| << Wstecz |
Wybrano: SM-156 , z 0 roku. |
Zmień język na 
| |
| | |
Zwodnicza droga
„Jest droga, co komuś zdaje się słuszna, a w końcu prowadzi do
zguby” – Przyp. 16:25 BT.
Samolubstwo
powinno być uważane za synonim grzechu. Nie chcemy przez to powiedzieć, że
moglibyśmy żyć w obecnych warunkach, całkowicie zapominając o swoich
własnych prawach; powinny być one brane pod uwagę, jednakże z zachowaniem
właściwej równowagi w odniesieniu do praw innych ludzi, zgodnie
z oświadczeniem: „Będziesz miłował bliźniego twego jak siebie samego”.
Pierwotnie grzech był spowodowany niezgodnym z prawem duchem zachłanności
matki Ewy – pragnieniem zdobycia wiedzy z wyprzedzeniem w stosunku do
zamierzenia Stwórcy. Ten duch zachłanności doprowadził ją do nieposłuszeństwa.
Przestępstwa ojca Adama przeciwko Bożemu prawu również wynikały z dbałości
o samego siebie. Uważając, że przez nieposłuszeństwo jego żona znajdzie
się pod wyrokiem śmierci, samolubnie powziął plan, że on także okaże
nieposłuszeństwo, sądząc, iż wszystkie przyjemności życia umrą wraz
z żoną. Był nieposłuszny, by umrzeć wraz z nią.
W ciągu sześciu tysięcy lat, jakie upłynęły między pierwszym
nieposłuszeństwem człowieka a czasem obecnym, rozbudzały się
i rozwijały samolubne skłonności ludzkiego umysłu, kosztem cech bardziej
szlachetnych, bardziej wielkodusznych i bardziej subtelnych. Wypędzeni
z ogrodu Eden, gdzie ich potrzeby zaspokajane były przez owoce
z życiodajnych gajów, nasi pierwsi rodzice znaleźli się
w nieprzygotowanej, nieodpowiedniej, „przeklętej” ziemi, która rodziła
ciernie i osty, a zaspokojenie potrzeb i wygód życia wymagało
znacznie więcej czasu i uwagi. Tym sposobem żyzne doliny napełniały się
wartościowymi owocami, lecz włożony czas i ludzki wysiłek znacznie
przewyższały ten z Edenu, gdzie obfitość owoców dostępna była na
wyciągnięcie ręki (Ps. 107:10‑12).
Ta praca
w pocie czoła była częścią przekleństwa, czyli karą nałożoną na rodzaj
ludzki za nieposłuszeństwo w tym celu, aby mógł zostać wykonany Boski
wyrok: „śmiercią umrzesz”, i aby człowiek zrozumiał różnicę pomiędzy swoim
stanem w łasce u Boga a stanem bez Bożej łaski i przez to
lepiej ocenił, jak bardzo ten drugi stan jest niepożądany. Należy przy tym
zauważyć, że zarządzenie, aby człowiek zarabiał na chleb w pocie oblicza,
było w gruncie rzeczy zamierzone przez Pana jako błogosławieństwo. Bez
konieczności wysiłku obfitość bezczynności, jaka by panowała, byłaby zgubna dla
rodzaju ludzkiego, który właśnie skosztował grzechu i został odłączony od
łaski Bożej. Staczanie się ludzi byłoby niewątpliwie o wiele prędsze,
gdyby panowała bezczynność. Pamiętamy, że to było po części problemem
Sodomitów. „Dostatek chleba i beztroski spokój” w niej doprowadziły do
różnych form degradacji (Ezech. 16:49 NB).
JAK ROZWINĘŁO SIĘ SAMOLUBSTWO?
Praca
w celu zdobycia pokarmu i odzienia stawała się koniecznością,
a godziny pracy były coraz droższe. Potem na niektórych ludzi przyszła
pokusa, by uczynić swych bliźnich niewolnikami i korzystać z ich
pracy, ponosząc minimalny koszt i tym sposobem nie tylko zyskać dla siebie
wolny czas, ale też nagromadzić tyle bogactw, ile tylko się da. Doprowadziło to
do rozlewu krwi celem zdobycia niewolników oraz wojen na rzecz wyzwolenia zniewolonych.
Najwcześniejszą ilustracją ukazującą tę sprawę w Biblii jest uprowadzenie
Lota i jego rodziny oraz Sodomitów przez armię z północy,
a następnie uwolnienie ich przez Abrahama i jego uzbrojonych ludzi
(1 Moj. 14:12‑16). Historia pełna jest takich właśnie incydentów. Tak
naprawdę to dopiero w ostatnim czasie w krajach cywilizowanych
zlikwidowano niewolnictwo. Innym przykładem niewolnictwa jest podbój jednego
narodu przez drugi i wymuszenie płacenia daniny. W ten sposób zniewalany
był cały naród, a ludzie stawali się lennikami drugich, będąc zobowiązani
do oddawania pewnej części owocu swojej pracy za darmo, tylko dlatego, że
sąsiedni naród był silniejszy lub lepiej uzbrojony.
Niewolnictwo
w jego starej formie wciąż jeszcze istnieje w pewnych częściach
świata. Gdzie indziej forma ta została zmieniona, chociaż zasada samolubstwa
została w znacznej mierze zachowana. W Chinach i wśród Malajów
z Indii istnieje pewna klasa służących, w rzeczywistości niewolników
okoliczności i warunków, które ich otaczają, chociaż nie jest to dokładnie
to samo co system pracy niewolniczej, jaki panował pięćdziesiąt lat temu
w Stanach Zjednoczonych. Dokąd zawędrowała Biblia, tam wraz z nią
przybył duch wolności, bo ona uczy – jak żadna inna religijna książka na świecie
– że w obliczu Stwórcy wszyscy ludzie znajdują się na tym samym poziomie,
wszyscy są grzesznikami, wszyscy zostali skazani na tę samą karę, wszyscy
potrzebują tego samego zbawienia i osiągnięcia życia wiecznego na tej
samej podstawie, a przynależność do klasy czy kasty nie odgrywa żadnej
roli. Gdziekolwiek była czytana Biblia, wpajany był duch człowieczeństwa
i odpowiednio zanikał duch niewolnictwa. Jednak chwiejność ludzkiego
charakteru wynikająca z upadku oraz to, jak przekładał się on na stosunek pracy
i czasu wolnego, powodowały degradację wyższych zalet umysłu, umożliwiając
ich rozwijanie jedynie tym, którzy mogli zyskać nieco wolnego czasu. Podobne
zależności funkcjonowały pomimo zmieniających się okoliczności.
Gdy stało się
niemożliwe utrzymywanie bliźnich w niewolnictwie, stworzono pewne prawa
finansowe, stopniowo je rozwijając i systematyzując aż do dzisiaj, gdy
widzimy, jak samolubstwo panoszy się w stopniu wcześniej nieznanym, po to,
by skumulować bogactwo będące wynikiem skumulowania nakładu pracy. System,
w którym to samolubstwo działa w naszych czasach, zawiera pewne
elementy sprawiedliwości, ma swoje dobre i złe strony. Jest to system
płac. W systemie tym ci, którzy mają odpowiednio duży zasób zdolności
umysłowych w połączeniu z samolubstwem, mogą się stać finansowymi
królami i książętami tego świata. Działamy teraz według tak zwanego prawa
podaży i popytu w odniesieniu do rozumu, umiejętności
i operatywności, gdyż one, jak nigdy przedtem, stwarzają ogromne
możliwości gromadzenia bogactw. Powszechnie wiadomo, że nagromadzone bogactwo
naszych czasów jest o wiele większe od bogactwa jakiegokolwiek innego
okresu. Jest pewna niemała grupa ludzi, którzy dysponują fortunami powyżej stu
milionów dolarów. Bardzo wielka liczba ludzi jest w posiadaniu majątków przekraczających
milion dolarów, a wiele tysięcy ma majątek wart sto i więcej tysięcy
dolarów. Trudno jest ocenić, w jaki sposób majątki te przedstawiają się
w stosunku do nakładu pracy. Ale nawet gdybyśmy przyjęli zarobek dwóch
dolarów dziennie, to w przypadku człowieka, którego majątek wynosi milion
dolarów, oznaczałoby to, że zgromadził zarobek z tysiąca pięciuset lat!
DZIEŃ PRZYGOTOWANIA
Czynnikiem
wielkiego wzrostu bogactwa w naszych czasach jest silne przebudzenie,
które zrodziło geniusz wynalazczy. Przypisuje się to nadzwyczaj szybkiemu
obracaniu się kół ewolucji, doprowadzającemu nas do „wieku rozumu”. My jednak,
podążając za przewodnictwem Biblii i staranniej obserwując fakty
towarzyszące owym wynalazkom, nie zgadzamy się z tą myślą. Uważamy, że nie
wszyscy wynalazcy naszych czasów są aż tak wybitni, a w stosunku do
całej ludzkości jest ich niewielu. Znajdujemy dowody wielkiej inteligencji
zarówno w przeszłości, jak i współcześnie. Szekspir, Newton,
Sokrates, Platon, św. Paweł, król Salomon, król Dawid, Ijob, Mojżesz
i budowniczowie piramidy, świetliście zapisali się na kartach historii
i mają niewielu, jeśli w ogóle, równych sobie w naszych czasach.
Biblijnym wyjaśnieniem wynalazczości naszej epoki jest nastanie „dnia jego
przygotowania” (Nah. 2:4 BT) – przygotowania do Tysiąclecia.
Niektóre
z rozwiązań będących dzisiaj w powszechnym użyciu wydają nam się tak
proste, że nie możemy się nadziwić, dlaczego nie zostały one odkryte wcześniej.
Jedynej rozsądnej odpowiedzi udziela Pismo Święte: Pan dopiero ostatnio
podniósł zasłonę i zwrócił na te rzeczy naszą uwagę. Nie chcemy przez to
powiedzieć, że każdy wynalazca jest natchniony od Pana, ale uważamy, że Pan
trzymał sztukę druku w tajemnicy aż do właściwego czasu, aby wywrzeć taki
wpływ, jaki ma ona obecnie na świecie, że Pan nie sprzyjał powszechnemu
wykształceniu aż do tego „dnia jego przygotowania” i że aż do obecnego
czasu zezwalał On światu, aby w wielu sprawach obierał swą własną drogę
postępowania. Dzisiejsze przemieszczanie się z miejsca na miejsce sprzyja
wymianie myśli i ludzi, dzięki czemu dokonuje się pomnażanie wiedzy
i wynikający z tego wzrost wykształcenia, co zostało bardzo wyraźnie
przedstawione w Piśmie Świętym jako znak albo dowód, że żyjemy
w czasie kończenia się obecnej dyspensacji. Nowa dyspensacja jest blisko,
rzec by można – we drzwiach. Na dowód tego zwracamy uwagę na oświadczenie
proroka Daniela: „Bo to wiele ich przebieży, a rozmnoży się umiejętność.
(...) mądrzy zrozumieją, (...) a będzie czas uciśnienia, jakiego nie było,
jako narody poczęły być” – Dan. 12:1,4,10.
WIEDZA – WOLNOŚĆ – UCISK
W mądrym
celu Pan Bóg powstrzymał światło, umiejętność, wynalazki obecnego czasu,
wiedząc wcześniej to, czego my teraz uczymy się z doświadczenia,
a mianowicie, że skutkiem tego dla naszego rodzaju, zaprzedanego pod
grzech, wypaczonego i wykrzywionego, aby służyć samolubstwu, byłby
powszechny i znaczny wzrost samolubnych tendencji w świecie.
Wynalazki naszego dnia, maszyny oszczędzające pracę itd. łącznie stwarzają
olbrzymie możliwości dla gromadzenia bogactwa poprzez skumulowanie nakładu
pracy. Jeśliby najbardziej dalekowzroczni z naszej rasy – najlepsze
i najświatlejsze umysły – pomyśleli o nagłym i szerokim
otwieraniu przed ludźmi tych wszystkich korzyści i wynikających stąd
błogosławieństw naszego czasu, musieliby bardzo szybko porzucić te myśli, gdyż
uświadomiliby sobie, że wszystko to musiałoby odbywać się na bazie samolubstwa,
prowadząc do zdobywania jak największych wpływów i wykorzystywania ich
w celu gromadzenia bogactw.
Prawdą jest,
iż cały ten rozpęd przyszedł tak nagle, że całej ludzkości przyniosło to pewne
korzyści, nawet dniówkowemu robotnikowi. Jeżeli jednak zyski dostają się do rąk
małej grupy osób, a naturalny wzrost zaludnienia zwiększa liczbę
robotników, to nietrudno jest przewidzieć, jaki byłby koniec obecnego systemu
konkurencji w relacji podaży i popytu. Liczba zatrudnionych stale
wzrasta, wzrasta również ilość maszyn oszczędzających pracę, podczas gdy popyt
na pracę rośnie tylko do takiego stopnia, żeby przynosiło to korzyści tylko
tym, którzy stali się posiadaczami światowego bogactwa.
Wielu to
dostrzega. Bogacze się tego nie obawiają, gdyż czują się bezpieczni, mając
nadzieję, że gdyby nastąpił kryzys, to oni będą tymi wspaniałomyślnymi. Ale
tego rozwoju wypadków obawiają się liczne grupy ubogich, którzy mają niewielkie
zaufanie do planu wielkoduszności i którzy wołają o socjalizm –
publiczną własność środków wytwarzających bogactwo, spodziewając się, że wywoła
to natychmiastową konkurencję i z czasem wszyscy osiągną bogactwo.
Nie bronimy socjalizmu, gdyż uważamy, że będzie on na wskroś
niepraktyczny. Znając ludzką naturę, uważamy, że wszyscy, którzy obecnie mają
bogactwa tego świata, trzymają je z taką wytrwałością i z takim
samolubstwem, że raczej pozwolą, żeby cała społeczna struktura uległa
zniszczeniu, aniżeli wypuszczą ze swych rąk specjalne przywileje
i możliwości, z których obecnie korzystają. Chociaż socjaliści nie
zdają sobie sprawy z tego, że tak będzie, to jednak ich doktryny
doprowadzą do anarchii – czegoś najgorszego, na co mogą być narażone ludzkie
interesy. Naszej opinii nie opieramy tylko na własnym rozumowaniu, lecz
wyprowadziliśmy te wnioski na podstawie Słowa Bożego, które wyraźnie mówi, że
koniec tego Wieku jest już blisko, a po nim nastąpi Złoty Wiek, Królestwo
Tysiącletnie pod władzą Chrystusa i Jego uwielbionych świętych –
Maluczkiego Stadka, od których będzie płynąć błogosławieństwo
i podnoszenie każdego chętnego spośród wszystkich narodów ziemi.
Żyjemy
w czasie prędkich zmian. Następnych kilka lat pokaże jeszcze większe
skoncentrowanie światowego bogactwa i jego potęgę, a masy ludzkości
coraz bardziej pragnąć będą socjalizmu – nieświadome faktu, że zakończy się on
anarchią. Spodziewamy się – co zgadza się z naszym pojmowaniem Pisma
Świętego – że ten wielki kryzys zawiśnie nad światem w ciągu następnych
ośmiu lat; będzie to „czas ucisku”, jakiego nie było, odkąd powstały narody,
ani jakiego już nigdy więcej nie będzie (Dan. 12:1; Mat. 24:21).
DROGA, KTÓRA WYDAJE SIĘ SŁUSZNA
Droga samolubstwa, która panowała przez sześć tysięcy lat, jest tą
drogą, która wydaje się człowiekowi słuszna – zwykła droga, naturalna droga,
uznana przez światowe standardy od stuleci – której przeciwstawiali się tylko
nieliczni, niezbyt wysoko cenieni pośród ludzi: Jezus, apostołowie, prorocy
i ci, którzy podążają ich drogą i za ich naukami. Wskazaliśmy tylko
na jeden aspekt tej drogi, która wydaje się człowiekowi słuszna, tej samolubnej
drogi, a mianowicie na aspekt pieniężny. Ale samolubstwo obejmuje każdą
dziedzinę życia. Ono wpływa na stan społeczny i stwarza różnice klasowe.
Oddziałuje na apetyty i namiętności. Szuka samolubnego zadowolenia
w każdym kierunku. Samolubstwo – powtarzamy – przedstawia
i reprezentuje grzech w każdej jego postaci. Jednak człowiekowi
w jego zdeprawowanym stanie samolubstwo wydaje się rzeczą słuszną, gdyż
się z nim urodził, tak – w samolubstwie poczęła go matka jego (Ps.
51:7; 1 Moj. 3:20).
Jedynie Pismo
Święte ukazuje tę samolubną drogę jako drogę złą, wynikającą
z niewyważenia ludzkiego umysłu, który pierwotnie był dobrze wyważony, na
obraz i podobieństwo umysłu Bożego, według miary sprawiedliwości
i miłości. Tylko w szkole Chrystusowej uczy się, żeby nie być
samolubnym, tylko w owej szkole jest to niemal jedyną lekcją, której się
naucza przykazanie za przykazaniem, przepisem za przepisem, nawet
w odniesieniu do reguł sprawiedliwości i pobożności.
Wielki nauczyciel Jezus poucza nas odnośnie Zakonu Bożego, że miłość
jest wypełnieniem Zakonu i że cały Zakon streszcza się w jednym
słowie: miłość – miłość do Boga w najwyższym stopniu i miłość do
współbliźnich jak do samych siebie. Ów Nauczyciel najwspanialej zilustrował tę
lekcję swoim własnym życiem. Zgodnie z Boską wolą złożył On swą chwałę
i godność jako istota duchowa. Stał się ciałem i mieszkał między
ludźmi, urodzony będąc pod Zakonem jako Żyd. Pozostając nadal w harmonii
z Boskim zarządzeniem, gdy osiągnął stan dojrzałości męskiej, złożył
z samego siebie zupełną ofiarę, która miała przynieść korzyść Adamowi
i jego potomstwu. Przez trzy i pół roku kładł swoje życie, pełniąc
uczynki dobroci, a moc wychodziła z Niego ku uzdrowieniu wielu, aż
ostatecznie zakończył swój bieg w hańbie jako ofiara za grzech złożona na
korzyść naszego rodzaju.
Wszystkie
lekcje, jakich nasz Pan udzielał, były związane z miłością i dobrze
były zobrazowane w Jego własnym postępowaniu. Kupiwszy najpierw świat
swoją drogocenną ofiarą, swoim życiem, zgodnie z Boskim planem, będzie
wkrótce błogosławił ten świat przez otwieranie ich oczu, dawanie możliwości
rozróżniania między dobrem a złem i pomaganie w wyjściu
z grzechu, samolubstwa oraz nędznego stanu, aby powrócić do Bożego obrazu
i podobieństwa, jakim człowiek cieszył się pierwotnie. Według Boskiego
planu dzieło to zarezerwowane jest dla Wieku Tysiąclecia.
W okresie
obecnym Odkupiciel nie pracuje dla świata ani nawet nie modli się za światem
(Jan 17:9), ale będąc w harmonii z wolą Bożą, Jego działalność
i modlitwy dotyczą Jego Kościoła – Maluczkiego Stadka, któremu Ojciec
będzie miał przyjemność dać przygotowane przez Niego królestwo w łączności
z Chrystusem, Odkupicielem. Są oni powołani, czyli zaproszeni, aby
odłączyć się od świata i jego grzesznego i samolubnego ducha.
W obecnym czasie pociągani są, czyli poszukiwani, tylko ci, co miłują
sprawiedliwość i nienawidzą nieprawości. Olbrzymia większość rodzaju
ludzkiego jest pozostawiona, by stać się przedmiotem działań Królestwa
Tysiąclecia.
DROGA WĄSKA – DROGA SZEROKA
Temu Maluczkiemu Stadku wierzących, którzy odwracają się od grzechu, aby
naśladować swego Mistrza i Odkupiciela, została ukazana nowa droga –
„wąska droga”. Nie jest to droga, która zwykłemu człowiekowi, szerokim rzeszom
mogłaby się wydawać pożądana czy słuszna. Ci powołani otrzymują szczególny dar
otwarcia oczu wyrozumienia i zdolność rozpoznawania właściwej drogi
Pańskiej, która pozostaje w kontraście do drogi uznawanej za słuszną przez
upadłego człowieka. Otrzymują oni informację, że droga ta jest wąska, trudna
itd., oraz doradę, by najpierw usiedli i obliczyli koszty, zanim podejmą
decyzję, czy nią iść.
Lecz ci,
którzy podejmują decyzję postępowania po tej drodze, otrzymują zapewnienie
o łasce Mistrza i Jego stałej obecności z nimi, Jego pomocy we
wszelkich sprawach życia. Dostają też gwarancję, że wszystko, co się im
przydarzy, będzie współdziałać dla ich dobra, ponieważ miłują oni Boga
i zostali powołani według Jego postanowienia (Rzym. 8:28). Mają oni
zapewnienie, że chociaż w obecnym czasie naśladowanie Mistrza będzie
sprowadzać dezaprobatę ze strony świata, przeciwności od Szatana, oczernianie
ich dobrego imienia, to jednak przywilejem ich obecnego życia będzie niezmierne
zadowolenie, poczucie szczęścia, ponieważ będą się cieszyć w sercu pokojem
Bożym, który przewyższa wszelki rozum, oraz bardzo wielkimi i kosztownymi
obietnicami darowanymi im odnośnie przyszłości. Te obietnice obejmują wizję
bogactw duchowych, panowania i władzy we współdziedzictwie
z Odkupicielem. Na podstawie tych bliskich więzi są oni często
przedstawiani w przyszłej chwale, jako Oblubienica, Małżonka Barankowa –
połączeni ślubem lub związkiem, o którym napisane jest, że ma zostać
zawarty w czasie wtórego przyjścia Chrystusa.
Droga świata, która ogólnie wydaje się ludziom właściwa – droga
samolubstwa, które stało się drugą naturą rodzaju ludzkiego – prowadzi, jak
oświadcza nagłówkowy tekst, na śmierć [Przyp. 16:25 BG]. Wydaje się to
zadziwiające! Oczywiście bardzo mała liczba ludzi rozumie ten fakt.
Najwyraźniej wspomniana tu śmierć nie jest zwyczajną śmiercią, Adamową, wspólną
dla całej ludzkości, świętego czy grzesznika, lecz jest to śmierć wtóra.
Zbadajmy tę sprawę bardziej szczegółowo: W jaki sposób samolubstwo
prowadzi na drogę śmierci? Odpowiadamy, że samolubstwo jest podstawą niemal
każdego przestępstwa na wokandzie. Jeśli jest nim morderstwo, to samolubstwo,
zachłanność jest motywem. Jeśli rabunek, fałszerstwo, kłamstwo lub oszustwo –
samolubstwo było główną ich sprężyną. Byłaby to pożądliwość, wszeteczeństwo lub
cudzołóstwo, to stoi za tym samolubstwo. Jest nim pycha, zarozumiałość lub
naruszanie praw innych ludzi w jakimkolwiek sensie – zazwyczaj dzieje się
to z powodu samolubstwa, które opanowało serce. Byłaby to obraza Stwórcy –
to jest ona przeważnie wynikiem zbyt wysokiej samooceny, braku właściwej pokory
i szacunku. Samolubstwo wprowadza człowieka na wszystkie te ścieżki,
a każda z nich wiedzie w kierunku wtórej śmierci, natomiast
wąska droga, na której znajdują się wierni, prowadzi w kierunku dokładnie
przeciwnym – do życia wiecznego.
Jesteśmy
zadowoleni, gdy widzimy w Piśmie Świętym, że tylko ci, którzy zostali spłodzeni
z ducha świętego i pod jego kierownictwem doprowadzeni do jasnej
oceny Prawdy, są w obecnym czasie rzeczywiście na próbie wiecznego życia
lub wiecznej śmierci. Jesteśmy zadowoleni, że Bóg dał przez Chrystusa
i Tysiącletnie Królestwo sposobność, żeby wszystkie niewidome oczy
i głuche uszy zostały otworzone, aby wszyscy mogli dojść do gruntownej
znajomości Boga i Jego sprawiedliwej woli, a zarazem, aby wszystkim
chętnym została zapewniona pomoc potrzebna do osiągnięcia harmonii z nią.
Cieszymy się tymi wszystkimi zarządzeniami, gdyż ewidentnie tych, którzy chodzą
po szerokiej drodze samolubstwa, prowadzącej różnymi ścieżkami do wtórej
śmierci, jest tak wielu, że gdyby w planie Bożym nie było dla nich
odpowiedniego zarządzenia na przyszłość, to plan ten spotkałby się prawie
z całkowitym niepowodzeniem.
Inteligentny
i myślący człowiek nie będzie kwestionował tego, że jeśli Bóg jest
miłością i wzorem bezinteresowności, jak to mamy pokazane
w charakterze Jego Syna, to ów charakter jest tym, czego On pragnie
i co uznaje, oraz co pobłogosławi życiem wiecznym, a to by oznaczało,
że większość rodzaju ludzkiego – szerokie rzesze, dziewięćset dziewięćdziesiąt
dziewięć osób z każdego tysiąca – umierając, umrze bez Bożej łaski, nie
nadając się do życia wiecznego i lepszych warunków, na jakich Bóg zamierza
go udzielać. Co więcej, widzimy, iż nawet święci mają w ciele samolubną
skłonność, tak że gdyby byli sądzeni według najściślejszej litery prawa Bożego,
to również zostaliby uznani za nienadających się do życia wiecznego. Faktem
jest, że zostali oni przykryci szatą sprawiedliwości Chrystusowej, przypisanej
im dzięki wierze i posłuszeństwu, zależnie od ich możliwości, a to
pozwala, że mogą być poczytani za współdziedziców świętych w światłości –
policzeni jako ci, którzy przeszli ze śmierci do życia, do którego zostaną
naprawdę przyjęci w „pierwszym zmartwychwstaniu”.
BEZINTERESOWNOŚĆ W NIEBIE
Jeżeli
właściwie rozumiemy nauki Pisma Świętego, to ci, którzy godzą się na
samolubstwo, całkowicie nie nadają się do stanu niebiańskiego. Nasi
rzymskokatoliccy przyjaciele, zgadzając się z tym, twierdzą, że
praktycznie wszyscy, nawet ich duchowni, idą do czyśćca, aby tam się oczyścić
ze zmaz charakteru i osiągnąć stan godny życia wiecznego. Zgadzamy się
z tą myślą, choć nie możemy przyjąć tego, że istnieje obecnie jakiś
czyściec. Przyjmujemy naukę Pisma Świętego, które twierdzi, że „czyśćcem” są
przyszłe warunki. Cały Wiek Tysiąclecia będzie tym okresem „czyśćca”,
a Ziemia – jego miejscem. Nie możemy zgodzić się z rzymskokatolickim
poglądem o czyśćcu, że jest on obsadzony załogą diabłów i składa się
z pomieszczeń na tortury. Mamy bowiem zapewnienie Pisma Świętego, że
w tym okresie Szatan będzie związany, wszelkie złe wpływy powstrzymane,
a cały świat błogosławiony. Wtedy ludzie, jeżeli zechcą, będą podnoszeni
ze swej degradacji, samolubstwa i grzechu do pełnej doskonałości,
utraconej w ojcu Adamie. Jeżeli nie uda im się skorzystać z tych
wspaniałych sposobności i przywilejów, zostaną uznani za niegodnych
jakichkolwiek dalszych błogosławieństw i będą całkowicie zniszczeni we
wtórej śmierci (Dz. Ap. 3:23; 2 Tes. 1:9; Obj. 20:11‑15).
SIANIE I ŻĘCIE
Jednym
z punktów, który szczególnie pragniemy podkreślić przy tej okazji, jest
to, że droga samolubstwa, która wydaje się człowiekowi słuszna, ale która
prowadzi na ścieżki śmierci, i po której masy ludzkości spokojnie wędrują,
jest złą drogą – szkodliwą w każdym tego słowa znaczeniu. Ktoś jednak może
powiedzieć: Jeżeli istnieje jakiś czyściec, szkoła sposobności w Wieku
Tysiąclecia, to dlaczego nie możemy teraz dogadzać sobie w samolubstwie,
a swoją lekcję otrzymać w przyszłości? Odpowiadamy: Wszelkie nasienie
kąkolu i nasienie chwastu, jakie siejemy w naszych sercach
i charakterach w obecnym czasie, wyrządza nam bardzo dużo szkody, nie
tylko teraz, ale także w odniesieniu do przyszłości. Kto sieje
samolubstwu, samolubstwo też zbiera, a jego plon jest coraz większy, tak
że przy końcu zabieganego życia większość ludzi znajduje się w stanie
jeszcze większego samolubstwa niż na początku. Inaczej mówiąc, byli oni bliżej
Boga w czasie swego niemowlęctwa aniżeli wtedy, gdy są w wieku
starszym i leżą na łożu śmierci.
Czujemy, że
nawet poświęceni spośród ludu Pańskiego niewłaściwie oceniają tę sytuację.
Chociaż nominalnie odwrócili się od samolubstwa ku miłości, chociaż miłość
starają się przejawiać coraz bardziej w myśli, słowie i czynie, to
nie w pełni pojęli sytuację i dlatego czynią mniej energicznych
wysiłków, niż mogliby czynić. Niechaj zatem wszyscy postanowią, że przy łasce Bożej
złożą wszelki ciężar i wszelki przytłaczający grzech, i niech
z cierpliwością biegną w wyścigu, który mamy wystawiony
w Ewangelii – wyścigu po wąskiej drodze.
Kazania Pastora Russella SM-156
