Drodzy współuczniowie Pana, jakże błogosławiony przywilej jest naszym udziałem, przywilej ustawicznego trwania w modlitwie, modlenia się zawsze – wznoszenia serc i umysłów do Boga w każdej chwili i na każdym miejscu oraz uświadamiania sobie każdego dnia i o każdej godzinie tego, że Ojciec i nasz drogi Pan Jezus nieustannie z nami pozostają. A gdy pod Jego okiem i nadzorem zostaną już wypełnione obowiązki dnia, lub zawsze wtedy, kiedy nasza dusza odczuwa taką potrzebę, jak cennym jest przywilej, gdy na odosobnieniu, sam na sam z Bogiem, możemy zrzucić ciężar z serca.
Modlitwa jest duchową łącznością człowieka z Bogiem. W przeciwieństwie do człowieka Bóg nigdy nie nuży się, gdy wierzący przychodzą do Niego. Dlatego zawsze mają oni dostęp do Boga przez modlitwę w imieniu Jezusa. Z jaką wdzięcznością powinniśmy stale oceniać ten przywilej i z niego korzystać! On nas podniesie na duchu i pozyska dla nas błogosławieństwa w inny sposób nieosiągalne. Błogosławieństwa te będą dwojakiego rodzaju: jedne będą wynikały z rozwijania przez nas ducha modlitwy (naturalny efekt modlitwy), a drugie będą darami w odpowiedzi na modlitwę.
