<< Wstecz |
Wybrano: R-360 a, z 1882 roku. |
Zmień język na
| |
| | |
Anastasis – zmartwychwstanie
„Skoro
bowiem przyszła przez człowieka śmierć, przez człowieka też przyszło
zmartwychwstanie (anastasis). Albowiem jak w ADAMIE wszyscy umierają,
tak też w POMAZAŃCU wszyscy zostaną odnowieni.” 1 Kor.15:21,22
Diaglott
Postrzegając śmierć jako rzeczywistość przez długi czas uważaliśmy i
wskazywaliśmy, że zmartwychwstanie zmarłych jest Bożym lekarstwem na pozbycie
się kary grzechu. Jednak całkiem niedawno zauważyliśmy pełną moc i głębie słowa
zmartwychwstanie.
Zazwyczaj
postrzegaliśmy je jako odnoszące się do iskry życia zmarłej osoby, tj.
najsłabsza iskra życia, która była dana synowi wdowy przez Eliasza (1
Król.17:22), młodzieńcowi, który spadł z okna (Dz. Ap.20:9,10),
następnie córka Jaira, syn wdowy z Nain i Łazarz (Mar. 5:41,42; Łuk.
7:14,15, Jana 11:43,44.) Wcześniej postrzegaliśmy to i nazywaliśmy
mianem, zmartwychwstań umarłych, ale wnikliwe badanie udowadnia, że te
ożywienia słabej iskry życia nie są zmartwychwstaniem w Piśmie Świętym.
Biorąc pod uwagę znaczenie greckiego słowa przetłumaczonego jako zmartwychwstanie (anastasis) widzimy, że jego znaczenie jest o wiele szersze i głębsze
niżeli oczekiwaliśmy. Zazwyczaj źle używaliśmy go, gdy była mowa o takich
częściowych ożywieniach życia wymienionych powyżej.
Grecki
Leksykon Liddella i Scotta słowo „anastasis” definiuje jako „ponowne
ustanowienie”, „ODBUDOWA”, „NAPRAWIENIE”. Znów popatrzmy na zmartwychwstanie w
świetle tej standardowej definicji jak i naszego tekstu.
Temat
wypowiedzi Pawła dotyczy rodzaju ludzkiego, który utracił prawo do życia
poprzez nieposłuszeństwo Adama. Ta utrata była dana przez Boga naszemu
przedstawicielowi, Adamowi. Był on doskonała istotą, a obecnie wszystkie nasze
niedoskonałości, które posiadamy jako ludzie są skutkiem grzechu a także
częścią kary śmierci. Teraz jak i przez 6 000 lat jesteśmy umierającym rodem, stającym się coraz to słabszym i słabszym, kładącym się do grobu coraz
to szybciej i szybciej. Adam w swej doskonałości nie stracił ostatniej iskry
życia przez 930 lat. My jako mniej doskonali, zostaliśmy urodzeni zaledwie z
iskrą, której średnia długość wynosi 30 lat. Według Pisma Świętego warunki, w
którym obecnie się znajdujemy nazywają się śmiercią, chociaż nasze ciała nie są
jeszcze w grobach. Wszyscy chodzimy w dolinie cienia śmierci i daleko nam do
górskich wierzchołków życia i doskonałości (Ps. 23:4; Mat. 8:22; 2
Kor. 5:14.)
Zadajmy
sobie pytania: Gdzie był rodzaj ludzki, gdy to zaczęło upadać i kiedy śmierć
zaczęła uciskać, degradować oraz zwyciężać? Odpowiedź jest następująca:
Człowiek był doskonały, na górzystych szczytach życia wcale nie w
dolinie śmierci, nie tylko był doskonałą istotą, ale także miał pełną harmonię
ze swym Stwórcą, który uważał swe dzieło za „dobre”. Skoro śmierć oznacza
upadek od wszystkiej tej doskonałości, zatem zmartwychwstanie oznacza „ponowne
ustanowienie”, „odbudowę”, „naprawę” ludzkości ze śmierci do
doskonałości ich natury jaką miał Adam, ich przedstawiciel.
Teraz
możemy przyjrzeć się naszemu tekstowi i zauważamy, że druga część zdania
wyjaśnia pierwszą a zaraz definiuje zmartwychwstanie (anastasis), czyli
naprawienie: „Skoro przez człowieka przyszła śmierć” -„w Adamie wszyscy
umierają”, jest i dostarczone lekarstwo: „Tak też w Chrystusie wszyscy zostają odnowieni”. Odnowienie życia oznacza powrót, zaoferowanie rzeczy, która została
utracona albo odebrana, a to, co utraciła nasza rasa to doskonałe jestestwo.
Skoro
zmartwychwstanie znaczy odnowienie, zatem nie znajduje się w tym słowie
nic, co by ograniczało limity w czasie. Cały rodzaj ludzki zmartwychwstanie,
ale niekoniecznie wszyscy w tym samym momencie. Przeciwnie, Pismo Święte uczy
nas, że będzie „czas (lata) naprawienia wszystkich rzeczy”, a inny werset
pokazuje, że będzie to dzieło 1000 lat. Będzie to zauważalne, gdy restytucja (odbudowa,
ponowne ustanowienie, naprawianie) ludzkości będzie się odbywała, ale nie
zakończy się to, aż minie 1000 lat. [To może wypełnić pierwszą część wersetu
Obj.20:5]
Jednak
Paweł ubiega to w rozważaniach o anastasis – naprawieniu, podniesieniu,
udoskonaleniu, i tłumaczy, że są dwa poziomy zmartwychwstania. Zatem powstaje
pytanie: W jakich ciałach będą żyć? Apostoł tłumaczy (w.36-38), że z ludzkością
jest jak z rozwojem ziarna, ciało zasianie nie będzie identyczne, które
powstanie, chociaż powstanie taka sama natura jaka była rozwinięta, tak
samo identyczna osobowość, umiejąca przywołać sobie wcześniejsze zdegradowane
warunki (Ps. 22:27; Ezech. 16:61; Zach. 12:10.) i
wychwalała Boga za błogosławioną zmienię. Ale wtedy nasuwa się pytanie: Czy
będzie jakakolwiek zmiana w zmartwychwstaniu, czy wszyscy powstaną podobni?
Paweł odpowiada, że będzie różnica: tak samo jak z sianiem, są różne rodzaje
ziaren, tak samo będzie ze zmartwychwstaniem, są różne rodzaje ciał. Ilustrację
możemy znaleźć w otaczającej przyrodzie, kiedy siejemy pszenicę, oczekujemy, że
wyrośnie pszenica, zatem każde ziarno rozwinie swój własny rodzaj. Większość
rodzaju ludzkiego sieje (umiera) ludzkie nasienie, ale mało -„małe stadko”
zmienia swoją naturę, zrodzeni z Boga. Oni sieją duchowe nasienie, w
zmartwychwstaniu „Bóg daje mu ciało, jakie chce, a każdemu z nasion właściwe
jemu ciało.” (w.38) Ludzkie nasienie powstanie w ludzkich ciałach, ale
duchowe nasienie będzie miało duchowe ciała, „Jaki był ziemski człowiek, tacy
są i ziemscy ludzie; jaki jest niebieski człowiek, tacy są i niebiescy.” (w.48)
Według
przytoczonej ilustracji, istota ludzka powstanie w ciele, które uległo zepsuciu
i śmierci, ale nie będzie ono uformowane z tych samych atomów (w.37). „A to, co
siejesz, nie jest przecież tym ciałem, które ma powstać”. Ale ci spłodzeni z
Boga, duchowe nasienie, Paweł napisał: „sieje się ciało cielesne (ludzka
natura, która rozwinęła w sobie „Nowe Stworzenie”), bywa wzbudzone (podczas
zmartwychwstania) ciało duchowe.”
I
znów, ktoś może zapytać: Jakie jest duchowe, a jakie niebieskie ciało? „Lecz
wiemy, że gdy się objawi, będziemy do niego podobni, gdyż ujrzymy go
takim, jakim jest (Jezusa, nie takim jaki był, ale jakim JEST).” (1 Jana3:2)
Teraz
powstaje jasna myśl jaka generalnie może być doskonałe istoty
(zmartwychwstałe), wiedząc z doświadczenia, że nie będzie już więcej
niedoskonałości, ale będzie „dobre”.
Chociaż,
nie jesteśmy wstanie w pełni zrozumieć, jakie będzie doskonałe
(zmartwychwstałe) Nowe Stworzenia, ponieważ „jeszcze się nie objawiło czym
będziemy” ze wszystkimi szczegółami. Lecz słowa naszego Ojca informują nas, że
będą to pewne cechy doskonałych „Nowych Stworzeń”, „boskiej natury”. „Tak też
jest ze zmartwychwstaniem. Co się sieje jako skażone, bywa wzbudzone
NIESKAŻONE; sieje się w niesławie, bywa wzbudzone w CHWALE; sieje się w
słabości, bywa wzbudzone w MOCY; sieje się ciało cielesne, bywa wzbudzone ciało
duchowe. Jeżeli jest ciało cielesne, to jest także CIAŁO DUCHOWE.” [w.42-44].
Jest to niewielka informacja odnośnie doskonałej chwały Nowych Stworzeń tak jak
Jezus Chrystus, obraz istoty Ojca, „którego nikt z ludzi nie
widział i widzieć nie może” (1 Tym. 6:16). Nic dziwnego w tym, że Paweł
powiedział, iż „jeszcze się nie objawiło”, i że Bóg nie dał nam większego opisu
przyszłej chwały, lecz z małym zrozumieniem jakie mam to powoduje respekt.
Spytajmy się samych siebie jakie doświadczenia mogą być w naszym życiu, by być
uznanymi za godnych takich boskich zaszczytów! „jakimi mamy być w świętym
obcowaniu i pobożności”, „I każdy, kto tę nadzieję w nim pokłada, oczyszcza
się, tak jak On jest czysty.” (1 Jana3:3)
Paweł
pokazuje, że to zmartwychwstanie nie ma otrzymać świat i jest to rzeczą
wyjątkową. Werset 42, przed następującym opisem „Tak też jest ze
zmartwychwstaniem” tzn. GŁÓWNE zmartwychwstanie GŁÓWNEJ klasy zmarłych. To
zmartwychwstanie (anastasis- udoskonalenie) rozpoczął Jezus, głowa
Kościała, którego jego ciałem – CHRYSTUS. Udowadniając, że jest godny wielkiej
chwały poprzez posłuszeństwo, aż do śmierci, zmartwychwstał i „został UCZYNIONY
DOSKONAŁYM poprzez (ze względu na) cierpienia” aż do śmierci (Żyd.2:10).
Zmartwychwstanie Jezusa było pierwszym, nikt przed nim nigdy całkowicie
nie powstał ze śmierci do doskonałości, ani z ludzkiej ani z duchowej
natury. Jezus jest „pierwiastkiem tych, którzy zasnęli” (w.20). Jest to
określane „jego (Jezusa) zmartwychwstania”, ponieważ członkowie jego ciała będą podzielać takie samo z ich głową. Naturalne narodziny są
tego biblijną ilustracją. Nasza głowa została zrodzona ponad 1800 lat temu,
ciało nie było w pełni rozwinięte. My, „jego stopy” jesteśmy nadal w warunkach,
w których „A nie tylko ono, lecz i my sami, którzy posiadamy zaczątek Ducha,
wzdychamy w sobie, oczekując synostwa, odkupienia ciała naszego.” w pełni
całego ciała Chrystusowego (Rzym.8:23). (Czy Bóg ma na celu zrodzenie, a
nie rozwinięcie? Czy dostarczył głowę a nie ukończy dzieła? Zobaczmy Izaj.66:9.
Małe Stadko zwycięzców świata, błogosławieni, którzy „będą mieli udział w
pierwszym (głównym) zmartwychwstaniu” (anastasis- podniesieniem
do doskonałości), którzy również będą „panować z nim przez tysiąc lat” (Obj.20:6)
będą mieli udział w „jego zmartwychwstaniu” i doświadczą tej samej
przemiany, którą on przeszedł, kiedy Bóg wysoce go wywyższył ponad aniołów i
znalazł się „po prawicy jego” w mocy i chwale.
Taka
jest nasza i Pawła nadzieja. Gdyż jeżeli cierpimy niedostatek i liczymy je za
śmieci, to możemy zwyciężyć z Chrystusem i być znalezieni w Nim (jako
członkowie ciała Chrystusowego), poznamy go (całkowicie) I MOC JEGO ZMARTWYCHWSTANIA.
Jest to upragnione dzielenie mocy w JEGO zmartwychwstaniu, powstaniu do
doskonałości, mamy nadzieję, że będzie nam dane „poznać go i doznać mocy
zmartwychwstania jego, i uczestniczyć w cierpieniach jego, stając
się podobnym do niego w jego śmierci, aby tym sposobem (poprzez wszystkie
ziemskie ofiary) dostąpić zmartwychwstania.”, głównego zmartwychwstania.
Filip.3:8-11
A
teraz rozważmy
PORZĄDEK
ZMARTWYCHWSTAŃ.
Spostrzegliśmy
już, że najlepsze, główne zmartwychwstanie jest Chrystusa i to ono jest pierwsze i przyprowadzi całą ludzkość do jej doskonałości następującej w Wieku
Tysiąclecia. Przejdźmy teraz do argumentów Pawła. Po słowach „jak w Adamie
wszyscy umierają, tak w Chrystusie wszyscy będą ożywieni”, dodaje „ale każdy w
SWOIM porządku, Chrystus jako pierwiastek, a następni ci, którzy są
Chrystusowi w czas jego przyjścia (parousia)”. Zatem są dwa porządki,
koleje anastasis, najpierw Chrystus (głowa i ciało), jest to pierwsze,
główne anastasis, pierwsze do boskiej doskonałości. Następnie podczas jego obecności,
inna klasa zmartwychwstanie, a jego obecność będzie kontynuowana podczas Wieku
Tysiąclecia, ponieważ ma wtedy panować, a każda władza ma być mu podległa, gdyż
wszystko ma dojść do harmonii z Bogiem i Jego prawami. Wtedy „będzie panować”
1000 lat, zatem musi być obecny, aż wszystkie to dzieło będzie ukończone
(Obj.20:6), konsekwentnie cały wiek jest czasem Jego obecności.
Podczas jego obecności, będzie błogosławił ludzkość prawdą, poznaniem oraz
naprawi wszystkie rzeczy. A następnie wszyscy ci, podczas jego błogosławionego
panowania, będą mogli dojść do harmonii z nim i „okrzyknąć go panem
wszystkiego”, którzy staną się Jego. Rozumiemy, że jest to klasa, do
której odwołuje się Paweł w słowach „a następnie ci, którzy są Chrystusowi
podczas jego obecności”. Ci powstaną do doskonałej, ludzkiej natury.
Jeżeli
chodzi o znaczenie słowa anastasis, zmartwychwstanie może być albo
natychmiastowe, albo stopniowe. Wiemy już, że ogólne zmartwychwstanie świata
będzie do doskonałych, ludzkich istot i wymagać to będzie długiego
okresu czasu. Podczas, którego nauczą się wartościowych i wiecznych lekcji w
przezwyciężaniu zła pod okiem zdolnych pomocników oraz nauczycieli. Jednak są
dwa główne wyjątki od tej reguły: Jedni uczą się tych lekcji w obecnym
życiu pod panowaniem zła poprzez trwającą teraz dyscyplinę, przygotowują się by
być uznani za godnych otrzymania doskonałych warunków w chwili
zmartwychwstania.
Pierwsza
z tych klas, główna, to członkowie ciała Chrystusowe, którzy walczą dobry bój i dokonają biegu prób i działa ofiary poprzez posłuszeństwo aż do
śmierci. To dla nich jest przygotowana nagroda – korona sprawiedliwości.
Anastasis (zmartwychwstanie do doskonałości) tej klasy, chociaż nie będzie w
tej samej chwili dla każdego z nich, będzie chwilowym zmartwychwstanie dla
każdego. Najpierw, umarli w Chrystusie powstaną z martwych, a następnie my,
którzy pozostaniemy przy życiu, będziemy mieć udział w tym samym zmartwychwstaniu bez zaśnięcia na jedną chwilę w śmierci.
Zostaniemy
przemienieniu w jednej chwili, w oka mgnieniu, natychmiastowo, z ziemskiego
namiotu, domu (który unieważni śmierć) w dom (ciało) z nieba – chwalebne,
duchowe ciało, którego chwała się nam jeszcze nie objawiła. Zmartwychwstanie
Jezusa oraz zmartwychwstanie tych, którzy zasnęli w Jezusie, a także przemiana
żyjących członków do nowych warunków, razem stanowią pierwsze (główne) anastasis.
„Błogosławiony i święty ten, który ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu; nad
nimi druga śmierć nie ma mocy, lecz (ONI) będą kapłanami Boga i Chrystusa i
panować z nim będą przez tysiąc lat.” (Obj.20:6)
Druga
klasa, chociaż mniej szlachetna, ale wysoce doceniona przez Boga, w jej
poziomie także będą zwycięzcy, walczący dobry bój wiary, chociaż inni od
naszego Wieku Ewangelii, jest klasą proroków i świętych Starego Testament
wcześniejszych wieków. Chociaż nigdy nie mieli „niebieskiego”, „wysokiego
powołania”, i nigdy nie zaproponowano im zmiany natury z ziemskiej na duchową,
byli wierni i trzymali się danym im ziemskich obietnicom. Zaprawdę Mojżesz był wierny jako sługa nad swoich domem (sług), ale I Chrystus był wierny jako Syn nad swoim domem, którym my jesteśmy, „jeśli tylko aż do końca
zachowamy niewzruszenie ufność i chwalebną nadzieję” (Heb.3:6).
Wszyscy
święci Starego Testamentu umarli w wierze, chociaż nie otrzymali wypełniania
obietnic im danym, jednak trwali do końca życia ufając Bogu, że otrzymają je we
właściwym czasie [Abramowi obiecano wszystką ziemię Chanaan, ale nigdy jej nie
otrzymał, nawet nie postawił na niej swej stopy, ale umarł ufając Bogu w to, co
zostało obiecane, Dzieje Ap.7:5] Zamiast natychmiastowego przekazania
ziemskiego królestwa i władzy Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi oraz wszystkim
prorokom, Bój pozwolił im odpocząć, „umarli”, podczas gdy rozwija Kościół Wieku
Ewangelii poprzez „lepsze obietnice” niebieskie – które powinny być
zarodkiem jego stworzeń (Jak.1:18). Stąd Paweł odnosząc to do starożytnych
świętych oznajmia, że Bóg dostarczył lepsze rzeczy dla nas, (Chrystus) i oni
bez nas nie będą doskonali (Żyd.11:39,40).
Anastasis
Chrystusa musi być wcześniej niż innych klas, ponieważ przez Chrystusa wszystkie rzeczy będą odnawianie. Wierzymy, że anastasis Abrahama, Izaaka,
Jakuba, proroków i zwycięzców wcześniejszych wieków, będzie szybkie, natychmiastowe
do ludzkiej natury. Uważamy również, że doskonali ludzie będą rządzić nad
niedoskonałymi, ziemskie nasiona będą błogosławić wszystkie rodziny
ziemskie, tak samo jak duchowe NASIONA, Chrystus – obraz niewidocznego Boga.
Błogosławieństwo naprawienia wszystkich rzeczy nastanie głównie poprzez
Chrystusa. (Kol.1:15, Żyd.1:3).
(Niepublikowany
w języku polskim
W.T. R-360a-1882r.