<< Wstecz	Wybrano: R-5664 a,   z 1915 roku.	Zmień język na
		Drukuj

--9 Maja.--1 SAMUELOWA 20.--

Miłość Jonatana do Dawida – Wzór przyjaźni – Jej test – Jej cierpliwość – Jej podstawa – Stracona przyjaźń – Egoizm zbliżającym się niebezpieczeństwem - „Ręka każdego człowieka przeciwko jego bliźniemu” - Niebiański wzór.

„Przyjaciel zawsze okazuje miłość” — Przyp. 17:17.

Historia odnotowuje wzniosłe przykłady przyjaźni, jednak największym spośród nich jest historia z naszej lekcji – przyjaźń, miłość Jonatana, syna Saula, prospektywnego następcy tronu Izraela, do Dawida, jego rywala w sercach ludu i w Bożym programie. Niewinność i altruizm tej przyjaźni pokazuje nam szlachetność posiadaną przez niektórych w tamtych czasach, o którą nie moglibyśmy ich podejrzewać i która jest w zupełnej sprzeczności z teorią ewolucji.

Miłujący duch Jonatana uwidacznia się najbardziej w kontraście do ducha zazdrości przejawianego przez jego ojca, króla Saula. Najwyraźniej jego pierwsze spotkanie z Dawidem było po zwycięstwie Dawida nad Goliatem. Zamiast myśleć o Dawidzie jako o rywalu, który powinien być zmiażdżony, szlachetny Jonatan zdjął swoją królewską szatę i dał mu ją razem ze swoim mieczem i swym sławnym łukiem.

Wielebny Alex. Whyte zauważa: „Jonatan był najstarszym synem Saula a zatem był prawowitym następcą tronu Izraela. Przystojny i gorliwy, pełen energii i wielkiego serca, Jonatan był dumą armii i ulubieńcem ludu. Z powodu jego uroku osobistego i szybkości stóp jego towarzysze zwykli nazywać go Gazelą. Ze względu na wielkie i zgubne przestępstwa swego ojca, Jonatan mógł wkrótce zostać drugim królem nad Izraelem, następnym po Saulu, ale biorąc pod uwagę wielkie wartości umysłu, serca i charakteru, które dają stabilność tronowi i dodają blasku koronie, nie był on w żadnym sensie „drugim”.

Dobrze zostało to ujęte przez jednego ze starożytnych: W życiu nie ma takiego błogosławieństwa jak poważny przyjaciel i poeta ten napisał:

„Życie nie oferuje większej radości jak przyjaźń;

Mieszanki spełnienia i proroctwa

W biciu naszych serc -

Serce, które znamy i jest znane”

PRZYJACIEL W POTRZEBIE PRAWDZIWYM PRZYJACIELEM”

Przyjaźń i miłość Jonatana nie była przelotna. Była ona prawdziwa. On kochał nie w słowie, ale i w uczynku i w prawdzie — nie tylko wtedy kiedy jego ojciec popierał jego przyjaciela i społeczeństwo go uznawało i kiedy w ten sposób posiadał przychylność innych, ale miłował go tak samo, gdy król stał się wrogiem jego przyjaciela i polował na jego życie. Rzeczywiście można by powiedzieć, że na żadną przyjaźń nie można liczyć z pewnością, dopóki nie zostanie wypróbowana. Przyjaźń, która nie wytrzyma doświadczenia i próby, przyjaźń, która nie poświęci się, nie jest taką, na jakiej należy się wzorować.

Jonatan posiadał miłość tego rodzaju, jaką Pan nakazuje posiadać swoim naśladowcom — miłość, która w czci przedkłada drugiego nad siebie. Choć były i inne wielkie miłości, ta jedna niewątpliwie wybitnie stoi ponad ziemską miłością, szczególnie dlatego, że została oparta na religijnej podstawie. Było tak, ponieważ Dawid kochał Boga i starał się być prowadzonym przez Jego wolę, tak jak ta wola się wtedy objawiała, tak więc czekał, aby móc pokierować się mądrością jak podaje to opis. Dlatego, też Jonatan, kiedy dostrzegł tego ducha mądrości i zdał sobie sprawę, że Dawid był prowadzony duchem sprawiedliwości, pokochał Dawida.

Istotnie, możemy być pewni, że w stosunku do tego, jak rozumiemy Biblię i otrzymujemy ducha prawdy, w takim stopniu będziemy w stanie doceniać,  naśladować i zrozumieć, oraz stanowić najlepszy przykład zgodności z zasadami — czy to w odniesieniu do przyjaźni, do obowiązków względem ziemskich władców, do obowiązków rodzinnych jak i do obowiązków względem naszego Boga. Jest wiele wpływów działających na rzecz ducha samolubstwa, chciwości, zazdrości; podczas gdy to, co wpływa na prawdziwą przyjaźń, prawdziwą miłość i wszystkie najlepsze cechy serca i głowy pochodzi od Boga.

W poprzedniej lekcji zauważyliśmy już, w jaki sposób Jonatan działał jako rozjemca między swym ojcem, królem, a Dawidem. Dzisiejsza lekcja poddaje nam pod uwagę inną okoliczność, w której Jonatan działał jako prawdziwy przyjaciel. Dawid zdawał sobie sprawę z tego, że jego życie było w niebezpieczeństwie i wspomniał o swoich obawach Jonatanowi. Ten ostatni był w rozterce czy wierzyć, że jego ojciec mógłby złamać swoje słowo, a mimo to postawa Dawida wywarła na nim wrażenie. Zbliżała się wówczas uczta związana z nowiem księżyca i spodziewano się, że Dawid          usiądzie przy królewskim stole. Król Saul  usiądzie na szczycie stołu, książę Jonatan po jego prawicy, zarządzający ucztą po lewicy, a Dawid zajmie czwarte miejsce naprzeciwko króla. Zgodnie z umową zawartą między przyjaciółmi, Jonatan miał  z całą pewnością ustalić zamiary swego ojca i przekazać je Dawidowi.

Pierwszego dnia uczty król nic nie powiedział, chociaż Jonatan, aby zwrócić jego uwagę na tę sprawę, a tym samym wybadać swojego ojca, wybrał dogodny moment by zająć miejsce Dawida. W końcu król spytał się o „syna Isajego,” jak gdyby czuł wstręt do imienia „Dawid”. Jonatan odpowiedział, że Dawid poszedł ucztować do Betlejem, mając na to jego pozwolenie.

Najwidoczniej plany króla, aby zabić Dawida w tym czasie zostały pokrzyżowane i okazał on swój gniew swemu  synowi, którego naprawdę bardzo kochał. Nazwał go nieposłusznym synem, niegodnym swej matki, a w ten sposób sugerował, że lekceważył go jako swego syna. W gniewie rzucił włócznią w syna, prawdopodobnie nie z zamiarem, aby go zabić, a jedynie, aby wyładować swoją dziką zazdrość. Natomiast mowa Jonatana pokazuje, że mniej myślał o tym, co ryzykował dla swojego przyjaciela, a więcej o niesprawiedliwości, jaka została wyrządzona temu przyjacielowi. „I wstał Jonatan od stołu z wielkim gniewem i nie jadł dnia wtórego po nowiu miesiąca chleba; bo się zafrasował o Dawida, a iż go zelżył Ojciec jego”.

Jest to bardzo piękna przyjaźń, która w napiętej sytuacji zapomina o sobie, a myśli tylko o interesie przyjaciela. Tak jak w kontraście do wszystkich ludzkich miłości i przyjaźni czytamy o Jezusie: „Większej miłości nad tę żaden nie ma, jedno gdyby kto duszę swoją położył za przyjacioły swoje”. Niemniej jednak w przypadku Jezusa oznaczało to więcej niż jakakolwiek ziemska miłość lub przyjaźń; ponieważ „gdyśmy jeszcze byli grzesznymi, Chrystus za nas umarł”. Apostoł oświadcza, że Pan w ten sposób dał przykład wszystkim chrześcijanom, że oni powinni „kłaść życie za braci”- być gotowi umrzeć jeden za drugiego. To jest niebiańska miłość, Boska przyjaźń, której miłość Jonatana jest przykładem następnym po przykładach jakie dali nasz Pan i apostołowie.

„AZAŻ NIE JEST ZA TOBĄ?”

Następnego poranka, Dawid po powrocie ze swojego domu, miał otrzymać od Jonatana opinię w sprawie uczuć króla. Umówionym znakiem było, że Jonatan wraz ze swoim łukiem i strzałami miał pójść na pole w pobliże wielkiej skały. Miał zawołać na swoje pacholę: „Azaż strzała nie jest za tobą tam dalej? Spiesz się, co najrychlej” po tej wiadomości Dawid powinien uciekać. Tak też uczyniono. Jednak dwaj ci przyjaciele nie mogli myśleć o rozstaniu, prawdopodobnie na zawsze, bez żadnego osobistego kontaktu. Jonatan poszedł za skałę, za którą ukrył się Dawid. Uścisnęli się wzajemnie według wschodniego zwyczaju całując się na pożegnanie, jako przejaw prawdziwej męskiej, czystej miłości.

Jonatan wykazał tutaj przy tym swoją wiarę w Boską opatrzność w odniesieniu do Dawida i prosił go, aby zawarł z nim umowę, że cokolwiek nastąpi Dawid będzie postępował łaskawie z nim i z jego rodziną mówiąc: „Idź w pokoju; a to, cośmy sobie obaj przysięgli przez imię Pańskie, mówiąc: Pan niech będzie między mną i między tobą, między nasieniem mojem i między nasieniem twojem, świadkiem aż na wieki trzymać będziemy A tak wstawszy Dawid odszedł, a Jonatan wszedł do miasta”

Historia biblijna pokazuje nam, że Dawid nigdy nie zapomniał o zobowiązaniu, jakiego się w ten sposób podjął, by być przyjacielem rodziny Saula. Zwyczajem na wschodzie w tamtych czasach było, że nowa dynastia obejmująca władzę powinna całkowicie zniszczyć męską cześć zdetronizowanej dynastii. Jednak tak nie stało się w przypadku Dawida.

Było to przy okazji śmierci Jonatana, który wraz ze swoim ojcem poległ na polu bitwy podczas  wojny z Filistynami, gdy Dawid wyraził te piękne słowa:

„Jakoż polegli mocarze w pośród bitwy! Jonatan na górach twoich zabity jest. Bardzo mi cię żal, bracie mój Jonatanie, byłeś mi bardzo wdzięcznym; większa u mnie była miłość twoja, niż miłość niewieścia” (2 Sam. 1:17-26).

Ufamy, że nikt nie może czytać tej historii i nie być pod pozytywnym wpływem tej przyjaźni w tym sensie by być prawdziwszym, szlachetniejszym i wierniejszym przyjacielem niż dotąd. Chrześcijanie jednak powinni odnieść szczególne błogosławieństwo z tej historii o miłości Jonatana prowadzącej ich do miłości Chrystusowej i do nakazu, aby byli kopiami drogiego Syna Bożego oraz, że ich przyjaźń powinna być lojalna, prawdziwa i trwała, szczególnie jednych w stosunku do drugich, jak napomina Apostoł: „Dobrze czyńmy wszystkim, a najwięcej domownikom wiary”

Straż 11/1935 str. 171-172       W.T. R-5664 a -1915 r.