<< Wstecz	Wybrano: R-5809 b,   z 1915 roku.	Zmień język na
		Drukuj

IZRAEL TRAKTOWANY JAKO SYN PRZEZ BOGA – BUNTOWNICZY, SAMOLUBNI, NIEWIERNI – BOŻA ŁASKA PODĄŻAŁA ZA NIMI PRZEZ STULECIA – BABILOŃSKA NIEWOLA IZRAELA – POWRÓT DO BOŻEJ ŁASKI PRZEPOWIEDZIANY.

LEKCJA z Oz. 11:1-11.

“Powrozami ludzkimi pociągałem ich, powrozami miłości” - wiersz 4.

Ozeasz prorokował w Izraelu - w królestwie dziesięciu pokoleń - przed niewolą babilońską, umierając około czasu, w którym Samaria skapitulowała. Imię Ozeasz oznacza “zbawienie” i odpowiada jego proroctwu. Bóg przez Ozeasza zapowiedział Izraelowi, że jego narodowa ruina i niewola są bliskie, że będzie to karą za grzech, lecz było również zapewnieniem ludu o Boskiej dla niego sympatii, cierpliwości itd., że nadal będzie ich miłował aż do końca i że ostatecznie wyzwoli ich z ziemi nieprzyjacielskiej.

Doświadczenia życiowe Ozeasza w pewnym stopniu wyobrażały Pańskie doświadczenia z Izraelem. Żona Ozeasza była mu niewierną, tak jak Izrael był niewiernym Panu. Stosując się do Pańskiego polecenia, Ozeasz przyjął żonę z powrotem, odzyskał ją; a poselstwem jego dla Izraela było, że Bóg nadal miłuje ten naród - że chociaż naród Izraelski nie był wiernym Panu, On jednak przyjąłby go wiernie z powrotem, kiedy nareszcie nauczyłby się swej lekcji i chętnie wróciłby jako ptak z Egiptu i drżąca gołębica z Babilonu.

“PAN UMIŁOWAŁ CIĘ”

Miłość jest głównym tematem Pisma Świętego, pomimo faktu, że ono zawiera groźby, jak i obietnice, oraz oświadczenia i manifestacje sprawiedliwości tak samo jak miłosierdzia. Gdyby charakter Boży był pozbawiony sprawiedliwości - gdyby Jego miłość nie uwzględniała sprawiedliwości - byłoby to straszną klęską dla wszystkich zależnych od Niego. Świadczyłoby to o słabości charakteru, zamiast mocy. Faktem zaś jest, że Boska mądrość, sprawiedliwość, miłość i moc współdziałają harmonijnie, co wzbudza w nas uwielbienie dla Niego, zaufanie i miłość do Niego; a wszystkie te uczucia są tym bardziej spotęgowane gdy poznajemy Jego nieodmienność.

Zaraz od początku Bóg przewidział i ułożył Swój plan, jak rozpoznajemy to z jego stopniowego dojrzewania. Przewidział, że człowiek, któremu pozostawił wolność wyboru swej drogi ugrzęźnie głęboko w grzechu i ściągnie na siebie karę śmierci. Przewidział Swój zamysł dostarczenia w słusznym czasie Baranka Bożego, jako okupową ofiarę za grzechy całego świata. Przewidział też ostateczne błogosławieństwo dla wszystkich rodzajów ziemi zamierzywszy, aby uwielbiony Odkupiciel był Oswobodzicielem ludzkości. Przewidział i przeznaczył tysiąc lat na dokonanie dzieła restytucji, kiedy w chwalebnym Królestwie Chrystusowym cała ludzkość doprowadzona zostanie do zupełnej znajomości i społeczności z Bogiem i otrzyma sposobność powrotu do wszystkiego, co zostało utracone w Raju, lecz odkupione na Kalwarii; a niepoprawni zostaną wytraceni. Od samego początku Bóg przewidział te chwalebne wyniki, kiedy wszelkie kolano skłoni się a wszelki język wyzna wspaniałe dzieło Królestwa Chrystusowego. Całe to dzieło jest z Ojca i przez Syna. – 1 Kor. 8:6.

W łączności z tym wielkim planem Bóg przewidział i uznał za mądre mieć święte grono wspólników z Jezusem, w tym wielkim dziele Tysiącletniego Królestwa, które ma rządzić i błogosławić tysiące milionów ludzkości. Bóg postanowił mieć dwie święte gromadki. Jedną na ziemi, ziemską, jako wzór, który wszyscy będą mogli osiągnąć w tymże Królestwie. Druga klasa świętych, chwalebniejsza, będzie oblubienicą Chrystusową, Jego współdziedziczką w Królestwie, na poziomie duchowym. Bóg mógłby wypełnić te zaszczytne stanowiska aniołami, którzy z radością skorzystaliby z takiej sposobności. Jednak Bóg wolał wybrać te gromadki z pomiędzy ludzi - z pomiędzy grzeszników.

POWOŁANIE POTOMSTWA ABRAHAMOWEGO

Wielu sposobami mógł się Bóg posłużyć w wybieraniu tych dwu klas do przyszłej służby. Sposób przez Niego obrany był bez wątpienia najmądrzejszy i najlepszy. Przede wszystkim Bóg powołał Abrahama, który był grzesznikiem, jak i drudzy, ale w sercu swym zupełnie ufał Bogu i z rozkoszą postępował Jego drogami, na ile było go stać. Bóg obiecał Abrahamowi, że ci wybrani będą z jego nasienia, i, że przez to wybrane nasienie wszystkie narody dostąpią Boskiego błogosławieństwa.

Okres nieomal czterech tysięcy lat od owego przymierza Bożego z Abrahamem poświęcony był rozwojowi tegoż nasienia Abrahamowego - nasienia cielesnego i nasienia duchowego. Te dwa nasienia wspomniane były przez Pana tymi słowami: Nasienie twoje będzie “jako gwiazdy niebieskie i jako piasek, który jest na brzegu morskim” (1 Moj. 22:17). Gwiazdy niebieskie, w ten sposób tu wspomniane, przedstawiają nasienie duchowe a piasek na brzegu morskim, nasienie cielesne.

Przez przeszło osiemnaście stuleci Bóg liczył się z cielesnym nasieniem Abrahamowym - z narodem Izraelskim. Jego obietnice dane im i przymierze zakonu uczynione z tym narodem były im błogosławieństwem, natchnieniem i pomocą. Bo chociaż Izraelici, jako i inni, nie byli w stanie zachować zakonu, jako niedoskonali i grzeszni, jednak wysiłki, aby być posłusznymi, były im pewną pomocą. Różne kary wymierzane Izraelitom, włączając ich niewolę babilońską, były lekcjami zamierzonymi dla ich dobra i ostatecznie, w czasie gdy przyszedł Jezus aby być Odkupicielem, Izraelici byli najpobożniejszym narodem na świecie - jedynym ludem uznanym przez Boga.

“PRZYSZEDŁ DO SWOICH”

Mimo to jednak za dni Jezusowych, wiele z tej pozornej świątobliwości Izraela, było jedynie formą pobożności, która nie wytrzymała próby. Tylko prawdziwi Izraelici - czystego serca i pobudek - byli w stanie ocenić on wielki Dar Boży i stać się uczniami Jezusowymi - prawdopodobnie około 25 000 ogółem. Dlatego drzwi sposobności do współdziedzictwa z żydowskimi świętymi, otworzone zostały poganom i im dane było poselstwo Boże, a także zaproszenie do współdziedzictwa z Chrystusem. Wybieranie tej klasy postępowało przez przeszło osiemnaście stuleci, podczas gdy naród Izraelski był odrzucony od łaski Bożej. Obecnie wstępujemy w okres wielkiego ucisku, który ostatecznie zaprowadzi Królestwo Chrystusowe. W ucisku tym Kościół ma być uwielbiony w pierwszym zmartwychwstaniu. Wtedy rozpocznie się tysiącletnie panowanie Chrystusa, wraz z wybranymi, z żydów i pogan, którzy stanowić będą duchową Oblubienicę Chrystusową.

Ciągła łaska Boża spłynie także na cielesne nasienie Abrahamowe. Ich lekcje i ćwiczenia nauczą i przygotują ich do przyjęcia błogosławieństw Chrystusowych szybciej od innych narodów tego świata. Ziemska faza Królestwa Chrystusowego będzie Izraelska, w tym znaczeniu, że Abraham, Izaak, Jakub i wszyscy prorocy i święci, aż do Jana Chrzciciela, uczynieni zostaną “książętami po wszystkiej ziemi” (Ps. 45:17) - ziemskimi przedstawicielami, w ludzkiej doskonałości, duchowego Królestwa Chrystusowego.

Będzie więc rzeczą naturalną, że Izrael cielesny pierwszy dojdzie do harmonii z Boskim zarządzeniem i pierwszy dostąpi błogosławieństwa. Jednak w ciągu tysiąca lat owego Królestwa, jak oświadcza Pismo Święte, wszystkie narody będą błogosławione, w miarę jak stawać się będą nasieniem Abrahamowym dochodząc do społeczności z królestwem, którego podstawa będzie Izraelską (Jer. 4:2; Iz. 65:16; 1 Moj. 12:3). Ostatecznie ci, którzy nie staną się w taki sposób prawdziwymi Izraelitami, będą wytraceni. Tak więc ewentualnie wszystkie narody staną się nasieniem Abrahamowym i dla wszystkich takich Bóg przygotował sposobność wiecznego żywota. Nie pozostaną żadni z takich, którzy by nadal byli poganami - oddalonymi od Boga.

Straż 1963 str. 155,156.  W.T. R-5809 b -1915 r.