Nazywając Swoich wiernych owcami, Pan wybrał bardzo znamienny symbol charakteru, jaki chciałby w nich widzieć. Najbardziej charakterystyczną cechą owiec jest cichość, uległość i posłuszeństwo wobec pasterza, którego opiece w pełni się powierzają. Prawdziwa owca uważnie nasłuchuje, by wychwycić nawet najcichsze tony głosu Pasterza, to znaczy zachowuje Jego słowa w swym sercu jak cenny skarb, bada Jego opatrzności oraz rozwija duchową łączność i osobistą społeczność z Panem, co jest jej przywilejem. Ci, którzy tak w Nim mieszkają, nigdy nie zbłądzą. Oni nigdy, nigdy nie zejdą z drogi.
Jehowa jest naszym Pasterzem i oczywiście jest dobrym Pasterzem. Jest bowiem łagodny, miłujący, aktywny, zapierający się siebie, inteligentny, potężny i niezmienny w stosunku do nas. Pełni wobec nas służbę, jakiej jako Jego owce potrzebujemy. Troszczy się o nas jeszcze przed naszym urodzeniem, towarzyszy nam, gromadzi nas, podtrzymuje gdy słabniemy, woła po imieniu, zapewnia pokarm i napój, przygotowuje naszą drogę, prowadzi po właściwych ścieżkach, przywraca nam zdrowie, łagodzi trudności, daje odpoczynek w zmęczeniu, pociesza w utrapieniach, ostrzega i chroni przed niebezpieczeństwem, czuwa nad nami, chroni nasze otoczenie, szkoli nas, oczyszcza z ziemskiego splugawienia, szuka gdy błądzimy, powstrzymuje od szkodzenia innym owcom, odłącza od owiec należących do innych, wyzwala z rąk najemników, powierza opiece dobrych pasterzy i sprawia, że jesteśmy użyteczni. Jehowa, nasz Pasterz, jest naprawdę dobry.
Równoległe cytaty:
1 Moj. 49:24; Ps. 23:2-6; 27:1; 37:25; 56:5,12; 118:6; Iz. 40:11; Łuk. 15:3-7; Jana 10:1-16; Żyd. 13:6,20; 1 Piotra 2:25; 5:4
