<< Wstecz	Wybrano: R-5882 a,   z 1916 roku.	Zmień język na
		Drukuj

1 KOR. 15:1-28

BLIŹNIACZE DOKTRYNY OKUPU I RESTYTUCJI – ZMARTWYCHWSTANIE JEZUSA POTWIERDZONE WIELOMA NIEZBITYMI DOWODAMI – DZISIEJSZE BADANIE NIEMOŻLIWEGO DO POGODZENIA KONFLIKTU Z OBECNĄ TEOLOGIĄ – CZAS OBECNOŚCI CHRYSTUSA – PRACA MESJAŃSKIEGO KRÓLESTWA PRZEDSTAWIONA W ZARYSACH – PODPORZĄDKOWANIE KAŻDEJ PRZECIWNEJ SIŁY.

“Lecz teraz Chrystus z martwych wzbudzony jest
i stał się pierwiastkiem tych, którzy zasnęli” – Werset 20.

DZISIEJSZE badanie zwraca uwagę na wielką ważność doktryny o zmartwychwstaniu, przedstawiając ją jako bliźniaczą do drugiej wielkiej doktryny, którą Apostoł podaje „naprzód” – „iż Chrystus UMARŁ ZA GRZECHY NASZE według Pism”. Z tą podstawową doktryną o Okupie, doktryna o Zmartwychwstaniu jest związana, jak efekt z przyczyną.

W ocenie natchnionego Apostoła doktryna ta jest tak ważna, że stanowczo oświadcza, iż jeśli nie byłaby prawdziwa, to nie byłoby nadziei dla nikogo poza doczesnym życiem, głoszenie Ewangelii byłoby daremne, głoszący ją byliby fałszywymi świadkami, wiara chrześcijan byłaby daremna a ich nadzieje złudne. Co więcej, przekonuje, że ich życie w poświęceniu, w perspektywie zmartwychwstania i jego nagrody, tylko okrada ich z tych niewielkich przyjemności i korzyści, które mogliby uzyskać w życiu doczesnym, które byłoby wszystkim, co mogliby kiedykolwiek posiadać oraz że ci, którzy zasnęli w Chrystusie poginęli, jeśli Chrystus nie powstał z martwych.

Gdyby nie było zmartwychwstania nasze położenie byłoby rzeczywiście smutne. Jeśli to, co zapewnić miała śmierć Chrystusa, nie jest nam zagwarantowane, by było urzeczywistnione we właściwym czasie, wciąż jesteśmy w naszych grzechach i pod karą śmierci bez jednego promyka nadziei. Co więcej, jeśli nie byłoby zmartwychwstania pomimo, że nasz Pan Jezus Chrystus umarł, by je zapewnić, to Bóg nie wypełniłby Swojej części umowy.

Podczas, gdy wersety 12-19 ogłaszają ważność tej bliźniaczej doktryny okupu – zmartwychwstania – wersety 20-26 podkreślają jej prawdziwość. Zmartwychwstanie Chrystusa, potwierdzone wieloma niezbitymi dowodami (Wersety 5-8; Dz. Ap. 1:3), jest gwarancją, że ci, których On odkupił Swoją drogocenną krwią, otrzymają nie tylko wzbudzenie ze śmierci, ale szansę uzyskania całkowitego zmartwychwstania do wszystkich błogosławieństw i przywilejów utraconych przez upadek Adama. Bóg dał wszystkim ludziom zapewnienie, że okup za grzechy całego świata dany na Kalwarii został przyjęty, w pełni zadowalając żądania sprawiedliwości względem rodzaju ludzkiego, więc teraz On może być sprawiedliwy, a mimo to usprawiedliwić wszystkich, którzy wierzą w Jezusa – Dz. Ap. 17:31; Rzym. 3:26 [R5882 : strona 106].

Werset 20 pozwala zauważyć Chrześcijanom to, co ignorowane jest przez różne wierzenia Chrześcijaństwa i co jest w bezpośredniej sprzeczności z ich naukami. Mianowicie, że zmartwychwstały Chrystus był „pierwiastkiem tych, którzy zasnęli” – nasz Pan był pierwszym, który doświadczył zmartwychwstania w pełnym znaczeniu tego terminu, pierwszym, który doświadczył zmartwychwstania do doskonałości i życia wiecznego. To prawda, że niektórzy przed Nim byli czasowo przebudzeni, by ponownie powrócić do stanu śmierci – na przykład Łazarz, córka Jaira, syn wdowy z Naim, syn Sunamitki itd.. Ale to były tylko częściowe ilustracje zmartwychwstania, mające na celu zapewnienie ludzi o Boskiej mocy do dokonania tego w pełni w czasie, który Bóg uzna za słuszny.

PISMO ŚWIĘTE JEST LOGICZNE

Zauważmy logikę tych faktów: jeśli Chrystus był pierwszym wzbudzonym z martwych, nikt nie był wzbudzony przed Nim; i jeśli, jak pokazują poprzedzające wersety, ci którzy zasnęli w Chrystusie poginęli, chyba że będą przywróceni do życia poprzez zmartwychwstanie; oraz jeśli ci, którzy umarli w Chrystusie „śpią w Jezusie” aż do Jego drugiego przyjścia, jest jasne, że nikt z nich nie poszedł do nieba, gdy umarł. Byli oni martwi, spali w Jezusie, odpoczywali w nadziei i muszą tak pozostać aż do czasu wyznaczonego na ich zmartwychwstanie – przy drugim przyjściu Chrystusa, kiedy „Bóg i tych, którzy zasnęli w Jezusie, przywiedzie z Nim” – 1 Tes. 4:14; Jana 5:28,29.

“Dawid nie wstąpił do nieba”. Daniel musi czekać i zostanie w swoim losie „aż do skończenia dni”. Abraham musi odczekać swój czas na objęcie Ziemi Obiecanej, której nie otrzymał jeszcze nawet na stopę nogi. Ijob musi oczekiwać dopóki gniew tego „złego dnia” nie przeminie. Św. Paweł, a z nim wszyscy, którzy umiłowali sławne przyjście Pana, muszą wyczekiwać na wypełnienie czasu, kiedy właściwym będzie nagrodzenie ich wierności – Dz. Ap. 2:34; Dan. 12:13; Dz. Ap. 7:5; Ijoba 14:12-15, 21; 2 Tym. 4:8.

Wszystkie nauki Pisma Świętego są w zupełnej zgodności. Są jednak w niemożliwym do pogodzenia konflikcie z obecną teologią tak zwanego Chrześcijaństwa, w którego teoriach, logicznie rozważonych, nie ma miejsca na naukę o zmartwychwstaniu. Jeśli człowiek z chwilą śmierci idzie do nieba i jest zadowolony, że „zrzucił z siebie więzy ciała”, które bywa nazywane więzieniem, choć kocha je, troszczy się i pozostaje w nim tak długo, jak to tylko możliwe – to z jakiego powodu miałby on pragnąć ponownego połączenia ze swoim ciałem? Całe to twierdzenie jest nielogiczne, niebiblijne i nie do utrzymania.

Werset 21 przeciwstawia się obecnej teologii z równą mocą. Oznajmia, że skoro przez człowieka przyszła śmierć, przez człowieka – „człowieka Chrystusa Jezusa, który dał samego siebie na okup za wszystkich” – przychodzi również powstanie umarłych. Obecna teologia mówi, że nasze odkupienie jest zapewnione przez ofiarę Boga, a nie człowieka. Pismo Święte jednak bardzo wyraźnie wskazuje na dokładny odpowiednik, człowiek w miejsce człowieka – głowy naszego rodzaju, którego odkupienie zapewnia odkupienie jego potomstwa według dokładnie tej samej reguły, która przez jego upadek i potępienie sprowadziła na nie grzech i śmierć – 1 Tym. 2:5, 6; Jana 1:14.

PORZĄDEK ZMARTWYCHWSTANIA

W następstwie ofiarowania Samego Siebie – Swojego ciała, Swojego człowieczeństwa – nasz Pan został nader wywyższony, aż do Boskiej natury. Dopiero po swoim zmartwychwstaniu powiedział: „Dana mi jest wszelka moc na niebie i na ziemi”. Gdy „człowiek Chrystus Jezus” oddał Swoje człowieczeństwo, oddał je na zawsze. Zgodnie z tym, gdy został wzbudzony z martwych, powstał w nowej naturze, w której wielka moc Boskiej natury dana Mu, może być używana w rzeczywistym wyswobadzaniu od grzechu i śmierci tych, których prawnie zbawił przez Swoją śmierć – Filip. 2:8-11; Mat. 28:18, Jana 6:51.

Werset 22 i 23 pokazuje, że wszyscy, którzy są Chrystusowi – przez wiarę w Jego ofiarę – mają otrzymać dobrodziejstwa wynikające z Jego śmierci w pełnym zmartwychwstaniu do doskonałości życia utraconej w Edenie. Porządek zmartwychwstania jest następujący: „Chrystus jako pierwiastek”, co zawiera Jezusa jako Głowę i Kościół Jego Ciało – „pierwsze zmartwychwstanie” (Obj. 20:6). Następnie zmartwychwstaną wszyscy, co są Chrystusowi podczas Jego obecności – greckie parousia oznacza obecność, a nie przyjście. Czasem Jego obecności jest całe tysiąc lat Jego panowania. Podczas tego okresu „wszyscy, co są w grobach [dobrzy i źli, sprawiedliwi i niesprawiedliwi], usłyszą głos jego; i pójdą ci, którzy dobrze czynili, na powstanie żywota; ale ci, którzy źle czynili, na powstanie sądu” – greckie krisis oznacza sąd, a nie potępienie – Jana 5:28, 29.

Pierwsza z wymienionych klas od razu otrzyma swoją nagrodę pełnego zmartwychwstania – ludzkiej doskonałości; podczas gdy druga klasa powstanie na sąd, czyli próbę do życia wiecznego. Będą mieli przywilej je osiągnąć, jeśli staną się Chrystusowi przez pełne poddanie się pod jego dyscyplinę i kontrolę. W innym przypadku, ich próba zostanie przerwana w stu latach i umrą Wtórą Śmiercią, z której nie ma powrotu – Izaj. 65:20.

Nikt bez Chrystusa, nie będzie ożywiony, w pełni zmartwychwstały, jednak wszyscy doświadczą przebudzenia ze śmierci – które jest pierwszym stopniem w procesie zmartwychwstania – oraz próby do udowodnienia ich godności lub niegodności pełnego zmartwychwstania – które jest rzeczywistą doskonałością i życiem wiecznym. „Kto ma Syna, ma żywot; kto nie ma Syna Bożego, nie ma żywota”. „Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny; ale kto nie wierzy Synowi, nie ogląda żywota, lecz gniew Boży zostaje nad nim” – 1 Jana 5:12; Jana 3:36.

DZIEŁO MESJAŃSKIEGO KRÓLESTWA

Wersety 24 i 25 zapewniają nas o zwycięstwie Chrystusa i pokazują nam, na czym będzie polegać to zwycięstwo – całkowite ujarzmienie wszelkiej przeciwnej mocy i zwierzchności oraz położenie wszystkich wrogów po Jego stopy, zarówno wrogów będących złymi warunkami, złymi zasadami, złymi mocami, jak i złymi jednostkami. On usunie wszystkie złe warunki, po pierwsze przez zezwolenie na wielki Czas Ucisku (Dan. 12:1), a następnie przez stworzenie doskonałych warunków, które je zastąpią. Na zawsze usunie złe zasady przez zalanie świata Swoim światłem i prawdą oraz przez skuteczne odnawianie prawego ducha w sercach wszystkich chętnych i posłusznych. On całkowicie pokona każdą przeciwną moc, używając Swojej własnej wszechpotężnej mocy dla ich całkowitego i ostatecznego obalenia. On ukarze każdą przeciwną jednostkę odcinając ją we Wtórej Śmierci, z której nie będzie powrotu.

„On musi królować, póki by nie położył wszystkich nieprzyjaciół pod nogi Jego”. Czas tego królowania jest ograniczony do tysiąca lat (Obj. 20:6). Przy zakończeniu tego okresu wszyscy przeciwnicy sprawiedliwości oraz Diabeł, których ich oszukał i prowadził, zostaną wrzuceniu do jeziora ognistego, które jest Wtórą Śmiercią (Obj. 20:7-15). „A ostatni nieprzyjaciel, który będzie zniszczony, jest śmierć”. Nie ma tu mowy o Wtórej Śmierci, do której wrzuceni zostali przeciwnicy Boga. W przeciwnym razie słowa te byłyby w sprzeczności. Mowa tu o śmierci Adamowej, którą Chrystus przyszedł zniszczyć, przez uwolnienie wszystkich, którzy byli jej poddani. By dokonać tego dzieła będzie potrzebował całego Mesjańskiego Królestwa – tysiąca lat.

----------

 „Chwalmy bracia Króla nieba
Niechaj leci głos przed Tron
Hymn dziękczynny wznieść Mu trzeba
Bo nas wszystkich zbawił On!”

W.T. R-5882 a : strona 105 – 1916 r.