<< Wstecz	Wybrano: R-4629 b,   z 1910 roku.	Zmień język na
		Drukuj

[...] W tym największym audytorium świata zostały wygłoszone trzy publiczne wykłady, wieczorami, przez trzy kolejne niedziele kończące nasz pobyt w Wielkiej Brytanii. Pierwszy wykład miał miejsce w dzień naszego przyjazdu, 8 maja [1910]. Była to bardzo liczna i inteligentnie wyglądająca publiczność, której większość, jak się wydaje, stanowili mężczyźni. Wieczór ten poprowadził brat Col. Sawyer. Nasz temat nosił tytuł „W przyszłości” [całe kazanie na str. 44]. Temat ten wydał nam się stosowny, jako że właśnie w tym czasie [6 maja 1910] zmarł król [Edward VII]. We wstępie do naszego wykładu odnieśliśmy się w kilku poniższych słowach do tego zdarzenia.

„W Niemczech dowiedziałem się o śmierci waszego szanowanego monarchy Edwarda VII. Jestem świadomy, że nie tylko wasz naród, ale także cały chrześcijański świat utracił w nim dyskretnego, a przy tym mądrego doradcę, skłonnego działać na rzecz pokoju i dobrej woli między ludźmi. Korzystam z tej okazji, by wyrazić tak licznie zgromadzonej publiczności moje współczucie, które, mogę was zapewnić, podziela ogromna większość moich amerykańskich rodaków. Najpierw pomyślałem, że ze względu na szacunek dla zgonu tej wybitnej osobistości, jego rodziny, jak i narodu, usługa moja powinna była zostać przesunięta. Jednak potem doszedłem do przeciwnego wniosku. Z pewnością nie nadarzyłaby się lepsza okazja do rozważenia owej wspaniałej 'przyszłości'. Dzięki Bogu istnieje ta 'przyszłość” tak dla królów, jak i dla wieśniaków – królewska rodzina w żałobie, jak i cały zasmucony naród właśnie teraz najbardziej potrzebują poselstwa Bożego Słowa. Ponieważ zaś prawdopodobnie nie można by w stolicy Zjednoczonego Królestwa zgromadzić bardziej reprezentatywnego grona, chciałbym zaproponować wam coś, co – jak wierzę – spotka się z waszą aprobatą. Chciałbym, abyśmy przed modlitwą okazali współczucie rodzinie królewskiej w jej żałobie i powstali.” Po krótkiej modlitwie, w której uczyniona została wzmianka o rodzinie królewskiej, zgromadzeni wspólnie zaśpiewali pieśń, o której mówiło się, że była ulubioną pieśnią zmarłego króla – „Bliżej przed Pański tron”. Przez kilka chwil, zanim wypowiedzieliśmy modlitwę, zgromadzeni z pochylonymi głowami modlili się w milczeniu. Była to chwila wywołująca wielkie wrażenie.

W rozważaniach „W przyszłości” omówiliśmy powszechnie uznane poglądy katolików i protestantów, a następnie przedstawiliśmy stojący z nimi w sprzeczności pogląd biblijny, który, jak zapewniliśmy, jest nie tylko prawdziwy, ale także logiczny. Wskazaliśmy na „przyszłość” Kościoła w chwale oraz stopnie cierpliwej wytrwałości do niej prowadzące.

Wskazaliśmy, że chociaż i Biblia, i wyznania wiary głoszą, że tylko „maluczkie stadko” będzie współdziedzicem Królestwa z Chrystusem, to jednak istnieje jeszcze inne zbawienie, które skierowane jest do świata. Wykazaliśmy różnicę między ziemskim zbawieniem świata a niebiańskim zbawieniem Kościoła. Pokazaliśmy, że nastąpi restytucja do umysłowej, moralnej i fizycznej doskonałości, która zostanie przeprowadzona w ciągu tysiąca lat chwalebnego panowania Mesjasza. Zgodnie z tym, jak się modlimy: „Przyjdź Królestwo Twoje, bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi”. Ukazaliśmy Boskie postanowienie o ziemskim raju dla tak naprawionych synów Adama, którzy ze swej strony zaakceptują Boży porządek, podczas gdy wszyscy inni zostaną zniszczeni wtórą śmiercią. Wskazaliśmy, że jest to pogląd bardzo odmienny od powszechnie prezentowanego w kredach chrześcijaństwa. Według nich do nieba, zgodnie ze słowami Biblii, dostaną się tylko święci i wybrani. Jednak całą resztę ludzkości wszystkie kreda skazują albo na trwające stulecia cierpienia w czyśćcu, albo na wieczne męki w piekle. Wskazaliśmy, jak bardzo niebiblijne i nierozsądne są takie sugestie. Wykazaliśmy językiem Pisma Świętego, że Bożym zamierzeniem jest nadzieja zmartwychwstania umarłych zarówno dla Kościoła, jak i dla świata – Kościół otrzyma jednak pierwsze zmartwychwstanie do chwały, czci i nieśmiertelności.

Wskazaliśmy, że uwielbienie wybranych na poziomie duchowym, jako duchowe „nasienie Abrahama”, według Pisma Świętego ma na celu błogosławienie wszystkich narodów ziemi – niewybranych – zapewniając im najpełniejszą możliwość poznania Pana i sprawiedliwości oraz pomagając im w skorzystaniu z Bożego miłosierdzia i przebaczenia, które będzie osiągalne dla chętnych i posłusznych ku osiągnięciu życia wiecznego. Publiczność z uwagą słuchała przez blisko dwie godziny. Dozorcy sali zwrócili uwagę, że nie pamiętają, by kiedyś już publiczność wysiedziała tak długo. Wierzymy, że udało nam się dokonać czegoś dobrego, że niektórzy znaleźli się bliżej Pana, niektórzy pełniej docenili Bożą miłość, sprawiedliwość, mądrość i moc. Gazety tak bardzo zajęły się tematem śmierci króla Edwarda VII, przygotowaniami do jego pogrzebu oraz członkami rodziny królewskiej, mającymi w nim uczestniczyć, że na temat naszego kazania ukazały się tylko nieliczne wzmianki.

Straż, 2/2010, str. 48    W.T. R-4630 b – 1910 r.