<< Wstecz	Wybrano: R-5135 b,   z 1912 roku.	Zmień język na
		Drukuj

22 grudnia [1912], Izajasz 9:1-7

„Albowiem dziecię narodziło się, a syn dany jest nam” – Iz. 9:6.

Dzisiejsze studium związane jest z tematem, który przez stulecia wywoływał emocje w całym cywilizowanym świecie – tematem, który nigdy się nie zestarzeje, wręcz przeciwnie – pozostanie na całą wieczność żywy pośród aniołów i ludzi. By właściwie zrozumieć i ocenić wydarzenie, jakim było narodzenie Jezusa, trzeba na nie spojrzeć jak na dar Boskiej miłości. Każde inne spojrzenie na tę sprawę będzie jedynie szkatułą, w której nie ma klejnotu. Pismo Święte daje nam klucz do tej myśli: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Jana 3:16).

Świat był obciążony wyrokiem śmierci; ludzkość umierała od ponad czterech tysięcy lat. Bóg użalił się nad ludzkością na samym początku. Tak, zanim grzech się pojawił, Boża mądrość zobaczyła koniec i nie stworzyłaby człowieka lub też nie pozwoliłaby na zaistnienie warunków, które prowadziły do grzechu i kary śmierci, gdyby nie przewidziała i z wyprzedzeniem nie przygotowała odkupienia ludzkości.

Bóg celowo ułożył tę sprawę tak, aby konieczna była śmierć doskonałego człowieka, żeby odkupić Adama i ludzkość, która traci życie w nim i przez niego. Bóg wiedział od początku, że nie znajdzie się taki doskonały człowiek, ponieważ wszyscy ludzie pochodzili od Adama i dzielili jego słabość, niedoskonałość i potępienie. Od początku Bóg założył w Boskim planie, że Jednorodzony Ojca, Logos, czynny Boży przedstawiciel w dziele stworzenia, powinien otrzymać wielki przywilej zostania Odkupicielem człowieka i przez to uzyskać wspaniałą nagrodę – „chwałę, cześć i nieśmiertelność”, boską naturę, dzięki zmartwychwstaniu.

PIERWSZY STOPIEŃ ODKUPIENIA

Pierwszym koniecznym krokiem w dziele naprawienia człowieka było sprawienie, żeby Logos stał się ciałem, zamieszkał między nami i z łaski Bożej skosztował śmierci za wszystkich ludzi (Jana 1:14; Żyd. 2:9). To właśnie ten pierwszy stopień świętujemy o tej porze roku – narodzenie Jezusa. Ten, który był bogaty, dla nas stał się ubogim, abyśmy my ubóstwem Jego ubogaceni byli [2 Kor. 8:9].

Tekst dzisiejszego studium wykazuje, że posłannictwo Jezusa miało przebiegać na terenie Galilei; że ci spośród Żydów, którzy w tamtym czasie żyli w największej ciemności, mieli zobaczyć wspaniałe światło Bożej prawdy, uosobione w Jezusie i Jego posłannictwie. Pierwotnie znalazło to wypełnienie w Galilei, gdzie Jezus dokonał większości swoich znamienitych czynów. Ale prawdziwe wypełnienie tych słów należy do przyszłości, kiedy wzejdzie wspaniałe światło tysiącletniego Królestwa, „słońce sprawiedliwości, a zdrowie będzie na skrzydłach jego” [Mal. 4:2]. Przed tym wspaniałym Słońcem ucieknie smutek i wzdychanie, niewiedza i przesąd zniknie; nie będzie więcej grzechu ani ciemności; każde kolano się zegnie i wszelki język wyzna [Filip. 2:10-11]. Jezus jest wielkim centrum Słońca Sprawiedliwości, ale jak zaznacza, klasa Oblubienicy, która jest wybierana podczas obecnego wieku, ma być z Nim o poranku, lśniąc Jego chwałą. Zasiądzie z Nim na Jego tronie. Kiedy „pszenica” tego wieku zostanie zebrana do „gumna” mocą „pierwszego zmartwychwstania”, Oblubienica Chrystusowa zalśni razem ze swym Oblubieńcem, by uzdrowić smutki ziemi i rozproszyć ziemską noc [Mat. 13:43]. Wszystko to stanie się dla nas, ponieważ „dziecię narodziło się, a syn dany jest nam”; ponieważ „będzie panowanie na ramieniu jego”; ponieważ „nazwą imię jego: Dziwny, Radny, Bóg mocny, Ojciec wieczności, Książę pokoju”.

UPADEK BABILONU

Powinniśmy rozumieć, że wersety 3-5 odnoszą się nie do Izraela cielesnego, ale duchowego – nominalnego. Święty naród niesłychanie się rozrósł, jednak radość nie wzrosła. W nominalnej rodzinie Bożej jest wiele fałszywych dzieci; na polu pszenicy jest wiele kąkolu. Ale w czasie żniwa tego wieku będzie radość; wierni „będą weselić się jak ci, którzy łupy dzielą” [Iz. 9:3]. Ciężkie jarzmo przesądów wiary będzie zerwane, a pręt oprawcy, Szatana, zostanie złamany, jak za dni Madianitów, kiedy Gedeon ze swoim małym oddziałem zmusił do ucieczki armię Madianitów i uwolnił lud. Werset 5. daje do zrozumienia, że upadek Babilonu i złamanie jarzma i pręta będzie miało miejsce w czasie ucisku. „Gdzie się wszystka bitwa bojujących z trzaskiem stała, i szaty były we krwi zbroczone, a co się spalić mogło, ogniem spalono.”

WIELE TYTUŁÓW MESJASZA

Nasz wspaniały Odkupiciel, wywyższony w chwale, ma w końcu przybrać wiele tytułów dla upamiętnienia wielu cudownych urzędów, jakie będzie pełnił, i służby, jaką będzie wykonywał. Ale one należą jeszcze do przyszłości. Jego wspaniałe dzieło w przeszłości, dzieło Odkupienia, stanowi podstawę całej Jego przyszłej pracy. Ze względu na swoją wierność będzie On miał prawo objąć te różne urzędy i użyć tej całej władzy; gdy zaczną one obowiązywać, Jezus będzie mógł z nich korzystać. Prawo do rządzenia światem należy do Niego, odkąd za nas umarł, jednak oczekuje na wyznaczony przez Ojca czas, aby otrzymać chwalebną moc do rządzenia; władza musi zostać Mu dana, zanim będzie mógł rozpocząć pełnienie tych różnych funkcji.

Przede wszystkim, objawi się światu jako Dziwny – ucieleśnienie, wyraz Boskiej sprawiedliwości, Boskiej miłości, Boskiej mądrości i Boskiej mocy. Świat Go jeszcze nie poznał. Ujawni się ludzkości „w płomieniu ognia” w czasie ucisku, a potem w dziele naprawy w czasie swego tysiącletniego Królestwa.

Będzie On doradcą świata, służąc pomocą, będąc przewodnikiem i wskazując kierunek, w którym ludzie mogliby się zwrócić poprzez restytucję, by osiągnąć harmonię z Bogiem i udział w błogosławieństwach przygotowanych dzięki Odkupieniu. Jako Głowa Kościoła był do tej pory jego doradcą, ale nasz werset mówi o Nim jako o wielkim Królu lub władcy świata i jako o instruktorze, wielkim Proroku czy też nauczycielu, którego Bóg obiecał przez Mojżesza.

Jego tytuł „Bóg Mocny” lub „Mocny” będzie uznawany wówczas na ziemi tak samo, jak i w niebie – „Tego Bóg za książęcia i zbawiciela wywyższył prawicą swoją, aby dana była ludowi Izraelskiemu pokuta i odpuszczenie grzechów” i „wszystkim, którzy daleko są” (Dz. Ap. 5:31, 2:39).

Tytuł „Ojciec Wieczności” zostanie Mu nadany jako dawcy życia dla świata podczas tysiąca lat Jego panowania. W ciągu całego tego czasu będzie dawał rodzajowi ludzkiemu „życie bardziej obfite” – życie wieczne dla wszystkich, którzy będą Mu posłuszni – stąd też Jego tytuł: „Ojciec wieczności” lub „ojciec”, który da wieczne życie ludzkości. Cały ludzki świat, odrodzony na ludzkim poziomie jako ludzkie istoty w ziemskim raju, otrzyma swoje prawo do życia wiecznego od swojego Odkupiciela, który stanie się wtedy ich Królem. Z Kościołem będzie inaczej, ponieważ Jezus nie jest Ojcem wieczności dla Kościoła. Przeciwnie, św. Piotr stwierdza, że „Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa (...) odrodził nas ku nadziei żywej” [1 Piotra 1:3].

Jego tytuł „Książę Pokoju” nie zostanie Mu nadany na początku Jego królowania, kiedy będzie kruszył na kawałki jak naczynia garncarskie każdy ludzki system, który nie jest w zgodzie ze Bożymi standardami (Obj. 2:27; Psalm 2:9), lecz prawdziwy pokój zostanie szybko ustanowiony, a On będzie uznany jako „Książę Pokoju” i Ten, którego królowanie będzie bezdyskusyjne i niepodważalne. „Ku rozmnożeniu tego państwa i pokoju, któremu końca nie będzie.” Nie będzie buntu. Jego Królestwo nie przeminie. Zakończy się ono wprawdzie po upływie tysiąca lat, ale dlatego, że „odda królestwo Bogu i Ojcu” [1 Kor. 15:24], aby to On mógł być wspaniałym „wszystkim we wszystkim”.

„NA STOLICY DAWIDOWEJ”

Królestwo Mesjasza jest określane mianem „stolicy Dawidowej” z dwóch powodów. Po pierwsze, imię Dawid oznacza „umiłowany”, a Mesjasz jest ulubieńcem Boga Ojca jako pozaobraz Dawida. Podobnie też Królestwo Mesjasza będzie wypełnieniem obrazu królestwa Dawida. Dawid jedynie „siedział na stolicy królestwa Pańskiego”, nie na swojej własnej. Tak też większy niż Dawid usiądzie na stolicy Królestwa JHWH, by zaprowadzić w nim porządek i w pełni je ustanowić. Wtedy je odda. „Dokona tego żarliwość Pana Zastępów” [Iz. 9:6 NB] działająca przez Mesjasza.

Straż 4/12;    W.T. R-5135b-1912r.