<< Wstecz	Wybrano: R-1123 a,   z 1889 roku.	Zmień język na
		Drukuj

Wesołość jest jedną z najprzyjemniejszych łask Chrześcijańskiego charakteru. Ona przynależy tym szlachetnym charakterom, których sama obecność przynosi słoneczny blask wszędzie gdzie się oni udadzą.

Czasami spoglądamy w twarz, która jest tak bardzo zimna i odpychająca, ciemna i ponura, że czyni nas przygnębionymi niemal od samego spojrzenia na nią, oraz która świadczy o braku radości w sercu, braku szlachetności w duszy, braku hojności w charakterze, o tym, że cały charakter jest tak zimny jak góra lodowa. A czasem spotykamy twarz tak rozświetloną, uśmiechniętą, wesołą, radosną, że jeden jej przebłysk czyni dobrze naszym własnym duszom, i jest dla nas inspiracją. I dzięki temu sami czujemy się bardziej wesołymi. Jeśli posiadamy ducha pełnego nadziei, to umożliwi nam to zauważyć srebrne obwódki najciemniejszych chmur za którymi zawsze świeci światło Boskiej obietnicy i pomocy.

Prawdziwa religia nie jest ponura, "jej drogi są drogami przyjemności, a wszystkie jej szlaki są spokojne” – Wybrane.

---------

"Błogosławiony jest ten, który nauczy się korzystać ze swoich braków i słabości, i który, w całej nędzy jakiej doświadcza, wciąż jest poddany Słowu Bożemu”.

---------

Wiele pozostaje
Do podbicia wciąż; Pokój ma swoje zwycięstwa,
Nie mniej odnowiony niż Wojna; nowy wróg powstaje
Grożąc związaniem naszych dusz więzami sekularyzmu.
Pomóż nam ochronić wolne sumienie z szponów,
Najemnych wilków, których ewangelią są ich szczęki.

-- Milton.

W.T. R-1123 a -1889 r.