<< Wstecz |
Wybrano: R-4127 a, z 1908 roku. |
Zmień język na
| |
| | |
Wielkanoc w pierwszym miesiącu
Poważnej
trudności doświadcza wielu w harmonizowaniu naszego słonecznego kalendarza z
Żydowskim, który jest oparty na łączności księżycowego i słonecznego czasu. My
podajemy pomoc do tego przez przytoczenie wyciągu z Biblijnego Dykcjonarza
Smitha na tym przedmiocie - a następnie przez wyciąg z Hebrajskiego
chronologisty Lindo na tym samym przedmiocie.
Biblijny
Dykcjonarz Smitha podaje:
„Charakterystyki
roku wprowadzone przy wyjściu mogą jasno rozstrzygnąć to, chociaż nie możemy
absolutnie ustalić żadnego pewnego roku. Niema wątpliwości, że to było istotnie
zwrotnikowe, odkąd pewne obchodzenia połączone z wydajnością ziemi były
ustalone do szczególnych dni. Jest również jasne, że miesiące były księżycowe,
każdy rozpoczynał się z nowiem księżyca. To zdaje się, że tam musiał być jakiś
sposób sporządzenia. By zadecydować czym to było, to z konieczności wpierw było
oznaczyć kiedy się rok rozpoczynał. W dniu 16-go miesiąca Abib dojrzewała
kukurydza i była ofiarowywana jako pierwsze owoce ziemi. (3 Moj. 2:14; 3 Moj.
23:10-11.) Zaś ze żęciem jęczmienia rozpoczynało się żniwo (2 Sam. 21:9), następnie pszenicy. (Ruty 2:23) Jest przeto koniecznym, aby odnaleźć kiedy
dojrzewał się jęczmień w Palestynie. Według obserwacji podróżujących, to
jęczmień dojrzewa w najcieplejszych częściach kraju, w pierwszych dniach
kwietnia. Żniwo jęczmienia rozpoczynało się około połowy miesiąca, po wiosennym
porównaniu dnia z nocą, więc rok by się rozpoczynał około tego tropikalnego
punktu, lecz to nie dzieliło księżycowych miesięcy. Możemy wnioskować, że
najbliższy nów księżyca okazywał się około albo po wiosennym porównaniu dna z
nocą, lecz nie wiele przedtem, obierano jako rozpoczęcie roku. Metoda dodawania
mogła być tylko ta, którą osiągnięto po wzięciu do niewoli - dodawano trzynasty
miesiąc kiedykolwiek dwunasty miesiąc skończył się za długo przed wiosennym
porównaniu dnia z nocą, na pierwsze owoce żniwa, aby mogły być ofiarowane w
pośród miesiąca następnego, i na podobne ofiarowywania w czasach naznaczonych.”
Wyciągi z
Lindo:
„Rok Żydowski
jest księżycowo-słoneczny, chociaż miesiące są księżycowe, nasze kalkulacje są
założone na księżycowych cyklach, każdego 19-go roku przychodzimy do tej samej
daty w słonecznym roku. Cykl zawiera 235 lunacxji, które my dzielimy na
dwanaście lat o dwunastu miesiącach, i siedem zwane Przydawaniem o 13-tu
miesiącach. Sławny matematyk Meton z Aten, który słynął za czasu B. C. 425, a
było to za panowania Sedekijasza, A. M. 3328, uczynił to samo podzielenie
czasu, lecz uczynił przydawanie do każdego trzeciego roku, 18-go, i 19-go, oba
były o trzynastu miesiącach; przez nasze urządzenie te słoneczne i księżycowe
lata są lepiej porównane. 19 lat, według Rab Ada 6939 dni 16 godz. 33 min. 3
1/2 sek.
235
księżycowych miesięcy 6939 dni 16 godz. 33 min. 3 1/2 sek.
„Rok jest
trojakiego rodzaju, doskonały, zwyczajny i niedoskonały. Doskonały, ma 355 dni
i jest wtedy, kiedy miesiące Hesvan i Kislev mają każdy po 30 dni. Zwyczajny,
ma 354 dni, kiedy Hesvan ma 29 dni, a Kislev ma 30 dni. Niedoskonały, ma 353
dni, kiedy oba miesiące mają tylko po 29 dni. Przydawanie do roku sformowano
przez wprowadzenie dodanego miesiąca, zaraz po Adar, który jest zwany Ve-adar,
albo drugi Adar. Rok wtedy składał się z 385, 384 lub 383 dni, według
powyższego porządku. Przyczyna wprowadzenia go w tym okresie jest ta, że
Wielkanoc może być obchodzona w swojej właściwej porze, którą jest pełność
księżyca po wiosennym porównaniu dnia z nocą, albo po wejściu słońca w Barana w
Zodiaku; nie robi to różnicy w jakim okresie pełnia księżyca przypada, lecz to
musi być zachowywane gdy słońce jest w tym znaku. A że czas był ustalony dla
jej obchodzenia jest pokazane w 4 Moj. 9:2, „Niech obchodzą synowie Izraelscy święto przejścia
czasu naznaczonego.”
„A że nasze
miesiące były zawsze księżycowe jest pokazane w 1 Król. 6: 38, „a roku jedenastego
miesiąca (Bul) Października (ten jest miesiąc ósmy)”..., itd. Przez
odnoszenie się do Hebrajskiego tekstu można widzieć, że oba słowa przetłumaczone
na miesiąc się różnią, pierwsze pochodzi od słowa „księżyc”, a to późniejsze od „znowienia”.
Nasze miesiące są następujące: Tisri 30 dni, Hesvan 29 albo 30 dni, Kislev 29
albo 30 dni, Tebet 29 dni, Sebat 30 dni, Adar 29 dni, Yiar 29 dni, Sivan 30
dni, Tamuz 229 dni, Ab 30 dni, Elul 29 dni.
„Konsekwencją
byłby pierwszy dzień przypadający na Poniedziałek, Purim by przypadał na Sobotę
a Kippur na Piątek, dni w których żadne nie mogłoby być obchodzone. Jeśliby
było w środę, Kippur by przypadał na Niedzielę, w którym nie mógłby być
zachowany; powód jest ten, że Kippur ma te same ostre ustawy jak Sabat, nie
może poprzedzić albo nastąpić po Sabacie. Jeśli by był w Piątek, to Hosanna
Raba byłaby w Sobotę, dzień, w którym ceremonie jego nie mogłyby być obchodzone.
Przez te powyższe regulacje, można widzieć, że Rosh Ashana nigdy nie może
przypaść w Sobotę, Środę albo Piątek.
To święto ma
być obchodzone w dniu złączenia, z następującymi wyjątkami:
1. Jeśli
złączenie weźmie miejsce w Niedzielę, Środę albo Piątek, święto ma być
zachowane następnego dnia, jak w 5604.
2. Jeśli
złączenie by przypadło po południu, następny dzień ma być obchodzony, i jeśliby
to przypadło w Niedzielę, Środę albo Piątek, to następnie ma być zachowana, jak
w 5601.
3. Jeśli
złączenie weźmie miejsce w zwyczajny rok we Wtorek, albo po 9-ej godz., 11
min., 20 sek. A. M., to nie powinno być obchodzone w owym czasie, i jak nie
może być zachowane w Środę, ma być obchodzone w Czwartek jak w 5601. Zarzut
może być uczyniony temu, że jak Nowy Rok powinien być obchodzony w dniu
złączenia, lecz gdyby tak był zachowany, to poprzedni miesiąc Elul składałby
się tylko z 27 lub 28 dni, a miesiąc nie może mieć mniej niż 29 dni.
4. Złączenie
będąc w Poniedziałek, po 3:30:52 P.M., w roku natychmiast następującym na
przydawanie, święto ma być zachowane we Wtorek, jak w 5617. To zdarza się
rzadko.
Nasze
przydawanie do roku jest liczbami 3, 6, 8, 11, 14, 17, 19 każdego cyklu.
W przydawaniu
do roku, Adar ma 30 dni, i dodany miesiąc Ve-adar ma 29 dni.
Jako lunacja
z jednego złączenia do drugiego, zwana synodycznym miesiącem, ma 29:12:44:3,1/3 było o 29,1/2 dniach i
około 3/4 godziny, to nie mogło być
lepiej urządzone niż przez uczynienie jednego miesiąca o 29 i następnego o 30
dniach. Kiedy miesiąc ma 30 dni, to ostatni dzień miesiąca i następny dzień są
zachowywane jako Nów Księżyca, na zasadzie, że święto nie może być zachowywane
w części dnia. Przeto, że 30-ty dzień będąc połową poprzedniego miesiąca i
połową w nowiu księżyca, a cały dzień stanowi święto, i następnie jako sprawa
obrotu, z jego bycia pierwszym całym dniem nowiu księżyca. A że ten porządek
był naśladowany w starożytnych czasach, można to widzieć w 1 Sam. 20:5, 27.
To można
widzieć, że przez to urządzenie jeszcze jest niedostatek każdego miesiąca ze 44
min., 3,1/3 sek., co stanowi niemal 9 godzin w roku o 12 miesiącach. Aby
nadrobić ten niedostatek jeden dzień jest dodany do Hesvan każdego drugiego
albo trzeciego roku, przez który ten miesiąc wtedy składa się z 30 dni. Kiedy
Hesvan ma 30 dni, Kislev niezmiennie ma tę samą ilość dni. Bez Hesven niemający
30 dni, Kislev niekiedy jest uczyniony z 30 dni, co jest uczynione, aby
zapobiec przypadnięciu Wielkanocy na Poniedziałek, Środę lub Piątek, bo to
święto reguluje wszystkie inne święta, jest urządzone tak, aby żadne nie
przypadło w dniach, w których one by nie mogły być właściwie obchodzone. W tym
samym dniu tygodnia jak 1-go dnia Wielkanocy są poszczenia Tamuz i Ab. 2-gi
dzień Wielkanocy jest pierwszym dniem Sebuoti Hosanna Raba.
3-ci dzień
Wielkanocy jest pierwszym dniem Nowego Roku i Namiotu Zgromadzenia.
4-ty dzień
Wielkanocy jest Cieszeniem się z Zakonu.
5-ty dzień
Wielkanocy jest Kippur, dzień Pojednania.
Chociaż
Gregoriańskie kalkulacje zostały uczynione z wielką skrupulatnością to jednak
nie są jeszcze dokładne, i Inne zmiany muszą wziąć miejsce w przyszłych
wiekach. Jako dowód Concilium Nicejski rozporządził, że Wielkanoc nie powinna
być zachowywana w tym samym dniu jak pierwszy dzień Przejścia Pańskiego, aby
przez to nie przejawiał się w tym Judeizm; „NE YIDEANTUR JUDAIZARE,” by
zapobiec temu rozkazali obchodzić ją w Niedzielę po pełni księżyca,
Wielkanoc zawsze zachowywano w dniu pełni księżyca; a jednak w 1825 obie
pamiątki były zachowywane w tym samym dniu.
Z tego można
widzieć, że każde usiłowanie do osiągnięcia akuratnego dnia zaznaczonego w ich
Zakonie na Wielkanoc, Żydzi mieli trudność, i często zachodziła konieczność do
wyboru między dwoma dniami równo właściwymi. Atoli, oni wzorowali się na opiece
swoich wodzów w tej sprawie i mieli jednostajność w obchodzeniu, zamiast
każdego starającego się by ustalić datę i obchodzenie według swojej osobistej
znajomości, dogodności lub pierwszeństwa. I ta miara słuszności do wodzów była
poparta przez naszego Pana, który powiedział, „Na stolicy Mojżeszowej usiedli nauczeni w
Piśmie i Faryzeuszowie, przetoż wszystkiego, czegokolwiekby wam rozkazali
przestrzegać, przestrzegajcie i czyńcie, ale według uczynków ich nie
czyńcie...” Mat 23:2-3). Apostoł wskazał ten sam kurs dla
Ewangelicznego Kościoła. (Żyd. 13:17) Dwa istotne zarysy do obchodzeń a
Wielkanocy były te: (1) jednostajność, i (2) że się rozpoczynała w tak
akuratnym czasie jak było możliwym przy pełń księżyca - który symbolizował
pełność łaski dla Izraela.
Brzask 03/1940 str.38-39 W.T. R- 4127 a -1908 r.