<< Wstecz |
Wybrano: R-359 a, z 1882 roku. |
Zmień język na
| |
| | |
Siedem zborów - list do zboru w Pergamie
"A do anioła zboru w Pergamie
napisz." - Obj. 2:12.
Per jest rodzajnikiem wskazującym i dość często znaczy bardzo. Ga lub
gee [ twarde g ] jest ziemskie. Dlatego też nazwa Perga (Dzieje Ap.13:13)
znaczy bardzo ziemski. Zatem Pergam oznacza ziemskie wywyższenie, dlatego też
nazwa ta została dana cytadeli w Troi.
Pergam za dni Jana, do którego ten list był kierowany, był znanym
miastem rzymskiej prowincji w Azji. Tutaj został udoskonalony pergamin. Miasto
posiadało dwieście tysięczną bibliotekę tomów, a także sławną świątynię
mitologicznego bóstwa, Eskulapa, który do dziś jest symbolem medycyny.
Początek Pergamu to czas, gdy Konstantyn rzekomo obejmuje
chrześcijaństwo. Ono staje się tak popularne, iż wkrótce zostaje nominalną
religią narodów. Kościół tego okresy był nadzwyczajnie wywyższony, ale tylko z
ziemskiego punktu widzenia, gdyż był „wywyższony na ziemi”.
Ustały prześladowania, a polityka Cesarza stała się polityką zarówno
kapłaństwa jak i ludu. Nominalny chrześcijański kościół wkrótce został
wypełniony misją powszechnego służenia tłumom. Jeden z historyków powiedział,
że wielka gorliwość wielu mężczyzn, czystość ich życia, wiele tłumaczeń i
wyjaśnień Pisma Świętego, wewnętrzne piękno i wartości chrześcijaństwa
skontrastowane z pogaństwem musiała mieć wpływ. Jednak jest oczywiste, że
najgłówniejszymi powodami na nagły i wielki wzrost nominalnego kościoła było
pragnienie zadowolone wielkiego cesarza i jego następców.
Wiele pogańskich filozofów uważa, że była to polityka łączenia religii
mająca na celu złączenie chrześcijaństwa i pogaństwa, i to oni odnieśli jedyny
sukces. Wielu próbowało „stworzyć religię
pośrodku pomiędzy starożytnymi teologiami a nową doktryną, która obecnie
została propagowana w imperium. Przekonali się, że te same prawdy, które Jezus
nauczał przez cały czas zostały ukryte przez duchownych bogów pod zasłoną
różnych uroczystości, bajeczek i alegorycznych wyrażeń.” Stara teologia
miała pewną liczbę głównych bogów, z wieloma półbogami dwóch płci.
Poganochrześcijanie [gdyż tak można by nazwać połączenie tych dwóch grup]
zdecydowali stworzyć listę nowej teologii. W tym czasie powstała doktryna o trzech
Bogach -Bóg Ojciec, Bóg Syn i Bóg Duch Święty, a także bóstwo Marii. W celu
stworzenia listy odpowiednio długiej do długiej listy pogańskich bóstw,
kanonizowano zmarłych apostołów i niezliczoną liczbę męczenników, aniołów,
itd., rzeczywistych i wymyślonych.
O tym okresie napisano: „Poganie
usiłowali zaspokoić swoich bogów poprzez publiczne procesje i błagania, a teraz
zaadaptowano je specjalnie do chrześcijańskiego uwielbienia. Zaczęto świętować
w licznych miejscach z wielką pompą i wspaniałością. Cnoty, które dawniej
zostały przypisane pogańskim świątyniom, do ich oczyszczeń [ceremoniały
oczyszczania wodą, itd.] do posągów ich bogów i bohaterów, teraz zostały
przypisane chrześcijańskiemu kościołowi – by czcić pewną formą modlitwy i także
modlitwą do obrazów świętych ludzi.”
Encyklopedia Bratanica podaje zapis: "Skłonność niegrzecznych i niewykształconych konwertytów z pogaństwa w utrzymaniu
ich starych świątecznych obrządków została jako niezwyciężona. Dlatego też
wydało się to konieczne by zaadoptować stare użycie w nowym uwielbieniu, a nie
obalać je zupełnie.”
Czujemy się bezpieczni w podkreśleniu, że wszystkie podłe doktryny, które
nasyciły papieski kościół, i które nadal przenikają do protestantyzmu, miały co
najmniej początek w tym okresie.
Ponadto wszczepiono również filozofię Platona, jako pasożyt w biblijnych
źródłach. Ten podły grzyb zasadzony przez Szatana w Edenie [ 1 Mojż.3:4],
podlany przez Egipcjan i pielęgnowany przez pseudo-chrześcijan, zrodził żniwo
błędu i wydycha śmiertelny promień niczym. Niektóre z tych prawowitych owoców,
które nie mogłyby istnieć to: czyściec, wieczny grzech, wieczne męki, kult
Marii, uwielbienie świętych, reinkarnacje, mahometanizm, swedenborgianizm,
mormonizm.
Wiadomość do Pergamu rozpoczynają słowa: „Mówi ten, który trzyma miecz obosieczny”. Jest nim sam Jezus
Chrystus. To wydaje się, że ta mała grupa wiernych dręczona z każdej stron
przez wroga, gorliwie spogląda wśród wszelkiego hałasu i konfliktu na
Przywódcę, ale nagle wielki Przywódca ukazuje się obok nich wymachując mieczem
i krzycząc: Trzódko, uwaga!
Miecz obosieczny to słowo Boże [Efez. 6:17; Hebr.4:12]. Ta broń jest
ukształtowana poprzez obronę i walkę. Jest ostry, a gdy jedna strona jest
przedstawiona wrogu, to druga go rani. Chrystus dał go Kościołowi, by mogli go
używać w swojej służbie. Nieszczęście ma ten, który używa ją nieumiejętnie.
Słowa naszego Pana to ostrzeże dla żyjących w tym wieku, którzy używali tą broń
nieumiejętnie.
„Znam uczynki twoje” tzn. że
było ich wiele. Wierni tego okresu ciężko pracowali i byli gorliwi w wielu
trudnościach. ”I wiem gdzie mieszkasz,
tam, gdzie jest tron szatana”. Dom i imiona pochodziły od chrześcijańskiego
papiestwa. „A jednak trzymasz się mocno
MOJEGO IMIENIA i nie zaparłeś się wiary we mnie.” Ich wierność jest
szczególnie zapisana ze względy na otaczające ich przeciwieństwo. W tym czasie
było wiele przeciwieństw niż kiedykolwiek. Światło zostało przyćmione przez
słowa i prawda pełne sofistyki. Podczas tego okresu zrodziły się pytanie: „Kto jest największy?” Kapłani Rzymu,
Antiochii, Aleksandrii i Konstantynopolu lub też patriarchowie jak sami woleli
by ich nazywać, przyjęli stopień wysokiej pozycji nad innymi, powstała również
między nimi długotrwała walka. Ostatnia wyższość została ukazana pomiędzy Rzym a
Konstantynopolem. Nominalny kościół został podzielony na dwa głównie ze względu
formy czci. Bałwochwalcy będący pod biskupem Rzymu, którzy otrzymał imię
papieża [łac. papa- ojciec] kiedy przeciwnicy tej formy uformowali Kościół
Grecki pod Patriarchą [głównym ojcem] Konstantynopolu. Pamiątka tej
kontrowersji pozwoli nam zrozumieć następujący fragment:
"Trzymasz się mocno MOJEGO
IMIENIA (...) nawet w dniach, kiedy Antypas, świadek mój wierny, został zabity
u was, gdzie szatan ma swoje mieszkanie.” Anty, grece oznacza przeciwko,
pas – ojciec. W naturalny sposób tworzenia słów, Antypas ewidentnie znaczy przeciwko
ojcu lub też przeciwko papieżowi lub patriarchom. Tak jak używamy określenia
Antychryst jako przeciwnik Chrystusa. Zatem staje się to oczywiste, że tutaj
Nasz Pan nakazuje wiernym, którzy „trzymają
mocno” szczególnego imienia naszego „Ojca”
w posłuszeństwie jego nakazów. „Nikogo
Ojcem nie nazywajcie” w przeciwieństwie do rozwoju i ustaleń papiestwa, z
jego obecnymi herezjami w klasie świętych i objawienia ojców [Mat.23:9], którym
został nazwany kościół – lub wszechmogący dolar – lub też miłość do czci i
swobody, oświadczają większą świętość, przywileje i autorytety dla pokazania
Słowa Bożego. ”Ale mam nieco przeciw
tobie, bo masz tam takich, co się trzymają nauki Balaama, który pouczył Balak,
jak podsunąć synom Izraela sposobność do grzechu przez spożycie ofiar
składanych bożkom i uprawianie rozpusty.”
Od 22 rozdziału księgi Nahuma jest opisana historia Balaama. Król
Midianitów i Balak, król Moabu byli niezdolni by pokonać Izraelczyków. Wynajęli
Balaama by prześladował Boży lud. Jednak uznał to za niemożliwe wiedząc, że
byli pod łaska i opieką Pana. Z tego względu doradził Balakowi by poprowadzić
ich ku grzechowi. Owo zwycięstwo doprowadziło to zniszczenia 24 000 z nich.
Z tego przykładu powinniśmy z łatwością zauważyć duchowe znaczenie nauki
Balaama. Bluźniercze doktryny o wiecznych mękach i nieustające dowody na grzech
i grzeszników, fikcja krótkiego czasu od łoża śmierci do nieba czy też pokrewne
fantazje były zawsze „przeszkodą” dla
kościoła. Hołd oddany pogańskim rytuałom, ceremoniom, świętom itd. Wpłynęły na
chrześcijańskie modlitwy do zmarłych, święconych miejsc, dni i ludzi. Związek z
ziemskimi mocami i tymi, którzy czynili owe rzeczy, w naszym zdaniem jest
służbą dla Baalama.
Doktryna Nikolaitów, zauważana w liście do Efezjan, rozwinęła się w tym
wieku i była od tej pory dla kościoła ogromnym brzemieniem. Nikolaita to zdobywca
ludzi. W kościele Rzymskim, laicy i ludzie byli podlegli papieżowi, zarówno w
duchowych jak i ziemskich sprawach, ponieważ ziemscy zdobywcy mieli marzenia by
tego żądać. To w porównani z pełną wypowiedzią Chrystusa jest jeden Pan, jeden
Pośrednik, jeden Ojciec, „a wszyscy
jesteśmy braćmi”. [Mat. 23:8-12]. Zalecenie „Badajcie Pisma” tak jak „głoszenie
dobrej nowiny” było dla wszystkich, którzy otrzymali Ducha Świętego. A
jeżeli ktoś nie ma Ducha Chrystusowego to nie należy do Niego, jedynie może być
ślepym wodzem dla ślepych.
„Upamiętaj się więc; a jeżeli nie,
przyjdę do ciebie wkrótce i będę z nimi walczył mieczem ust moich.”
Zauważmy, że jest tu użyty podmioty domyślne 'ty', 'nimi' są dość
podobnego do podmiotów 'ty' i 'ich' z 1 Tes.5:1-4. Pan Jezus mówi bezpośrednio
do swojego Kościoła jako 'ty, ciebie', a do tych ze świata jako 'ich, nimi'.
Przyszedł do swoich, nosi ich na skrzydłach orłów, na pustkowiu by w
pewnym sensie wyprowadzić ich z Babilonu. [Obj.12:14] „do jej miejsca, gdzie ona jest karmiona."... z twarzy węża
szatan. Pan przychodzi do nich – do Babilonu, z mieczem i przez owy miecz są
rozdzieleni pomiędzy dwa kościoły Rzymski i Grecki. „Kto ma uszy, niechaj słucha, co Duch mówi do zborów. Zwycięzcy dam
nieco z manny ukrytej i kamyk dam mu biały, a na kamyku tym wypisane nowe imię,
którego nikt nie zna, jak tylko ten, który je otrzymuje.” Manna nawiązuje
do historii Izraela na pustyni. Ukryta manna odnosi się do złotego wiaderka
pełnego manny, umiejscowionego w Arce Przymierza jako pomnik wierności Jahwe,
który prowadził i karmił lud na pustkowiu.
Jest to zobowiązanie do kościoła w Pergamie, aby ten, kto pilnuje
cielesnego Izraela w ich podróżach, także troszczył się o nich podczas
męczącego biegu, który miał się rozpocząć.
Oczywistym jest fakt, że manna przedstawia duchowy pokarm, Słowo Boże.
Może niektórzy niebyli wstanie zobaczyć głębsze znaczenie, iż nie odnosiło się
to do pisanego słowa, ale do żywego Słowa. Prawdziwy Chleb Żywota przyszedł na
ziemię by złożyć życie za cały świat [Jana 6:47-51].
Była to obietnica wobec spustoszenia i śmierci, życia, które powinno być
ukryte – od wszelkiej mocy prześladowania – z Chrystusem, w Bogu. „Kamyk dam mu biały, a na kamyku tym wypisane
nowe imię, którego nikt nie zna, jak tylko ten, który je otrzymuje.”
Co za zapewnione błogosławieństwo dla Kościoła podczas tych 1260 lat
prób, jako wyrzutkowie ze świata, oznaczeni jako heretycy przez nominalny
kościół, by dać zrozumieć, że Boska pieczęć była nad nimi, by zapamiętać, że
„Bóg wie, którzy są jego”.
Sygnet lub pieczęć najwyraźniej odnoszą się do emblematów władzy 1 Mojż.
41:41,42; 1 Król.21:8; Est. 3:10-12, 8:2-8. Pieczęć, sygnet są używane by
przedstawić, że jego właściciel zainwestował w tego, który nosi jej odcisk.
Dlatego jest to jedno z niezwykle wielkich i cennych obietnic współdziedzictwa
z Chrystusem, danym tylko dla zwycięzców.
Kolor kamienia wskazuje na czystość panowania. „Berło prawości jest berłem twego królestwa”. Jednakże cenny
klejnot, został uczyniony dużo więcej ze względu na jego użycie, dlatego to był
symbol dla tych, którzy zostali wysoko uszanowani Hagg.2:23,P.n.P. 8:5,6
Imię na pieczęci jest również znaczące. Wierzymy, że jest to imię
zapewnione przez naszego Pana kiedy będziemy z nim obejmować władzę i
rozpoczniemy panowanie. Teraz to imię uwidacznia członków jego ciała, ponieważ
panowanie już się rozpoczęło. Imię szczególnie pocieszające dla prześladowanych
świętych podczas rządów Antychrysta.
W imię naszego umiłowanego KRÓLA
KRÓLÓW, PANA PANÓW
W.I.M.
W.T. R-359 a – 1882r.