Polskojęzyczna strona poświęcona życiu i twórczości pastora Charlesa Taze Russella
Pastor Charles Taze Russell
<< Wstecz Wybrano: R-5751 a,   z 1915 roku.
Zmień język na

Powrót i zwycięstwo Eliasza

1 Król. 18:16–40

DOŚWIADCZENIA ELIASZA OBRAZOWE – KRÓL ACHAB I KRÓLOWA JEZABELA TAKŻE OBRAZAMI – TRZY I PÓŁ ROKU POSUCHY PRZEDFIGURĄ TYSIĄCA DWUSTU SZEŚĆDZIESIĘCIU LAT DUCHOWEJ POSUCHY – MODLITWA WIARY ELIASZA SPROWADZA NATURALNE DESZCZE – MODLITWA WIARY KOŚCIOŁA SPROWADZA DUCHOWE DESZCZE (WIELKĄ REFORMACJĘ).

Nasza lekcja jest interesującą jak ją znajdujemy opisaną w łatwo zrozumiałym języku w Piśmie Św., lecz zainteresowanie Badaczy Pisma Św. zwiększyło się od czasu, gdy rozpoznali, że Eliasz był nie tylko Pańskim prorokiem, lecz także figurą ziemskich doświadczeń Kościoła. Księga Objawienia (Obj. 2:20–25; Obj. 18:7) opisuje królową Jezabelę jako reprezentującą wielki religijny system tego Wieku Ewangelii, który uczynił wielkie przestępstwo dla prawdy. Achab reprezentował świeckie rządy cywilne. Jego żona reprezentowała fałszywy kościół Chrześcijański, system religijny połączony z ziemskimi rządami. Tak jak Achab reprezentował świeckie rządy mieniące się być królestwami Chrystusa, tak królowa Jezabela obrazowała lub przedstawiała fałszywy system kościelny, który zamiast utrzymywać się w czystości, jako dziewiczy kościół Chrystusa został zaślubiony lub połączony z tymi ziemskimi systemami. W przeciwieństwie do tego, prawdziwie dziewiczy Kościół Chrystusowy miał pozostać wiernym swemu Niebieskiemu Panu, oczekując Jego wtórego przyjścia i zaślubienia z nim, które w tym czasie miało być dokonane.

Tak jak prorocy Baala byli pod opieką królowej Jezabeli i pod patronatem króla Achaba, tak samo księża i reprezentanci religii wielkiego systemu kościelnego byli posłusznymi sługami wielkich fałszywych instytucji zobrazowanych przez Achaba i Jezabelę. Tak samo prorok Eliasz i jego postępowanie z Achabem i Jezabela i sprawy Izraela były obrazem prawdziwego Kościoła Chrystusowego w ciele po tej stronie zasłony. Chociaż prawdziwy Kościół jest równocześnie przedstawiony symbolicznie przez niewiastę, jest on także reprezentowany przez mężczyznę, gdy obraz obejmuje pana Jezusa Chrystusa, Głowę Kościoła.

W Objawieniu mamy trzy i pół roku doświadczeń Eliasza, opisane w symbolicznym języku — jako czterdzieści dwa miesiące — 1260 dni — trzy i pół czasów lub lat (Obj. 11:2–3; Obj. 12:6, Obj. 12:14; Obj. 13:5). W Objawieniu czas był symboliczny, tak, że każdy dzień z trzech i pół lat reprezentował rok, lub cały okres czasu 1260 lat. Niektórzy studenci Pisma Świętego zastosowali ten okres czasu jako rozpoczynający się w 539 roku po Chrystusie, a kończący się w 1798 roku po Chrystusie, w czasie, gdy Napoleon Bonaparte wziął papieża z Rzymu do więzienia w Paryżu.

Tak jak podczas ukrywania się Eliasza na puszczy nie padał deszcz, aż Eliasz wyszedł, jak powiedziane w cytacie dzisiejszej lekcji, tak w czasie doświadczeń Kościoła był brak deszczu, a trwała posucha duchowa przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt lat, kończąc się w 1798 roku.

Na krótko przedtem niż skończyła się posucha w Izraelu — stało się wielkie zdarzenie (odnoszące się do dzisiejszej lekcji) ze zwycięstwem po stronie Pańskiej, tak i w historii Kościoła miało miejsce wielkie zajście pomiędzy katolicyzmem i protestantyzmem w czasie procedury reformacyjnej. W Objawieniu obraz Kościoła symbolizowany przez niewiastę, jest widziany jako uciekający na puszczę, skryty od ogólnego widoku. Niewiasta odpowiada w obrazie Eliaszowi ukrytemu przed widokiem króla, królowej i proroków Baala — na świecie, lecz nie ze świata. Tak jak Eliasz był karmiony na puszczy przez kruki, tak i opis w Objawieniu mówi, że niewiasta, prawdziwy Kościół, odłączony od ogólnego widoku, był mimo to duchowo karmiony przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt lat, w których głód za duchowym pokarmem trwał na świecie.

Klasa Eliasza dokonała bardzo poważnej pracy po powrocie ze stanu pustyni. Duchowe orzeźwienie przyszło w obfitej mierze. Przez pewien czas wydawało się jakoby królowa Jezabela była pokonaną i że pomordowanie jej proroków mieczem Prawdy wykazało ich błędy a postawiło prawdę Bożą i Jego sługę Eliasza, prawdziwy Kościół, w chwalebnej pozycji. Jakkolwiek nie trwało to długo. Nasza następna lekcja wykaże nam Eliasza ponownie uciekającego spod władzy Jezabeli.

Wielu wyraża zdziwienie, że w odpowiedzi gorliwego badania Słowo Boże w naszych dniach opowiada tak piękne poselstwo duchowej mądrości i sprawiedliwości, miłości i mocy — poselstwo bardzo przeciwne do nauk w przeszłości. „W jaki sposób” – oni zapytują się – „jest możliwym dla studenta Pisma Świętego dzisiejszych czasów otrzymać o wiele więcej światła ze Słowa Bożego, niż otrzymali go równie gorliwi studenci Pisma świętego w przeszłości?”.

My odpowiadamy, że tysiąc dwieście i sześćdziesiąt lat duchowej posuchy są wytłumaczeniem. Około 300 roku po Chrystusie biskupi chrześcijańscy zaczęli rościć sobie władzę apostolską i tytułować się Apostolskimi biskupami. Pretensje te są jeszcze utrzymywane, że biskupi kościoła rzymskokatolickiego, kościoła Anglikańskiego, itd. posiadają autorytet równający się dwunastu Apostołom, podczas gdy Biblia naucza przeciwnie, że dwunastu Apostołów wybranych przez Jezusa (św. Paweł zajmuje miejsce Judasza) stanowić miały jedyny fundament kościoła chrześcijańskiego, ich nauki są zupełnie równoległe z naukami Pana Jezusa — oni byli Jego wyłącznymi narzędziami mówczymi do kościoła, przez mowy i przez listy. Jezus przepowiedział odszczepienie, które miało spowodować u niektórych fałszywe mianowanie się Apostołami. (Obj. 2:2; 2 Piotra 2:1; Dz. Ap. 20:30).

To wywyższenie się biskupów przyszło stopniowo i otrzymało wielki popęd przez akcję cesarza Konstantyna w zwołaniu soboru kościelnego do Nicei, Bythynia, 325 roku po Chrystusie. Sobór pod opieką cesarza sformował Nicejskie wyznanie wiary jako reprezentujące wiarę ludzi w Boga. Następnie to wyznanie zostało wyciśnięte na ludziach, jako będące jedyną właściwą i nieomylną wiarą. W podobny sposób inne dodatki do wyznania nicejskiego były później sformowane i dodawane przez biskupów. Indosowanie tych wyznań obejmowało, że biskupi, którzy je formowali mieli prawo, autorytet, Boskie objawienie potrzebne do wykonania; a ludzie stopniowo przyjmując te wyznania przyjmowali rzeczywiście w tym samym czasie doktrynę apostolskiego następstwa, które stało się następnie głównym zarysem wyznań.

Od czasu, gdy Nicejskie wyznanie zostało ogłoszone i przyjęte w 325 roku po Chrystusie, badanie Pisma Św. rzeczywiście ustało przez przeszło dwanaście stuleci. Podczas całego tego okresu badanie Pisma Św. było uważane za zbyteczne, ponieważ biskupi apostolscy sformowali wyznania jako właściwą podstawę wiary kościoła. Badanie Pisma Św. oznaczałoby badanie sposobów jak należy walczyć przeciw Cesarzowi i połączonym poglądom nauk biskupów. Oprócz tego Pismo Św. W tym czasie pisane na pergaminie, warte było olbrzymie fortuny i posiadane przez kilku; zaś wykształcenie potrzebne do czytania było niezmiernie ograniczone.

WSKRZESZENIE BADANIA PISMA ŚW.

Tysiąc dwieście lat po ogłoszeniu pierwszego wyznania przez tak zwanych apostolskich biskupów przyprowadza nas do 1526 roku, gdy sztuka drukarska stała się powszechną. W tym to roku prof. Tyndall mając przygotowane manuskrypty Nowego Testamentu wydrukował je w Niemczech z powodu opozycji angielskiego kleru. Następnie importował nakład do Londynu, w którego zakładach ludzie zaczęli go nabywać. Niewielu mogło czytać w owym czasie; lecz wielu było chętnych do zorganizowania klas i wynajęcia człowieka do czytania, ażeby w ten sposób mogli poznać Słowo Boże. W tym samym czasie Niemcy byli nauczani z Nowego Testamentu o jego odmiennych naukach przez Lutra i jego zwolenników.

Biskupi kościoła Anglikańskiego dowiedzieli się o tym Nowym Testamencie. Oni natychmiast zakupili całe wydanie w zakładach i spalili publicznie przed frontem katedry św. Pawła w Londynie. Oni obawiali się, że ludzie mogliby zainteresować się słowami Jezusa i natchnionych Duchem Św. dwunastu Apostołów; a oni, którzy przybrali sobie tytuł „apostolskich biskupów” staliby się jedynie zerem. Oni wiedzieli także, że osiemnaście powszechnych soborów odbytych w tych tysiąc dwustu latach, które uznały za prawdy wiary chrześcijańskiej wiele przedmiotów nienauczanych przez Pismo Św. i że jednocześnie opuściły wiele przedmiotów, które są nauczane przez Pismo Św. Oni obawiali się, że gdy ludzie staną się badaczami Pisma Św. będą wiedzieć o tych rzeczach, a w rezultacie wywrócą ogólne wierzenia oparte na wyznaniach, które nie mają żadnego poparcia w Piśmie Św.

Jakkolwiek my widzimy, że ich obawy były prawie bezpodstawne. Nauczanie wyznań wpajane przez dwanaście stuleci tak zagnieździło się w umysłach ludzi, że mogą oni czytać przeciwne wyznaniom rzeczy w Piśmie Św. a nigdy nie zauważyć sprzeczności. Jakkolwiek wielka skłonność do badania Pisma Św. weszła w tym czasie w ludzi Brytyjskich. Kilka innych tłumaczeń było następnie dokonanych, aż ostatecznie biskupi uważali za rozsądne dać Pismo Św. do rąk ludzi, wywierając na nich wrażenie, że oni przez cały czas podtrzymywali Pismo Św. Następnie także ostrzegli ludzi przeciw jakiejkolwiek interpretacji opartej na Piśmie Św., która by się różniła od nauk tak zwanych „Apostolskich biskupów” w wyznaniach — grożąc im karą wiecznych mąk.

Zainteresowanie się Pismem Św. trwało; król Jakub postanowił by stać się popularnym przez upoważnienie komitetu do przygotowania wydania zwanego „King James Version”. W czasie, gdy ono było przygotowane rzymskokatolicy, aby nie być wyprzedzonymi sporządzili wydanie pod tytułem: „Biblia Douay'a”, która jeszcze jest powszechnie przyjęta. Była ona dana do rąk ludzi z sugestią, że jest ona w harmonii z wyznaniami, i że ktokolwiek objaśniając jej nauki w odmienny sposób, byłby heretykiem, który nawet nie zatrzymałby się w czyśćcu, lecz poszedłby prosto na wieczne męki.

Tak też było; Tyndall i niektórzy inni przejęci naukami Pisma Św. ponieśli śmierć jako nieprzyjaciele „apostolskich biskupów”, ich wyznań i instytucji. Starcie postępowało jak już nadmienione, do 1799 r. gdy Pismo Św. przyszło do wielkiego poważania; prawie wszystkie nasze wielkie Towarzystwa Biblijne dni dzisiejszych zostały zorganizowane w około piętnastu latach po tej dacie. Przepowiedziany okres posuchy duchowej zakończył się wielkim duchowym deszczem, który przyszedł na świat. Jednakże nasza następna lekcja wykaże, że Achab i Jezabela pozostali niezmienni. Życie Eliasza znalazło się znowu w niebezpieczeństwie, przeto on uciekł na puszczę.

Straż nr 2/1991 str. 8, Straż nr 3/1991 str. 10-11  W.T. R-5751 a –1915 r.

  Wstecz | Do góry

Home | Biografia | Pogrzeb | Apologia | Historia | Dzieła | Fotogaleria | Pobieralnia | Prenumerata | Biblioteka | Czego nauczał
Polecane strony | Wyszukiwanie | Księgarnia | Kontakt | Manna | Artykuły

© pastor-russell.pl 2004 - 2016