Polskojęzyczna strona poświęcona życiu i twórczości pastora Charlesa Taze Russella
Pastor Charles Taze Russell
<< Wstecz Wybrano: R-1963 b,   z 1896 roku.
Zmień język na

Kontrast pomiędzy ludzką doskonałością, a ludzką deprawacją

Ukrzyżowawszy Go, rozdzielili szaty Jego i miotali los, aby się wypełniło, co powiedziano przez proroka: Rozdzielili szaty moje, a o odzienie moje los miotali. A siedząc strzegli Go tam” – Mat. 27:35-36.

Możemy tu zauważyć znamienny kontrast pomiędzy chwalebną moralną doskonałością, a głębią ludzkiej deprawacji. Tu przejawia się najwyższy heroizm, najzupełniejsze zaparcie samego siebie, najdoskonalsza uczynność i najwierniejsza lojalność, w przeciwieństwie do najbrzydszej obłudy, najzawziętszej nienawiści i najhaniebniejszego tchórzostwa. Najgorsze samolubstwo, pycha i zarozumiałość wydały na haniebną śmierć najpiękniejszy kwiat cnoty, jaki kiedykolwiek zakwitł na Ziemi, a niegodziwe ręce i zakamieniałe serca dokonały ciemnych zamysłów zazdrości i nienawiści, doznając chorobliwego upodobania z agonii Syna Bożego, podczas gdy On, jako owca przed tymi, którzy ją strzygą, oniemiał, nie otworzył ust w samoobronie, ale w cichości poddał się pod te okrutne męki i umarł za grzeszników, spośród których wówczas ani jeden nie oceniał ani rozumiał Jego pobudek ani Jego dzieła. Zaiste, że kontrast tak chwalebnej cnoty w porównaniu z tak wielką deprawacją, okrywa krzyż Chrystusowy nimbem niezwiędłej chwały, której promienie dosięgając aż do nas, ujawniają nam całą swoją moralną piękność i wartość.

W zasądzeniu i ukrzyżowaniu Chrystusa występują na widownię trzy klasy kryminalistów. Najpierw ci, którzy powodowani zazdrością, wydali Go na śmierć. Byli to dumni, wyniośli i zarozumiali obłudnicy, którzy chociaż odczuwali swoją niższość i wiedzieli, że nie nadawali się na wodzów i wybawców narodu, to jednak tak usilnie pożądali zaszczytów i chwały od ludzi, oraz korzyści swego stanowiska, że nie mogli znieść widoku rywala o wyższych talentach i zdolnościach. Ci nienawidzili Pana bez przyczyny, z wyjątkiem takich przyczyn, które zrodziły się z ich własnej deprawacji. Ci możni w Izraelu, rządcy i religijni nauczyciele ludu, najbardziej uczeni mężowie narodu, znawcy Zakonu Bożego i tłumacze proroctw – zmówili się złośliwie przeciwko Bogu i przeciwko Jego Pomazańcowi. W radzie swej uznali wyższość tego, którego nienawidzili i wyrazili prawdziwego ducha tej nienawiści – swoją zazdrość jego wzrastającej sławy i wpływu pośród ludzi, które przyczyniały się do szybkiego wyparcia ich samych.

Drugą klasę stanowili płaszczący się najemni służący, zbyt samolubni z natury, aby odmówić łapówki lub docenić zasady, zawsze chętni poświęcić zasadę za odrobinę doczesnej korzyści lub przyjemności. Z tej klasy był Judasz, który sprzedał Jezusa za trzydzieści srebrników; a także cały ten motłoch, który podburzony przez kapłanów wołał: „Strać tego! (Łuk. 23:18) Ukrzyżuj go! (Mar. 15:13) Nie mamy króla tylko Cesarza! (Jana 19:15) Krew jego niech spadnie na nas i na dziatki nasze!” (Mat. 27:25). Judasz umiłował pieniądze, motłoch zaś umiłował uznanie kapłanów i rządców, chcąc być po popularnej stronie. Jak skąpą była łapówka, jak nikczemną zbrodnia!

Trzecią klasę stanowili zimni, okrutni słudzy rzymskiego państwa, którzy rozumiejąc, że w tej sprawie nie mieli żadnej odpowiedzialności, w ogóle nie dbali o sprawiedliwość lub o obronę słuszności. Ich zadaniem było wykonać rozporządzenia zwierzchników i nic ponadto ich nie obchodziło. Dlatego mając swe własne dobro na względzie, ich zadaniem było przebijać gwoździe przez żywe ciało i wtłoczyć cierniową koronę na głowę ofiary. Było to okrutnym zadaniem, lecz oni byli w tym wyuczeni tak, że jęki męczonej ofiary nie poruszały ich serc. Przeto traktując całą tę sprawę jako interes, myśleli tylko o swym żołdzie, a po dokonaniu swego zadania przyglądali się agonii Pana z obojętną bezmyślnością i rzucali losy o Jego szatę. Niektórzy nawet starali się dodawać Mu cierpień, przez wypowiadanie szyderczych uwag.

Jak dziwnym jest to, że ludzkość, pierwotnie stworzona na wyobrażenie Boże, mogła upaść tak nisko! a jednak to wszystko jest aż zbyt prawdziwe. Niskość deprawacji, w jaką popaść może inteligentna istota, zmierzona być może tylko wysokością pierwotnej doskonałości i chwały. Szatan spadł z wielkiej wysokości do odpowiednio znacznej głębi, podobnie też człowiek może spadać do najniższego poziomu nieprawości, chyba że pokutuje i odwraca się od swej błędnej drogi i dobrowolnie poddaje się pod lecznicze wpływy Boskiej łaski. Grzech zawsze i coraz szybciej chyli się do gorszych warunków, aż kończy się zupełnym zburzeniem wszystkiego, co zacne i czyste, a „grzech będąc wykonany rodzi śmierć” – Jak. 1:15.

Spostrzegając te różne objawy niegodziwości w tych, którzy ukrzyżowali Pana, ze smutkiem oświadczyć musimy, że takie same elementy do tej pory istnieją na świecie. A głównymi ofiarami ich nienawiści były, i nadal są, osoby ciche, czyli ci, którzy wzięli swój krzyż aby naśladować Ukrzyżowanego. Ci stanowią ciało Chrystusowe, które dopełnia Jego ucisków (Kol. 1:24). We wszystkich wiekach byli ludzie, którzy gotowi byli wydać takich na śmierć. Ludzie tacy zazwyczaj mienili się być przedstawicielami Bożymi, lecz w swej zazdrości i obłudzie gotowi byli potępić prawdziwych naśladowców Pana, gotowi byli ich wyganiać, ścigać, niszczyć ich wpływy, a nawet, gdyby można, wydać na ukrzyżowanie. Jest to klasa Faryzeuszy – reprezentowana w ówczesnych kapłanach, nauczonych w Piśmie i w Faryzeuszach. We wszystkich czasach była również klasa najemników, gotowych sprzedać swoją usługę takim, jak powyżej zaznaczono, obłudnym wodzom, za jakąkolwiek ofiarowaną im zapłatę – za odrobinę łaski od swych wodzów, za nieco korzyści finansowej lub jakiejś innej, albo też dlatego, aby stać po stronie popularnej większości. Jest to klasa Judasza. Są to ci, którzy na podobieństwo Judasza i na podobieństwo kapłanów i nauczonych w Piśmie rozumieją i skrycie uznają prawdę i sprawiedliwość przedstawioną w członkach ciała Chrystusowego, a jednak mimo to nie lubią ich, nienawidzą, i zawsze gotowi są ich wydać, jeżeli już nie na więzienie i śmierć, jak dawniej, to przynajmniej na urągania i wzgardę, byle tylko być w łasce popularnej większości.

Również aż dotąd są okrutni, zimnokrwiści służący, którzy z spokojem ducha i biernie, aczkolwiek z ciekawością, siedzą i przypatrują się cierpieniom ciała Chrystusowego, zastanawiając się co będzie dalej. Oni są zaskoczeni i zaintrygowani męstwem, które codziennie podejmuje krzyż i podąża za Chrystusem, nie mogąc zrozumieć ich pobudek i nie wierząc w nagrody, których oczekują poświęceni, ciekawie obserwując ich, aby zobaczyć czy, jakimś przypadkiem, ich Bóg zaingeruje i ich wybawi. A gdy nie widzą żadnego cudownego wybawienia, a tylko znoszenie krzyżowych cierpień aż do zupełnego spożycia ofiary, ci uważają takich, tak jak tamci uważali Pana, że są „ubici od Boga i utrapieni” (Iz. 53:4) i do cierpień ich dodają swoje urągowiska. Tak więc każdy członek pomazanego ciała, może powiedzieć wraz z Głową: „Urągania urągających Tobie przypadły na mię” – Rzym. 15:3.

Ważną rzeczą dla tych, którzy w taki sposób cierpią z Chrystusem jest, aby cierpienia te znosili z taką samą cichością, ze spokojem i męstwem, jakimi odznaczał się Pan w Swoich srogich cierpieniach. On nie dziwił się widokiem tej ludzkiej deprawacji, wiedział, że znajdował się w nieprzyjaznym świecie skrępowanym grzechem i będącym pod panowaniem księcia ciemności, dlatego spodziewał się urągań, szyderstw i prześladowań, które znosił cierpliwie, podczas gdy Jego miłujące serce, prawie nieczułe na własne cierpienia, przepełnione było litością i miłującą troską o drugich. Czy naprawdę mamy tyle ducha Pańskiego, że możemy w taki sposób cierpieć z Chrystusem i z cichością znosić urągania, oczekując niebieskiego wywyższenia w słusznym czasie? „Ale jeźli dobrze czyniąc i cierpiąc znosicie, to jest łaska u Boga, albowiem na to też powołani jesteście, ponieważ i Chrystus cierpiał za was, zostawiwszy wam przykład abyście naśladowali stóp Jego. Który grzechu nie uczynił, ani znaleziona jest zdrada w ustach Jego, któremu gdy złorzeczono nie odzłorzeczył, gdy cierpiał nie groził, ale poruczył krzywdę Temu, który sprawiedliwie sądzi”. „Przeto uważajcie, jaki jest Ten, który podejmował takowe od grzeszników przeciwko Sobie sprzeciwianie, abyście osłabiwszy w umysłach waszych nie ustawali” (1 Piotra 2:20-23; Żyd. 12:3) Dopilnujmy również abyśmy urągania ponoszone dla Chrystusa znosili tak jak On je znosił – z litością i modlitwą za błądzących i zdeprawowanych, aby Bóg mógł dać im ducha pokuty, a także z pokornym męstwem, poczytując to sobie za przywilej dowiedzenia naszego poświęcenia Panu przez znoszenie ucisków w jego służbie, jako dobrzy żołnierze.

Cóż jednak mamy powiedzieć o tych, którzy nienawidzą członków Ciała Chrystusowego bez przyczyny, którzy z zazdrości wydają ich na prześladowanie i śmierć, albo o tych, którzy przekupieni zdradzają niewinnych, lub też o takich, którzy z zimną biernością, lecz z ciekawym zainteresowaniem, spokojnie przyglądają się cierpieniom Ciała, tak jak rzymscy żołnierze przyglądali się cierpieniom Głowy mówiąc: „Patrzajmy, jeźli przyjdzie Elijasz, aby go wybawił” (Mat. 27:49). „W radę ich niechaj nie wchodzi dusza moja, a z zgromadzeniem ich niech się nie jednoczy sława moja” (1 Moj. 49:6). Droga ich jest drogą śmierci. Jeżeli zacny widok wierności Bogu, prawdzie i sprawiedliwości, oraz chrześcijańskie męstwo w znoszeniu trudów i prześladowań z cichością i cierpliwością nie zdołają poruszyć i zmiękczyć serc ludzkich, to cóż więcej może być dla nich uczynione? Dobroć Boża przejawiająca się w Jego dzieciach, jak i w wielu innych rzeczach, powinna pobudzać do pokuty, lecz jeżeli zamiast tego serce tym więcej się zatwardza i znieczula na dalsze działania Boskiej łaski, to zaiste biednym jest stan takiej duszy. Nie naszą jednak rzeczą jest sądzić takich i potępiać, lecz obowiązkiem jest unikać rad i towarzystwa takich. „Błogosławiony mąż, który nie chodzi w radzie niepobożnych, a na drodze grzesznych nie stoi i na stolicy naśmiewców nie siedzi, ale w zakonie Pańskim jest kochanie jego, a w zakonie Jego rozmyśla we dnie i w nocy”. „Albowiem zna Pan drogę sprawiedliwych, ale droga niepobożnych zginie” – Ps. 1:1-2; Ps. 1:6.

Straż 03/1937 str. 39-40    W.T. R-1963 b -1896 r.

  Wstecz | Do góry

Home | Biografia | Pogrzeb | Apologia | Historia | Dzieła | Fotogaleria | Pobieralnia | Prenumerata | Biblioteka | Czego nauczał
Polecane strony | Wyszukiwanie | Księgarnia | Kontakt | Manna | Artykuły

© pastor-russell.pl 2004 - 2016