<< Wstecz	Wybrano: F-2 ,   z 1904 roku.	Zmień język na
		Drukuj

„Nowe Stworzenie”

PRZEDMOWA AUTORA

Znaczna część pracy każdego sługi Bożego wykonywana jest w ciemności, innymi słowy, tak jak tkacz pięknego kobierca – stoi on z tyłu, widząc jedynie niewielką część rezultatów własnych wysiłków. Mamy jednak nadzieję, że w przewidzianym przez Pana czasie usłyszymy: „Dobrze [sługo dobry]” i ujrzymy pewne owoce. „Gdy się ocucę, nasycony będę obrazem obliczności twojej” [Psalm 17:15].

Tym niemniej Pan łaskawie udzielił nam pewnej zachęty w postaci oddziaływania tego Tomu na serca ludu Bożego w różnych częściach świata. Sprawiało nam to przyjemność, gdy dowiadywaliśmy się, jak wiele osób otrzymywało błogosławieństwo dzięki lepszemu zrozumieniu usprawiedliwienia, uświęcenia oraz wyzwolenia [wybawienia], obiecanych Kościołowi w Słowie Bożym. Wielu innych opowiadało nam o błogosławieństwach otrzymanych za sprawą biblijnych wskazówek dla mężów i żon, rodziców i dzieci, odnośnie sposobów osiągania pokoju, prawości i wzrostu w łasce. Jeszcze inni informowali nas o wielkich błogosławieństwach i pomocy w odniesieniu do powinności, przywilejów i zobowiązań starszych oraz diakonów, a także biblijnego porządku zgromadzenia. Radujemy się tym i ufamy, że dobra praca będzie kontynuowana pod Boskim kierownictwem ku chwale naszego Pana, a także dla pociechy i zbudowania Jego ludu.

Zwracamy uwagę na to, że od czasu, gdy został napisany ten Tom, światło zrozumienia wielkich Bożych przymierzy stało się jeszcze jaśniejsze. Obecnie rozumiemy, że Przymierze Zakonu było cieniem Nowego Przymierza (Prawa), które już niebawem, w czasie drugiego przyjścia Jezusa ma zostać ustanowione przez wielkiego Pośrednika – Jezusa, Głowę, oraz Kościół, Jego Ciało – pozaobraz Mojżesza, który napisał: „Proroka z pośrodku ciebie, z braci twej, jakom ja jest, wzbudzi tobie Pan, Bóg twój” [5 Mojż. 18:15]. Mojżesz był jedynie wyobrażeniem owego większego Proroka, a Przymierze Zakonu, w którym Mojżesz pośredniczył, było jedynie obrazem, czyli cieniem, zapowiadającym większe Przymierze Prawa w Wieku Tysiąclecia.

Bóg najpierw wzbudził Jezusa, Głowę owego wielkiego Pośrednika, gdy wskrzesił Go od umarłych. Od tego czasu wzbudza On Kościół jako Nowe Stworzenie, a gdy wszyscy braterstwo Ciała Chrystusowego zostaną zgromadzeni ze świata poprzez poznanie Prawdy i uświęcenie ducha świętego, gdy okażą się godni przez zachowanie wierności aż do śmierci i gdy wszyscy oni zostaną mocą Bożą podniesieni z ziemskiego stanu do niebiańskiego jako Ciało Chrystusa, wówczas wielki pozaobrazowy Melchisedek będzie kompletny, stanie się Kapłanem na swym tronie – wielkim Pośrednikiem Nowego Przymierza, który obejmie tron Boskiej władzy. Następnie Nowe Przymierze wejdzie w życie, a Bóg oświadczy Izraelowi: „Oto dni idą, mówi Pan, których uczynię z domem izraelskim i z domem judzkim przymierze nowe” [Jer. 31:31].

Pozaobrazowy Pośrednik, po zapłaceniu Boskiej sprawiedliwości w pełni i na zawsze ceny okupu za Adama i jego potomstwo, przejmie całkowite zwierzchnictwo, aby pod Nowym Przymierzem – w ten sposób zapieczętowanym – mogło rozpocząć się dzieło błogosławienia i przywracania do łaski wszystkich tych spośród Adamowego potomstwa, którzy okażą dobrą wolę i posłuszeństwo. Wszyscy, którzy osiągną stan harmonii z Panem, będą zaliczani do ziemskiego nasienia Abrahama, aż wreszcie przy końcu Tysiąclecia wszyscy praktykujący wiarę i posłuszeństwo zostaną przez Pana uznani za Abrahamowe nasienie. „I błogosławione będą [błogosławieństwo stanie się ich udziałem] w nasieniu twoim [przez to, że staną się tym nasieniem] wszystkie narody ziemi” [1 Mojż. 22:18].

W sposób niezamierzony nazwa „Nowe Przymierze”, która odnosi się do Bożych kontaktów ze światem w Tysiącleciu, była używana w odniesieniu do przymierza, które jest obecnie aktualne dla Kościoła w czasie Wieku Ewangelii. Nasze przymierze jest oczywiście także nowym przymierzem, w tym sensie, że jest ono odmienne od przymierza żydowskiego z góry Synaj. Nie jest ono jednak TYM Nowym Przymierzem. W odniesieniu do przymierza Kościoła Biblia używa nazwy „przymierze przy ofierze”. Zachowanie w pamięci tych zagadnień okaże się z pewnością pożyteczne dla czytelników tego Tomu. Wszystkie te przymierza mają ze sobą związek. Wszystkie one były wyobrażone i przedstawione w Abrahamie i przymierzu, które Bóg z nim zawarł. Kościół jest przedstawiony jako duchowe nasienie Abrahama i porównany do gwiazd na niebie. Cała ludzkość, w miarę jak osiągnie stan harmonii z Bogiem, będzie ziemskim nasieniem Abrahama – tak jak piasek na brzegu morza. Duchowe nasienie będzie pośredniczyć w udzielaniu błogosławieństwa nasieniu cielesnemu.

Zrozumienie usprawiedliwienia nie uległo zmianie, zostało jednak poszerzone oraz oczyszczone. Gdyby autor pisał ten Tom dzisiaj, dokonałby pewnych nieznacznych językowych zmian, które jednak nie wprowadzałyby żadnych istotnych zmian w zakresie znaczenia i zastosowania słowa „usprawiedliwienie”.

Obecnie rozumiemy, że usprawiedliwienie do życia to jedno, a usprawiedliwienie do bliższej lub dalszej przyjaźni z Bogiem – to drugie. Abraham na przykład i wierni sprzed Pięćdziesiątnicy zostali usprawiedliwieni do przyjaźni z Bogiem, by mieć z Nim większy lub mniejszy kontakt przez modlitwę itp. Nie mogli oni jednak osiągnąć pełnego usprawiedliwienia, dopokąd nie została przelana krew pojednania i dokąd nie została ona przedstawiona Ojcu oraz przyjęta przez Boską sprawiedliwość. Podobnie i o grzeszniku, który dzisiaj zbliża się do Boga, można powiedzieć, że znajduje się na drodze usprawiedliwienia – ma on większy dostęp do Bożej łaski, niż gdyby zwracał się w stronę grzechu.

Wyrażaliśmy się niegdyś o grzeszniku znajdującym się w takim stanie, że jest usprawiedliwiony, ponieważ uwierzył w Jezusa jako Odkupiciela oraz dążył do zupełnego poświęcenia samego siebie. Teraz rozumiemy, że choć położenie takiego grzesznika, podobnie jak w przypadku świętych Starego Testamentu, może być określone mianem „tymczasowego¹ usprawiedliwienia”, to jednak stan zupełnego, całkowitego usprawiedliwienia od grzechu nie zostanie osiągnięty, dopóki grzesznik nie ofiaruje się całkowicie w poświęceniu naszemu wielkiemu Kapłanowi, Jezusowi, i nie zostanie przyjęty przez Niego w imieniu Ojca. Wtedy dopiero, pod przykryciem przypisanej zasługi Chrystusowej ofiary, grzesznik osiąga stan godny przyjęcia przez Ojca, dzięki szacie Chrystusa i spłodzeniu z ducha świętego.

Jakież to szczęście dla całego mnóstwa tych, którzy usłyszeli o Jezusie i częściowo uwierzyli, że ich położenie względem Pana nie jest owym pełnym usprawiedliwieniem, że odmówił On całkowitego usprawiedliwienia tym, którzy nie stali się Jego uczniami, naśladowcami Jego stóp przez zawarcie przymierza. A to dlatego, że z usprawiedliwienia można skorzystać tylko raz, a jeśliby ktoś nadużył usprawiedliwienia i nie osiągnął życia wiecznego, znalazłby się w gorszym położeniu, niż gdyby nigdy nie został usprawiedliwiony. Ten, kto nie jest usprawiedliwiony oraz spłodzony z ducha w obecnym czasie, nie należy do Kościoła, ale będzie miał możliwość skorzystania z zasługi ofiary Chrystusa i z usprawiedliwienia, które Jego Królestwo zaoferuje wszystkim członkom ludzkiej rodziny, z wyjątkiem Kościoła; Kościół bowiem otrzymuje „coś lepszego”, co Bóg przewidział dla tych, którzy Go miłują – chwałę, cześć, nieśmiertelność, boską naturę.

Wspominanie o tych nieznacznych różnicach w zrozumieniu usprawiedliwienia mogłoby się wielu osobom wydawać zbyteczne. My jednak, otrzymawszy jaśniejsze rozeznanie Boskiego planu, mamy przyjemność przekazania go wszystkim, którzy łakną i pragną sprawiedliwości – wszystkim, którzy gdziekolwiek rozważają Biblię.

Aby Pan nadal udzielał błogosławieństwa przez ten Tom dla dobra swego ludu, jest modlitwą autora.

CHARLES T. RUSSELL

Brooklyn, New York, 1 października 1916

¹ wstępnego, próbnego – przyp. tłum.