Albowiem któż cię różnym czyni? I cóż masz, czego byś nie wziął? – 1 Kor. 4:7.

Wszystkie jednostki poświęcone Bogu powinny zdawać sobie sprawę, że w posiadanie teraźniejszej łaski i prawdy nie weszły przez własną mądrość czy mądrość drugich, ale przez mądrość i łaskę Pana. Tego samego zdania powinni być wszyscy, którzy służą ludowi Bożemu jako duszpasterze, słudzy w jakiejkolwiek dziedzinie, odpowiedzialni przed Panem za stanowisko zajmowane wśród domowników wiary. Sposobności usługiwania w charakterze rzeczników Pana powinny być przez nich odczuwane i wyznawane. Brak takiego wyznania wskazuje na brak właściwej oceny tego przywileju.

Nasze odróżnianie się od innych w ważnych sprawach życia (co do talentów, stanowiska czy przywilejów w służbie Bogu) nie pochodzi od nas samych, ale od Boga. To On sprawia, że różnimy się jeden od drugiego. Właściwą postawą wobec naszego stanowiska w służbie Panu jest więc pokora. Chełpienie się jest wykluczone, ponieważ wszystko jest łaską z Jego strony.

Równoległe cytaty: Jak. 1:17; Jana 3:27; 1 Kor. 12:11; Rzym. 12:3,6; 1 Piotra 4:10; Efez. 2:8,9; Filip. 2:13; Mich. 6:8; Mat. 5:3; Łuk. 14:11; 17:10; 22:24-27; 1 Kor. 1:28,29

Pieśni: 95, 11, 46, 99, 121, 176, 293
Wiersze brzasku: (72) Jego droga jest najlepsza.
Lektura uzupełniająca: R-3277 | R-5284 b

Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z myślą powyższego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jaki był ich skutek?