<< Wstecz |
Wybrano: R-2149 a, z 1897 roku. |
Zmień język na
| |
| | |
Posłannictwo Pawła do Żydów
„Niech wam tedy będzie wiadomo,
mężowie bracia, iż się wam przez tego męża opowiada odpuszczenie grzechów”. - Dz. Ap. 13:38.
Paweł i jego towarzysze nie
zatrzymali się w mieście Pergii, gdzie przybyli, lecz podążyli około stu mil
dalej aż do Antiochii, prawdopodobnie dlatego, że mieszkańcy byli tam więcej
inteligentniejszą klasą. Apostoł nie szukał za najbardziej zdegradowanymi i
upośledzonymi ludźmi, lecz chodziło mu o zdobycie do prawdy ludzi najwięcej
inteligentnych, a szczególnie tych, którzy byli Żydami lub też mieli religię
żydowską. Ta Antiochia była inną, chociaż tej samej nazwy znajdująca się w
Syrii, dokąd byli przybyli na początku ich podróży misyjnej. Według ich
zwyczaju, po oglądnięciu się w sytuacji, zaraz stwierdzili, że miejsce to
dobrze nadaje się na rolę pod ziarno Ewangelii – to też udali się do żydowskiej
synagogi. Według ówczesnego zwyczaju u żydów, zawsze najpierw był czytany zakon
i inne stosowne wyjątki z Pisma świętego przed obcymi, a następnie przełożony
synagogi, gdy zauważył inteligentnych gości, natychmiast zwracał się do nich,
czy nie życzyliby sobie przemówić do zebranych w synagodze, z czego rzecz
naturalna, apostoł natychmiast skorzystał i zabrał słowo. Z mowy ap. Pawła
wynika, że prawdopodobnie w owym czasie było czytane pismo z 5 Moj. 1:31, oraz
z Izajasza (Iz.55:3), jako ich lekcja na ten dzień, a te słowa użył ap. Paweł
jako wstęp do swej mowy.
Apostoł
Paweł wówczas zajął miejsce mówcy, w miejscu, gdzie się znajdował w synagodze,
bez udawania się na kazalnicę, kierując swoje przemówienie przede wszystkim do
żydów rodowitych, a także do tych z pogan, którzy byli przeszli na wiarę
żydowską, i wobec tego znajdowali się na nabożeństwie w synagodze. Mówi on: „Mężowie bracia, synowie narodu
Abrahamowego i którzy się między wami Boga boją”. Rozpoczynając od historii
Boskiej działalności z Izraelem, apostoł wykazał, że ta historia przyprowadza
nas do Chrystusa; następnie ap. Paweł wskazał w rozumny sposób obecnym na
obietnice dane przez Boga narodowi Izraelskiemu; wskazał też na obietnicę
niebieską, pokazał współczucie i sympatię dla nich, kładąc szczególny nacisk na
nadzieję serca ich tak wielce pożądaną i pokładaną w Mesjaszu, w którym
wszystkie nadzieje ich mają się wypełnić.
Tym właśnie zwrócił wielką uwagę i
zainteresowanie u słuchaczy w synagodze i przez to przysposobił ich na
słuchanie o Mesjaszu, onego ukrzyżowanego (wiersz 26), a następnie wskazał, że
poselstwo, jakie im przynosi jest specjalną łaską. Oni byli świadomi tego i
wiedzieli, że najwięcej pobożnych żydów zamieszkiwało Jeruzalem i Palestynę, a
sami siebie uważali za ubocznych, mniej sposobnych do obietnic Boskich, gdyż
znajdowali się pomiędzy otoczeniem pogan, aniżeli między gorliwymi żydami w
Palestynie. To też apostoł wytłumaczył im (1), że ich ziomkowie, Żydzi, tak
przywódcy jako też i naród, udowodnili, że są niegodni poselstwa Ewangelii,
dlatego, że odrzucili i ukrzyżowali Mesjasza; (2), że przez odrzucenie i
ukrzyżowanie Mesjasza, odrzucili przez to Boskie zarządzenie, a to wszystko tak
jasno i wyraźnie zaznaczone jest przez proroków, którzy mówili w imieniu
pańskim. On dalej zaznaczył, że ukrzyżowanie Mesjasza było li tylko „wypełnieniem się tego wszystkiego, co
o nim było napisane”. Przypuśćmy, podczas tych wywodów apostoła, mogło w
ich umysłach powstać pytanie: Jak to wszystko mogłoby być, że starsi w narodzie
i najwyżsi kapłani ich religii razem z ludem mogli popełnić tak wielki błąd,
nie rozpoznając proroctw i czasu nawiedzenia ich? – na to apostoł odpowiada,
udowadniając, że właśnie tak rzecz się miała, mówiąc: „Albowiem ci, co mieszkają w
Jeruzalemie, i przełożeni ich, nie znając tego Jezusa i głosów prorockich,
które przez każdy sabat bywają czytane, wypełnili je, osądziwszy Go” (wiersz
27).
Lecz nie na tym się skończyło. – „Ale Go Bóg wzbudził od umarłych” (Dz.
Ap. 3:18), i o tym wszystkim my świadczymy; że to poselstwo o śmierci i
zmartwychwstaniu Mesjasza przynosi „pocieszenie
rzeczy” o wypełnieniu się Boskich obietnic danych ojcu Abrahamowi, że „w tobie i nasieniu twoim będą
błogosławione wszystkie narody ziemi” (1Moj. 22:18), czyli przez to
otrzymają sposobność osiągnięcia wiecznego życia na ziemi.
Pomimo logicznych wywodów apostoła,
w umysłach słuchaczy mogła powstać myśl: Czy mógłby Mesjasz umrzeć itp.; dlatego apostoł
ciągnie myśl dalej, wykazując proroctwa, które tę całą sprawę dokładnie
przepowiedziały. Otóż Mesjasz już dawno przed tym egzystował jako istota w
archanielskim stanie, o którym już Dawid wspomina, proroczo mówiąc usty Bożymi
o nim (o Mesjaszu): „Syn mój jesteś
ty, jam cię dziś spłodził” (literalnie – narodził, czyli postanowił) – (Ps.
2:7). Apostoł chciał słuchaczom podkreślić, że to wzmiankowane narodzenie
odnosi się do zmartwychwstania naszego Pana, jako jest napisane, że on stał się
„pierworodnym z umarłych” (Kol. 1:18), „pierworodnym między wieloma braćmi” (Rzym. 8:29). Otóż, jeżeli Mesjasz był tym
narodzonym z śmierci, to dowodzi, że musiał był najpierw umrzeć; stąd też
apostoł wskazuje wypełnienie się proroctw odnośnie cierpienia naszego Pana.
On znowu podkreśla słowa Jehowy,
wypowiedziane przez proroka, tyczące się Mesjasza -
„Miłosierdzie Dawidowe pewne wyleję
na was” (Iz. 55:3) czyli - dam wam wiernie
to, co święcie obiecałem Dawidowi. Apostoł podkreśla jako dowód, że Mesjasz
znany jako Michał Archanioł, był potężnym nawet przed czasem Dawida, jednak proroctwo
odnosi się do przyszłości, kiedy pocznie spełniać się obietnica dana Dawidowi i
jego nasieniu pod panowaniem Mesjasza. Cała ta sprawa już została załatwiona,
dlatego, że „On dał samego siebie
na okup za wszystkich, i jako porękę wypełnienie się obietnicy Dawidowej,
Wszechmocny zapewnia nas o prawdziwości tejże, wzbudziwszy Go od umarłych”.
W łączności z tym, mamy inne
oświadczenie prorocze Dawida, które oczywiście odnosi się do Mesjasza, a nie do
Dawida osobiście, gdyż na nim to nie zostało wypełnione. Które czytamy: „Ani dopuścisz świętemu twemu oglądać
skażenia”. (Ps. 16:10).W dalszym ciągu ciągnie tę myśl apostoł i udowadnia
im, że Bóg dał specjalną obietnicę, która zapewnia zmartwychwstanie Mesjasza, i
że to odnosi się do śmierci Jego i chwilowego tylko skażenia (stanu śmierci),
jednak nie został w śmierci na zawsze. Tego jednak nie można zastosować do
Dawida, który umarł i uległ korupcji, czyli pozostaje w stanie śmierci aż
dotąd; lecz co się tyczy Chrystusa, to On nie zaznał „skażenia”, ale przeciwnie,
odniósł nad śmiercią zwycięstwo.
A teraz zwróćmy uwagę na nasz
przewodni tekst, który był podstawą wykładu apostoła Pawła. On, gdy mówił o
Abrahamie i odnośnie ich nadziei, że są nasieniem jego, nie mówił im tego z
pochlebstwa lub ażeby im się tylko przypodobać; ani też nie mówił im historię
Izraela lub przejść Jezusa i Jego ukrzyżowanie jako opowiadanie. Nie, to nie
było jego głównym celem. Apostołowi chodziło głównie o to, aby wywrzeć na słuchających
wpływ i przysposobić ich do przyjęcia faktu, a mianowicie: „że przez tego (człowieka Jezusa) opowiada się wam odpuszczenie grzechów”. Apostoł nic tu nie wspomina o egzystencji przedludzkiej naszego Pana jako
istoty najwyższej rangi archanioła, nim „stał się ciałem” (Jana 1:14); on
też nie tłumaczył im o Jego pracy będącej w stadium rozwoju, o Jego wywyższeniu
„po prawicy Ojca swego w
niebiesiech” i dziedzictwie Jego w Boskiej naturze; ale on głównie kładł
nacisk na fakt dzieła już dokonanego przez tego „Który dał samego siebie na okup za
wszystkich” (1 Tym. 2:6). On,
apostoł, w dalszym ciągu podkreśla i wskazuje na najwyższy fakt, że „Bo ponieważ przez człowieka śmierć, przez
człowieka też powstanie umarłych”. (1 Kor. 15:21). Tak centrum proklamacji
poselstwa Ewangelii jest właśnie to, że pierwszy doskonały człowiek przez
nieposłuszeństwo upadł, dlatego też aby podźwignąć go od potępienia, potrzeba
było ofiary, którą złożył „człowiek
Jezus Chrystus”; lecz aby
tego dokonać, musiał nasz Pan Jezus opuścić chwałę niebieską którą miał u Ojca
Swego przedtem, nim świat powstał, i stać się ubogim (w znaczeniu, że przyjął
niższą naturę - lecz nie pokalaną, odłączoną od stanu grzesznego, gdyż był
świętym, doskonałym, niewinnym i bez grzechu); i to wszystko było potrzebne na
to, aby złożyć swą doskonałą naturę ludzką jako cenę okupu, odpowiadającej
równomiernej wartości za utracone życie przez pierwszego ojca Adama i w nim za
jego potomstwo. Okup jest właśnie podstawą, na której ześrodkowują się
wszystkie ofiary wzmiankowane w Piśmie Świętym. I teraz ten, który był wykonawcą
zamiarów Swego Ojca w dziele odkupienia, będzie sprawcą wykonania i zesłania „błogosławieństwa” jako wynik
okupu, który, gdy zostanie przyjęty przez ludzkość, da sposobność powrócenia
do łaski i harmonii z Bogiem - którego pierwszym krokiem jest przebaczenie
grzechów.
Otóż, gdy ktokolwiek uświadomi sobie
to Boskie zarządzenie i uzna swój stan grzeszny, swoją niedoskonałość i
potępienie wobec Boskiej sprawiedliwości i zażąda pojednania z Bogiem - taki
otrzyma sposobność osiągnięcia żywota wiecznego; tacy i jedynie tacy są w
stanie serca i usposobieniu przyjąć to chwalebne poselstwo Ewangelii
odkupienia, przebaczenie grzechów i pomoc. "Przez Niego, którzy weń wierzą (pod warunkiem posłuszeństwa) są
usprawiedliwieni od wszystkich rzeczy” (czyli upadki, niesprawiedliwe
uczynki, odziedziczone słabości i niedoskonałości są przykryte zasługą
Chrystusową i uważane za doskonałe wobec sprawiedliwości Bożej).
Tutaj w dalszym ciągu apostoł
wykazał, że ci, którzy byli pod prawem Mojżeszowym, nie mogli być w swych
siłach wolni od potępienia ich przez doskonałe prawo Boskie. Prawo Mojżeszowe
potępiało każdy upadek i było bezsilne, aby mogło przebaczać lub pojednywać
tych, którzy byli pod Przymierzem Zakonu, gdyż Zakon wymagał doskonałości, a
Mojżesz, który był jego pośrednikiem, nie mógł wiele pomóc (będąc sam
członkiem upadłego rodzaju ludzkiego) i nie mógł ani sam, ani lud, któremu
pośredniczył, doskonale wypełnić prawo Boże. Stąd też Mojżesz, ani prawo, które
doręczył ludowi, okazało się bezmiłosierne i nic nie uwzględniające (oko za
oko), czyli było za ostre względem upadłej natury ludzkiej; jednak dokonane
zostanie z powodzeniem pod warunkami Nowego Przymierza, którego Pośrednikiem
jest sam Jezus Chrystus, i które zapieczętował Swoją drogocenną krwią,
składając „okup za wszystkich”.
Otóż taką prawdziwą, czyli
oryginalną Ewangelię głosił apostoł Paweł - z upoważnienia Bożego - i jest to
Ewangelia wieczna, która ostatecznie musi być ogłoszona wszystkiemu stworzeniu.
Brzask 06/1944 str. 89-90 W.T. R-2149 a -1897 r.