| << Wstecz |
Wybrano: P-162 , z 1914 roku. |
Zmień język na 
| |
| | |
Święte Cesarstwo Rzymskie
Stopniowo określenie “chrześcijaństwo” rozpowszechniło się między narodami Europy, jednak nie towarzyszył temu duch Mistrza. Nazwa “chrześcijanin” stała się bardzo popularna. Za czasów króla Karola Wielkiego ustanowiono tytuł “Święte Cesarstwo Rzymskie”. Znaczenie tego tytułu zostało zilustrowane na słynnym obrazie w siedzibie kapituły we włoskim mieście Florencja. Ukazuje on cesarza i papieża siedzących na tronie ramię w ramię. Po stopniach zstępują od każdego z nich rozmaici urzędnicy cesarstwa; po stronie cesarza generałowie itd., a po stronie papieża biskupi, kler itp. Niektórzy uważają, że jest to powszechne uznanie dla małżeństwa tej, która uchodziła za oblubienicę Chrystusową, ze świecką władzą, co Objawienie określa mianem nierządu (Obj. 17:1-5).
Podstawą takiego sojuszu była przyjęta właśnie wtedy doktryna, wedle której w ten to sposób dokonało się wtóre przyjście Chrystusa, który jako Mesjasz miał rządzić światem przez tysiąc lat. Twierdzono, że zgodnie z Boskim zamierzeniem Chrystus miał być reprezentowany na ziemi przez papiestwo oraz że Jego władza winna być sprawowana przez ziemskich książąt. Porządek ten panował w Europie przez stulecia. W XVI wieku rozwinął się ruch reformacyjny. Owe córki kościoła rzymskiego poślubiły ziemskie władze i założyły swoje własne “święte cesarstwa”.
Cała ta teoria i związany z nią system otrzymał potężny cios, gdy Napoleon Bonaparte uwięził papieża i zabrał go do Francji. Złamana została siła władzy kościelnej. We wrześniu 1870 roku Wiktor Emanuel przejął Rzym pod swe władanie – był to zgubny cios.
Badacze Biblii powszechnie zgadzają się, że połączenie kościoła i państwa jest sprzeczne z duchem Biblii i jest błędem wieków ciemnoty; że Kościół Chrystusowy nie miał królować razem z książętami ziemi ani nie miał ich poślubiać, lecz czekać z małżeństwem do czasu wtórego przyjścia Odkupiciela, aby być zjednoczonym z Nim w pierwszym zmartwychwstaniu. Od tego czasu Kościół będzie królował z Nim na wieki (Obj. 19:7; 20:6).
Strona 162
