<< Wstecz	Wybrano: R-5777 a,   z 1915 roku.	Zmień język na
		Drukuj

„Ale karzę ciało moje i w niewolę podbijam,
abym snać inszym każąc, sam nie był odrzucony”. – 1 Kor. 9:27

Apostoł Paweł używa tu ilustracji bieżni. W niektórych zawodach stosuje się tzw. fory. To znaczy, że słabszemu pozwala się wystartować z przewagą czasową i jeśli przybiegnie pierwszy to zostaje zwycięzcą. Zasada ta jest pomocą tylko dla niewielu. Z punktu widzenia tych pozostałych jest ona nazwana forami. W chrześcijańskim biegu pomoc obiecana jest wszystkim, gdyż nikt nie jest doskonały i wszystkim nie dostaje chwały Bożej. Nigdy nie uzyskalibyśmy żadnej nagrody, którą oferuje Bóg, gdyby nie zadośćuczynienie dokonane przez Zbawcę.

Jednak, jest również prawdą, że w tym biegu jedni otrzymują większe fory niż inni. Posiadacze wielu słabości otrzymują więcej łaski niż ci, którzy mają ich mniej. „Ja tedy tak bieżę, nie jako na niepewne” – powiedział Św. Paweł. Był on całkowicie zdecydowany. Miał na uwadze określony cel i dążył do zwycięstwa. Jest to jedyna postawa, jeśli chcemy zdobyć nagrodę, którą zaoferował nam Bóg. Wszystko zależy od naszej gorliwości, wierności i szczerości.

Greckie igrzyska miały jeszcze inne popisy siły i sprawności poza biegami. Odbywały się walki ludzi z dzikimi zwierzętami, w których człowiek starał się zabić zwierze. Były też walki między ludźmi, w których jeden starał się zadać drugiemu decydujący cios przy pomocy mosiężnego kastetu. Przygotowując się do zawodów używali worków treningowych wypełnionych powietrzem. Jednak, nie była to prawdziwa walka, a zaledwie przygotowanie.

Apostoł mówi więc, że nie używał swej siły tylko do ćwiczeń. Starał się coś zrobić. Toczył prawdziwą walkę. Co to była za walka? Biblia odpowiada, że wielka walka zaczęła się jeszcze w czasach, gdy Szatan stał się Przeciwnikiem Bożym. Nasi pierwsi rodzice dostali się w niewolę Szatana, a później upadli również niektórzy aniołowie. Obecnie wielu walczy, a niektórzy z nich są zupełnie nieświadomi, po której stronie walczą. Ci, którzy walczą za nieprawość są po stronie Szatana. Ten, kto walczy o moralne reformy itp., jest po stronie Boga, a nie po stronie nieprzyjaciela ludzkości.

Cały świat walczy w mniejszym lub większym stopniu - niektórzy bardziej, a inni mniej inteligentnie. W każdej armii są tacy, którzy nie są wstanie powiedzieć, o co toczy się walka. Obecnie, wielu nie wie, że toczy się walka pomiędzy sprawiedliwością i grzechem. Milionerzy mają swoje walki i rywalizacje, a sprzedawcy w małych sklepikach swoje w konkurencji z większymi sprzedawcami. Adwokat toczy swoje walki. Czasami bierze sprawy, w których staje po stronie sprawiedliwości i broni jej z zapałem, a innym razem może wziąć sprawę, w której staje po stronie niesprawiedliwości i bronić jej z równym zapałem. Świat jednak, nie rozpoznaje prawdziwej walki. Ten sam człowiek może być po właściwej stronie jednego dnia, a po niewłaściwej następnego.

Apostoł walczył pod sztandarem prawdy. Chrystus podniósł ten sztandar w opozycji do Szatana i odniesie wspaniałe zwycięstwo na polu, gdzie grzech panował przez sześć tysięcy lat. Toczył osobistą walkę z siłami ciemności i okazał się zwycięzcą. Zwycięstwo uzyskał przez pokonywanie swoich własnych, naturalnych pragnień i pełne poddanie się woli Boga. Był to jedyny warunek jego podniesienia z ziemskiego stanu do chwały Boskiej natury. Sprostał temu warunkowi. Umarł, jako sprawiedliwy za niesprawiedliwych i osiągnął wielkie zwycięstwo nad Szatanem.

Niebiański Ojciec, w harmonii ze Swoimi zarządzeniami, upoważnił Pana Jezusa był wziął ze świata grupę, która oddać miała swoje życia razem z Nim w czasie, gdy zdawało się, że wszystko staje na przeszkodzie, a zło triumfuje częściej niż prawość i sprawiedliwość. Ci, krocząc wiarą, a nie widzeniem, mają oddać swoje życia dla sprawiedliwości realizacji Boskich zamiarów.

NASZĄ GŁÓWNĄ WALKĄ JEST TA Z SAMYM SOBĄ

Czy pytamy, z kim lub z czym powinniśmy walczyć? Odpowiedzią jest, że nikt nie rozpocząłby prawdziwej walki, [R5778 : strona 297] jeśli podążałby za pobudkami własnego umysłu. W takiej sytuacji, nie miałby żadnego udziału w walce. Mógłby angażować się w zwykłe walki tego świata, czasem po stronie dobra, a czasem zła. Jeśli jednak, chce być w grupie, która prowadzona jest przez Jezusa, musi przez Niego przyjść do Boga i poświęcić ziemskie nadzieje oraz ambicje, a także iść śladami Jezusa – śladami cierpienia aż do śmierci. „Albowiem należało na tego, dla którego jest wszystko i przez którego jest wszystko, aby wiele synów do chwały przywodząc wodza zbawienia ich przez ucierpienie doskonałym uczynił” (Żyd. 2:10). W taki sposób ta walka rozpoczyna się w naszym umyśle, w naszej woli. Nasz umysł poddajemy pod umysł Chrystusa.

W topicznych ofiarach Dnia Pojednania, Ciało Chrystusa jest reprezentowane przez kozła Pańskiego. W typie najwyższy kapłan zabijał kozła. Podobnie w antytypie, zwierzęca natura ma być zabita i ofiarowana. Nie ma być oddana grzechowi, ale przezwyciężona. Nowe Stworzenie toczy śmiertelną walkę z zakorzenionym grzechem i pragnieniami ludzkiej natury. Poświęcił się Bogu. W efekcie, Orędownik złożył swoją zasługę na poświęconego. Od tego momentu, natychmiast rozpoczyna się walka. Nowe Stworzenie ma kontrolować stare stworzenie, starą wolę – Gal. 5:17.

Apostoł mówi: “Ale karzę ciało moje i w niewolę podbijam, abym snać inszym każąc, sam nie był odrzucony”. Musi to być prawdziwa walka i prawdziwy konflikt, gdyż nagrodę otrzymają tylko zwycięzcy. „A kto zwycięży… dam mu zwierzchność nad poganami”; „Kto zwycięży, dam mu siedzieć z sobą na stolicy mojej” – Obj. 2:26, 27; Obj. 3:21.

ZWYCIĘSTWO LUB ŚMIERĆ!

Walka ta zaczyna się więc w chwili naszego poświęcenia i trwa aż do naszej śmierci. Będzie to śmierć Nowego Stworzenia lub naszej starej natury. Jeśli chodzi o nasze ziemskie sprawy, to poświęcamy je w pełni. Zamieniamy je na szansę zdobycia chwały, zaszczytu, nieśmiertelności, wspólnego dziedzictwa z Panem oraz udziału w Boskiej naturze. Tak więc, jak sugeruje Apostoł, nie mamy używać naszych sił na bicie w worek wypełniony wiatrem, ale mamy walczyć w określonym celu.

„Albowiem mnie życiem jest Chrystus” – powiedział Apostoł. Dla mnie porażka w tej walce jest moją śmiercią jako Nowego Stworzenia, a to oznacza dla mnie Wtórą Śmierć. Musimy zrozumieć, że nasza pozycja jako Chrześcijan decyduje o naszym wiecznym życiu. Boimy się je stracić, a na pewno się tak stanie jeśli nie zwyciężymy.

Apostoł Piotr pisze: „Ponieważ się tedy to wszystko ma rozpłynąć, jakimiż wy macie być w świętych obcowaniach i pobożnościach… abyście bez zmazy i bez nagany od niego znalezieni byli w pokoju” (2 Piotra 2:11, 14). Oczekując tych rzeczy, powinniśmy traktować nasze życie poważnie.

Chrześcijanin wiedzący o tych przyszłych sprawach i żyjący w oczekiwaniu ich, posiada radość i pokój, o których świat nic nie wie. Jeden tydzień takiego życia jest wart więcej niż całe życie w warunkach oferowanych przez świat. Jeśli już teraz cieszymy się nowym życiem i przez wiarę wkraczamy w sprawy, które Pan dla nas przygotowuje, to jak będzie w czasie ich realizacji! Jeśli obecnie wielką stratą byłaby utrata nadziei i wiary, to czym byłaby ich utrata na wieki!

Gdy zdamy sobie z tego sprawę, nie możemy pozwolić sobie nawet na moment niedbalstwa. Człowiek walczący ze zwierzęciem wie, że ranne zwierzę będzie starało się go zabić. Apostoł mówi nam więc, że stara natura stara się zabić Nową Naturę. Dlatego Nowa Natura musi pamiętać, by całe siły wykorzystywać w celu osiągnięcia zwycięstwa. Pan obiecał nam wystarczającą ilość łaski w każdym czasie potrzeby. Jeśli jesteśmy pokonywani przez starą naturę to nie dla tego, że nie mamy dość siły by zwyciężyć. Jeśli zwrócimy się do Pana, On nas wesprze. Jednak Pan testuje naszą lojalność, naszą wiarę, naszą siłę charakteru i naszą czujność umysłu. Dopóki Mu ufamy, nasze zwycięstwo jest pewne!

Straż 1933 str. 89,90.   W.T. R-5777 a - 1915 r.