Wszyscy mu dawali świadectwo i dziwili się wdzięczności słów, które pochodziły z ust jego – Łuk. 4:22.

Słowa te powinny być jak najbardziej prawdziwe w odniesieniu do wszystkich naśladowców Pana. Ich mowa powinna być pełna łaski i umiarkowania, jako wyraz serca przepełnionego sympatią do prawdy i tych wszystkich, którzy ją miłują i jej poszukują. Ich słowa zawsze powinny mieścić się w granicach słuszności i sprawiedliwości, a także być w ścisłej zgodności ze Słowem Pana. Ich postawa i postępowanie, jako żywych listów, powinny być zgodne z ich słowami, by nawet ich nieprzyjaciele się dziwili i poznali, że byli z Jezusem i od Niego się uczyli.

Wdzięczne słowa, które pochodziły z ust naszego Pana, były piękne, głębokie, miłe i pomocne. One dowiodły, że Jezus był wielkim oratorem, przekonywającym mówcą i bardzo ujmującym kaznodzieją. Jego szczególne zdolności pod tym względem budziły podziw i zachwyt wśród słuchaczy i powodowały, że mimowolnie przyznawali Mu wyższość w publicznym przemawianiu. „Nigdy tak nie mówił człowiek, jak ten człowiek”.

Równoległe cytaty: Ps. 45:2; Przyp. 15:23; Kaz. 10:12; Iz. 50:4; Mat. 7:28,29; 13:54; Mar. 1:22; 6:2; Łuk. 4:32,36; 21:38; Przyp. 25:11; Rzym. 15:4; Jana 7:45,46; 13:31-17:26

Pieśni: 22, 49, 311, 322, 264, 83, 97
Wiersze brzasku: 4
Lektura uzupełniająca: R-3795

Pytania: Która część Słowa była dla mnie w tym tygodniu naj­bardziej ujmująca? W jakich okolicznościach?