<< Wstecz |
Wybrano: R-384 a, z 1882 roku. |
Zmień język na
| |
| | |
Uwagi do powyższego
Widzimy
zatem, że uwaga całego świata skupiana jest na restytucji Żydów,
która obecne się rozpoczyna. Uwaga wszystkich myślących
chrześcijan skupia się na tym. Wiodące religijne gazety – takie
jak Independent – zauważyły tak wielkie zainteresowanie
tym tematem, że mimo iż do tej pory sprzeciwiały się poglądom
dotyczącym Tysiąclecia, teraz zwracają uwagę na to wyraźne
wypełnienie się proroctwa, które teraz obserwujemy. Jednak, mimo
że to widzą, zupełnie nie są w stanie uchwycić jego znaczenia.
Pan S., kończąc swoje uwagi, był bliżej prawdziwego znaczenia
exodusu Żydów niż większość znawców tematu, gdy powiedział:
„To prześladowanie jest oznaką końca – wielkiego końca,
który, niech Bogu będzie chwała, nie może być daleko”. Tak,
jest to znak końca – końca tego wieku, oraz początku wieku
restytucji – Wieku Tysiąclecia. Jest to znak końca
„teraźniejszego wieku złego” [Gal. 1:4] czyli dyspensacji
zła. Jest to zwiastun świata, który ma przyjść –
dyspensacji prawdy i sprawiedliwości, w której Jezus i Jego
Oblubienica – duchowe nasienie Abrahama (Gal. 3:29) – przejmie
władzę i będzie błogosławić wszystkie narody świata poprzez Izraela według ciała, który najpierw musi zostać przewrócony do
wpływów i władzy.
Izrael
jest pozafiguralnym „drzewem figowym” przeklętym i skreślonym
przez Mistrza, ponieważ rodziło tylko liście, i właśnie do
Izraela odnosi się mówiąc: gdy widzicie, że drzewo figowe puszcza
liście, wiedzcie, że lato jest blisko – wówczas podnoście swoje
głowy i radujcie się, ponieważ wasze odkupienie przybliżyło
si (Łuk. 21:28-31, Mar. 11:13,14). Zauważcie jak drzewo figowe
wspaniale ilustruje Izrael powracający do łaski. Wypuszcza ono
owoce zanim pojawią się liście, a gdy liście się pojawiają,
owoc jest już dojrzały. Jest to podstawowy produkt żywności,
która posiada też właściwości lecznicze. Izrael zaczyna więc
pokazywać oznaki zbliżającego się lata. I gdy bogate listowie
Bożej łaski pokryje Izrael i stanie się widoczne dla wszystkich,
on będzie już dojrzały i gotowy do dzieła błogosławienia,
karmienia i leczenia narodów według Bożego planu. Jezus, widząc
liście na figowym drzewie, miał prawo spodziewać się dojrzałych
owoców, szczególnie, że „nie była to bowiem pora na (żniwo)
figi” [Mar. 11:13 BW]. Tak więc Izrael, gdy został przeklęty,
pełen był liści, czyli wyznawania i pozorów wierności, ale gdy
został przeszukany w czasie żniwa, nie posiadał owoców – został
więc przeklęty na ten Wiek.
Tak,
czas zimy na świecie, z jej zimnem, uciążliwościami i burzami, ma
się ku końcowi; chwalebne, owocne i piękne lato jest blisko.
Nadeszła wiosna, drzewo figowe „puszcza liście”, a jednak
musimy spodziewać się więcej burz, więcej problemów, tak jak w
przyrodzie, nawałnica równonocy jest jedną z najcięższych. Jakub
(Izrael według ciała) ma być wybawiony podczas wielkiego
„uciśnienia, jakiego nie było, jako narody poczęły być”,
„ale jakiżkolwiek jest czas utrapienia Jakóbowego, przecie z
niego wybawiony będzie” (Dan. 12:1, Jer. 30:7).
Znamiennym
jest, że chrześcijanie nie potrafią ocenić stwierdzenia Pawła,
że cielesny dom został odrzucony od Bożej łaski w czasie, gdy
łaska ta jest okazywana duchowemu domowi. Jak dziwne jest, że nie
widzą na podstawie powrotu łaski do „Jakuba”, że nadszedł
koniec łaski dla duchowego domu – że koniec („żniwo”) Wieku Ewangelii jest bliski.
Jak
dawniej, kościół dzisiaj nie może dostrzec „znamion tych
czasów” (Mat. 16:3). Lecz jak wtedy, tak i teraz, to nominalny
kościół nie dostrzega tego. Ci, którzy prawdziwie nauczani
przez Boga, w takim stopniu nie znajdują się w ciemności: „Lecz
wy, bracia! [bracia w Chrystusie, mający społeczność z
Bogiem przez Jego Słowo, które zdolne jest uczynić was mądrymi]
nie jesteście w ciemności” (1 Tes. 5:4).
Wielka
liczba kościoła widzi znaki, które mają teraz miejsce, ale jest
tak zaślepiona przez swoje wyznania wiary i tradycje, że nie może
„rozsądzić” czyli zrozumieć ich. Jakże jasne dla
nieskrępowanego i rozsądzającego umysłu są słowa Pawła: „Bo
nie chcę, abyście nie mieli wiedzieć, bracia! tej
tajemnicy, (...), iż zatwardzenie z części przyszło na Izraela,
póki by nie weszła zupełność pogan. A tak wszystek Izrael będzie
zbawiony”. [Nikt nie może zakwestionować, że apostoł Paweł
mówi tutaj o ślepnięciu cielesnego Izraela, a zatem także
o ocaleniu, przyprowadzeniu z powrotem do Bożej łaski tego narodu.
Lecz jedną z najważniejszych rzeczy w tym wyrażeniu jest, że
zbawienie cielesnego Izraela nie nastąpi „póki by
nie weszła zupełność” – pełna liczba, „weszła zupełność pogan”. Innymi słowy, przywrócenie cielesnego domu
do ziemskich obietnic nie może mieć miejsca zanim Ewangeliczne
powołanie do niebiańskich obietnic nie zakończy się, przez
ukończenie dzieła wyboru ludu imieniu Swemu – Oblubienicy
Chrystusowej]. Apostoł Paweł idzie dalej i dodaje do siły swego
argumentu o Bożym planie cytując proroków: „Jako napisano:
Przyjdzie z Syonu wybawiciel [Chrystus, Głowa i skompletowane
Ciało – Oblubieniec i Oblubienica połączeni – wielki
Wybawiciel zarówno Izraela i świata, który uwolni więźniów
śmierci], i [najpierw] odwróci niepobożności od Jakóba. A toć
będzie przymierze moje z nimi, gdy odejmę grzechy ich” (Rzym.
11:25-3). Porównajcie to ze słowami Jakuba – Dzieje Ap. 15:14-18.
Po tym, jak mówi o wybraniu Oblubienicy z pogan – „lud imieniowi
swemu” – Jakub cytuje proroctwa, które wypełnią się po
tym, jak Oblubienica, zostanie wybrana imieniowi Jego, mówiąc:
„Potem się wrócę [sprawię, że moja łaska powróci do
Izraela], a pobuduję zasię przybytek [dom – naród] Dawidowy
upadły, a obaliny jego zasię pobuduję i znowu go
wystawię [zauważcie dlaczego Bóg odbuduje Izraela]. Aby ci,
co pozostali z ludzi, szukali Pana”.
Zaprawdę
zatem, ponowne zgromadzenie Izraela jest znakiem końca tego
Wieku – znakiem, że żyjemy w czasie żniwa, ponieważ „żniwo
jest końcem wieku” (Mat. 13:39 KJV).
Niech
wszyscy ci, którzy zaprzeczają restytucji wszystkich rzeczy,
którą Bóg zapowiedział przez usta wszystkich świętych Swych
proroków, zwrócą uwagę, że przywrócenie Żydów do Kanaanu,
Ziemi Obiecanej, jest jedynie początkiem dzieła przywracania
wszystkich narodów i wszystkich rzeczy. „Najpierw wyratuje Pan
namioty Judy” (Zach. 12:7 BW). Przywrócenie żyjących jest tylko
pierwszą częścią restytucji, „ gdyż wszystkie narody przyjdą i kłaniać się będą przed obliczem twojem” [Obj.
15:4]. Dotyczy to także umarłych – „będzie (...)
zmartwychwstanie (anastasis – przyprowadzenie do
doskonałości) i sprawiedliwych, i niesprawiedliwych” (Dzieje Ap.
24:15).
Lecz
jak Izrael był 37 lat w upadku, tj. od 33 r. n.e., gdy Jezus
zostawił ich i pozostawił ich dom pustym, do 70 r. n.e., gdy
zakończyła się ich narodowa egzystencja, tak spodziewamy się, że
przez 37 lat będą powstawali, to jest od 1878 do 1914, do końca
czasów pogan. Czas ich ponownego zgromadzania się oraz powracania
do łaski, będzie czasem wielkiego ucisku – czasem ucisku
Jakubowego, lecz on będzie z niego wybawiony. Jak wychodząc z
Egiptu ponad trzy tysiące lat temu, czynili to w czasie wielkiego
doświadczenia i rozpaczy, podobnie będzie z ich wybawieniem teraz –
nie nastanie ono bez rozpaczy, jak napisano: „ Ukażę mu dziwne
rzeczy, jako za dni, którycheś wyszedł z ziemi Egipskiej. Co
widząc narody zawstydzą się nad wszystką mocą swoją” –
Mich. 7:15-16.
Wiemy
jednak, że obecne wielkie wyjście spomiędzy wszystkich narodów,
będzie znacznie większą manifestacją Bożej łaski niż wówczas
w czasie wyjścia z Egiptu, tak że to pierwsze, które do tej pory
było wielkie i znamienne w historii Izraela, będzie wydawało się
mało znaczące, gdy porówna się je z nadchodzącym wybawieniem ze
wszystkich narodów. Dlatego czytamy: „Dlatego oto idą dni, mówi
Pan, że już nie będzie się mówić: Jako żyje Pan, który
wyprowadził synów izraelskich z ziemi egipskiej! Lecz: Jako żyje
Pan, który wyprowadził synów izraelskich z ziemi północnej, ze
wszystkich ziem, do których ich wygnał, i sprowadzę ich z powrotem
do ich ziemi, którą dałem ich ojcom!” – Jer. 16:14,15.
W.T.
R-384 – 1882 r.