Czyż nie wiedzieliście, że w tym, co jest Ojca mego, ja być muszę? – Łuk. 2:49.
Czyż wszyscy nie powinniśmy posiadać ducha Mistrza, wyrażonego w Jego słowach? Prawdziwi święci Pańscy nie mają własnych spraw, gdyż poświęcając się, oddali Panu wszystko, co posiadali. Swoimi dobrami zarządzają jako szafarze Pana. Umierając jako zamożni ludzie, nie powinni powierzać tych dóbr swoim dzieciom lub przyjaciołom, być może ze szkodą dla nich. Dobra te powinny być jak najmądrzej używane przez szafarza przed śmiercią, ponieważ ze śmiercią jego szafarstwo dobiega końca, a on musi zdać z niego rachunek.
Dla doskonałego chłopca Jezusa naturalnym było angażowanie się w sprawy dotyczące Pana. Dlatego wydawało Mu się dziwne, że Józef i Maria nie dostrzegali słuszności Jego postępowania. W tym zawarta jest lekcja zarówno dla młodych, jak i starych – angażowanie się w sprawy dotyczące Boga. Błogosławieni są ci, którzy czynią to spontanicznie. Nie powinni być zaskoczeni, jeśli drudzy, nawet ci najbliżsi i najdrożsi, nie rozumieją ich postępowania, traktując ich jako działających niesprawiedliwie lub przynajmniej bezmyślnie wobec nich. Niech się zadowolą myślą, że pewnego dnia również ci zrozumieją, a w międzyczasie niech będą zadowoleni z pochwały Mistrza, jeśli inni ich potępiają.
Równoległe cytaty:
Ps. 40:8-10; Żyd. 10:7,9; Jana 2:16,17; 4:31-34; 7:14,15,46; 9:4; Mat. 7:28,29; 10:37; Iz. 50:4; Łuk. 4:22,32; Joz. 1:8; Iz. 8:20; Jer. 8:9; Łuk. 24:27; Dz.Ap. 17:11; Ps. 1:1-3; 1 Piotra 1:10,11
