Polskojęzyczna strona poświęcona życiu i twórczości pastora Charlesa Taze Russella
Pastor Charles Taze Russell
<< Wstecz Wybrano: R-5206 a,   z 1913 roku.
Zmień język na

Różne stopnie usprawiedliwienia

Zanim Chrystus przyszedł na świat, Bóg miał pewną łączność z niektórymi ludźmi np. z Adamem w tym, że zapowiedział mu karę za grzech i obiecał, że nasienie niewiasty potrze głowę węża. Bóg miał także styczność z Enochem, Noem, Abrahamem, Izaakiem, Jakubem i z innymi, na wiele wieków przed narodzeniem Jezusa. Bóg jednakowoż nie traktował tych ludzi w tak szczególnym znaczeniu jak traktuje członków Kościoła Wieku Ewangelii, którzy dostąpili przywileju zwać się "Synami Bożymi" - Jan 1:12.

Pismo Święte zaznacza, że Abraham uwierzył Bogu i "poczytano mu to ku sprawiedliwości" (1Moj.15:6). Bóg musiał mieć pewne porozumienie z Abrahamem zanim ten uwierzył, bo inaczej nie byłoby nic takiego w co by Abraham mógł uwierzyć. Widocznie Bóg miał pewną z nim łączność, zanim wiara i ufność Abrahama mogła go przywieść do stanu usprawiedliwienia.

Abraham starał się postępować tak doskonale jak tylko mógł i czynił tylko to, co było przyjemnym Bogu. Gdy już Abraham okazał swoje szczere pragnienie być posłusznym, Bóg rzekł do niego: Jeźli dowiedziesz swej wiary na tyle, że opuścisz swój kraj rodzinny, wyrzekając się obecnych wygód i domu rodzinnego, Ja zawrę z tobą przymierze. Abraham uwierzył Bogu.

Przy najbliższej sposobności, Abraham opuścił Chaldeje i wyemigrował do Haranu. Później Bóg uczynił mu pewną obietnicę, pod warunkiem, że pójdzie do ziemi Chananejskiej. Po jego wejściu do Chanaan, Bóg rzekł do niego: "Wszystkę bowiem ziemię, którą ty widzisz dam tobie i nasieniu twemu aż na wieki" (1Moj.13:15). Abraham był nazwany przyjacielem Bożym (Jak.2:23). Św. Paweł mówi, że Bóg obwieścił Abrahamowi Ewangelię, gdy mówił: "W tobie będą błogosławione wszystkie narody" - Gal.3:8; 1Moj.12:3.

WIARA W BOGA TREŚCIĄ USPRAWIEDLIWIENIA

Widzimy więc, że Bóg miał pewną styczność z świętymi Patriarchami przed przyjściem Chrystusa - przed otworzeniem sposobności do aktualnego, czyli istotnego usprawiedliwienia do żywota. Takiego usprawiedliwienia nie mógł nikt dostąpić prędzej, ażby doskonałe życie ludzkie zostało złożone, jako odpowiednia cena za utracone życie Adama. Stąd obietnice Boże, były dla świętych Patriarchów tylko w nadziei. Oni rozumieli, że Bóg zamierza coś uczynić dla ich wybawienia; lecz nie wiedzieli, w jaki sposób Bóg raz potępiwszy całą ludzkość na śmierć, będzie mógł jej dać żywot wieczny. Pomimo to, oni wierzyli w Jego obietnice i Bóg poczytał im to ku sprawiedliwości; albowiem wiara w Boga jest podstawą i treścią wszelkiej sprawiedliwości. Przez tę wiarę oni zostali usprawiedliwieni do społeczności z Bogiem.

Gdy Abraham, Izaak, Jakub i Prorocy okazali swoją wiarę w Boga, to tym samym dowiedli, że w swych sercach byli Mu wiernymi, tak, że nawet na długi czas po ich śmierci, On mógł powiedzieć: "Jam jest Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba". Patriarchowie i Prorocy wierzyli, że kiedyś będą wzbudzeni od umarłych. Gdyby nie miało być zmartwychwstania, to Bóg nie mógłby się o nich w taki sposób wyrażać, jak się wyrażał; bo "Bóg nie jest Bogiem umarłych, ale żywych" (Łuk.20: 37,38). Takim był argument, który Jezus przeciwstawił nauce Sadyceuszów, że zmartwychwstania nie masz; lecz argument ten nie dowodził, że Patriarchowie znajdowali się na on czas w Niebie; bo Jezus wyraźnie powiedział, że do czasu kiedy On to mówił, nikt jeszcze do Nieba nie wstąpił - Jan 3:13.

Widzimy więc, że Abraham miał pewną miarę społeczności z Bogiem, lecz nie prędzej aż dowiódł swej wiary. Bóg jednak miał pewną styczność z nim zanim jeszcze Abraham dowiódł swej wierności, a styczność ta polegała na tym, że Bóg oznajmił Abrahamowi, w jaki sposób on mógł zostać przyjacielem Bożym.

We właściwym czasie Bóg oznajmi wszystkim ludziom, że jest gotów sprawić, aby na pewnych warunkach On się stał ich Bogiem a oni Jego ludem, lecz ludzkość musi wpierw dowieść swej wiary przez postępowanie w sprawiedliwości najlepiej jak tylko będzie mogła. Jest to najwięcej, co Bóg czyni dla kogokolwiek, mianowicie zaznajamia człowieka jak sobie postąpić, aby mógł dojść do zupełnego usprawiedliwienia. Bóg mówi: "Synu daj mi serce twoje" (Przyp.Sal.23:26). Według tej reguły On mówił do Chrystusa Pana i nadal mówi do tych, co przez Niego zbliżają się do Boga.

TYMCZASOWE USPRAWIEDLIWIENIE NIE JEST POŚWIĘCENIEM

Widocznym jest, że sprawy mają się teraz nieco inaczej niż w czasach Abrahama. Abraham nie stał się synem Bożym, ponieważ żył w czasie, gdy droga do żywota wiecznego nie była jeszcze otworzoną, więc wiara, którą Bóg poczytał Abrahamowi ku sprawiedliwości, nie mogła sprawić odkupienia. Pan Jezus nie otworzył jeszcze wówczas drogi żywota, a chociaż odkupienie nie zostało jeszcze dokonane, Abraham otrzymał od Boga zapewnienie, że przez niego i jego nasienie spłynie we właściwym czasie błogosławieństwo na wszystkie rodzaje ziemi.

Poselstwo teraz się głosi, że Bóg jest gotów przyjąć tych, co zechcieliby stać się synami Bożymi przyjść do stanu, którego utracił Adam przez nieposłuszeństwo. Kto ma sposobność usłyszenia o planie Bożym, może uważać jako powołanie do Królestwa jakoby Bóg mówił: "Jeżeli chcesz zostać Moim synem, możesz to uczynić w ten sposób: "Synu daj mi serce twoje". Gdy uczynisz zupełne ze siebie poświęcenie, to Ja objawię ci głębokie rzeczy Mego Słowa".

Powinniśmy uczynić wyraźną różnicę pomiędzy tym, co Bóg już uczynił, a co zamierza uczynić. Bóg uważał Abrahama i wszystkich świętych dawnych wieków za klasę sług (Żyd.3:5). Ze świętymi wieku Ewangelii sprawa ma się inaczej. Św. Jan mówi, że "którzykolwiek Go (Jezusa) przyjęli, dał im tę moc, aby się stali synami Bożymi" (Jan 1:12). Dopiero po zesłaniu Ducha Świętego w dniu Zielonych Świąt, została otworzona sposobność dla niektórych, by mogli się stać synami Bożymi. Z tego wynika, że przed tym czasem nikt nie mógł się stać "dziedzicem Bożym a współdziedzicem Chrystusowym - dziedzicem obietnicy danej Abrahamowi - Rzym.8:17.

Tym, co przychodzą do Chrystusa od Zielonych Świąt aż dotąd, dane jest zapewnienie, że staną się oni współdziedzicami z Chrystusem, jeżeli pozostaną wiernymi aż do końca; a jeżeli będą cierpieć z Nim, z Nim też królować będą. W pełnej społeczności z Bogiem są w obecnym czasie tylko ci poświęceni, którzy dostąpili pełnego usprawiedliwienia ku żywotowi; którego, oprócz nich nikt inny na świecie nie posiada.

Jak w przeszłości, tym, co mieli z Bogiem społeczność, Bóg dodawał zachęty i kierował ich Swym głosem, tak i obecnie tym, co mają z Nim społeczność, Bóg ich powiadamia o Swej woli, przez Swego Syna, to jest tym, co wierzą w krew Pana naszego Jezusa Chrystusa. Ktokolwiek zwróci swe kroki w tym kierunku rozpoczyna drogę wiodącą do stanu usprawiedliwienia, a każdy dalszy krok zbliża go do poświęcenia.

OD ZNAJOMOŚCI DO TYMCZASOWEGO USPRAWIEDLIWIENIA

Pierwszym krokiem wiodącym do usprawiedliwienia jest osiągnięcie pewnej znajomości; bo żaden człowiek nie może być usprawiedliwiony przez nieświadomość. Początkowa znajomość prowadzi do następnego kroku, którym jest wiara. Z każdym postępem wiary i znajomości, przychodzi sposobność do coraz większej wiary i lepszej znajomości. W taki sposób uczymy się postępować wiarą a nie widzeniem.

Wszystkie te stopnie prowadzą nas w kierunku zupełnego i doskonałego usprawiedliwienia. Najprzód przyszliśmy do wiary w Boga, uwierzyliśmy, że jest wielki Stwórca a my Jego stworzeniem i że Jego zamiary względem nas są pełne miłosierdzia. Idąc dalej dowiadujemy się, że Bóg uczynił zarządzenie, przez które może nas przypuścić do Swojej społeczności, przez Pana Jezusa Chrystusa i Jego dzieło łaski. Dowiadujemy się, że "Chrystus umarł za nas, według Pism" (1Kor. 15:3). Jest to dalszym krokiem w znajomości i wiedzie do następnego, którym jest posłuszeństwo. W taki sposób przybliżamy się coraz bliżej do Boga; jak to oświadcza św. Jakub: "Przybliżcie się ku Bogu, a przybliży się ku wam" (Jak.4:8). Stopniowo spostrzegamy, że zbliżamy się coraz więcej do Boskiego błogosławieństwa.

Poznawszy, że Pan Jezus przygotował sposób na oczyszczenie nas z grzechów, dowiadujemy się, że są pewne warunki, na których grzechy nasze mogą nam być odpuszczone. Jest to dalszy krok w znajomości. Następnie dochodzimy do punktu gdzie Pan sam mówi nam, tak Swoimi własnymi słowami jak i słowami Jego Apostołów, że przebaczenie grzechów zależy od naszej wiary w Niego i od zupełnego uznania Jego dokonanego dzieła; że jedynym sposobem stania się współuczestnikiem w tym dziele, jest poświęcenie samego siebie i wszystkiego, co mamy; oraz że weźmiemy krzyż swój i pójdziemy za Jezusem. Dowiadujemy się także, że o ile kroku tego nie uczynimy, pełnego usprawiedliwienia nie osiągniemy.

OKREŚLENIE TYMCZASOWEGO USPRAWIEDLIWIENIA

Gdy człowiek zostanie pociągnięty do Ojca Niebieskiego, przez Jego Słowo i Opatrzność, a krew Jezusa Chrystusa przyjmie jako środek zbawienia, to znaczy, że doszedł do miejsca gdzie musi zadecydować, czy stawi samego siebie ofiarą Bogu, czy też będzie czekał na restytucyjne błogosławieństwa Tysiąclecia. Co on uczyni jest niepewnym. Jest on tymczasowo (chwilowo) usprawiedliwiony, w pewnym celu; mianowicie w tym, aby rozważyć, jakie kroki ma nadal przedsiębrać i znajduje się na poziomie ludzkim - cielesnym człowiekiem.

Tymczasowe usprawiedliwienie jest więc w celu zbliżenia człowieka do Boga na tyle, aby wierzący w ofiarę Chrystusową, jako swoją jedyną nadzieję zbawienia, mógł się upewnić czy ma w sobie dostateczną miarę ducha samoofiary, któryby go pobudził do zupełnego poświęcenia. Wierzący ma wolność wyboru drogi, na którą chce się skierować. Może się poświęcić lub nie. Jeżeli on jednak zadecyduje, aby jedynie korzystać z doczesnych dóbr, to tym samym dowiedzie, że Boskiej oferty należycie nie ocenił.

Celem głoszenia Ewangelii jest, aby ci, co mają uszy ku słuchaniu mogli usłyszeć i zapewnić sobie powołanie do duchowej natury. Ktokolwiek usłyszy to powołanie a z niego nie korzysta, dowodzi, że otrzymał łaskę Bożą daremnie. Taki pozbawia się korzyści, jakie mógłby osiągnąć przez przyjęcie tej oferty. Jeżeli za dokonanie pewnej pracy obiecana jest nagroda, to ten, co omieszka pracy tej dokonać pozbawia się nagrody, honoru, pieniędzy lub czegokolwiek, co za wykonanie tej pracy było obiecane.

Bóg nie zamierzył karać tych, co nie poświęcają samych siebie Bogu, lecz klasa ta nie może się spodziewać, by otrzymała nagrodę wystawioną dla tych; co to uczynią. Tylko ci, co wykorzystają sposobność, aby umrzeć z Chrystusem, będą w przyszłości żyć z Nim - staną się uczestnikami wszystkich chwalebnych rzeczy jakie są Jego. Podejmując ten krok stanowią Kościół Chrystusowy w obecnym czasie.

O innych, mamy nadzieję, że otrzymają sposobność w przyszłości w Tysiącleciu. Wobec korzystnych warunków przyszłego wieku, mamy nadzieję, że oni postąpią lepiej aniżeli postąpili w wieku obecnym. Mniemamy jednak, że osoba, która poznała łaskę Bożą i otrzymała pewną miarę światła o niej, a odrzuciła ją, znajduje się w trudniejszym położeniu aniżeli ci, co o tej łasce Bożej nigdy nie słyszeli.

Pomimo to nie chcemy zniechęcać tych, co wierzą w restytucję, w przyszłe życie i w dobre uczynki. Nie chcielibyśmy zniechęcać nikogo, co wierzy i pożąda ziemskiego żywota i doczesnych błogosławieństw. Wierzymy, że wiele jest ludzi wiodących życie uczciwe, lecz nie mają wiary ani wyrozumienia odnośnie wysokiego powołania. Nie będą oni z tego powodu cierpieć wiecznie, chyba tylko w tym znaczeniu, że utracą sposobność osiągnięcia duchowych błogosławieństw.

ŻYWOTNE USPRAWIEDLIWIENIE

Pan Jezus powiedział, że krok poświęcenia się Bogu należy podjąć dopiero po dobrym obliczeniu się ile ma to kosztować (Łuk.14:27-33). Gdy już ktoś na to się zdecydował, stawił samego siebie Bogu i jeżeli poświęcenie jego zostało przyjęte, Pan przypisze mu ze Swych zasług tyle, aby ofiarę jego uczynić doskonałą; bo nic niedoskonałego nie może być przedstawione Bogu. Z chwilą, gdy poświęcając się Bogu bywa przyjęty za doskonałego, przez przypisanie mu zasług Chrystusowych zostaje poczytany za żywego w pełnym tego słowa znaczeniu, czyli dostępuje aktualnego, tj. istotnego usprawiedliwienia, w znaczeniu legalnym. O jego usprawiedliwieniu można się wyrazić, że stało się żywotnym, prawomocnym. Inaczej mówiąc, jak tylko Jezus staje się jego Orędownikiem, człowiek ten grzeszny staje się pojednanym z Bogiem i Bóg traktuje go jakby był istotnie doskonałym. Zupełne usprawiedliwienie znaczy uczynić kogoś zupełnie sprawiedliwym w oczach Bożych.

Powinniśmy się upewnić, że ten punkt dobrze rozumiemy. O usprawiedliwieniu, można się wyrazić, że staje się ono żywotnym wtenczas, gdy człowiek uczyni ze siebie zupełne poświęcenie a przez przypisanie mu zasługi Chrystusowej otrzymuje swoją część wypływającą z okupu Chrystusowego. Ci, co otrzymali żywotne usprawiedliwienie nie mogą otrzymać działu w restytucji. Ponieważ to, co stało się żywotnym znaczy, że stało się żywym, zatem żywotne usprawiedliwienie stało się ważnym ku żywotowi; przyszła egzystencja człowieka w ten sposób usprawiedliwionego zależy na utrzymaniu się przy tym usprawiedliwieniu osiągniętym przez przypisanie mu zasług Chrystusowych. Usprawiedliwienie Abrahama nie było do żywota, ale tylko do społeczności z Bogiem. Chrystus nie umarł jeszcze w czasach Abrahamowych, przeto zasługi Chrystusowe nie mogły być nikomu przypisane.

Przez przejście tych różnych stopni, jakimi Bóg przyciąga nas do Siebie, dosięgamy zupełnego usprawiedliwienia. Usprawiedliwienie to jest uczynione żywotnym przez Jezusa, który przypisuje im ze Swych zasług tyle ile potrzeba na wypełnienie naszych braków. W tym samym czasie Bóg przyjmuje ofiarę przedstawioną Mu przez Orędownika. Przyjęcie to jest okazane w tym, że ofiarujący się zostaje spłodzony z Ducha Świętego.

Istota przykryta przypisaną zasługą Chrystusową i spłodzona z Ducha Świętego, jest odtąd nowym Stworzeniem (2Kor.5:17). Jeżeli wiernie wypełni swoje śluby poświęcenia, będzie ostatecznie przedstawioną Ojcu jako członek klasy Oblubienicy Chrystusowej. Ci, co nie wypełnią dosyć ściśle swoich ślubów, zostaną poddani surowej próbie, wielkiemu uciskowi, który przysposobi ich ewentualnie do niższego stanowiska aniżeli to, które by mogli osiągnąć gdyby szat swoich nie splamili.

W Wieku Ewangelii tylko ci, co stawiają ciała swoje ofiarą żywą, otrzymują Ducha Świętego. Działanie tej mocy w ich życiu jest w kierunku rozwinięcia ich jako nowe stworzenia, utrzymania ich w harmonii z Bogiem i przygotowania do członkostwa w ciele Chrystusowym.

UŚWIĘCENIE PROCESEM STOPNIOWYM

W pierwotnym Kościele istniały "dary Ducha", potrzebne dla umocnienia Kościoła. Dary te wszakże ustały z chwilą, gdy Kościół się umocnił i gdy Nowy Testament został skompletowany. Nie mamy już więcej daru uzdrawiania, mówienie obcymi językami itp., lecz mamy coś ważniejszego aniżeli te dary. Gdy Kościół znajdował się w stanie niemowlęctwa dary te były niezbędne. Zamiast darów mamy obecnie owoce Ducha Świętego, które rozwijają się i dojrzewają stopniowo w miarę starania się o nie.

Okres dojrzewania dobrych owoców jest w niektórych charakterach dłuższy a w innych krótszy. Pomimo to, jeżeli otrzymaliśmy Ducha Świętego do dobrego i szczerego serca i poddajemy się obcinaniu i oczyszczaniu Wielkiego Winiarza, to na pewno przynosić będziemy wielkie i dobre owoce w odpowiednim czasie. Apostoł mówi, że owoce Ducha są jawne, to jest, że one uwidoczniają się w naszym życiu. Są to: pokora, cichość, powściągliwość, wiara, dobrotliwość, łagodność, wytrwałość, braterska uprzejmość i miłość.

Owoce Ducha Świętego zaczynają wzrastać w nas na początku naszych Chrześcijańskich doświadczeń, lecz muszą się one należycie rozwinąć i dojrzeć. Musimy przynosić owoce. Pan Jezus powiedział: "Każdą latorośl, która we Mnie owocu nie przynosi odcina, a każdą, która przynosi owoc oczyszcza, aby obfitszy owoc przynosiła" (Jan 12:2). Przy każdym obcinaniu, czyli próbie wierności i posłuszeństwa, odczuwa się większy lub mniejszy ból; lecz każda manifestacja posłuszeństwa przysposabia nas więcej do członkostwa w klasie Oblubienicy.

Dzieło istotnego usprawiedliwienia i istotnego uświęcenia, tudzież wzrost w łasce jest stopniowym. Zupełność zostanie osiągnięta dopiero przy pierwszym zmartwychwstaniu; bo "ciało i krew królestwa Bożego odziedziczyć nie mogą" (1Kor. 15:50). Ci, co dostąpią pierwszego zmartwychwstania będą ci błogosławieni, ci święci, którzy wyrobili w sobie owoce i łaski Ducha Świętego. To też wraz z Św. Piotrem zachęcamy was: "Przydajcie do wiary waszej cnotę, a do cnoty umiejętność, a do umiejętności powściągliwość, a do powściągliwości cierpliwość, a do cierpliwości pobożność, a do pobożności braterską miłość, a do miłości braterskiej łaskę. Albowiem gdy to będzie przy was, a obficie będzie, nie próżnymi ani niepożytecznymi wystawi was w znajomości Pana naszego Jezusa Chrystusa" - 2Piotr.1:5-8.

Straż 1930 str. 70 - 73.   W.T. R-5206 a - 1913 r.

  Wstecz | Do góry

Home | Biografia | Pogrzeb | Apologia | Historia | Dzieła | Fotogaleria | Pobieralnia | Prenumerata | Biblioteka | Czego nauczał
Polecane strony | Wyszukiwanie | Księgarnia | Kontakt | Manna | Artykuły

© pastor-russell.pl 2004 - 2016