| << Wstecz |
Wybrano: P-82 , z 1914 roku. |
Zmień język na 
| |
| | |
Namaszczenie Dawida przez Samuela
Historia wybrania Dawida, młodego pasterza, na króla Izraela jest nader ciekawa, zarówno dla młodzieży, jak i dorosłych. Prorok Samuel, który dokonał namaszczenia, działał pod szczególnym kierownictwem Pana. On sam był poświęcony Panu już w dzieciństwie. Gdy nadszedł czas, aby pomazał następcę króla Saula, przywołał wszystkich synów Isajego. Była to zacna rodzina i prorok sądził, że każdy kolejny syn był tym właściwym, ale Bóg zrządził inaczej. O Dawidzie, chłopcu, który pasał owce, nie pomyślano aż do chwili, gdy wszyscy inni zostali bezskutecznie sprawdzeni; potem sprowadzono Dawida i Pan wskazał, że to właśnie on ma być pomazany (1 Sam. 16:1-13).
Historia Dawida ma dla nas szczególne znaczenie, ponieważ jego imię znaczy “umiłowany” i ponieważ wyobrażał on Chrystusa – Jezusa i Jego wiernych braci, Kościół, szczególnych ulubieńców Boga, wybranych, którzy mają odziedziczyć Królestwo Mesjańskie.
Dawid został namaszczony wiele lat wcześniej, niż został królem. Tak samo Chrystus wziął pomazanie z ducha świętego przy chrzcie, zaś Kościół został namaszczony w dzień Pięćdziesiątnicy, na długo przed ustanowieniem Mesjańskiego Królestwa. Próby i doświadczenia Dawida miały go przygotować do sprawowania urzędu króla. Podobnie też doświadczenia i trudności Kościoła, Głowy i Ciała, usposabiają go i przygotowują do Królestwa.
W obrazowym Izraelu urząd kapłański był ściśle oddzielony od urzędu królewskiego, ale w Chrystusie obydwie te funkcje są połączone. Zostało to zobrazowane w dwojakim urzędzie Melchizedeka, który był kapłanem na swym tronie albo inaczej – królewskim kapłanem. Również Chrystus, Głowa i Ciało, będzie pozaobrazowym królewskim kapłaństwem, by królować przez tysiąc lat. Zgadza się to z oświadczeniem św. Piotra: “Wy jesteście królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym”. Pozostaje to również w harmonii ze stwierdzeniem, iż ci, którzy mają udział w pierwszym zmartwychwstaniu, będą królami i kapłanami Bogu i królować będą z Chrystusem tysiąc lat (1 Piotra 2:9; Obj. 5:10; 20:6).
Strona 82
