Gdy zewlekliście człowieka starego z uczynkami jego, a oblekliście nowego, który się odnawia przez poznawanie, według obrazu tego, który go stworzył – Kol. 3:9,10.

Stare rzeczy przeminęły i wszystkie stały się nowymi tylko w naszym umyśle, w naszej woli. W rzeczywistości ta zmiana nastąpi wtedy, gdy to, co śmiertelne, przyoblecze nieśmiertelność, a to, co skazitelne, zostanie wzbudzone w nieskazitelności – w chwale i mocy, jako istota duchowa. By być uznanymi za godnych udziału w zmartwychwstaniu sprawiedliwych, w międzyczasie musimy jednak zademonstrować gotowość naszego umysłu, szczere pragnienie stania się w pełni tym, czym Pan chciałby, abyśmy byli. W żaden sposób nie możemy tego lepiej okazać Panu i sobie samym ani odnieść większej korzyści, jak przez dokładne kontrolowanie naszego serca i myśli.

Członkowie ludu Bożego „zewlekli” starego człowieka w znaczeniu rezygnacji z ludzkiej woli w odniesieniu do siebie i świata. „Oblekli” się w nowego człowieka w znaczeniu przyjęcia Boskiej woli za własną – nie tylko w sprawach ludzkich, lecz także duchowych. W ten sposób obraz Boży jest w nich codziennie odnawiany, gdy są przemieniani z chwały mniejszego podobieństwa do chwały większego podobieństwa, aż w końcu obraz, charakter Boga zostanie w nich udoskonalony. Środkiem, za pomocą którego dokonuje się ta przemiana, jest Słowo Boże, przyjmowane ze zrozumieniem i wiernie praktykowane przez dobre i szczere serce wśród życiowych doświadczeń.

Równoległe cytaty: Efez. 2:10; 4:22,24,25; Rzym. 6:4,6,13,14; 12:2; Ezech. 36:26; 2 Kor. 3:18; 4:6; 5:17; Ps. 51:12; 1 Piotra 1:15,16; Gal. 6:15; Tyt. 2:11,12; 1 Moj. 1:27

Pieśni: 105, 78, 198, 114, 196, 74, 4
Wiersze brzasku: 160
Lektura uzupełniająca: R-3304 | R-5685

Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia ze starym i nowym człowiekiem? Jak zostały przyjęte? Jakie były ich skutki?