Jeśli tedy macie jakąś pociechę w Chrystusie, jeśli jakąś pociechę miłości, jeśli jakąś społeczność ducha, jeśli są jakieś wnętrzności [współczucie] i zmiłowanie w was, dopełnijcie radości mojej, abyście tak samo rozumieli, jednakową miłość mając, będąc jednej myśli i jednego zrozumienia – Filip. 2:1,2.

Co za wspaniałe napomnienia do jedności, pokoju i braterskiej uprzejmości! Jak bardzo sugerują one cierpliwość, wyrozumiałość, delikatność, uczynność i pociechę jednych wobec drugich w Kościele! W ten sposób duch Pana może obfitować we wszystkich, by każdy mógł czynić możliwie największy postęp na właściwej drodze. Drodzy bracia, bądźmy coraz bardziej godni miana Barnaby – pocieszyciela braci. Niech Duch Święty obfituje w nas coraz bardziej, gdyż jest to dla Pana przyjemnością. Jeśli będzie on mieszkał w nas obficie, wszyscy będziemy mogli być synami i córkami pociechy w Syjonie, przedstawicielami naszego Ojca oraz przewodami Ducha Świętego i prawdy.

Nic bardziej nie cieszy sług Pana niż duchowa pomyślność tych, którym służą, ponieważ są oni ich duchowymi dziećmi, dla dobra których pracują i kładą swe życie, by ostatecznie mogli odnieść zwycięstwo. Powinno to pobudzić lud Pana do starania się o napełnianie radością serc tych, którzy im usługują. Niech słudzy Pana radują się, gdy widzą bogate owoce Ducha, szczególnie w różnych formach miłości, obficie rozwijające się w ich duchowych dzieciach. W ten sposób duchowa matka i dzieci będą wspólnie radować się w Panu.

Równoległe cytaty: 2 Kor. 13:14; Jana 7:39; 1 Jana 3:24; Filip. 1:8; Kol. 3:12; Jana 3:29; Rzym. 12:16; 1 Kor. 1:10; Filip. 3:16; 2 Kor. 13:11; Filip. 1:26,27

Pieśni: 90, 166, 198, 92, 23, 170, 95
Wiersze brzasku: 88
Lektura uzupełniająca: R-3434 | R-5810

Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia związane z myślą powyższego tekstu? Jaki był ich skutek?