A gdy pościcie, nie bądźcie smętnej twarzy, jak obłudnicy – Mat. 6:16.

Post jest szczególnie godny polecenia ludowi Pana, gdy odczuwa on brak duchowości i jest wystawiony na srogie pokusy ze strony świata, ciała i diabła. Przez osłabienie siły fizycznej i witalności post pod każdym względem może bowiem pomóc porywczym i popędliwym w samokontroli. Wierzymy, że większość chrześcijan skorzystałaby na sporadycznym poście, okresowej bardzo prostej diecie, a nawet na zupełnym powstrzymaniu się od pokarmu. Jednak poszczenie po to, by być widzianym przez ludzi, lub po to, byśmy sami mogli uważać to za oznakę pobożności, byłoby naprawdę szkodliwe i prowadziło do duchowej pychy i hipokryzji, które daleko przewyższyłyby korzyści wypływające z postu jako samoograniczenia.

Ci, którzy się dręczą, by pokazać innym, iż są religijni, są tak samo źli jak ci, którzy się modlą i dają jałmużnę, by być widzianym przez ludzi. Postem chrześcijanina jest samozaparcie, które powinno być praktykowane z wdzięcznością i radosnym ocenieniem, jako coś pożądanego dla chwały Pana. Im więcej samozaparcia chrześcijanin może okazać w tym duchu, tym przyjemniejsza jest woń wiary, nadziei, miłości i posłuszeństwa, która wznosi się do Boga w modlitwie.

Równoległe cytaty: Iz. 58:5; 5 Moj. 12:18; 1 Sam. 2:1; 1 Kron. 16:27; Ezdr. 6:22; Neh. 8:10,12; 12:43; Ps. 4:8; 5:12; 16:5-11; 30:12; 68:4; 89:16,17; 97:11,12; 126:5,6; Łuk. 6:22,23; Jana 15:11; 16:20,22, 24,33; Dz.Ap. 16:25,34; 2 Kor. 6:10; 7:4; 8:2; 12:10; Żyd. 10:34; Jak. 1:2; 1 Piotra 4:13

Pieśni: 248, 41, 151, 179, 204, 247, 310
Wiersze brzasku: (33) Odwagi, spieszcie naprzód!
Lektura uzupełniająca: R-4858

Pytania: Czy w tym tygodniu radowałem(am) się czy smuciłem(am), praktykując samozaparcie? Dlaczego? Z jakimi wynikami?