecznie oznacza lekceważenie talentów lub łask, które sami możemy posiadać, ale tak długo, jak Kościół jest w obecnych niedoskonałych warunkach, warunkach przybytku, nie możemy oczekiwać, że znajdziemy w kimkolwiek wszystkie zdolności, talenty i łaski Ducha Świętego na najwyższym poziome rozwoju. A więc, każdy może, jeśli będzie uniżonego ducha, widzieć w innych braciach pewne pożądane cechy lub łaski wyższe od jego własnych. Powinien rozpoznawać je z zadowoleniem i odpowiednio szanować ich posiadacza.

Każdy, kto upatruje jedynie własnych spraw, własnych interesów, dobra, wygody, lub swoich własnych talentów oraz ignoruje lub zapomina o interesach i wygodzie, lub talentach innych, okazuje samolubstwo i śmierć Ducha Chrystusowego, który jest duchem miłości, troski i wspaniałomyślności. W proporcji do naszego napełnienia Świętym Duchem miłości, powinniśmy interesować się dobrem i szczęściem innych. Taki był duch i usposobienie naszego drogiego Odkupiciela, gdy chodził po ziemi, usposobienie, które tak cudownie zamanifestował, a pewni jesteśmy, że od tamtego czasu się nie zmienił. Jeśli mamy być podobni do Niego, to musimy rozwijać w naszych charakterach te cechy. Jeśli ostatecznie mamy być z klasy Oblubienicy w chwale, musimy stać się obrazami „Drogiego Syna Bożego”.

Apostoł Paweł nie tylko przedstawia nam Pana Jezusa, jako wielki Przykład właściwej pokory, samozaparcia i miłości, zapominania o sobie w interesie innych, ale przedstawia nam także rezultat takiego postępowania - nagrodę naszego Pana. Apostoł przypomina nam o wywyższeniu naszego Mistrza przez Ojca, abyśmy i my byli zachęceni oraz zdali sobie sprawę, że jeśli jesteśmy wierni w kroczeniu śladami naszego Odkupiciela, w ofiarowaniu obecnych korzyści, w krzyżowaniu siebie, w służeniu tak dalece, jak jesteśmy w stanie na rzecz propagowania Dzieła Bożego i Jego Prawdy, a także w rozwijaniu owoców Ducha Świętego, to możemy oczekiwać, że również będziemy z Nim w chwale, dzieląc z Nim Jego imię i Tron chwały oraz wielką pracę przez całą wieczną przyszłość, jako Jego Ciało, Oblubienica, współdziedzice.

KOŃCOWE SŁOWA ZACHĘTY

W wersetach 12-17, następujących po naszym tekście, Apostoł pięknie wyraża swoje uznanie oraz wielką miłość do kościoła w Filipii. Jak odkrywa swoją wiarę w ich lojalność! Jak zadowolony był wylewając swoje [R5811: strona 363] własne życie w ich sprawie (zobacz margines w.17), by mogli uzyskać pełnię podobieństwa Chrystusowego! Zachęca ich z miłością: „Wszystko czyńcie bez szemrania i poswarków”. Naśladując Mistrza na wąskiej drodze, nie mamy szemrać idąc nią i krytykować trudności oraz wąskość drogi. Nie mamy rozważać czy kroczyć po tej drodze, ani szukać innej od tej, którą wyznaczyła nam Boska Opatrzność. Przeciwnie, mamy uzmysłowić sobie i wierzyć, że Pan dokładnie wie, jakie doświadczenia są potrzebne dla naszego rozwoju w Szkole Chrystusa, a także nadzoruje nasze doświadczenia dla naszego najwyższego dobra i Swojej chwały oraz nie zapomina o Swoich obietnicach, które dał tym, którzy są Jego, ale, tak jak obiecał, sprawi, by „wszystkie rzeczy [które nas spotykają na drodze wiary] dopomagały nam ku dobremu”. Nawet nasze błędy lub potknięcia, jeśli właściwie odebrane, przyczynią się do naszego błogosławieństwa.

Jesteśmy zadowoleni widząc to usposobienie zaufania i lojalności u tak wielu drogich świętych Pańskich. Dlatego, drogo umiłowani, naśladując Mistrza powinniśmy „być bez nagany i szczerymi dziatkami Bożymi, nienaganionymi w pośrodku narodu złego i przewrotnego, między którymi świecimy jako światła na świecie, zachowując słowa żywota”. W ten sposób ci, którzy mają nad wami pieczę w Panu „będą mieli chlubę w dzień Chrystusowy [kiedy nadejdzie nasza 'przemiana'], że darmo nie bieżeli i darmo nie pracowali”.

TAJEMNICA JEGO OBECNOŚCI

W tajemniczej obecności Jego

Z rozkoszą kryję swą duszę;

O, jakże drogie mi lekcje Słowa Pańskiego,

Których u boku Jezusa się uczę.

Ziemskie troski mogą mnie udręczyć,

Ale nigdy nie załamią mnie.

A gdy szatan nadchodzi, by mnie kusić,

W tajemniczej obecności Pańskiej skryję się.

Czy i ty chciałbyś poznać słodycz sekretu

Tajemniczej Pańskiej obecności?

Idź, zatem i schroń się w cieniu Jego;

Będzie to nagrodą twą.

Jeśli kiedykolwiek opuścisz ciszę

Tego miejsca spotkań szczęśliwego,

Musisz nieść obraz na swej twarzy

Zbawiciela i Mistrza swego.

W.T. R-5810 a - 1915 r.