<< Wstecz |
Wybrano: R-490 c, z 1883 roku. |
Zmień język na
| |
| | |
Siedem zborów – wstęp
Kilka miesięcy temu rozpoczęliśmy serię artykułów o siedmiu listach do
zborów z Obj. 1-3.
Niestety nieobecność w domu i inne przyczyny spowodowały zaniedbanie w
ich kontynuacji. Omówiliśmy już pierwsze cztery, ale zanim przejdziemy dalej
powtórzmy po części to, co przerobiliśmy do tej pory.
Uważamy, że księga Objawienia jest księgą symboli. W Obj. 1:1 jest
napisane, że nasz Pan „wyjaśnił za
pośrednictwem zesłanego anioła swojego słudze swemu Janowi” to, co ma się
wkrótce stać.
Wiemy także, że księga ta z zasady obfituje w symbole lub znaki, które
dopiero gdy nie uniknione stają się literalnymi wyjątkami.
Także by być w harmonii z pozostałą częścią tej księgi, „siedem zborów, które są w Azji” musi
również być symboliczne. Z tego względu ta księga to głównie „wcześniej
napisana historia”. Zatem siedem zborów musi przedstawiać siedem następujących
okresów w historii chrześcijańskiego kościoła, obejmując okres pomiędzy
pierwszym, a drugim przyjściem Chrystusa. Wypełnienie tego będzie potwierdzało
poprawność tego poglądu.
W wizji Jana, w pierwszym rozdziale znajduje się opis „kogoś podobnego do Syna Człowieczego”.
Niektóre a może nawet większość cech tego opisu są szczegółowo odpowiednie do
każdego z następujących okresów Kościoła, a ponadto w każdym przypadku nadawca
listu jest tak opisany.
Nazwy zborów są także charakterystyczne, ale to zobaczymy, gdy bliżej
się temu przyjrzymy.
Odpowiednio dopasowana do poszczególnych okresów jest także ostatnia
część listu czy też obietnica dla „zwycięzców”.
By dać pewnego rodzaju ogólne spojrzenie tego porządku, powinniśmy
zauważyć ich chronologię. Efez pokrywa czas życia apostołów, Smyrna to czas
pogańskich prześladowań aż do ok. 323 r.n.e., kiedy Konstantyn staje się
jedynym władcą Cesarstwa Rzymskiego, i oświadcza łaskę dla chrześcijaństwa.
Następny okres, Pergam to czas rozwoju papieskiego systemu, a Tiatyra to
moment, gdy prawdziwy Kościół przebywa na pustyni, a matka bezbożnic zasiada na
tronie, współpracując z królami ziemi. Sardes obejmuje krótki okres tuż przed
Reformacją, a Filadelfia, od reformacji do ostatnich czasów, natomiast Laodycea
to nominalny, obecny kościół.
Efez znaczy pierwszy, upragniony. Jest to czas, gdy nasz Pan „trzyma
siedem gwiazd w prawej ręce” itd. (Obj. 1:20). Aniołowie tego okresu (Paweł,
Piotr, Jan itd.) byli prowadzeni i otoczeni zrozumieniem Pana Jezusa. Z tego
powodu akceptujemy ich nauki niczym słowa samego Pana Jezusa. Zbór ten jest
wychwalany za jego wierność, cierpliwą pracę, jego wnikliwość prawdy i
nauczycieli (Dzieje Ap. 20:28-30, 1 Kor. 11:19). Cechą charakterystyczną tego
okresu było „szukanie i naśladowanie”
Pana Jezusa. Wierni tego okresu z radością pozbywali się przemijających dóbr,
sprzedawali je i dawali tym w potrzebie. Ich życie było dość często pozbawione
codziennego chleba, jednak wraz z chlebem żywota, mieli przede wszystkim
obietnicę „drzewa żywota, które jest w pośrodku Bożego Raju”.
Smyrna znaczy gorzki. [podobne słowa to Mirra i Mara (2Mojż.15:23)]. Był
to okres najbardziej gorzkich prześladowania w Cesarstwie Rzymskim od Nerona do
Dioklecjana. „Oto diabeł [pogański
Rzym] wtrąci niektórych z was do
więzienia, abyście byli poddani próbie, i będziecie w udręce przez dziesięć dni”
(były to ostatnie i najbardziej ciężkie prześladowania, od 303-313 r.n.e.).
Ci, którzy przeczytali historię tego okres, dobrze mogą zrozumieć głębie
słów: „poddani próbie”. Podczas okresu w Smyrnie zostały ukazane obrazy
największej wytrwałości Chrześcijan, jakie świat mógł kiedykolwiek zobaczyć.
Natomiast Pergam oznacza ziemskie wyniesienie. W tym okresie powołanie
było do wierności „aż do śmierci”, a obietnicą „korona żywota”, ponadto było powiedziane, że „zwycięzca nie dozna szkody od drugiej śmierci” przez tego, który „ma ostry miecz obosieczny” – Słowo Boże.
Podczas tego okresu nominalny kościół stawał się coraz to bardziej popularny, a
prawdziwi Chrześcijanie byli doświadczani poprzez wprowadzenie zarówno
pogańskich jak i papieskich idei. Z tego powodu, że kapłani pogańscy niechętni
byli by stracić swoją cześć i wpływ na ludzi, starali się wpleść ich teorie do
innych religii. Prześladując Chrześcijan, mieli wiele pomysłów i w konsekwencji
czego wszczepili je u prawdziwego stadka. Z tego powodu do Kościoła wprowadzono
błędy i z dala od Boga złe praktyki. Obraz tego odnosi się także do Balaama i Balaka.
Balak kusił Izraela by ten zgrzeszył, rozpoczął to co nie mógł zakończyć swoją
własną mocą (Nah.31:16). Otóż ci kapłani nauczyli Kościół radować się w
duchowym cudzołóstwie, co przyniosło na niego gniew Boży.
Teoria nikolaitów wydaje się być teorią przywództwa Kościoła. Nikolaita
to pan. Konflikt o miano największego zaistniał między patriarchami (ojcami)
wybitnych kościołów. W czasie ich doradztw miała miejsca walka o wyższość.
Tendencja ta istniała pomiędzy ziemskimi głowami z powodu chęci posiadania
czci. Najwybitniejszymi byli patriarchowie Jeruzalem, Antiochii,
Konstantynopolu i Rzymu. Pierwsze dwa upadły, lecz walka toczyła się przez
następne stulecia pomiędzy Konstantynopolem, a Rzymem. W skutek walki nastąpił
podział kościała, na Wschodni lub też Grecki Kościół uznający za głowę
patriarchów Konstantynopola oraz Zachodni lub też Papieski Kościół uznający
Biskupa, Papieża (ojca) Rzymu.
Wielu prawdziwych wyznawców z kościołów nie zauważyło tej próby
zaniedbania nakazu Jezusa „nie nazywajcie nikogo ojcem” (Mat.23:9) w
konsekwencji czego otrzymali obiecane prześladowania (2Tym.1:12). Owa klasa w
Pergamie jest określona przez Jezusa jako „mój antypapieski wierny męczennik” W
Grece anty – znaczy przeciw – a papieski – ojcom. Tak iż w naturalnej budowie tych
słów antypapieski to ten, który protestuje przeciw Papieżowi, Ojcu. W tym wieku
ci, którzy chcieli być popularni otrzymali wywyższenie kościała, ale obietnica
dla zwycięzców jest dużo przyjemniejsza i zacniejsza w wieczności.
Tiatyra oznacza „przyjemną woń
ofiarowania”. Był to czas papieskich prześladowań. Antychryst zasiadł w
świątyni Bożej, ogłaszając się przez swoich oblubieńców jako "Nasz Pan Bóg
Ojciec", rządzi narodami i kościołami laską żelazną; niszcząc na kawałki
naczynia garncarza, te, które nie uznały jego autorytetu. Kościół Oblubienicy
znosił męki na pustyni, kiedy nierządnica ukazując swoją obsceniczność,
zasiadła na tronie jej królewskich kochanków.
List jest wysłany przez tego, który ma "oczy jak płomień ognia" by dbać o swoich wiernych podczas ich
wędrówki wśród ciemnych dolin lub ukrycia w ciemnych jaskiniach ziemi. Posiada
on także "stopy z twardego mosiądzu"
by iść po ich stronie, gdy przemierzają chropowate góry, albo wędrują z bólem
nóg, zmęczeni szukając miejsca by zasiać nasiona prawdy. Obraz ten odnosi się
także do wiernego, starego proroka, który musiał uciekać na pustkowie by
zachować życie od bałwochwalczej żony króla. Jest to historia Eliasza, Izabel i
Achaba. Izabel chroniła kapłanów Baala, jej mąż był królem, lecz to ona rządziła
dla swych własnych celów. Susza trwająca trzy i pół lata jest najwyraźniej
typem na „czas, czasy i połowę czasu”
-1260 lat – duchowego głodu, „ale ani chleba, ani wody, lecz słyszenia słowa o
Panu” (Amos. 8:11). „Oto nadejdą dni – wyrocznia Pana Boga – gdy ześlę głód na
ziemię, nie głód chleba ani pragnienie wody, lecz głód słuchania słów Pańskich.
Symboliczny „dzień” to 360 lat, tak
jak powyżej trzy i pół czasu. Jej czas żalu oczywiście rozpoczął się odkąd
zajaśniało światło Reformacji. W 1517 roku, 31 października, Luther przybił
dziewięćdziesiąt pięć tez na drzwiach do kościoła w Wittembergii. Wiadomość i
światło szybko się rozprzestrzeniło, co oznaczyło początek tego „czasu” od wiosny 1518 roku, pozwalając
światłu rozprzestrzenić się. Minione 360 lat następuje wiosną 1878; kiedy,
według przypowieści, zostało ogłoszone iż: „Dom
twój zostanie pusty”. Rozpoczyna się upadek Babilonu. „Świat”, który wspierał nierządnice, również przechodzi „czas trudny”. „I zabije jej dzieci [córki] śmiercią."
Duchowa śmierć jest dolegliwością dzisiejszych kościołów. Lekarze poddali się,
a duchowa gangrena z pewnością czyni swoje dzieło. [Zobacz też artykuł R-0497„Siedem Ostatnich Plag”, przez ED.,
pierwsza plaga w tym wydaniu].
Cechą charakterystyczną Tiatyry były rządy fałszywego kościoła, dlatego
też obietnicą dla zwycięzców brzmi: „dam
władzę nad poganami, i będzie rządził nimi laską żelazną, i będą jak skruszone
naczynia gliniane; taką władzę i Ja otrzymałem od Ojca mojego”
Fałszywy kościół twierdził nieomylnie, że on sam mógłby interpretować
Pismo Święte, jednak w tym czasie wiernym jest obiecane nie tylko światło przed
tym dniem, lecz i sam dowód czasu nocy i poranku --" dam mu też gwiazdę poranną".
W. M. I.
W.T. R-490 c – 1883 r.