Kiedy się obudzę, nasycę się widokiem twoim – Ps. 17:15.
Dajmy teraz wzniosły polot myślom naszym, Niech się oderwą na chwilę od życia nicości, Uchylmy dzielącą zasłonę i przyjrzyjmy się Chwale wieczności. Niech myśli dotyczące Boga, Chrystusa, godnych świętych z przeszłości i teraźniejszości, dziedzictwa Królestwa, błogości naszego przyszłego dzieła we współpracy z Chrystusem, ogromu i łaskawości Boskiego planu oraz chwały i radości naszego połączenia się z Chrystusem, po zakończeniu dzieła doczesnego życia – wypełniają nasz umysł i inspirują nasze serce. Do tych rozmyślań dodajmy także dodatkową pociechę oraz radość z osobistej łączności i społeczności z Bogiem przez modlitwę, studiowanie Słowa, a także wspólne zgromadzanie się w celu oddawania czci i chwały.
Rozumiemy, że widok Boga to Jego charakter, natura i panowanie. Bóg wystawił je nam jako cel do osiągnięcia. Zmienne koleje doświadczeń, przygotowujące do ich pozyskania, uniemożliwiają nam zadowalanie się obecnym stanem, chociaż jesteśmy z nim pogodzeni. Tęsknoty wiernych zostaną tak zupełnie zaspokojone w zmartwychwstaniu, że pełna satysfakcja ze swego losu na zawsze będzie ich błogosławionym doświadczeniem; perspektywa ta pobudza do dalszej wierności.
