<< Wstecz |
Wybrano: R-5016 c, z 1912 roku. |
Zmień język na
| |
| | |
Dlaczego Chrystus powstał od umarłych
„Jeżeli Chrystus nie jest wzbudzony,
tedyć daremne kazanie nasze, daremna też wiara wasza; i bylibyśmy też
znalezieni fałszywymi świadkami Bożymi...Zatem i ci poginęli, którzy zasnęli w
Chrystusie.” – 1 Kor. 15:14-15, 18.
Wiara co do zmartwychwstania, podana
raz świętym przez Jezusa i Apostołów, została nieomal zupełnie stracona. Ci co
mienią się być chrześcijanami, rzekomo wierzą w zmartwychwstanie, ponieważ
znajdują, że Biblia mówi o tym, jednakże trudno im zrozumieć tę biblijną naukę
o zmartwychwstaniu, z powodu różnych nie biblijnych teorii przyjętych przez
kościół i włączonych do artykułów wiary w średniowieczu.
Św. Paweł ostrzegał Kościół przed tą
filozofią ludzką, nazywając ją „fałszywą
umiejętnością”, która przekręca Słowo Boże. Te błędy przyczyniły się do
podzielenia wiary ludu Bożego na sześć set denominacji, z tyleż różnymi
wyznaniami. Gdyby wierni mogli wszyscy powrócić do tej prostoty biblijnych nauk
co do zmartwychwstania, to te wszystkie różnice prędko by zniknęły. Słowo Boże
byłoby rozpoznane w jego piękności i harmonii, i zadowoliłoby umysły i serca
wiernych, tak jak żadne sekciarskie artykuły wiary nie są w stanie zadowolić.
W rzeczywistości nauka o
zmartwychwstaniu została odrzucona przez nieomal wszystkie denominacje; nie
rozmyślnie ani dobrowolnie ale jakoby z przymusu. Pewna teoria przeciwna,
przyjęta i zakorzeniona w umysłach, nie pozostawia miejsca na biblijną naukę o
zmartwychwstaniu. W rezultacie tego, nauka o zmartwychwstaniu została spaczona
i określana jest tymi słowy: „Wierzę
w ciała zmartwychwstanie.”
Nawet i ten opaczny pogląd o
zmartwychwstaniu, nie zadawala tych co się go trzymają. Nauka ta jest im tak
zawiłą, że woleliby aby jej wcale nie było. Na przykład, jak nielogicznym jest
to, że mówią: „wierzę w ciała
zmartwychwstanie,” gdy jednocześnie mówią, że śmierć jest właściwie
pójściem do domu, pozbyciem się śmiertelnego ciała i jego wszystkich
ograniczeń. Jeżeli więc rozumieją że umarcie jest błogosławieństwem i
uwolnieniem od cielesnych ograniczeń, to jakimż błogosławieństwem byłoby
ponowne otrzymanie ciała i konieczność zatrzymania go na wieki? Taką jednak
byłaby nielogiczność zmartwychwstania, według tych ludzkich artykułów wiary.
BIBLIJNE ZMARTWYCHWSTANIE ROZUMNE
Nie ma żadnej niedorzeczności w tym
co Biblia mówi o zmartwychwstaniu. Myśl o zmartwychwstaniu ciała nie pochodzi z
Biblii ale z ludzi. Biblia mówi zawsze o zmartwychwstaniu duszy; albowiem dusz
jest tą co umiera; jako czytamy: „Dusza,
która grzeszy, ta umrze” (Ezech. 18:4, 20). Adam był stworzony duszą
żyjącą, lecz dusza ta znalazła się pod wyrokiem śmierci, z powodu
nieposłuszeństwa Bogu. Dusza Adamowa była wykupiona od śmierci, a nie jego
ciało. „Który wybawia od śmierci
żywot twój”. – (Ps. 103:4).
Aby wybawienia tego dokonać,
czytamy, że Jezus „położył ofiarą
za grzech duszę Swoją” (Iz. 53:10, 12). Co więcej; powiedziane mamy
wyraźnie, że dusza Jezusowa powstała z martwych: „Nie zostawisz duszy Mojej w grobie”
(Ps. 16:10). Św. Piotr zacytował ten tekst z Psalmu jako proroctwo o zmartwychwstaniu
Jezusa, że dusza Jego nie była pozostawiona w piekle (Dz. Ap. 2:27, 31), z
czego wynika, że grób i piekło (hebr. „sheol” i grec. „hades”) jest jedno i to samo; i
zgodnie z proroctwem, Bóg wzbudził Jezusa od umarłych dnia trzeciego.
W jakich ciałach umarli powstaną,
jest zupełnie inną kwestią. Niektóre zmarłe dusze powstaną w ciałach duchowych,
gdy zaś inne w ciałach ludzkich - jest nauką Pisma Św. Najgłówniejszą jednak
częścią jest to, że dusza jest tą, która powstanie, a nie ciało. Jeżeli dusza
umiera, jak mówi to wyraźnie Pismo Św., to jawnym jest, że dusza powinna
zmartwychwstać - powstać ze stanu martwoty.
Trudnością naszą w przeszłości było,
że „burzyliśmy Słowo Boże”
naszymi „tradycjami”. Od
greckich filozofów przyjęliśmy tradycję wysuniętą przez Sokratesa i Platona, że
gdy człowiek umiera to w rzeczywistości nie umiera. Mówi się, że dusza nie może
umrzeć, ale kiedykolwiek dusza opuszcza ciało, to w momencie tym ciało umiera.
Dziwnym jest naprawdę, że my, istoty rozumne i myślące, przyjęliśmy tę pogańską
filozofię, pomimo tego, że w Biblii nie ma ani słowa na jej poparcie, a setki
Pism ją zbija!
Do pewnego stopnia możemy
usprawiedliwić pogańskich filozofów za wytworzenie tej teorii, ponieważ
pragnęli oni wierzyć w przyszłe życie, a Boskiego objawienia pod tym względem
nie mieli. Przeto najlepiej jak mogli starali się przekonać samych siebie i
drugich, że człowiek w rzeczywistości nie umiera - że umrzeć nie może.
Jednakowoż biblijna teoria jest przeciwna temu; ona mówi wyraźnie, że człowiek
umiera; że jest duszą, czyli istotą myślącą i obdarzoną czuciem. Nie jest on
bez ciała, zaiste, bez ciała człowiek nie byłby istotą. Ciało człowieka może
podlegać zmianom i nauka dowodzi, że ono stopniowo zmienia się codziennie, tak
że w siedmiu latach ulega kompletnej zmianie.
W taki więc sposób człowiek, dusza,
istota obdarzona czuciem, może, że tak powiemy, stopniowo wylinieć, w
pięćdziesięciu latach życia, dosyć materii, czyli różnych elementów, na siedem
ciał. Lecz skoro ten proces linienia zamierającej materii i zastępowania jej
żywą materią ustaje, następuje śmierć; a skoro ciało umiera, umiera też dusza,
czyli dana istota przestaje egzystować. Nie ma myślenia bez mózgu, oddychania
bez płuc ani jakiegokolwiek istnienia świadomej istoty bez ciała.
Śmierć byłaby zupełnym zniszczeniem
duszy, gdyby Bóg nie przygotował wybawienia z tego zniszczenia przez okupowe
dzieło, które dokonał Jezus, gdy złożył duszę Swoją ofiarą za grzech człowieka,
umożliwiając przez to jego zmartwychwstanie.
Z racji tego Boskiego zarządzenia w
Chrystusie, Pismo Św. mówi o śmierci człowieka jako o zaśnięciu i czekaniu za
nowym ciałem przy zmartwychwstaniu; a nie że śmierć jest zupełnym zniszczeniem
jego egzystencji, tak jak to sprawa się ma z bezrozumnym zwierzęciem. Słowa:
zasnął, śpi itp. wyrażają myśli, że w Boskim planie, przyszłe życie jest
zamierzone i ostatecznie będzie ono dane.
„LECZ TERAZ CHRYSTUS Z MARTWYCH
WZBUDZONY JEST”
Św. Paweł nie pozostawia sprawy
Pańskiego zmartwychwstania nierozstrzygniętej. Stanowczo zapewnia, że Chrystus
był wzbudzony z martwych i że będąc wzbudzonym, On „stał się pierwiastkiem [pierwszym
owocem] tych, którzy zasnęli”;
z czego wynika, że w czasie gdy On był wzbudzony, ci inni jeszcze trwali w swym
śnie. Jezus spał części
trzech dni, od chwili gdy umarł na
krzyżu, aż został przez Ojca wzbudzonym od umarłych, z hades, z sheol, czyli z
grobu, dnia trzeciego. On, jako pierwiastek tych, którzy zasnęli, jest wzorem i
gwarancją na wypełnienie Boskiej obietnicy, że „będzie zmartwychwstanie sprawiedliwych
i niesprawiedliwych.” - (Dz. Ap. 24:15).
Przystoi nam więc zająć zdecydowane
stanowisko bądź po stronie greckich filozof, i ich teorii, lub też po stronie
Pisma Św. Te dwie nauki są przeciwne jedna drugiej i ktokolwiek próbuje trzymać
się obu, wchodzi w zamieszanie. Jeżeli umarli nie są umarłymi, to żadna istota
ludzka nie jest martwą; a jeżeli ktoś nie jest martwym to jak może
zmartwychwstać ?
Niedorzeczna teoria o
zmartwychwstaniu ciała rozbudziła zupełnie rozumną i słuszną krytykę. Sceptyk
zapytuje: „Jak ciało mogłoby
zmartwychwstać, jeżeli
zamieniło się w proch i proch ten został rozwiany na cztery strony świata?”
Mówionym jest, że w pewnej miejscowości odnaleziono grób pod jabłonią, której
korzenie przeniknęły trumnę i
po prostu strawiły pochowane tam ciało, produkując tysiące jabłek, które z
kolei rozesłane zostały do różnych części świata, a pośledniejsze dane były
świniom, których mięso znowu zjedzone zostało przez ludzi i stało się cząstkami
w ich ciałach. Tak więc owe ciało ludzkie, pochowane pod jabłonią, stało się
cząstkami ciał innych ludzi w różnych częściach świata; pytanie teraz: „Jak te wszystkie ciała mogłyby
zmartwychwstać?” Jest to pytanie właściwe, lecz nie może być odpowiedziane
z punktu zapatrywania naszego dawniejszego, błędnego wierzenia i nieudolnej
próby pogodzenia ludzkich filozofii z Boskim objawieniem.
Pytanie takie nie wprowadza w
zakłopotanie tego, który zdrowo rozbiera Słowo Boże i jego się trzyma. Pismo
Św. nigdzie nie mówi o zmartwychwstaniu ciała lub ciał. Ono mówi o
zmartwychwstaniu duszy i że Bóg da jej (duszy) ciało jakie On sam zechce.
Rozumnym jest wnosić, że ludzie tego
świata wskrzeszeni zostaną w tym samym mniej więcej stanie w jakim poszli do
grobu. Gdy okażą się posłuszni doznawać będą stopniowego zmartwychwstania,
czyli podnoszenia do obrazu i podobieństwa ojca Adama, w jego pierwotnej
doskonałości. Niektórzy zmartwychwstaną w ciałach duchowych, podobnych do
anielskich; a będą i tacy, którzy powstaną w ciałach podobnych chwalebnemu ciału
Chrystusowemu, jakie On otrzymał przy Swym zmartwychwstaniu. Saul z Tarsu
widział Chrystusa w tym ciele – „jaśniejszym
nad słońce w południe.”
ZMARTWYCHWSTANIE KOŚCIOŁA
Obietnica zmartwychwstania w ciałach
duchowych jest dla Kościoła - dla nielicznych świętych, kroczących śladami
Jezusa. Spłodzenie duchem świętym jakie ci doznają, przemieni ich z natury
ziemskiej, ludzkiej do duchowej. Jeżeli tacy zostaną wiernymi ich przymierzu aż
do śmierci, to w swoim czasie zmartwychwstaną w chwale, czci i nieśmiertelności,
jak to wyjaśnia Św. Paweł, gdy mówi: „Bywa wsiane w niesławie, a będzie
wzbudzone w sławie; bywa wsiane w słabości, a będzie wzbudzone w mocy; bywa
wsiane ciało cielesne, a będzie wzbudzone ciało duchowne” (1 Kor. 15:43).
Jest to opis zmartwychwstania, jakie
Bóg obiecał członkom ciała Chrystusowego, którym jest Kościół. Św. Paweł
oświadcza, że członkowie tegoż ciała Chrystusowego zasypiają, aby byli
rozbudzeni w poranku nowej dyspensacji; dodaje jednak, że „nie wszyscy zaśniemy” - niektórzy
mieli być żywymi w czasie drugiego przyjścia Pana. Ci nie mieli doznać
pierwszeństwa nad tych co zasnęli; albowiem „pomarli w Chrystusie powstaną
najpierwej; zatem my żywi, którzy pozostaniemy, wespół z nimi zachwyceni,”
(1 Tes. 4:16, 17) czyli przemienieni będziemy „w okamgnieniu”; ponieważ „ciało i krew królestwa Bożego
odziedziczyć nie mogą” (1Kor.15:50).
Jak śmierć naszego Pana była
konieczna na pojednanie grzesznej ludzkości z Bogiem, tak koniecznym też było
aby On zmartwychwstał - aby nie pozostawał w śmierci na wieki ale aby był
uwielbiony, by w słusznym czasie powrócił, dokonał wzbudzenia Swego Kościoła, a
następnie także wzbudzenia i podniesienia wszystkich rodzajów ziemi.
Zauważmy specjalną obietnicę daną
Kościołowi: „Błogosławiony i
święty, który ma część w pierwszym zmartwychwstaniu; albowiem nad tymi wtóra
śmierć mocy nie ma; ale będą kapłanami Bożymi i Chrystusowymi i będą z Nim
królować tysiąc lat” (Obj. 20:6). Zauważmy również obietnicę o
zmartwychwstaniu ludności tego świata: „Będzie zmartwychwstanie sprawiedliwych
i niesprawiedliwych” (Dz. Ap. 24:15). I znowu: „Ci, którzy źle czynili powstaną na sąd”
- na ćwiczenia i chłosty, które rozwiną w nich lepszy charakter; a chwała
jakiej w końcu dostąpią, będzie ludzka doskonałość - podniesienie do tego wszystkiego,
co posiadał ojciec Adam na początku, lecz przez grzech stracił, a Chrystus to
odkupił Swoja krwią. – (Jana 5:28, 29).
„STAŁ SIĘ PIERWIASTKIEM”
Każda niedziela jest pamiątką
zmartwychwstania Chrystusa Pana i gdyby właściwe pojęcie było w umysłach
ludzkich o zmartwychwstaniu Pańskim to nie mielibyśmy żadnego sprzeciwu co do
wyrażenia „Niedziela Wielkanocna.”
Lecz angielska nazwa („Easter
Sunday”) pochodzi z pogańskich filozofii i bałwochwalstwa, które tak dużo przyczyniły
się do spaczenia Słowa Bożego; więc należy zauważyć, że „Easter,” lub „Estera” było nazwą greckiej
bogini. Duch kompromisu pobudził niektórych w rychłym Kościele do przyjęcia
pogańskich filozofii i zmieszania ich z naukami Pisma Świętego; lecz obecnie
wznoszone jest głośne wołanie do prawdziwych chrześcijan, aby wyzbyli się tych
filozofii i „fałszywych
umiejętności,” i powrócili do biblijnej prostoty Boskiego Objawienia.
O tymże Objawieniu Apostołowie
oświadczają, że ono „mogą uczynić
mądrym ku zbawieniu przez wiarę” (2 Tym. 3:15) i „dać wam dziedzictwo między wszystkimi
poświęconymi” (Dz. Ap. 20:32). Mówią również, że Słowo Boże jest dostateczne, „aby człowiek Boży był doskonały, ku
wszelkiej sprawie dobrej dostatecznie wyćwiczony”(2 Tym. 3:17). Radujmy się
więc w Tym, który umarł za grzechy nasze i powstał dnia trzeciego, dla naszego
usprawiedliwienia.
Wyrzućmy z naszych umysłów to
niedorzeczne mniemanie, że Jezus w rzeczywistości nie umarł a tylko udawał
umarłego - że gdy rzymscy żołnierze ukrzyżowali Pana, On w rzeczywistości tylko
wyszedł z ciała i jakoby śmiejąc się z nich, rzekł: „Ja wcale nie jestem umarłym i nie
mogłem umrzeć. Wy, ani żadna siła na świecie, nie jesteście w stanie mnie
zabić.” Pamiętajmy raczej na to, co Słowo Boże mówi w tym względzie: „Chrystus umarł za grzechy nasze”; „Wylał na śmierć duszę Swoję”; „Położywszy ofiarą za grzech duszę
Swoją” (1 Kor. 15:3; Iz. 53:12; Iz. 53:10). Zauważmy też zapewnienie Pisma
Św., że ostatecznie Jezus, „z pracy [z agonii] duszy Swej ujrzy owoc,
którym nasycon będzie” (Iz. 53:11). Radujmy się z tego zapewnienia, że
dusza naszego Pana nie pozostała w hades, w sheol, czyli w śmierci, ale Bóg
wzbudził ją dnia trzeciego.
ZAUWAŻMY INNE DOWODY
Gdyby Chrystus nie umarł, to kara
śmierci, nałożona na Adama i jego rodzaj, nie byłaby wyrównana. Ci co twierdzą,
że Jezus nie umarł, że tylko Jego ciało umarło, są nielogiczni; albowiem takie
twierdzenie sprzeciwia się ich wierzeniu, że On odkupił nas, że umarł, „Sprawiedliwy za niesprawiedliwych”
(1 Piotra. 3:18).
Jeżeli zaś Chrystus, Odkupiciel, „wylał na śmierć duszę Swoję” (Iz.
53:12) i jeżeli Jego zmartwychwstanie było przywróceniem z martwych Jego duszy,
czyli istoty, to gdzież byłaby logika w twierdzeniu, że nie tak będzie z
Kościołem i z ludnością całego świata? Jeżeli Jezus po śmierci nie poszedł do
nieba - a raczej poszedł do hades, do grobu, do sheol, czyli do stanu śmierci,
to któż ma śmiałość twierdzić, że inni, zaraz po śmierci, idą do nieba, lub do
piekła, albo do czyśćca? Bądźmy logiczni! Zapłatą, czyli karą za grzech nie
jest czyściec ani piekielne męki, w jakimś oddalonym miejscu. Przeciwnie, „zapłatą za grzech jest śmierć”
(Rzym. 6:23). Odkupiciel umarł i zmartwychwstał; co jest dla nas zapewnieniem,
że i ten, który wzbudził Jezusa z martwych, wzbudzi i nas, przez Jezusa, Swoim
duchem i nieograniczoną potęgą; a nie tylko nas, ale i całą ludzkość tego
świata, wszystkich włączonych w wyrok śmierci, wydany na pierwszego człowieka.
Przeto ludzkość całego świata jest
włączona w ową zapłatę śmierci, dokonaną przez Wielkiego Odkupiciela, aby „Bo ponieważ przez człowieka śmierć,
przez człowieka też powstanie umarłych;. Albowiem jako w Adamie wszyscy
umierają, tak i w Chrystusie wszyscy ożywieni będą” (1 Kor. 15:21, 22).
Apostoł dodaje, że chociaż wszyscy w Chrystusie będą ożywieni to jednak „każdy w swoim rzędzie” (1 Kor.
15:23). Chrystusowe grono będzie najpierwsze – jako „kościół pierworodnych, których imiona
spisane są w niebie.” Następnymi będą ci, którzy staną się Jego owocami w
czasie Jego obecności - podczas Jego tysiącletniego królestwa.
W tym Tysiącleciu każdy będzie miał
sposobność i przywilej dojścia do społeczności z Odkupicielem, Królem i
Emanuelem. Ktokolwiek przyjmie tę sposobność, dostąpi błogosławieństwa i
włączony zostanie do Pańskiej rodziny. Apostoł powiedział, że staną się ludem
Pańskim. Pod Jego kierownictwem, błogosławieństwem i odradzającym wpływem,
wszyscy tacy będą mogli ponownie osiągnąć wyobrażenie Boże, stracone w Raju a
odkupione na Kalwarii.
Straż 04/1951 str. 51-54 W.T. R-5016 a -1912 r.